Seçimin Ardından (1)

Mahalli seçimde sandık kurulunda görev yaptım. 

Mahalli seçimler zaten zor ve meşakkatli olur. Bu mahalli seçim daha bir zor oldu. 

Sabahın erken saatinde başlayan mesai geç vakte kadar sürdü.

Oruç oruç gitmedi. 

Üzerine kaçak güreşen, akşama kadar gevezelik yaparak kafa şişiren partili üye emekli öğretmenin iş yükümüzü almasından geçtim. İlaveten üzerimize yük oldu. Biz iş yaptık. O ise kafa ütüledi. Kendisine aşık bu öğretmen akşama kadar hep iyi okullarda çalıştığını, hiç kötü okullarda çalışmadığını anlattı durdu. Bilmediği ve anlamadığı da yoktu. Her konuya itirazı ve her şeye önerisi vardı. Çünkü çok yapmıştı zamanında bu işi başkan olarak. Varlığı külfet olan bu acınası varlığın yokluğu benim için nimet olurdu. Ama nimet kim, ben kim.

Akşam iftarını suyla açıp bir tıkım ekmekle iftar edip sayım, döküm yaptık. Tutanakları hazırladık. Sandık kurullarını iftarda bir başına bırakıp arazi olan muhtar adaylarına, siyasi partilerimize bu vesileyle teşekkürü bir borç bilirim. Sağ olsunlar, var olsunlar. Seçimde görev yapan bizlerin varlığı onların varlığına armağan olsun. 

Torba tesliminde üç katın tüm merdivenlerinde sıra bekleyerek etten duvar örmemize imkan sağlayan ilçe seçim kurulu takdiri en fazla hak eden kurum oldu. Bir sonraki seçimde teslimatı adliyenin son katında alırlarsa sandık başkanlarını daha da bahtiyar ederler. 

Torbayı teslim edip üzerimizden büyük bir yük kalktıktan sonra yangın merdiveninden iniş saniyelerimizi aldı. 

Tramvay varsa onunla yoksa tabanvaya kuvvet diyeyim derken sefer varmış. El kartı tutamadık. Çünkü kapalıydı. Belki içeride tutarız dedik. Onlar da kapalıydı. Belediye, akşama kadar çektikleri yeter. Felek zaten vurmuş, bir de biz vurmayalım. Onlara bir kıyak geçelim demiş olmalı. Gece gece bu beleş sirke baldan tatlı geldi. 

Gel zaman git zaman sandık kurulu kabusunu unutmaya yüz tutmuş iken duydum ki seçim paraları veriliyormuş. Yürüyüş yaparken merkez ziraat bankasının önünden geçtim. Şu parayı alayım da çektiğim külfete değsin dedim. 

Girişte güvenliğe, seçim paraları veriliyor mu dedim. Evet dedi. Sıraya geç dedi. Ama geçilecek gibi değildi. Olduğum yerde kaldım. Çünkü sıramatikten sıra alma sırası kapıya kadar uzanmıştı. Sıra ne kadar uzun olsa da ilçe seçim kurulundaki sıra kadar uzun değildi. Sıradakilerin homurdanması görülmeye değerdi. Özellikle sırasını alıp ayrılanların. TC'sini yazıp sıra almak bu kadar zor muydu halbuki. Sırası gelen sıramatiğin önünde ağaç oluyordu. Yanlarındaki güvenliğe laf atan atanaydı. Ne isterlerdi Allah'ın garibinden. Sıramatikten sıra almaktan aciz ne kadar kişi varsa buradaydı dedim içimden. Sıra bana gelince işin vahametini anladım. Sorun sıra almasını bilmeyen sıradakilerde değilmiş. Sorun sıramatiğin kendisindeymiş. Sıranın uzunluğu da bundanmış. Tuşlar basmıyor çünkü. Bir tuşa bastıra bastıra basmak için kaç hamle gerekiyordu. Ömrünü tamamlamış, basmayan TV kumandanızı düşünün. Ne de güzel yakışmıştı bu sıramatik devletin koskoca bankasına. Bu demode olmuş, işlevini yerine getiremeyen sıramatiğin yenisini bu banka alamıyorsa araç kiralayan makam sahipleri gibi pekala bu kurum da sıramatik kiralayabilirdi. Bunu düşünecek, ufku geniş yönetici veya başkan lazımdı. Bu da her kurumda olmuyor maalesef. (Devam edecek)