Laiklik tartışmaları üzerine *

Bir laiklik furyasıdır gidiyor; kalsın mı, kalksın mı diye. Yeter ki kuyuya biri taş atsın, tüm milletçe peşindeyiz o taşın. Hemen cepheler yerlerini aldı. Cephenin biri laikliğin faziletlerinden bahsede dursun, diğer cephe ise laikliğin bu ülkeye ve bu ülke insanına ne kadar zarar verdiğini söylemeye devam etsin. Yine her zaman ki gibi hiçbir konu bizde soğukkanlı tartışılmaz.

Ülke  olarak her konuyu bitirdik laikliği tartışıyoruz. Kalsa ne olur, gitse ne olur; artısı nedir, eksisi nedir üzerine konuşulmaz bizde. Birileri laiklik elden gidiyor nakaratını ağızlarına aldı bile. Osmanlı’nın son dönemlerinde de “Şeriat elden gidiyor” deniyordu. Daha düne kadar bu ülkede dindar-mütedeyyin insanların yaptığı her şey laikliğe aykırı idi. Kamusal alanlarımız belli giyim-kuşamlara kapatılmıştı, ikna odaları kurulmuştu, kürsülere çıkartılmamıştı birinciler, ödülleri verilmemişti dereceye girenlerin. Bir zamanlar 163.maddemiz vardı her tarafa çekilebilen. Yeter ki gücü elinde bulunduran seni içeriye tıkmak istesin. Her türlü hareket girerdi bu maddenin içerisine. Özal geldi 141,142 ve 163. maddeleri kaldırdı, mağdurları biraz nefes aldı. Gücü elinde bulunduranlar 163.maddenin kaldırılmasıyla birlikte meydana gelen boşluğu 312.madde ile doldurdu. Ezme ve ezilme tüm hızıyla devam etti.

İktidarı eline geçiren güç bir kesimi ihya ederken diğer kesimleri mağdur etti. Bunun için önceden çıkartılan ya da kendisinin çıkarttığı mevzuatın arkasına sığındı. Mahkemelerimiz yönetenlerin mağduriyetlerinin önüne geçeceği yerde iktidara göre yön değiştirerek kararlar verdi. Çünkü kutuplaşmanın en yoğun olduğu yerler maalesef hukuk fakülteleri. Çıkartılan mevzuat açık ve net olarak çıkartılmaz bizde. Hep yoruma müsaittir.  Gücü eline geçirenin zihniyetine göre bizde yargı safını belirler. Hasılı bizde mevzuat ve laiklik nedense hep demoklesin kılıcı gibi kullanıldı.

Ülkemizdeki sorun anayasa, kanun ve yönetmelikten ziyade olaylara insan merkezli bakmayışımızdandır. Sorun mevzuattan ziyade bakış açımızdadır, beynimizdedir. Adalet duygusu ön planda değildir. İktidara geçen kim olursa olsun kendisini tilki, karşı tarafı da horoz olarak görmektedir. Biliyorsunuz, tilkinin yüz planından doksan dokuzu horoz üzerine olurmuş. Acaba ben bu horozları nasıl haklarım derdindedir. Hangi mevzuatı çıkartırsak çıkartalım, iktidarda kim olursa olsun tüm hesabımız kendimizi tilki, karşı tarafı da horoz olarak görmemizden kaynaklanıyor.  Her şeyden önce bu kafa yapısının değişmesi gerekmektedir. Değiştirmediğimiz takdirde sistemimiz ister laik olsun, ister şeriat hukuku olsun fark etmiyor.

Yönetim tarzımız dünyanın en kötü sitemi de olsa adalet varsa o sistem en iyi sistem olur. Kafa yapımız değişmediği müddetçe, kendimizi tilki karşı tarafı da horoz olarak gördüğümüz müddetçe sistemimiz şeriat hukuku ile yönetilse de,  laiklik sistemiyle idare edilse de bu sistem dünyanın en kötü sistemi olur. 90’lı yıllarda bir TV programında sistem tartışması yapılıyordu. Tartışmacılardan biri de Anayasa Hukuku Prof. Hüseyin HATEMİ idi. Kendisine dünyadaki hukuk sistemleri soruldu. “Bugün yürürlükte olan anayasalar içerisinde İslam Hukukuna  en uygun anayasa Alman Anayasası” demişti. Biliyorsunuz bir mer’i hukuk vardır, bir de ideal hukuk. Benim tercihim de ideal hukuk olan İslam  Hukukudur.  Fakat merkezine adaleti almayan hiçbir sistem halkına adalet dağıtamaz. Ancak zulüm dağıtır. Sistem ister laiklik olsun, ister şeriat...  Kaygımız ve derdimiz adalet olursa, hukukumuz mağdurun hakkını koruyorsa sorun olmaz. Hatta aliyyü’l-âlâ olur.

Askerin yaptığı ihtilal anayasalarından başka bir araya gelip sivil bir anayasa dahi yapamayan sivil iradenin  sistem değişikliğini tartışması gülünçtür. Boşa kürek çekmedir.  Ben bugün yapılan tartışmaları sun’i gündem olarak değerlendiriyorum.

Sistemimizin adı ne olursa olsun merkezine insanı oturtmayan, insanî ve ahlakî değerleri almayan hiçbir sistem adalet dağıtmaz, dağıtamaz, dağıtmıyor zaten.  Önce kafa yapılarımızı değiştirelim lütfen! 30/04/2016

04.05.2016 tarihinde Anadolu'da Bugün Gazetesinde yayımlanmıştır.

Adam sabrederse Cennetlik

MEB'in yaptığı ortak sınavlarda öğrenciler ter dökerken sınav komisyonu da bazen sınava tabi tutulur sınav görevine gelenler tarafından:

08.00'de görev yerinde olması gereken 3 görevliyi bekledik. Toplantı başlayacak gelen giden yok. 08.10'da telefondan arandı. Yolda olduklarını 10 dakikaya kadar gelebileceklerini söylediler. Biz toplantıya başladık. Nihayet 08.23'de teşrif ettiler. İkisi geçip boş bir yere olurdu. Diğeri toplantıya aldırmadan kendisini arayan birisine telefondan cevap vermeye devam ediyordu. Bir elinde çantası, diğer kolunda sınav esnasında okuyacağı kitapları. Sanki sınava değil de derse,  ya da ders çalışmaya gelmiş gibi. Hayret ve ibret içerisinde manidar bir bakışla konuşmasını sonlandırmasını bekledik. Ama nafile. Gür sesiyle konuşmasına devam etti. Komisyon başkanı: Lütfen telefon görüşmenizi sonlandırır mısınız, demesiyle birlikte toplantı salonunu terk ederek salona çıktı. Sonuna kadar konuşmasını sürdürdü. Son cümleleri söylerken salona girdi. "Bir arkadaş sınav yerine gitmemiş de," dedi.

Sanki öğretmenden sorumlu yönetici mübarek. Toplantıya ait tek cümle dinlemedi. Gecikmesine mi yanarsın, başkasını rahatsız ettiğine mi? Efendim geciktim falan yok. Ama azmine hayran kaldım bilemezsiniz. İnatçılığına zaten diyecek yok. Toplantıyı dinlemedi. Zira onun alacağı bir şey yok. Zaten aldığı kadar kilo olarak almış. Kendisine başkan: Yarın ki sınava lütfen tam zamanında gelelim, özellikle bugün geciken 3 arkadaş herkesten önce gelsin dedi.
***
İkinci gün herkesten önce gelmedi ama en azından zamanında geldi. Yaptığı fedakarlığa teşekkür etmemek elde değil. Görevli sınavla ilgili açıklaya dursun. Bizim ki açtı kendi özel kitabını. Kah çiziyor, kah yuvarlak içerisine alıyor sol eliyle. Yine tek kelime dinlemedi. Çünkü alacağı bir şey yoktu. Toplantı bitimi başkan: "Cep telefonlarını kapalı bir vaziyette tutalım, ya da idare odasına bırakalım, kesinlikle açık olmasın, ayrıca kitap, gazete, dergi okumayalım" açıklamasını yaptı. Az sonra sınav salonlarına geçildi. Daha sınav başlamadan  salonda öğrencinin karşısında cep telefonuyla oynamaya başladı. İl temsilcisi telefonu idare odasına bıraktırdı. Çocuğu olduğundan telefonu açık bıraktığını söylemiş kendisine. Ne zaman sınavdan çıkılsa hemen telefonunu alarak bir yerlere girmeye devam etti. Zatı muhterem zaten gönülsüz geliyormuş sınavlara.

Okul ona iki gün sabretti ama laf anlamaz, galesiz, rahat, inatçı  tavrına eşi nasıl dayanıyor kim bilir? şayet eşi ona sabrederse bilin ki adam Cennetliktir. 28/04/2016

İt taşlamak

Beraber okuduğunuz bir arkadaşınızın babasıyla karşılaştığınız zaman laf lafı açar: Ne yapar bizim arkadaş dersin. Babası: "Ne yapacak it taşlar" cevabı verir. İt taşlamak: Boş işler peşinde koşan, haytalık yapan, okumayan kişiler için söylenir. Bu konuyu nereden açtınız derseniz anlatayım efendim:

Malumunuz dün 2015-2016 öğretim yılı 2. TEOG sınavı yapıldı. Bir öğrencimiz sınava gelmedi. Annesini aradık, işte olduğunu söyledi. Babasını aradık cevap vermedi. Sınıf arkadaşlarından öğrencinin evini öğrendik. Son çare okuldan bir hizmetli arkadaşı çocuğun evine gönderdik getirmesi için. Hizmetlimiz öğrenciyi evinde bulamaz. Evin kenarında çocuğu bulur getirir. Çocuk sınava girdi. Hizmetliye neredeymiş diye sorduk: Köpeğini kaybetmiş, üç gündür bulamamış, bu gün de onu aryormuş, ben o şekilde buldum, dedi.

İçinizden sanane gelmezse sınava dediğinizi duyar gibiyim. Banane olur mu, ceremesi beni bulacaktı? Sonradan telafi sınavına girecek, işin gücün yoksa uğraş dur.

Köpeğini arıyormuş deyince hemen aklıma girişte yazdığım 'İt taşlamak' deyimi geldi. Bizim öğrenci biraz erken başlamış ama olsun. Erken kalkan erken yol alır, öyle değil mi?

Herkesin öncelik ve önem verdiği farklı demek ki. Bizimkinin önceliği köpek taşlamak. Anadolu'da eskiden çok kullanılan bu deyimi yeniden hatırlattığı için kendisine ne kadar teşekkür etsek azdır. Sağ olasın adaşım.

Sizin de var mı böyle öğrenciniz? Kıskanmayın, çalışın sizin de olsun. 28/04/2016

Sana göre dünyada senden başka iyi bir insan var mı?

Duydum ki hızlı bir şekilde tırmandığın makamda yaptıklarının karşılığını almış, semeresini görmüşsün. Vekaleten yürüttüğün görev için asaletin gelmiş. Seni tebrik ederim.

