Dilin Kemiği Yok

İster inansın, ister inanmasın, ister iyi ve güzel yaşasın, ister kötü, ister inançlara saygılı olsun, ister düşmanı olsun. Doğum kadar ölüm de haktır. Sırası gelen her fani ölecektir. Çünkü sünnetullah'ın gereğidir bu.  Ne zaman karşı mahalleden biri ölse, inancı ve yaşantısı gündeme gelir: “Geberdi gitti, şöyle kötüydü, böyle kötüydü,  falan tarihte şu konuda şöyle demişti, şimdi artık görsün gününü…” diyerek mevtanın arkasından neredeyse zil takıp oynayanlarımız var.  Ölenin ardından yakınları ve sevenleri üzülürken karşı kesim de zafer kazanmış komutan edasıyla sevince boğuluyor. Ölenin ardından sevenlerinin üzüntü duyması insani bir olaydır. Fakat daha cenaze  defnedilmemiş, sevenlerinin acısı taze iken mevtanın düşüncesi ne olursa olsun; hakkında ileri geri konuşmak, hakaret etmek tasvip edilecek bir davranış değildir. Eğer bir kişi hakkında değerlendirmede bulunulacaksa olay soğumaya yüz tuttuğu zaman -hakaret etmeden- davranışları itibariyle eleştirmek söz konusu olab

2013 yılında çıkan kanunla birlikte  yöneticilikte dört yılı dolduranlar belirlenen kriterlere göre yeniden puanlandı. Yanlış hatırlamıyorsam 75 puanın altında kalanlar yöneticilik görevinden öğretmenliğe döndüler. Bu süreçte şahsım da yöneticilikte dört yılını doldurduğu için yeniden puanlamaya tabi tutuldum.  Okuldan dört öğretmen, birlik başkanı ve yardımcısı, okul öğrenci meclis başkanı ve İlçe Milli Eğitim Müdürü ve iki yardımcısının verdiği puanlarla 75 barajının altında 66.25 puan alarak müdürlüğe veda etmiştim. İki aylık birikmiş yıllık iznimi kullanırken mülakata dayalı müdürlük sınavına,  bir dostumun ısrarıyla yeniden başvurdum. Demek ki dinlenmek insana yarıyormuş. Mülakatta şahsıma 78 puan takdir etmişler.  Başka bir okulda yeniden müdür olarak görev aldım istemeyerek de olsa. Bir yıllık çiçeği burnunda yeni müdür iken il dışında zorunlu bir seminere katıldım. Seminerde fakülteden sınıf ve sıra arkadaşımla karşılaştım.  Hal-hatırdan sonra:  “Ağabey sen müdürlükten

iki göz, iki kulak, iki ayak, burun, ağız, kafa ve gövdeden ibaret olan insanoğlu, görüntü itibariyle hep bir birbirine benzer. Bir iş gereği yanına yaklaştın mı görüntüdeki benzerliğin aldatıcı olduğunu hemen fark edersiniz.  İşleri de doğal olarak farklı...Kimi öğretmen, kimi imam, kimi memur, kimi esnaf, kimi işçi, kimi terzi... Kamuda veya özel sektör fark etmiyor. Çoğunun ortak özelliği ikinci iş yapmaları. Öğretmen görünümünde emlakçı, imam görünümünde galerici, esnaf görünümünde tefeci, memur görünümünde boyacı, tüccar, cambaz, besici, pazarlamacı, müteahhit vs. Saymakla bitmez bizde ek iş yapan. Kamu ve özelde çalıştıkları birinci iş mi ek işi, yoksa ikinci işi mi asıl iş? Ben tespit edemedim. Kazara yanlarına varıp kendilerinden bir fikir, görüş almaya kalksan ya da bir yardım istesen en yakın dostunun göstermediği ilgiyi bunlardan görüp hayran kalırsın yardım anlayışlarına. Kendi kendine  insanlık ölmemiş, şu dünyada ne iyi insanlar var bile dersin. Önüne düşer, babanın oğ

