Kaybettiğimiz Değerlerimizden Biri Anısına (4)

Para çıkartmanın yolunu biliyordum artık. İlçe MEM’e yazı yazmadan soluğu il özel idaresinde alıyordum. Sonraki çıkarttığım para ile okulun içini, dışını bir güzel boyattım. Müdür ve yardımcı odası bir arada idi. Giriş kapısının birini kapattırarak müdür odası yaptırdım ödenekle. Öğretmenlere, boşaltılan müdür odasını verdim. Geniş geniş oturdular. Müdür yardımcısı da öğretmenlerin kullandığı küçük odaya geçti. 

Zamanın Meram Kaymakam’ından bahsetmek üzere bu yazıyı kaleme almak istemiştim. İşin içine inşaat, onarım girince gördüğünüz gibi yazı nerelere gitti. İnşaat işine girince ne inşaat biter ne de onarım. Ben en iyisi Meram Kaymakam’ına değinip bu yazıyı bitireyim. Çünkü farklı bir mülki amirdi.

Zamanın Meram Kaymakam’ı Konya’nın değeri İrfan Kenanoğlu idi. Bilgi, donanım, birikim, hoşgörü, hoşsohbet, muhabbet ehli, özgüveni yüksek, sosyal ve iletişim yönü güçlü, mütevazılığı elden bırakmayan, çocukla çocuk, büyükle büyük bir devlet adamı idi.

Bazı mülki amirler gibi insanlara ve özellikle devlet memurlarına mesafe koyan kibir abidesi ve ne oldum delisi biri değildi. Oturmasını, kalkmasını bilen biri idi. Devlet adamlığı ciddiyetini elden bırakmadan espri yeteneği, hazır cevaplılığı, taşı gediğine koyması, espri ile cevap vermesi unutamadığım yönlerinden.

Aynı zamanda çok zeki ve güçlü bir hafızaya sahip biriydi. Gördüğünü ve dediğini unutmazdı. Kendisi için Konya’nın hafızası dense yeridir. Konya’dan Ankara vali yardımcılığı gitti.

Ankara’da vali yardımcılığı yaparken kanlı 15 Temmuz darbesi oldu. Üzerine kayıtlı olan telefonlarının birinde By-Lock yüklü olduğu iddiasıyla KHK ile memuriyetten atıldı. Binlerce köşesine çekilen ve içine kapananlardan biri oldu. Sonra duydum ki masumluğu anlaşılmış, göreve iade edilmiş ama emekliliğini isteyip bana eyvallah, benden bu kadar demiş. Öyle zannediyorum hayata ve bu hayatı kendisine reva görenlere küsmüştür.

Geri iade olunca göreve dönmesini isterdim. Çünkü devletin böyle değerlere ihtiyacı vardı. Ama dönmedi.

Niçin dönsündü ki? Kolay değil FETÖ isnadını kaldırmak.

Hoş dönse de işini halletti, döndü diyecekti çoğumuz. Çünkü bu çoğumuza göre ateş olmayan yerden duman çıkmazdı. FETÖ’cü denmişse vardı bir şeyler.

Yine bu çoğumuza göre kendisine niye böyle bir isnat yoktu. Yeter ki birine FETÖ’cü densin. O kişi masum olduğunu kimseye anlatamaz, kimseye ispat edemezdi. Aklansa bile bu toplumun çoğuna göre o kimsenin aklanması şaibeliydi.

Ki bu toplumun o çoğumuza göre bu tipleri memuriyetten atmak da yetmezdi. Hapis cezası olmak üzere her türlü ceza bunlara verilmeliydi.

Bilir bilmez, elde belge olmadan insanlara FETÖ iftirası, açığa alınması, görevden atılması bizim çoğumuza göre bir şey değildi. Masum ise dönerdi. Göreve geri dönenin psikolojisi nasıl olur, hiç düşünülmedi.

Hasılı toplumun sesi çok çıkan, rüzgara ve güce göre tavır alan çoğunluğa göre kişinin FETÖ’den dolayı mağdur olduğu hiç ikna edici bulunmadı. Çünkü onlar ateş düştüğü yeri yakan familyadan değildi. Bol keseden atan tuzu kuru insanlardı. (Devam edecek)