Hak ettin ama. Az mı mücadele ettin bu makamda, gücünü makamdan alarak. Aslında sen bir aracı idin. Biliyorsun "Bir hayra sebep olan o hayrı yapan gibidir."  Senin ki bu değerli sözle tam örtüşmüyor. Burada hayra sebep olan öbür dünyada karşılığını alır. Senin ki daha iyi. Sen işini öbür dünyaya bırakmadın.  Sebep olduğun iyiliğin karşılığını bu dünyada iken aldın. Artık ayaklarını yere basabilirsin, tapu gibi asalet belgen var elinde. Dün ayaklarını yere sağlam basamıyordun. Çünkü burnunun önünü göremediğin gibi yarınının ne olacağını da bilmiyordun.

Dün kendini ispatlamak ve sana gösterilen makamda kalıcı olmak için çok çalıştın çok.  Büyük bir operasyon yaptın. Çok kelle aldın. Kimin ayağını kaydır dedilerse "Eyvallah! Baş üstüne" dedin yaptın. Çünkü emir eri olmak böyle bir şey.  O günlerde  tıpkı kadrolu olmayan ineğin verdiği gibi gerekirse günde 40 kilo süt verdin.  Çünkü kendini ispatlaman gerekiyordu. İspatladın işte. Artık çok çalışmana gerek yok. Günde 4 kilo süt verebilirsin. Çünkü kimse senin ayağını kaydıramaz artık bundan sonra. Aslında bu makam seni kesmez, sen yine emir almaya devam et, daha yüksek makamlar seni bekler.

İnsan alışınca hiç zorlanmaz. Hani filmlerde  birini temizlemek için kiralık katil aranır.  İhtiyaç sahibi birisine bu teklif götürülür. Adam ne kadar  muhtaç olsa da teklifi geri çevirir: Ben Allah'tan korkarım diye. Sonunda mecburiyetten gider. Makam, şöhret ya da para için tanımadığı adamı öldürür. Bir süre içeride yattıktan sonra çıkar, patronu onu bir yere getirerek makam sahibi yapar, paraya da para demez. Hapiste her ne kadar tövbekar olsa da alışmıştır bir kere. Dün karıncayı incitmekten kaçınan kişi, olur artık seri katil. Çünkü makam, şöhret devam etmelidir. Senin ki de öyle. O makamda tutunmak amacıyla kelle koltukta  az mı suçlu-suçsuzun kellesini aldın, az mı insanın ayağını kaydırdın? Kim yapabilirdi ki bunu. Üstelik insanlarla alışveriş yapmadan, komşuluk yapmadan, yolculuk yapmadan dedikodu kültürüyle yaptın bu işi. Ağzında dualıydı hep... Biliyorsun ihale, yapabilecek olana verilir. Zaten emaneti ehline vermeyecek miydik biz? Bu işler için senden iyisini mi bulacaklardı. Alnının akıyla çıktın bu işten. Önünde efendilerinin midesini bulandıran insanları, besmeleli katilliğinle ekarte ettin. Boşluğu doldurmak için yine sana listeden verilenleri yerleştirdin. Aslında her yeri sen idare edebilirdin. Ama ekip ruhu olmalı değil mi?  Artık siz büyük bir aile oldunuz, bir aşiret gibi. Kim durabilir sizin karşınızda. Zaten rüzgar da hep sizden yana. Ama senin en çok neyini sevdim biliyor musun? Kellesini aldığın her insan için bir gerekçe buldun ya sana hayran kaldım gerçekten. Sen Şeytana pabucunu ters giydirirsin. Bravo sana!

Sahi, sana göre dünyada -senden başka- iyi bir insan var mı? Haydi buna cevap ver de konuyu kapatalım. Cevap veremezsin. Çünkü ağa-babalarına sorman gerekir. Çünkü sen onlar olmadan bir hiçsin. İraden yok, öz güvenin yok. Gücünü makamdan alan bir zavallısın. Şunu da unutma!  Seri katillerin, emir erlerinin makamları ila nihaye devam etmez. Bir müddet sonra ayak bağı olur, onu da bir başkasına temizletirler.

Tekrar hayırlı olsun Çingene beyliğin!... Seni çekemeyenler, seni kıskananlar çatlasın...

Kimden mi bahsediyorum? Yapan ve gocunan her kimse... 28/04/2016

Derdimiz Matematik*

27/04/2016 Çarşamba günü 8.sınıfta okuyan öğrenciler Türkçe, Matematik ve Din Kültürü derslerinden sınava girdiler lisede daha iyi bir okulda okumak için. Sınavdan çıkan öğrencilere nasıl gitti diye sordum: " Matematik zordu hocam" dediler.

Her çocuğun korkulu rüyası  bu Matematik. Bu güne kadar bu dersle ilgili, "Kolaydı" sözünü hiç duymadım.  Matematik=problem, problem=Matematik dense yeridir. Hiçbir konuda birleşemiyoruz ama Matematiğin zorluğunda biriz ve beraberiz. Bu ülkenin ortak bir derdi var. Hele şükür! Sorun; dersin kendisinde mi, hocasında mı, müfredatta mı?  Bilemedim gitti.

2015-2016 yıllarında yapılan sınavlardan Matematik net ortalamalarına bir bakalım: 2015 TEOG sınavında öğrenciler 20 Matematik sorusundan ortalama 7,6 net,  2016 YGS Matematik sınavında öğrenciler 40 sorudan  7,9 net,  2015 LYS Matematikte  9,72 net,  2015 LYS Geometride ise  3,78 net yapabilmişlerdir. 2012 PISA(Uluslararası Öğrenci Değerlendirme Progr.) sonuçlarına göre Türkiye 65 ülke  içerisinde Matematikte  42.sırada.

Ben Matematik özürlüyüm. Fakat yukarıdaki istatistiğe bakarsak bu özürden Türkiye’de baya nasibini almış görünüyor. Eğitimimiz SOS veriyor. Matematik ise eğitim sistemimiz içerisinde en altlarda yaşam mücadelesi veriyor. Derdim bu dersi öğrenemediğimizdir. Bildiğim kadarıyla bu ders ortaokullarda haftada 4 saat iken 5 saate, liselerde ise 6 saate çıkarılmıştır. Öğrenci ilave olarak okullarda açılan yetiştirme kurslarına katılıyor, etüt merkezlerine gidiyor, özel ders alıyor. Aldığı yardımcı kaynağın haddi hesabı yok. Sonuç, sıfır elde var sıfır idi eskiden.  Şimdi eksiye doğru gidiyoruz. Hem de tam gaz  geri vitesle.

Ben burada en düşük net ortalaması olarak Matematiği konu edindim. Diğer derslerimizde de durum pek  iç açıcı değil. Sorunu çözmek için isterseniz tüm dersleri kaldıralım yerine hep Matematiği koyalım. Sonucun değişeceğine ihtimal vermiyorum. O zaman çözümü nerede arayacağız?

Matematik özürlü birisi olarak bu dersle ilgili öneride bulunmayı kendimi yeterli görmem. Fakat  bu ülkede herkes bilmediği ve anlamadığı alanda konuşuyorsa ben de birkaç kelam etmek isterim bu konuda: Bir defa başarının temelinde sevme vardır. Öğrenci bir dersi sevmezse asla o dersten başarılı olamaz. Ders saatlerinin  artırılmasına ve  takviye derslere rağmen hala mesafe alınamıyorsa bu dersin müfredatı ağırdır, hafifletilmesi gerekir. Konular -gelişmişlik seviyesine göre- öğrencilerin seviyesinin üzerinde olabilir. Öğretmen öğrencinin seviyesine inemiyor olabilir. Bir yılda öğrenilecek konu sayısı fazla olduğundan tam öğrenilmeden ve hazmedilmeden diğer konuya geçilmiş olabilir. Teori olarak öğrenilen bu dersin pratiğe dönüştürülmemesi de öğrenme eksikliklerinden biri  sayılabilir. Öğrendiği konuların günlük hayatta nerelerde kullanılacağını bilmemesi öğrenciyi dersten uzaklaştırabilir. Öğrencinin sayısal zeka olmaması, öğretmenin  dersi zorlaştırarak öğrencinin özel ders almasına zemin hazırlaması, öğretmen sirkülasyonunun çok olması ve öğrencinin iyi bir temel almaması… gibi nedenler sayılabilir. 

Önemli bir ders olan bu dersten öğrencilerimizin başarılı olması için sorumluluğu olan herkes şapkasını önüne koyup düşünmelidir: MEB’i, öğretmeni, öğrencisi, velisi, yöneticisi…Hiçbir şey aklımıza gelmiyorsa bile bugünkü metotlarımızı değiştirelim yeter. Hani adama: “Şu içkilerden hangisi iyi? Tadına bir bak” demişler ya. Adam ilk şişeden içer içmez: “Şu öbür şişe daha iyi” demiş. “Daha onun tadına bakmadın,  nasıl bildin deyince  adam: “Doğru. Onun tadına bakmadım. Ama hiçbir şey bu içtiğimden daha kötü olmaz” cevabı verir.

Evet! Kullanmadığımız diğer yöntemler daha iyi. Bu metotla bırakın net sayısını yükseltmeyi. Mevcudu korusak daha iyi. Çünkü her geçen gün daha kötüye gidiyoruz.

Zeka bakımından dünya çocuklarının içerisinde en önlerde olan bu ülkenin çocuklarını okullu olduktan sonra bu hale getiren elimizdeki sihirli deynek nedir? İsterseniz araştırmaya buradan başlayalım. Çünkü kimse burnundan kıl aldırmıyor.  27/04/2016

*30/04/2016 günü Anadolu'da Bugün Gazetesinde yayımlanmıştır.

Ağırcanlı

Çevrenizde belki de en yakınınızda ağırcanlı kişilere rastlamış olabilirsiniz. Böyleleriyle iş yaptığınızda, bir arada bulunduğunuzda kendinizi nasıl hissettiniz? Siz nasılsınız, canı tez mi, ağırcanlı mı? Eğer siz de ağırcanlı iseniz problem yoktur sanırım. Körler, sağırlar birbirini ağırlar misali. Eğer kendiniz canı tez birisi, iş yaptığın ağırcanlı ise psikolojinizde bir bozulma oldu mu? 

Ağırcanlı; adı üzerinde canı tez olmayan, işini ağır ağır yapan, çevik olmayan  kişi demektir. En nefret ettikleri şey hızlı iş yapmaktır. İşlerini aheste aheste yaparlar. Bir yere gidecekleri zaman kolay kolay hazırlanamazlar, Yaptıkları işi bitirmezler. Ağır ağır çalışırlar. Asla istiflerini, rahatlarını bozmazlar. Ardından düşman geliyor desen ölmeyi göze alırlar yine hızlanmazlar. Top atsan, silah atsan yine harekete geçmezler. Asla rahatlarından ödün vermezler. Beraber oldukları, birlikte çalıştıklarının ömrü bu tipleri beklemekle geçer. Her yolu deneseler de asla bir arpa boyu yol alamazlar. Kaplumbağa yürüyüşü ile kıyaslamamak lazım. Bunları gören kaplumbağaya rahmet okur. Bunlarla iş yapmak bir ömre bedeldir. Bu tipler, “Biz işimizi temiz yaparız, başkası gibi acele yapmayız” şeklinde mazeret bulurlar. Buna  bir müddet sonra kendilerini de ikna ederler. Kendilerini alemin en iyi iş yapanı, temiz iş yapanı, mükemmeliyetçi biri olarak görürler. Kendilerine bu güne kadar hiç zarar gelmemiştir. Zararı hep yanındakiler çeker. Ömrü hep o işini ağır yapanı bekleyerek geçmiştir. Ya da beklemek istemiyorsa ona yardım etmek zorundadır. Birlikte çalışan ölmeyi çok istemiştir. Bu güne kadar herhangi bir insanı öldürdükleri görülmemiştir.  Hep süründürürler ve insana sabrı öğretirler, bir müddet sonra "Ya sabır" diyerek dua etmeye de alışır  bekleyenler. 