On beş bin civarında değişik branşta öğretmenin ataması,  sözlü mülakat sonucuna göre ekim ayında yapılacak. Mülakata alınacak öğretmenin üç katı kadar öğretmen adayı çağrılacak. Adaylar müracaatlarını yaptı. Mülakata girmeye hak kazananlar sevinirken giremeyenlerin umudu bir başka bahara kaldı şimdilik. Nerede mülakata girecek birini görsem yüzünde buruk bir sevincin yanında endişeli bir bekleyiş görüyorum. Çünkü önlerinde sözlü mülakat var. Mülakat demek torpil demek bir çoğunun gözünde. Adamını bulan atanacak, hakkımız yenecek, yine atanamayacağız düşüncesi hakim çoğunda. Mülakatta torpil olur mu olmaz mı bilemem ama genel kanaat bu şekilde. Başarılı olamayan çoğu kimse suçu kendisinde aramaktan ziyade belki de "Torpilliler alındı" mazeretinin arkasına sığınacaktır. Beyinlerimize kadar işlemiş bu gerçeklikten ve algıdan nasıl kurtulacağız? Bu torpil belasından kurtulmanın zamanı gelmeyecek mi? Gençliğinin baharında olan bu gençlerdeki bu endişeli duruma mutlaka bi

-Efendim, hangi mesleği seçeyim? -Kabiliyetli birine benziyorsun. İstersen hukukçu ol. -Aslında düşünmüyor değilim de, çekincelerim var. -Hangi konuda? -Ben hakim olmak istiyorum. Suçu ortaya çıkarmada,  suçluya ceza vermede yanlış karar verebilir miyim endişesini taşıyorum. -Hiç endişe etmene gerek yok.  Önceki meslektaşlarının verdiği karara bakıp biraz kopya çekebilirsin. -Ama olaylar, suçlar farklı farklı. Birbirine benzemez ki... -Mübarek olaylar farklı olmasına farklı da. Genelde birbirine benzer.  Mesela ben sana bir ipucu vereyim:  Suçlu, senin karşına çıktığı zaman yaptığına değil, söylediğine göre karar vereceksin.  -Anlamadım. -Anlamayacak ne var. Mesela adam darbe planlayıcısı, darbe merkezinin yanında yakalanmışsa, ifadesinde de “Buraların getirisi fazla diye duydum. Bu yüzden arsa almaya geldim” derse adamı hemen salıvereceksin.  Biliyorsun arsa ve tarlaların kazancı fazladır. Eğer adamı göz altına alır, ya da ifadesini uzatırsan kişinin gayri menkul a

Eskinin anam babam perdeler vardı sadece pencereyi kapatan. Takması, açması, çıkarması ve kullanımı kolaydı. Üstelik masraflı da değildi. Şeker çuvalından bile perdeler yapılırdı. Korniş bile olmazdı çoğu evlerde. Pencerenin iki kenarına çakılmış birer çivi bile korniş görevi görürdü. Evler birbirine mesafeli olduğu için gündüz perdeyi kapatmaya bile gerek yoktu. Ev sıcak olduğu zaman pencere açılması gerekiyorsa dışarıdan hava geldikçe rüzgardan perde de havalanır, ortamı serinletirdi. Dışarıdan bir ses geldi mi, zil çaldı mı gelenin kim olduğuna bakmak için pencereden bakılırdı. Kimse de böylesi perdelerden rahatsız olmazdı. Eski perdeler böyleydi. Ya şimdi nasıl? Günümüz perdeleri duvardan duvara pileli bir şekilde ta tavandan tabana kadar uzanmış bir şekilde ucu-bucağı görünmez bir şekilde yapılmaya başlandı. Parasının yanına varılmaz. Takması zor, çıkarması zor, yıkanması zor, altındaki petek görünmez, önünde koltuk-kanepeler. Takmak için merdiven lazım, çıkarmak için merdi

2001 yılında Adana il emrine tayin istemiştim. Adana il emrine atamam yapıldı ama hangi okulda göreve başlayacağım bir türlü belli olmamıştı. Bugün-yarın, şu ay derken eylülün ilk günü geldi çattı. Görev yerim Adıyaman'a  gitmeden önce belki yerim belki olmuştur diye Adana MEM'e uğradım. Panoya asılmış tayin listesini üç defa taradım, ismimi bulamadım. Atamadan sorumlu şube müdürüne ismim yok dediğimde "Bir kaç gün sonra bir liste daha yayımlanacak. Acele etme orada çıkarsın" dedi. Kahta'ya geçtim oradan. Gördüğüm her bir tanıdık: "Hayırlı olsun, güzel bir okula tayinin çıkmış" dediklerinde daha ben yeni Adana'dan geldim, tayin yerim belli değil, siz nereden öğrendiniz dedimse de durum netti. Tayinim Adana merkezde bir Anadolu Lisesine yapılmıştı. Ev tuttum derken bir haftalık gecikmeyle Adana'daki yeni okulumda göreve başladım. Bir iki hafta sonra okul müdürümüzü gördüm. Kendimi tanıttım, okulunuzun yeni öğretmeniyim diye. Müdür bey beni soğuk