Ben bugüne kadar iki canı tezi, ya da iki ağır canlıyı bir arada görmedim. Dengeli bir şekilde çevreye dağıtılmıştır. Mesela karı kocayı ele alalım: Koca ağırcanlı ise eşi, canı tez; eşi canı tez ise koca ağırcanlı olur. Bunlar birbirini dengeler. İkisi de hızlı olsalar arkalarından kimse yetişemez, ikisi de ağırcanlı olsa hayatta iş bitiremezler. Bakın etrafınıza bu şekilde eş olmuşların sayısı azımsanamayacak kadar çoktur. 

İş yapa yapa kendilerini hızlandıracakları yerde yaptıkları işin önemini, ağırlığını hissettirecek şekilde mazeret beyan etme yetileri gelişir. Her bitiremedikleri, geç bitirdikleri iş için kaçırdıkları otobüs için gerekçeleri vardır. Asla üzerlerine toz kondurmazlar, burunlarından zaten kıl aldırmazlar.

Çekilecek çilesi olan çeker durur böylelerini. Allah beterinden saklasın ne diyelim. Bütün derdimiz bu olsun. 26/04/2016

Olmadı Enerya

15/04/2016 günü telefonuma "...no'lu doğal gaz aboneliğinize ait vadesi geçmiş 180 TL borcunuz bulunmaktadır. Otomatik ödeme talimatınızı lütfen kontrol ediniz." mesajı gelince doğal gaz faturamın son ödemesine  baktım: 14/04/2016 tarihiymiş. Bu durum daha önce de başıma gelmişti.

31/12/2015 tarihi itibariyle TÜİK istatistiklerinde kamuda çalışan personel sayısı 3.339.086 kişidir. Özel sektörde çalışanlar, asgari ücretle çalışanları hesaba kattığımız zaman bu ülkenin büyük bir çoğunluğu bordro mahkumu. Geneli maaşını her ayın 15’inde alır. Çoğunun 16’ında parası kalmaz. Değişik bankalardan maaşını alan bu kişilerin fatura ödemeleri genelde otomatik ödeme talimatı ile ödenmektedir. Maaşı 15’inde yatan bir kimsenin ödemesini banka nasıl yapsın. Benim de otomatik ödeme talimatlı. Hesabımda 14’ünde paranın olması mümkün değil. Bankaya talimat verip son ödeme tarihlerine hiç bakmıyorum bile. Ben nereden bilebilirim Konya Enerya firmasının hesabını, kitabını. Anladığım kadarıyla firma da benim hesabımı kitabımı bilmiyor. İki birbirini bilmez ısınıp gidiyoruz böylece.

Bordro mahkumunu aileleriyle birlikte hesapladığımız zaman büyük bir nüfusa tekabül eder. Enerya bu ödeme tarihini birkaç defadır yapmaktadır. İçinizden ek hesabınız olursa bankanız ek hesaptan çekebilir diyebilirsiniz. Herkes ek hesap kullanmıyor. Kullanmak durumunda da değilim. Siz ne derseniz deyin bu ödeme aralığı normal değil. Ödeme aralığı 15-20 tarihleri arasına çekilmelidir. Bu faturanın aralık, ocak aylarında geldiğini düşünün. Yüksek faturanın ödemesini kolay kolay her vatandaş yapamaz.  Faturasını gününde ödeyemeyen vatandaş gecikme cezasıyla karşı karşıya kalabilir. Benim takip edebildiğim kadarıyla son ödeme tarihi 14 olan 2.fatura ile karşı karşıya kaldım. Telefonuma ödenmedi mesajı gelmese haberim olmayacaktı. 2 defa bu şekilde bir gün gecikmeli ödememe rağmen gecikme cezasıyla karşılaşmadım ama bu, ileride karşılaşmayacağım anlamına gelmiyor.

Normal şartlarda bankada para bulundurmam. Cebimde az veya çok para ayırırım. Son ödeme tarihi 14 olan günde de cebimde para eksik olmaz. Burada dikkat çekmek istediğim nokta son ödeme tarihinin garipliği. İşin garibi kredi kartı ile ödemeyi de sanırım kabul etmiyor firma. Devlet bayram vb günler maaş öncesine denk geldiği zaman çoğu zaman maaş ödemesini öne çekebilmektedir çalışanlarına kolaylık olması için.

Hasılı Enerya’nın son ödeme tarihini 1-2 gün sonrasına çekmesinde  fayda vardır diye düşünüyorum. Sanırım firma çok zor durumda kalmaz. 26/04/2016

Turgutreis pazarı

20-24 Nisan tarihleri arasında Muğla-Bodrum’a bağlı Turgutreis beldesindeydim.  Bu ismi nereden almış diye  internet alemine bir göz attım. Osmanlı Döneminde donanmada amirallik yapmış ve Trablusgarp fatihi olarak bilinen bir komutanımız. O zamanlar adı Kara Toprak olan beldede dünyaya gelmiş bir denizcimiz. İsmiyle müsemma bir yer. Adı da yakışmış beldeye. İsmi hiç eğreti durmuyor. Cuk oturmuş. Hatta ismi tüm bir Bodrum’a verilebilirdi. İsmi bedavadan bir yere verilenlere duyurulur. Daha doğrusu ismi verenlere…

Turgutreis Bodrum’a 20 KM’lik bir mesafede küçük bir sahil beldesi. Denizi ve havası güzel. Tabiatla iç içe şirin bir yer. Bir arkadaşın teklifiyle kaldığımız otelden çıkıp kurulmuş pazar yerlerine gittik. Pazardaki düzen, ahenk dikkatimi çekti: 


Kalabalık olmasına rağmen rahatsız edici bir ses yok. Karşılıklı açılmış tezgahlar aynı hizada, aynı büyüklükte, gelip geçen birbirini rahatsız etmiyor. Karşılıklı çarpışma yok, pazarcının bağırması yok. Müşteri gelip istediğinden kendisi seçiyor. Seçerken de sıkıştırıp bırakmıyor. Satan da malına güveniyor, alan da... Müşteriyi görünce ayağa kalkıp sattığından ikram eden pazarcılar var. Giyim ve yiyecek pazarı birbirine yakın mesafede ama ayrı bir yerde aynı gün kurulmuş. 


Zeytin, peynir gibi ürünler iş yeri buzdolaplarının içerisine konmuş, açıkta satılmıyor, büyük bir selenin içerisine ortası boş kalmış ve sapları boşluğa gelecek şekilde dizayn edilmiş ıspanaklar gördüm.


 Yeşil soğan güzel bir şekilde istiflenmiş,  satılan her türlü yiyeceğe göz attığında bir düzenin ve intizamın olduğu dikkatlerden kaçmıyor. Tezgahların önünde satılan hiçbir mamulün döküntüsü yok, çöp yok. Bazıları tezgahın önüne çöp poşeti koymuş, çıkan çöpleri onun içine koyuyor. Her türlü satışı yapılan ürünün üzerinde fiyatı yazılı. 

Bir tezgahın önünde enginar soyan üç kişi gördük. Yanlarında durup biraz bilgi aldık. Hem soydu hem de anlattı bize. Soyduğunu ise büyüklüğüne göre ayırdığı 3 bidondan birisinin içine atıyor. Bidonların üzerinden de 5 TL, 4 TL ve 3 TL olarak fiyatları yazılmış, tane ile satıyorlar. Soydukları enginarın çöpünü de kendilerinin hazırladığı çöp kutusunun içine atıyorlar. Pazar dağılınca  belediye görevlilerine pek iş düşmeyecek anlaşılan. Çünkü ortam temiz bırakılıyor.

Giderken yolda çevreye  göz attım. Doğru dürüst kağıt vb çöp görmedim. Çöp kutusuna da fazla rastlamadım. Hasılı hayran kaldım. Daracık yollardaki temizliğe, pazarlarındaki düzene, ahenge, sebze ve meyvenin müşteri tarafından seçilişine. Rüya mı görüyorum bu gördüklerime dedim. Rüya falan değil. Her şeyiyle mükemmel gerçekten.  Dinlenmek için bir çay ocağına oturup çayımızı yudumlarken gördüğümüz pazar ortamını birbirimize tekrar anlattık. Baktım ki muhabbeti de tatlı bu pazarın. Tadı damağımızda kaldı anlayacağınız.

Kaldığımız otele doğru yol alırken daldım. Bir an için  kendimi Konya’nın semt  pazarlarında buldum. Anlatmaya ne gerek var. Yukarıdaki gördüklerimizin tam tersi değil mi? Ne seçebilirsin, ne pazardan geçebilirsin, ne düzgün mal alabilirsin, pazar dağıldıktan sonra zaten meydan savaş sonrası alanı andırır. Esnafımız ne kadar döküntüsü varsa oraya bırakır gider. 

Belediyelerimiz pazarlarımızın düzenine müdahale etmeli, Görgü amaçlı başka şehirlerin pazarlarına belediye görevlileri ve satış yapan pazarcılarımızın temsilcileri götürülmeli, ortam uzaktan izlenmeli.

Ahir ömrümde inşaallah yukarıda anlattığım pazarların benzerini Konya'mızda da görmek nasip olur. 26/04/2016

Ne gölgen ne de ihsanın... Bugün sana, seni anlatacağım yine!

Değerli  İlçe MEM, ortaokullar ve İHO whatsapp grubu üyeleri!

Paylaşımlarınızı depolamak için telefonumun 16 GB  belleği dolduktan sonra 35 TL vererek aldığım 32 GB hafıza da mermi gibi gelen paylaşımlarınıza dayanamadı. O da doldu.

Çalışma hızınıza teknolojinin yetişmesi mümkün değil. Sizdeki bu hizmet aşkına hangi bellek dayanabilir ki. Sizin çalışmanıza benim hayallerim bile yetişemiyor.

Telefonumun öbür dünyada benden şikayetçi olmaması için  bundan sonra gelen paylaşımlarınızı ve önceki gönderdiğiniz etkinlik görüntülerini sileceğim. İnşaallah yanlışlıkla isminizi silmem. Hazine değerindeki paylaşımlarınızı silince zaman zaman bakıp duygulanamayacağım ama ne yaparsınız.

Bize protokol kurallarını anlatırken sabah 09.00'dan önce  ve akşam 18.00'den sonra resmi görüşme için telefonla aranılmaz denirdi. Onlardan mı öğreneceğiz bu nezaket kurallarını. Onlar sizi kıskanıyor. Bir defa sizin mesainiz paylaşımlarınızı göndermeye yetmiyor. Hele sabahın 07.00'sinde başlayan paylaşım bombardımanınız  gece 00.00'a kadar devam ediyor. Bu mesai tanımaz inatçı ve azimli tavrınız  gözlerimi yaşartıyor. Bu zorunlu birlikteliğimiz çok diş dökeceğe benziyor ama  benim dişlerim ve sizi kıskananlar çatlasın, patlasın.

Bu yetenek sizde olduktan sonra nereye gitseniz iş bulursunuz. Çünkü hiç bir gazeteci, hiçbir paparazzi muhabiri sizin çektiğiniz kadar foto çekip gönderemez. Hangi kapıyı çalsanız sizi havada kaparlar. Mevcut pozisyonunuzla çok değerinizin bilindiği kanaatinde değilim.

Hayat boyu devam edecek bu foto çekip gönderme sizi yorduğunun farkındayım. Amirlerinizden birini görürsem sizin whatsapp paylaşımlarınızı gönderecek birer sekreter görevlendirmesini isteyeceğim.

Siz bize lazımsınız. Ne olur kendinizi çok yormayın. Allah rızası için yormayın. İyi ki varsınız.

Nacizane ben de sizden bir şey isteyebilir miyim? Size hiçbir  katkı sağlayamayan bu faniyi grubunuzdan çıkarmaları için bir girişimde bulunsanız da eğitim sisteminiz kurtulsa. Siz yolunuza gitseniz ben de yoluma gitsem daha iyi olmaz mı 25.04.2016

İnsanlığın sınıfta kaldığı yerdeydim *

20-24 Nisan tarihleri arasında bir vesileyle Bodrum ilçemizde bulundum. Bize mihmandarlık yapan otel  görevlisi Ferhat bizi sahile götürdü. Masmavi denizin ötesindeki adaları göstermeye başladı: “Şu adalar bizim, şu ileride gördükleriniz Yunanistan’ın. Mülteciler genelde karşıya geçmeye çalışırlar. Mülteci gördü mü Yunanlılar hemen ateş ediyor. Bizimkiler de kurtarmaya çalışıyor. Çok botlar battı buralarda… Bir zamanlar bizimmiş oralar. Hatta Almanlar 1940’lı yıllarda bize adaları teklif etmişler ama bizimkiler ‘Ne alırız ne de veririz’ demişler... Şu gördüğünüz ve yerleşim olan yer ise 12 Adalardan Kos Adası, yani İstanköy Adası. Hani geçen yıl cesedi kıyıya vuran çocuk cesedi, işte bu İstanköy Adasından botla gelen gelenler içinden ve ceset işte şurada bulundu” dedi…

Bizim o zaman ki hükümet böyle bir şey dedi mi demedi mi bilinmez. Haberin doğru sonucuna zaten varılmaz. Çünkü sanal aleme bile baksanız, dediydi demediydi haberlerine ulaşmanız mümkün. Her şeyimiz karanlık olduğu gibi bu konu da karanlık. Neyse konumuz bu değil zaten. Gidip görenleriniz bilir. Adalar burnumuzun dibinde gerçekten. 12 Adalara haydi yerinize marş marş dense özellikle İstanköy Adası koşarak bize gelir.

Cesedi kıyıya vuran çocuk deyince içim cız etti. Hemen sahilde yüzüstü yatan küçük bebeğin ölmüş bedeni gözümün önüne geldi geldi  gitti. Çok da vakit geçmemişti aslında. Ama olayın geçtiği yeri unutmuşum. Ne de çabuk unutmuşum. Çok değil, tarihler 02.09.2015' i gösterdiğinde  umuda yolculuk yapmak için kaçak yolla yurt dışına gitmeye  çalışan Suriyeli mültecilerin haberi vardı gazetelerde:  "Kıyıya vuran Suriyeli çocuk dünya gündemine oturdu. Bodrum'dan Kos'a botla gitmeye çalışan 3 yaşındaki Aylan Kurdi'nin cansız bedeni dünya gündemini sarstı” şeklinde… Bu haberi okur okumaz yüreğim dağlanmış ve konu ile ilgili duygu ve düşüncelerimi aynı gün blogspotumda değerlendirmiştim. Yazıma bir göz attım. Hiç Bodrum’dan bahsetmemişim. Zaten benim için de yer, bölge önemli değildi. Önemli olan içimize sığdıramadığımız bir çocuk cesediydi benim konum. Sizleri, o gün içimi paralayan ve bugün yeniden alevlenen feci olay üzerine 02/09/2015 tarihinde kaleme aldığım yazımla baş başa bırakıyorum:

“ O kıyıya vuranlar balık değil maalesef. İnsanlığımızın sınıfta kaldığının, yüz karalığımızın, birbirimizi yediğimizin görüntüsüdür. Ölen insanlığımızdır. Hemcinsimizi diri diri yediğimizin görüntüsüdür. Bu asırda yaşayan bizleri, ardımızdan gelecek nesil –kalırsa- lanetleyecektir.

Topu birbirimize atmayalım. Hepimiz suçluyuz. Yönümüzü dönüp kaçıyoruz içimiz dayanmadı diye. Mahşerin vicdanından nasıl kaçacağız. Bari iz bırakmayalım. Balık niyetine yiyelim. Olur mu demeyin. Zaten İmamı Şafii "Denizden babam çıksa yerim" demedi mi? Hem de kart falan değil, taptaze...

Mübarek "Öyle bir zaman gelecek ki, insan görünümlü, insanlıktan nasibini almamış, hedefine ulaşmak için kıyameti koparmayı bile göze alan, nesli bozan nesil gelecek, birbirlerini diri diri yiyecek. Bunu yapan insan bozmaları ne yapsa yeridir. Evlatlarını da yesinler" diye fetvasını vermiş sanki. Midem bulandı diyenler insanlığın öldüğü yerde mide bulanmasının lafı mı olur. Naz yapma, ye hadi. Afiyet olsun.

Bu asır hemcinslerini yiyen yamyamların asrı olarak tarihe geçecek bilesin.

Sözüm meclisten dışarı. 02/09/2015”  (dilinkemigiyok.blogspot.com.tr)

Hiçbir yerimize özellikle sahillerimize çocuk cesetleri vurmasın. Tertemiz kalsın oralar…

* 27/04/2016 tarihinde Anadolu'da Bugün Gazetesinde yayımlanmıştır.

Bu kadar şeffaflık fazla değil mi?**

Dijital kameralar, akıllı cep telefonları çıktı. Her şeyimiz şeffaflaştı artık. Ânı yaşar olduk. Her ânımızı kameraya, fotoğraf karesine almaya başladık. Neredeyse dışımız içimize, içimiz de dışımıza çıktı. Her yaptığımız, her yediğimiz telefonlarımızda kayıtlı…

Tüm derdimiz yaşadığımız o ânı ölümsüzleştirmek.  Mahşerde hesaba çekilirken her yaptığımızın ortaya çıkacağına inanır ama bu nasıl olacak demeyi de içimizden geçirirdik. Şimdi hemen hemen herkesin her ânı telefonların objektifinde. Kendimiz kayda alıyoruz. Herhalde öbür dünyada kendi kendimizi kendimiz ele vereceğiz. Ebedi alemde sadece samimiyet testimiz emin elde. Her objektife verdiğimiz pozun samimiyet, niyet açıklaması orada olacak.

Sanal alemi takip ediyorsanız ne demek istediğimi daha iyi ifade etmiş olurum. Sanal alem bugün; dünün magazin, paparazzi görevini görüyor. Üşenmeyip bir bakalım. Bütün yediğimiz içtiğimiz, yaptığımız orada. Ameliyat öncesi bir poz, ameliyat sonrası bir poz, yatakta yatarken bir görüntü, çıkarken bir görüntü. Profilimize de “Kendini mutlu hissediyor, üzgün hissediyor, canı sıkkın hissediyor” şeklinde eklemeler de yapıyoruz. Sanal alemdeki arkadaş grubumuzdan   birkaç tebrik, birkaç geçmiş olsun, bir kaç beğeni ile mutlu olmaya, varlığımızı hissettirmeye çalışıyoruz. Böylesi anlarımızda keşke samimi dostlarımız kapımızı çalsa daha iyi olmaz mı? Her şeyini çekip paylaşan bizler  için bir sıkıntı daha var: Kendi ölüm ânımızı kim çekecek? Oldu olacak bir dost ayarlayalım bari,  o ânımız da gizli kalmasın.

Baharın gelmesi yazın kendisini göstermeye başlamasıyla birlikte yarın mangal partilerini de görmeye başlarız artık. Nedense hiç mahremimiz, kendimize özelimiz kalmadı. Duyarlılık ve hassasiyetlerimizi kaybettik. 90 öncesi kağıt poşetlerimiz vardı; aldıklarımızı, yiyecek ve giyeceklerimizi onun içine koyardık. Kese kağıdı yoksa bile gazetelere sarılırdı. Konu komşu, eş dost görmesin; alan var, alamayan var. Kimsenin hakkı kalmasın düşüncesine sahiptik. Sonraları siyah naylon poşetler çıktı. Kese kağıdının yerini tutmasa da yine bir karartma söz konusuydu. İçi dışını gösteren şeffaf poşetlerimiz hayatımıza girdi. Aldıklarımız görünür oldu. Şeffaf poşetlerle birlikte biz de şeffaflaştık artık. Kazara eş dost göremediyse aynı anda sanal aleme yükleyerek cümle alem görsün diye podyuma çıkıyoruz. Bu konuda o kadar mesafe katettik ki, giydiğimiz pantolonun, gömleğin altında iç çamaşırı olarak ne giydiğimiz bile görünür oldu. Ailecek gittiğimiz pikniklerde bile pişirdiğimiz etler sanal alemde beğeni bekler oldu. Hatta bazıları hızını alamıyor; apartman, balkon dinlemiyor, cümle alem görecek şekilde mangal partisi yapıyor: Ben mutluyum bak, çatla der gibi. Paylaşanların sayısı ne kadar fazla ise beğeni sayısı da epey fazla. Aslında yiyip içtikten sonra piknik yerini ne şekilde bıraktığını paylaşsa daha iyi olurdu. Yediği, içtiği, yaptığı her şeyi paylaşanlar çocuk değil maalesef, koca koca adamlar. Biz büyükler yaparsak böylesini, bugünün küçükleri yarın neler yapar bir düşünelim.

Yaşadığım çağdaki çağdaşım olan insanları anlamakta zorlanıyorum. Neyi ispatlamaya çalışıyorlar anlamıyorum gerçekten. Eskiden “Yediğin içtiğin senin olsun gördüğünü anlat” denirdi. Şimdi anlatım yok, sadece görsel paylaşım var. Mutlu görünümlü pozların ardında nasıl bir ruh hali var merak ediyorum.

Çektiğimiz her kare için eskiden albümlerimiz vardı kişiye özel. Yeniden o albümlere dönelim. Ya da dijital ortamda özelimizin olduğu bir klasör oluşturalım. Mutlu ve özel günlerimiz yine kendimize özel kalsın. Zaman zaman bakıp anılarımızı tazeleyelim.

Gelin şu sanal alemi birbirimize fayda sağlayacak yararlı bilgilerle dolduralım. Takipçilerimizi kah güldürelim, kah düşündürelim. Her yediğimiz herzeyi cümle aleme afişe etmeyelim. Çok şey istemiyorum. “Kişinin her duyduğunu aktarması ona günah olarak yeter” biliyorsunuz. Sanırım her anı, her kareyi, her yediğimizi paylaşmak da aynı kategoriye girebilir. Çağımızın günahı bu olsa gerek.

Bu yaz Şeytan’ın bacağını kıralım. Yediğimiz, içtiğimiz kendimize has kalsın. Mangalımızın şahitleri bizimle konuşamayan, sır saklayan sessiz doğal ortamlar olsun… Afiyet olsun. 25/04/2016

** 25/04/2016 günü Kahta Söz Gazetesinde yayımlanmıştır.

Alaturka mı tercih edersiniz, yoksa alafranga mı?

Tuvalet ihtiyacınızı gidermek için alafranga mı tercih edersiniz, yoksa alaturka mı? Sizin tercihinizi bilmem ama çoğunluğun tercihinin alaturkadan yana olduğunu görüyorum koşuşturma ve bir arayış içerisine girmelerinden.

Otellerin hemen hemen hepsinde wc'lerde hep alafranga tuvalet var. WC'ye girmesiyle çıkması bir oluyor bazılarının. Hayırdır dediğimde "Klozetmiş WC. Ben normal WC arıyorum diyenlerin sayısı az değil. Araya araya bir tane normal WC bulanların sıraya girdiklerini görebilirsiniz. Şayet bulamadıysa normalini, mecburiyetten klozete oturanların derdi büyük tabii halden anlayanlar için.

Bir tanıdığım misafirlikte olduğu bir yerde def-i hacet için WC'ye gider. Hiç oturmadığı ve görmediği bir WC ile karşılaşır. Geri dönse olmaz, eli mahkumdur... Nice sonra gürültüye ev sahibi tuvalete gelir. Bakar ki misafiri uzanmış yatıyor. İşin hikmeti az sonra anlaşılır. Çünkü misafir klozetin üstüne ayağıyla çıkar, bildiği tuvalet oturuşuyla çömelir. Dengesini kaybetmesiyle birlikte kendisini yerde, kafasını duvarda bulur. Misafir hiç ummadığı bir yerde tuvalet zede olur.

Hotel odalarına yerleştirilmiş modern WC'leri anlayabilirim ama umuma açık, herkesin kullandığı helâlarda bu modern tuvalet şekli ne  hijyeniktir, ne kullanışlıdır, ne de ihtiyaçtır. İçeriye girenin ne şekil oturduğunu, ne şekil kullandığını bilemezsin, çıplak vücudunun soğuk seramikle teması sanki kısa süreli bir elektro şok geçirmesine sebebiyet verir insana. Haydi güç-bela ihtiyacını giderdin, bundan sonra da taharet problemi ortaya çıkar. Hasılı bu bize yabancı. Yok hayatımıza girdi deniyorsa tercih hakkı olacak şekilde alternatif de olmalıdır. Abdesthaneye giren hangisinde rahat edecekse onu kullansın. Masraflı olur, külfetli olur, o küçük WC'lere ikisi sığmaz denirse o kadar geniş evler, lüks oteller yapıyoruz rahatımız için. Ömrümüzün 92 gününü geçirdiğimiz bu zaruri ihtiyaç yerinde eziyet üzerine eziyet çekmeyelim.

Klozete Anadolu'da hasta WC'si denir. Çömelemeyen, eğilemeyen, ayaklarını bükemeyen insanımız için zorunlu ihtiyaç böylesi yüz numaralar, sağlam adamlar için değil. Modern kenef yaparak modern olunmaz. İlla olacağız diyorsak başka alanlarda modern ve çağdaş olalım. Bizim anadan babadan görme/kalma yüz numaralarımıza karışılmasın.

WC konusuna girdik, çıkamadık. Bir başka sorun daha var: Bir çok yerde yapılan lavabolar estetik  olmaya estetik, görüntü harika. Kullanınca görürsün ki ihtiyaç için yapılmamış, sanki seyirlik. Bir abdest almayı deneyin, ayağınızı yıkayabilirseniz ne demek istediğimi daha iyi anlarsınız. Abdest düşmanı lavabo bunlar. Dizayn edenin, piyasaya sürenin abdest gibi bir derdi olmasa gerek. Neyse konumuz WC idi, değil mi?

Sahi bu WC'lerin hangisi sağlıklı: Alafranga usul mü, yoksa alaturka tarz mı? WC çeşidinin hangisi sağlıklı araştırmaya bile gerek duymadım. Siz ne derseniz deyin; Altıncı hissim bana, anam babam usulü, klasik WC"ler daha sağlıklı dedi bile.

İhtiyacımız olmasa ebediyyen girmeyeceğimiz varlığı bir dert, yokluğu ayrı bir dert ve sıkıntı kaynağı olan bu eza yerlerinde geliştirdiğimiz modern klozet sistemiyle kendi kendimize eziyet etmeyelim. Hele genele açık WC'ler kesinlikle klasik olsun...

Sessiz kaldığınız göre yoksa siz alafranga usulü mü tercih ediyorsunuz?  24/04/2016 Bodrum

Eleştiri ve tenkit yoksunları

Kapalı toplumlar, öz güveni gelişmemiş olanlar, kendi kendine kritik yapmayanlar, kendiyle barışık olmayanlar genelde eleştiriye açık olmaz, asla eleştiriye gelmezler. Bu tiplerde savunma ve saldırı yeteneği müthiş gelişmiştir.

Eleştiri ve tenkit özellikle yapıcı olanı mükemmelliğe götürür: Almasını bilenler için. Kişi kendin biliyorsa Rabbini de bilir zaten. Edep haddini bilmektir. Haddini bilmeyenin elinde tek sermayesi vardır: saldırı. Amerikan büyükelçisi bir dizi ikili görüşme için Rusya'ya gelir. Görüşme sonrası büyükelçiye Rus metrosu gösterilir. " Bu metro belirlenen vakitte gelir. Gecikmez. Olsa olsa en fazla 3 dakika gecikir" açıklaması yapılır. Beklenen tren süresinden 5 dakika sonra gelir. Amerikan Büyükelçisi, "5 dakika gecikti" deyince Rus Büyükelçi, " Ama efendim, siz de Kızılderilileri öldürdünüz" der. Evet Amerikalılar Kızılderilileri öldürdü. Ama konu bu değil. Mesele Rusların kendilerinin reklamlarını yaptıkları trenin gecikmesi olayıdır. Trenin niçin geciktiği inceleneceği yerde misafir büyükelçinin ülkesinin geçmişte yaptığı katliamı söyleyerek saldırıya geçiliyor. Rakibi susturmanın en kolay yolu zaten saldırıdır. Hele bazılarında meslek dayanışması var. Üyelerden biri hakkında bir şey söylesen mesleklerine saldırı addederler, hemen saldırıya geçerler.

Pazarcı esnafı da kendisini eleştirtmez. Çünkü malına güvenmez. Yağlar, boyar; önüne koyar. Sana satmaya çalışır. Bu, olsa olsa aşağılık kompleksi olan insan psikolojisidir. Başka da izahı yoktur. 22.04.2016

Kendisini dev aynasında gören kompleksli kişiler

Bazıları hiç tenkit ve eleştiriye gelmez. Çünkü kendilerini dev aynasında mükemmel olarak görür. Hep övülmeyi ve methedilmeyi ister. Kafalarını kuma  gömen devekuşu gibidir bunlar. Kazara içlerinden birini bir eksikliğinden dolayı eleştirmeye kalksan meslek dayanışması kendini gösterir. Hemen bir savunma ve saldırı refleksi ortaya çıkar.

 Her meslekte mesleğini iyi icra edemeyen kişiler olsa da bunlara anlatamazsın. Beyefendi görünümüyle kazma küreğin arkasındaki sap gibidir bunlar. Nasıl yapıldıysa öyle olur. Ne eğebilirsin ne de kırabilirsin. Ancak insanı kırar, incitir ve üzer. İletişim nedir bilmezler.

Orman Eski Bakanı Mustafa Taşar kendisini kızdıran kişilere "Hala  bıraktığımız yerde otluyorsunuz" demişti.  Bunlar da kazma olarak gelir, kazma olarak giderler. Kendilerini asla yetiştirmezler. Yarım yamalak zekalarıyla başkasını kandırdım sanır. Bilseler ki, ancak kendilerini kandırabilirler.

Zekası ve anlayışı kıt olur. Sen falan şöyle yaptı de. O hemen saldırı var diye hakarete başlar: Senin gibilerine bu bile fazla diye. Kişiliğine saldırır. Zaten çapına bakmadan kendisini dev aynasında görmeye alışmıştır. Çıktığı o yüksek yerden başkasına kızar, hakaret eder, sürekli eleştirir. Böylesinin ne menem bir mahluk olduğunu denemek bedava. İstersen kaşının üstünde gözün var de. İşte gerçek yüzünü o zaman görürsün. Zaten bu tür kazma ve kürek sapından da başkaca bir davranış göremezsin. Hep pohpohlanan tiplerdir ne de olsa. İçindeki aşağılık kompleksini irin olarak akıtır üstüne. Ne büyük bilir, ne de küçük. Haddini de bilmezler. Dedim ya kazma mı kazma. En iyisi uzak durmak. Çünkü ne kazma kazmalığından ne de sap sağlığından vazgeçer. Bu tipler böyle geldi böyle gider. Bunlarla uğraşacağına deveye hendek atlat daha iyi. Mesafe alırsın. Bu tiplere karşı çalıyı dolanmak ve susmak edeplicedir. Yok yola getireceğim dersen pisliğini, kalabalığını sana bulaştırır...

Hiç mi işe yaramaz dersen,   ancak kazmaya, küreğe sap olur diyeceğim ama hiç de haketmediği halde yemini ve suyunu fazla vermekten iyice kalınlaşırlar. Bu sefer sap da olamazlar. Olsa olsa ancak odun olurlar... 22.04.2016

Hikmetinden sual olunamayan sözlü mülakatları**

Dünya bir sınav yeridir. Ahiretin tarlasıdır. Dünyaya imtihan için geldik. İmtihan süresi bir ömürle sınırlı. Ömür içerisinde telafi edilirse edilir, edilemezse öbür dünyaya  gideriz. Öteki alemde ise bu dünyada yaptıklarımızın  hesabını veririz..

Hayat bir imtihandır. İmtihan içinde sınav yani. Okumak istiyorsak, okuyup bir yere gelmek istiyorsak mutlaka sınavlara girmemiz lazım. Kolay gibi görünse de işin içinde sınav varsa zor oğlu zordur: En kolay sınav bile insanı terletir.

Her sınav zordur. Ama en zor sınavlar sözlü sınavlardır. Hababam filmlerinde de kendini gösterir bu sözlü sınavlar... 70-80-90'lı yıllarda okuyan öğrencilerin korkulu rüyasıdır tahtaya çıkıp imtihan olmak. Bakanlık bu sözlü sınavları kaldırdı. Bunun yerine öğrencinin  sınıf içi davranış ve derse katılım vb durumunu değerlendiren bir değerlendirme sistemi getirdi. Tüm bir dönemi içine alan bu sürece de performans adını verdi.

Tahtaya kaldırılıp sözlü olma yöntemi okul hayatı boyunca kaldırıldı. Okulu bitirip  herhangi bir yerde görev almak için yazılı sınavın yanında ayrıca mülakat adı verilen sözlüler hayatımızın bir parçası olmaya başladı şimdilerde. Her sözlü sınav ne kadar hakkaniyet ölçüsü içerisinde yapılırsa yapılsın beraberinde acabaları eksik etmiyor maalesef. Kulağımıza kar suyu kaçırıyor nedense. Her bir sözlü sınav, mülakat adına ne denirse densin kamuoyu nezdinde 'Torpilliler işe alındı, alınacak' olgu ve algısı oluşturmaktadır. Hele bu tür sınavlara üst kademedeki birinin yakını giriyorsa şayia alır başını gider. Yakın, kazanmayı hak etse bile 'Şuyuu, vukuundan beter' olur. Bu açıdan bir üstün yakını bazen avantajlı olabiliyor, bazen de avantajsız. Aslında şayialardan uzak kalmak için en iyi sistem yazılı yapılan sistemdir. Yazılıda başarılı olan atanır. Atandıktan sonra ciddi denetimlerle atananın performansı incelenir. Görevini yapan hangi düşünceden, kimin akrabası olursa olsun işine devam eder. Görevini layıkıyla yapmayan, yapamayan kim olursa olsun işine son verilir. Şimdi sizleri düşündüren, hafifçe gülümsetecek fıkra ve anekdotlarla baş başa bırakıyorum:

***

Bir ülkede  bir işe iki kişi alınacaktır. Yazılı sınavı üç kişi geçer. Adayların sözlü sınava alınması kararlaştırılır. İşe alınacak iki kişi belirlenir. Komisyon kara kara düşünmeye başlar: “Ya bizim istemediğimiz 3.kişi kazanırsa. Ya da kazanmasını istediğimiz iki kişi soracağımız soruyu bilemezse” diye. Komisyon üyelerinden biri: -“Siz o işi bana bırakın, ben sizin istediğiniz adayları kazandırırım” der. Sınav başlar. Kazandırılacak ilk aday çağrılır. Ona, “Titanic kazası hangi tarihte olmuştur” sorusu sorulur. Adam cevabı bilir, geçer not alır. İkinci kazandırılacak adaya da, “Titanic kazasında ölen kişilerin sayısı kaç kişi” diye  sorulur. Bu da cevabı bilir ve geçer not alır. Sıra, kazanması istenmeyen kişiye gelir. Ona da, “Titanic kazasında ölenlerin  adını soyadını söyle” denir. Adam cevabı bilemez ve sınavdan geçer not alamayarak elenir. Böylece tertemiz bir sınav yapılmış olur. Evli evine, köylü köyüne gider.

***

Kastamonu’da  bir kişi resmi olarak işe alınacaktır. Sınava çok kişi müracaat eder. Sınava girecek  torpilli kişi önceden belirlenir. Komisyon toplanır. “Kazanacak adayı ilk önce çağıralım, basit bir soru soralım, formalite yerine gelsin” denir. Başına talih kuşu konan aday sözlü mülakata çağrılır. Kendisine: -Kastamonu ile Abana arası 101 km'dir.  Abana’dan çıkan bir kuş 50 km hızla gelirse Kastamonu’ya  ne kadar sürede gelir, şeklinde bir soru sorulur. Torpilli aday düşünür, taşınır fakat cevabı veremez.  Komisyon ne kadar ipucu verdiyse de nafile. Sonunda adama: -Arkadaş soru bu kadar zor mu, niye cevap vermedin, bu soru çok kolay, lütfen çıkınız, derler. Adam dışarı çıkar. Dışarıda bekleyenler: “Ne sordu” diye sorarlar. Soruyu söyleyince, “Çok kolaymış” derler.

Adam: -Neresi kolay bu sorunun? Yolculuk yapan bir kuş. Kuşun ne zaman geleceği bilinir mi? Gider bir dala konar, su içmeye iner, yayılmaya koyulur,  cevabı verir.

***

Ramazan AYVALI: "Yozgat Yüksek İslam Enstitüsüne mülakatla öğrenci alıyoruz. Adaylar sırayla girdi, çıktı. Bir tanesi geldi. Kendisine  küçük namaz sürelerinden hangisini sorduysam bilemedi. Adaya: 'Yavrum, bu süreler namaz kılmada da gerekli biliyorsun, bunları ezberle' dedikten sonra komisyonun diğer üyelerine: 'Arkadaşlar, bende kanaat hasıl oldu, buyurun siz sorun' dedim. Diğer üyeler de, 'Hocam soru sormaya gerek yok, bizde de kanaat hasıl oldu, öğrenci çıkabilir" dediler. Öğrenci çıkar, az sonra ardından yeni bir aday çağırmak için ben de çıktım. Baktım ki az önce sınavdan çıkan çocuk: 'Arkadaşlar! Yeminle söylüyorum, benim hakkımda şimdiden kanaatleri hasıl oldu, beni enstitüye almayacaklar" diye sesli bir şekilde konuşuyor. Bu duruma şaşırıp kaldım" şeklinde bir anekdotunu anlatmıştı.

Burada olduğu gibi kazanamayan kişiler 'Torpilliler alındı' şeklinde yaygara da çıkarabiliyor.

***

2000 yılında Anadolu Öğretmen Liselerine öğretmen alımı için Kahta'dan Ankara'ya mülakata gittim. Tercih olarak da atanmak için Afyon Anadolu Öğretmen Lisesini tercih ettim. Sınav öncesi adaylarla tanıştım. Benim tercih ettiğim okulu isteyen Afyon'dan gelen 3 öğretmen daha olduğunu tespit ettim. Bana "Torpilin var mı" dediler. Hayır yok dedim. "Madem kimin kimsen yok. Ta Adıyaman'dan bunun için niye geldin be mübarek" dediler. Sınava girdim. Komisyondakiler iyi davrandı. Branşımla ilgili sorulara cevap verdim. Plan çeşitleri, disiplin amiri gibi sorular sordular. Ben de biraz eksiğiyle birlikte cevap verdim. Komisyon başkanı: " Sadece Afyon'u tercih etmişsin. Başka yerleri düşünürsen değerlendirelim dedi. Kendisine: Halen Güneydoğu'da çalışıyorum. Eğer tekrar o taraflarda değerlendirecekseniz kabul edemem dedim, ayrıldım. Sonuçlar açıklandı: Kahta İHL'ye devam...

***

1996 yılları olsa gerek. Kahta'da Lise 2. sınıfta dersine girdiğim beyefendi bir öğrencim vardı. K. Kerimi çok iyi değildi. Bazı harfleri çıkaramıyordu bile. Benden dersi geçemedi. O sınıfta okuması çok iyi olan öğrenciler vardı. İki yıl sonra imamlık imtihanı yapıldı. Benden geçer not alamayan öğrencim  sözlü mülakatta imam hatiplik sınavını kazandı. O sınıftan en yüksek not verdiğim öğrencilerim adı geçen sınavda başarılı olamadılar. Anladığım kadarıyla benim not verişimde bir sorun vardı. Başka bir düşünce akla getirmemek lazım. Hikmetinden sual olunmaz tabii.

Sözlü mülakatta görev alan komisyon üyeleri hakkaniyetten ayrılmamalı, verdiği kararlarla kamu vicdanı ikna olmalıdır. Adaylardan ehil olanı seçmelidir. Başkasının direktifiyle hareket eden emir eri olmamalıdır. İsmi verilen adayın hakkını korumaktan ziyade kimi kimsesi olmayan adayların hakkını gözetmek için eli vicdanında karar vermelidir. Adalet duygusunu  asla zedelememelidir. Kul hakkına girerek ahiretini berhava etmemelidir. Benden söylemesi... 19.04.2016

** 19.4.2016 tarihinde Kahta Söz Gazetesinde yayımlanmıştır.

Beğendin mi Müftü Bey yaptığını?

Nisan ayı dendi mi ‘Kutlu nebiyi’ anma haftası akla gelir. Kurum, kuruluş, vakıf, dernek, okullarımız vb herkes bu anmalarda çorbada tuzum olsun mesabesinde ,  karınca kararınca çaba sarf ediyor. İnşallah yapılan anmalar amacına ulaşır, birlik ve beraberliğimizin tesisine katkıda bulunur. Bugün size  katıldığım bir  ‘Kutlu Doğum’ programındaki gözlemlerimi aktarmak istiyorum:

Program öncesinde tüm misafirlere yemek ikram edildi. Programın içeriğine bir göz attım: K. Kerim okuma, protokol konuşmaları, sinevizyon, müftünün birlik vurgusu yapan konuşması, profesyonel ilahi grubu, umre çekilişi, bisiklet çekilişi, veda hutbesinin okunması, aralara serpiştirilmiş hadisler (üçerli öğrenci grubunun  her birinin bir hadis okuması, diğerinin anlamını vermesi, öbürü de hadisten anladıklarımızı okuması) yarışma ödüllerinin verilmesi ve dua. Gördüğüm kadarıyla dolu dolu bir program hazırlanmış.

Program öncesi müftü bey gelir, içeriğe bir bakar. Hemen görevlileri çağırır ve “Hadisleri ve Veda Hutbesini çıkarın, benim konuşmamla ilahi yeter” şeklinde talimatlar verir. Program komitesi ne yapacağını şaşırır, emir demiri keser çerçevesince denileni yapmaya karar verirler. Salon bayan, çocuk ve öğrenci ağırlıklı: Hınca hınç dolu. Çocuk olur da gürültü olmaz mı? Hafifçe gürültü var. Müftü bey konuşmasını yapmak üzere kürsüye davet edilir. Eline mikrofonu alır: “Nerede bizim görevliler, nerede çalışanlar, bu gürültü ne böyle, …Hoca! Aralara dağılın şu çocukların yanına susturun” şeklinde konuşmasına giriş yapar. 40 dakika kadar konuşur ama ne konuştuğu akıllarda kalmaz. Çünkü herkesin aklı girizgahta kalmıştır. Konuşmasını bitirdikten sonra ilahi söylenirken eline telefonunu alır, kimseye haber vermeden çeker gider.

Yüz yüze değiliz, eğer sizinle  karşı karşıya olsaydım, bu tavır ve davranışı nasıl bulurdunuz diye sorardım size… Benim garibime gitti bu tavır. Hiç yakışık almadı. Amir olarak programın içeriğine çok önceden bakıp müdahale edebilirdi. Program saatinde hadis ve veda hutbesini okuyacak öğrencilerin çıkarılması hiç pedagojik geliyor mu size? Gelmez. Çünkü okuma heyecanıyla o öğrenciler günler öncesinden çalışmalarını yapmışlar, okuyacağı anı bekliyorlar. Okuduğunu annesi görecek, babası görecekti. Haydi bunu  etkinlik uzamasın diye yaptı diyelim. O bölgede halkın itibarını kazanmış ve bir görev ifa eden, kendisinden büyük çalışanlarına topluluğun içerisinde kızarcasına emir ve talimatlar yağdırmasına ne demeli? Bir topluluk karşısına çıkınca elbette ses, gürültü olacak. Mikrofon sende. Pekala yeteneğinle o çocuklara tatlı bir dil kullanarak susmalarını sağlayabilirdin.

Programdan sonra çalışanlarından birini gördüm, gerçekten çok üzgündü. Adamlar güzel bir program olacak diye günlerdir koştursun, onca yorgunluğun ardından kalabalıklar içerisinde bir de azar işitsin. Günün anlam ve önemine uygun düşmedi. Hiç olmadı gerçekten. Halk ve çalışanlar sizi ‘Vereset’ül Enbiya’ makamında görmektedir. Bence evine varınca çok iyi bildiğini sandığım Ali İmran 159.ayeti tekrar bir daha oku. Yaptığın gafı daha iyi göreceksin. Bu tavır beni 10 yıl öncesi bir TV programına götürdü. Programda o zamanlarda kulvar değiştirmemiş Nazlı ILICAK’a, “Yaşar Nuri ÖZTÜRK hakkında  ne düşünüyorsun” şeklinde bir soru sordular. “Din alimi gibi davranmıyor, kibirli görüyorum. Din alimi dediğin biraz mütevazı olmalı” dedi. Onun konuşmasında kibir var mı bilmem. Herkesin iç halini Allah bilir. Fakat biz görüntüye göre değerlendiririz. Gazeteci doğru söylüyordu. Maalesef bu programdaki müftü beyin konuşmasında, hal ve tavırlarında da bu sezgiye vardık.

Programın ardından böylesi hoş olmayan bir tavır akıllarda kalacağına keşke haftanın temasına uygun ‘Birlik ve beraberlik mesajı veren vurgular kalsaydı dimağlarımızda… 17/04/2016

Cebimin istenmeyen yüzsüzleri*

Bazı misafir tipler vardır kapıdan kovsan pencereden girer, oradan kovsan bacadan girer. Böyle misafirler düşman başına. Son yılların misafir tipi ise, cep telefonuna vakitli vakitsiz gelen bildirimler.

Mesajlaşma ve görüşmeme yetecek şekilde cebime sığan küçük bir telefonum vardı. Başkası elinde telefon, kulağında kulaklık ile sürekli meşgul olurken benim telefonum cebimdeydi. Mutlu mu mutlu idim. 1987 yılından beri görüşmediğim bir arkadaşımla bir yerde karşılaştım. Birbirimize telefonlarımızı verip ayrıldık. Fakat o da ne? Telefonuma gelen bir bildirim. Bakıyorum dostum kes-kopyala-yapıştır mesajları gönderiyor. Telefonumu verdim vereli günde 2-3 mesaj gelmeye başladı. Telefon açıp gönderme de diyemedim alınmasın diye. Çocuğuma: Şu numarayı engellenenler listesine alıver  dedim. Az sonra çocuğum geldi: Baba, bu telefonun engelleme özelliği yok dedi. O zaman engelleyen bir telefon alayım dedim. Kullanılır ve işimi gören telefonu bırakarak cebime sığmayan akıllı bir telefon aldım. Üstelik bir de oğlan istedi. Ona da aldım. Eskiler derdi: Kötü komşu mal sahibi yapar diye. Benim dostum da beni yeni bir telefon sahibi yaptı. Tabii masrafı da cabası. Telefonu da taşımak için yanımda taşıdığım el çantası da bonusu.

İstemediğim, bıktırıcı mesajları ve reklam amaçlı açılan telefonları engellemeye başladım. Hoşuma da gitmişti. Fakat yeni bir sorunum var: Telefonum, numarası belli bildirimleri engelliyor ama firma adıyla gelen mesajları engelleyemiyordu. Hemen devlet baba imdadıma yetişti. 01/05/2015 tarihinde yürürlüğe giren 6563 sayılı reklam amaçlı firma mesajlarını yasaklayan bir kanun çıkardı. Sorumlu firma mesajları hemen kesildi. Fakat kısa bir müddet  sonra  sorumsuz, kanun dinlemeyen yeni firma mesajları gelmeye başladı. Ardı arkası da kesilmedi. Engelleyemiyordum da. En iyisi bilgi edinmeye başvurayım dedim. Firmaların tek tek adını yazarak şikayetçi oldum. Fakat sevincim kursağımda kaldı. Çünkü bilgi edinmeden:”… 6563 sayılı Kanun ve anılan Yönetmelik çerçevesinde şikâyet başvurularının işleme alınabilmesi için, bu başvurularda iletişimin türüne bağlı olarak; şikâyetçinin T.C. kimlik numarası, adı-soyadı, imzası, ikametgâh adresi ve telefon numarası/elektronik posta adresiyle birlikte abonesi olunan GSM operatörünün adı/elektronik posta hizmeti sağlayan işletmenin adı, iletiyi gönderenin numarası/elektronik posta adresi/bunların bulunmaması halinde marka veya işletme adı gibi içerikte yer alan bilgiler, iletinin gönderilme tarihi ve saati ile içeriğinin tamamına yer verilmeli…” şeklinde cevap geldi. Adı geçen firmaların internet sayfalarına girdiğimiz zaman bilgi edinmede istenen bilgilere maalesef ulaşılamıyor. Aktivasyon da yaptırmıyor. Anlayacağınız gerekli gereksiz iletiler gelmeye devam ediyor. Benim engelleme özelliği olan telefonum ve  devletin 6563 sayılı Kanunu işe yaramadı. Gece gündüz bu lüzumsuz bildirimleri almaya devam ediyorum.

Devlet bazen, her ne kadar işe yaramasa da vergi yüzsüzlerini açıklardı. Ben de son çare olarak çözüm bulamadığım bu mesaj yüzsüzlerini sizinle paylaşmak istiyorum: ALBET, AVMBET, AXBT, BARİKAPARK, BHSFUTBOL, BETODIN, BETKID, BETMOD, BETVOLE, BETGARANTİ, BESTSİLVER, CANLIGAZİNO, CASHAGO, CIBROBET, DOLUKART, FAVORIPOKER, FENOMENBET, GRANDBETING, GRANDROYAL, HIZLIKAZAN, INTERBAHİS, JOJOBET, KAHVEHAN, KLASGAMING, KLASBAHİS, LIDYABONUS, LIDYABET, LİKE TOUR,  MESTBET, MODABET, PLUSGOAL, PIABET, POKERCLASS, POKERCLAS, PULİBET,  QEENBET,  SUPER ORAN, TUBET1, YATIRIM…   

Rabbim anlayışlı misafirlerle karşılaştırsın. Burnunun dibinde biten istenmeyen yukarıdaki yüzsüzlerden bizi kurtarsın. Başka ne diyeyim? Belki utanırlar, tabii biraz edep ve haya kalmışsa şayet… 17/04/2016
* 20/04/2016 tarihinde Anadolu'da Bugün Gazetesinde yayımlanmıştır.

Birlik zamanı: Hem de şimdi **

Anma ve hatırlamada  çok mahiriz biliyorsunuz. Hiçbir toplum elimize su dökemez.  Nasıl yaptığımızı merak eden diğer ülkeler bizden kurs alsa yeridir.. Kendimi bildim bileli ömrüm hep anma  vb etkinliklerle geçti. Herhangi bir kimseyi anmaktan onun gibi olmaya, onun gibi yaşamaya vaktimiz kalmadı neredeyse. Konuşma, hatırlama, program yapma konusunda  yani teoride 10 numarayız.  Pratikte ise yıllardır geçer not alamadık; hep sınıf tekrarı maalesef bizimkisi.

14-20 Nisan haftası malumunuz üzere ‘Kutlu Doğum Haftası.’ Okullarda, kurumlarda, vakıf ve derneklerde yarışma etkinlikleri, konuşma programları, yemek ikramları, ilahi etkinlikleri hız kesmeden devam ediyor. Yapılan bu faaliyetlerde harcanan meblağın miktarının az olduğunu düşünmüyorum. Yarışmalarda verilen ödüller manevi değeri yüksek sembolik olmaktan çıktı. Dudak uçuklatır cinsten. Nisan ayındaki Kutlu Doğum Haftasına yetişecek şekilde yapılan bu yarışmaların hedef kitlesi genelde öğrenciler. Gelen yarışmaları öğrencilere duyururken hepsinin sorduğu “ Ödül olarak ne var” sorusu. Öğrenci ödüle göre sınava girme-girmeme planı yapmaya başladı. Çıta o kadar yükseldi ki yarın bu tür yarışmalarda ödül verilmeyecek ya da  verilecek ödülün miktarı şu kadardan yüksek olmayacak dense öyle zannediyorum yarışmaya katılacak kimse kalmayacak. Bu tür yarışmaların sponsoru hep hayırseverlerimiz. Yarışmaya kalkan masrafı karşılamak için veren elin kapısında buluyor kendini. Allah sayılarını artırsın.

Etkinlik olur da ilahi olmaz mı? İlahiler amatör grubun söyleminden ziyade işi parayla yapan profesyonellere havale edilmeye başlandı. Sade olarak söylenen ilahiler bizi ayrı bir duygulara götürürken şimdilerde müzik aletleriyle konser şekline dönüştü artık.

Peygamber kalkıp gelse uzaktan  bizi gözlemlese ne derdi acaba bize? Demez miydi siz beni anmaktan yaşamaya, benim dediklerimi yapmaya ne zaman vakit bulacaksınız? Haydi benim doğumumu bir defa andınız, yılda iki defaya çıkarmak da neyin nesi? Sonra siz beni anacağız derken neredeyse gövde gösterisi yapıyorsunuz, kendi reklamınızı yapıyorsunuz dese ne cevap verebiliriz? Gelin birlik olalım diyerek içinizdeki hastalığı tespit etmişsiniz, o zaman hala niye bir değilsiniz? Bu akan kanlar ne böyle? Ben size cemaatte birlik, tefrikada azap vardır dedim siz ne yaptınız? Birbirinizi boğazlamaktan başka dese ne deriz gerçekten. Yüzüne bakabilir miyiz O Kutlu Nebinin?

Yazım yanlış anlaşılabilir. Niyetim peygamber anılmasın, hatırlanmasın demiyorum. Sadece bu vb etkinlikleri abartmayalım. Yarışma vb etkinliklerde hediye ve ödül çıtasını çok yükseltmeyelim. Yapacağımız etkinliklerde ayağımızı yorganımıza göre uzatalım. Hep aynı hayırseverlerin kapısını çalmayalım. Yapılan programlarda sadelik ve samimiyet ön planda olsun. Her bir anmada öz eleştiri yapalım. Bu yılın teması “Tevhit ve vahdet- gelin birlik olalım” konusu mu? O zaman önce bölük pörçüklüğümüzü masaya yatırarak işe başlayalım.  Birliği yeniden nasıl tesis ederiz diye  kafa yoralım. Birbirimizi taşlamayı bırakıp Şeytan taşlamaya vakit ayıralım. Birliğimizin önünde kim engelse gelin hep birlikte onu düşman belleyelim. Onunla mücadele edelim. Birbirimize hesap kitap yapmayı bırakıp Allah’a nasıl hesap vereceğimizi,  Peygamberle karşılaşırsak yüzüne nasıl bakacağımızı gözümüzün önüne getirelim.  Sizi anıcılar, sizi söylem hayranları, sizi pratik düşmanları dese ne deriz önce onu düşünelim.

Gelin bu sene şu Şeytan’ın bacağını kıralım, bu yılın Kutlu Doğum temasına uygun bir şekilde topluca “Allah’ın ipine sarılalım, ayrılığa düşmeyelim.…O’nun kopmayan sağlam kulpuna sarılalım… Cemaatte rahmet, ayrılıkta ise azap olduğunu hiç aklımızdan çıkarmayalım.” 15/04/2016

** 17/04/2016 günü Kahta Söz Gazetesinde 19.04.2016 tarihinde ladik.Biz sitesinde yayımlanmıştır.

Milli meselemiz: Giyim kuşam*

Sabah 07.29'da telefonum çaldı. Baktım kayıtlı bir velimin telefonu. Açtım telefonu. Alo demeye kalmadan: " Hocam yarışmaya serbest kıyafetle mi geleyim, yoksa okul kıyafetiyle mi?" Sorusuyla karşılaştım.  Cevabım tekti tabii: Okul kıyafetiyle kızım dedim.

Telefonu kapattım. Baktım bir cevapsız çağrı daha. Aynı öğrenci 07.21'de bir daha aramış. Anlaşılan kıyafeti dert edinmiş, gece yatamamış, Güneş'in doğmasını gücün beklemiş. Sarılmış hemen telefona bir umutla, acaba serbest kıyafetle gelebilirsin cevabı alabilir miyim diye. Aslında istediği cevabı verseydim çocuğun mutluluğuna diyecek yoktu. O hazzı verir miydim ona. Vermedim tabii. Çünkü devletin eski soğuk yüzünü temsil ediyorduk ne de olsa. Şimdi de mahalle baskısı, veli baskısı, çevre baskısı, firma baskısı, öğretmen baskısıyla bastırabildiğimiz kadar bastırıyoruz o serbestlik özlemlerini.

Baskıyı yapanlar geri planda, idareciler ise Erol TAŞ rolüyle en önde... Hafta başında veya hafta sonunda yapılan törenlerde eline mikrofonu alan kıyafetle başlıyor, kıyafetle bitiriyor konuşmasını. Hızını alamıyor teneffüslerde, gerekirse derslerde sürek avına çıkıyor: Nerede pantolonun, nerede ceketin, bu saçlar ne böyle, bu kırmızı rengi niye giydin diye. Şu öğrenciler okul kıyafetiyle geliverseler eğitimin bütün derdi bitecekti aslında. Çünkü bu ülkede kılık kıyafet meselesi memleket meselesidir. Hal yoluna kondu mu okula ve eğitime disiplin gelirdi. İşin garibi forma diye direten veli, öğretmen, yönetici hemen herkes serbest giyiniyor. Tek uğraştığımız kişiler daha 18'ini bitirmemiş orta ve lise öğrencileri. Gerekçemiz de hazır: Efendim emniyet açısından önemli, fakiri var zengini var; bazıları marka giyerken diğerleri alamaz. Üstelik çok açık ve dar giyiniyorlar...

Ömer DİNÇER zamanında kısa bir süre uygulanan serbest kıyafet uygulamasından görülen aksaklıklar yüzünden hemen vazgeçildi. Aslında biraz sabredilseydi giyim-kuşam normal seyrine dönecekti. Yaşlılar bilir: Eskiden kışların çetin geçtiği, karların 50-60 cm olduğu dönemlerde yayılmaya gönderilemeyen büyükbaş hayvanlar uzun süre ahırda beslenirdi. Ne zamanki karlar eriyip Güneş açınca annelerimiz hayvanın ayakları açılsın  diye dışarı çıkarırdı. Aylardır ilk defa dışarı çıkan hayvan bir o tarafa, bir bu tarafa koşar, nereye bastığını bilmezdi. Ara ara bu şekilde dışarı çıkarılan hayvan bir müddet sonra ne yaptığını ve nereye bastığını bilen bir hayvan olarak  normalleşirdi. Teşbihte hata olmasın. Kılık kıyafet serbestliğiyle birlikte görülen anormal giyim kuşamı ben; gün, Güneş görmemiş hayvanın durumuna benzetirim. Ah biz büyükler biraz sabredebilseydik çocuklarımız normalleşeceklerdi. Fakat neredeyse hiç birimiz çocukların yanında yer almadı.

Kıyafet toplumsal bir olaydır. Toplumsal konu ve olaylarda tek doğru yoktur. Formanın ve serbest kıyafetin eksi ve artıları vardır. Zamana bıraksaydık aslında çözülürdü bu mesele. Bir zamanlar kamusal alan adı altında Laikliği götürecek gericiliğin simgesi nice canlar yakan başörtüsü bugün her yerde serbest. Ne irtica hortladı, ne de Laiklik elden gitti.

Liseyi bitirdikten sonra serbest kalan gençlerimizin giyim kuşamındaki uçuk kaçık giyim tarzına ne diyebiliyoruz şimdi? Bu tür giyimlerin moda, özenti, kendisini ispatlama gibi nedenleri olsa da okul hayatındaki anlamını kavrayamadığı formaya tepki de var bu nedenler arasında.

Çünkü tek tip kıyafet çocukların kişiliklerine de sirayet ediyor. Tek tip elbise, tek tip düşünce bu asrın çocuklarına dar geliyor. Gençlik bunu yırtmaya ve yıkmaya çalışıyor. Zorla forma ısrarı, yemek yemek istemeyen ya da sevmediği bir yemeği ebeveynlerin çocuklarına zorla yedirmesine benzer. Aslında bu ısrarımız çocuklarda nefreti doğuruyor, isyan bilinci öne çıkıyor. Bu dönemde çocuklarımız serbest kıyafet giyerken denetimli serbestlik,  onlarda sorumluluk bilincini daha erken yaşlarda almalarına imkan sağlayabilirdi. Keşke kılık kıyafet konusundaki tavizsiz tavrımız yerine onlara hayatı ve hayatta karşılaşabilecekleri kötülüklere karşı kendilerini nasıl koruyabileceklerini öğretebilseydik daha iyi olurdu diye düşünüyorum.

Gelin çocuklar üzerinde biraz gözlem yapalım. Bir okul bir piknik yapacak olsa, bir geziye gidecek olsa; bir program, bir etkinlik, bir yarışmaya katılacak olsa öğrencilerin tek sorduğu: " Hocam serbest kıyafetle gelebilir miyiz?" Sorusu. Hani tilkinin yüz planından 99'u, horoz üzerine olurmuş ya. Öğrencilerinki de o hesap. Akılları, fikirleri kıyafette.

Serbest kıyafet özlemi çeken bu çocukların hasretlerine son versek inanın kıyamet kopmaz. Yeter ki velisiyle, öğretmeniyle, idarecisiyle çocuklar üzerinde ikna metodu, denetimli serbestlik ve rehberlik yapalım. Bu işkenceden çocuklar da kurtulsun, okul yönetimleri de... 14.04.2016
* 23.04.2016 tarihinde Anadolu'da Bugün Gazetesinde yayımlanmıştır.

Pazar yerleri: Savaştan çıkmış gibi

Siz akşam dağıldıktan sonra semt pazarlarının son halini hiç gördünüz mü? Özel olarak bakmaya ve görmeye gitmesem de zaman zaman pazar yerlerinin son halini maalesef gözlemledim.

Savaş alanından farksız gerçekten. Pazarcımız nerede ise elindeki her şeyi bırakıp gitmiş, devreye belediyenin elemanları temizlemek için seferber olmuş. Hele bazen esen rüzgarla birlikte mahallenin tümüne çöplerin dağıldığını görürsünüz. İşin garibi çevremdeki bazı insanlarla bu görüntüyü paylaştığım zaman herhangi bir rahatsızlık emaresi görmedim. Rahatsız olan varsa da ben rastlamadım. Kendi kendime sanırım bende bir anormallik var diye düşünmeye başladım.

Belediyelerimiz, vatandaşımız pazar ihtiyacını gidersin diye semt pazarları düzenlemiş. Güzel bir hizmet. Pazarcı kardeşimiz, yaptığı satıştan dolayı işgal ettiği yere –adını tam bilemesem de- belediyelerimize işgaliye parası ödemektedir. Alışveriş sonrası ortaya çıkan görüntünün kaldırılması için belediye çalışanlarının sarf ettikleri efor, yanlarında çöp arabaları, ardından itfaiye aracı ile pazar yerinin yıkanması göz önüne alındığı takdirde alınan ücretin yapılan masrafı karşıladığı kanaatinde değilim. Velev ki alınan ücret yapılan masrafı karşılamış, hatta belediyemiz bu işten kar elde etmiş olsun. Bu işte bir anormallik var.

Biz birey olarak kullandığımız yeri temiz bırakmayı ne zaman öğreneceğiz gerçekten merak ediyorum. Oturduğumuz zaman temizlik konusunda mangalda kül bırakmayız. Ben bu güne kadar konuşmasından pis bir insanımıza rastlamadım. Gittiğimiz piknik yerini, satış için kullandığımız pazar yerini, gezinti ve mesire yerlerini hiç temiz bırakmıyoruz. Bıraktığımız yere tekrar geldiğimizde de temiz yer ararız, giderken temiz bırakmayı pek düşünmeyiz. Hep buraların temizleyeni var, bu onun görevi temizleyecek diye bekliyoruz. Doğru. Kullandığımız yerlerin temizleyenleri var, onların görevi buraların temizliğini yapmak... Biz ne çabuk unuttuk her birimizin bildiği ve kullandığı:”Aslan yattığı yerden belli olur, temizlik imandandır, temizlik imanın yarısıdır”...vb. sözleri. Hülasa, ortak kullanım alanlarını hep kirli bırakıyoruz. Öğrencinin kullandığı sınıfa günlük temizlikçi girmese ertesi gün ders işlenmez, tuvaletlerin arkasına yazılar yazılmakta, sıraların üzeri bıçakla yontulmakta, banklarda ve parklarda  çitlenen çekirdekler yere atılmakta, su depoları, elektrik depoları veya düzgün boyalı bir yer gördüğümüzde her yere yazıların yazıldığını görmekteyiz, sigara izmaritleri ise şehrin her bir yerini kaplamakta...İyi bir nesil yetiştiremiyoruz maalesef. Hep kendini düşünen, çevresine zarar veren bir nesil, yakıp yıkan, kamu ve özel şahsın eşyasına zarar veren...Gerçekten nereye gidiyoruz? Bu gidiş nereye hiç sorguluyor muyuz? Davranışa dönüşmeyen eğitim sistemimizi de mutlaka sorgulamalıyız. Neyse mesele uzun, bizim konumuz pazar yerleri idi.

Belediyelerimiz pazar yerlerinde satış yapan esnafa çöp poşeti dağıtarak işe başlayabilir. Esnafımız akşam giderken bırakacağı çöpü poşetin içine bırakıp ağzını bağlayabilir. Görevliler de kenara ağzı bağlı bir şekilde bağlanmış çöp poşetlerini çöp arabalarına doldurabilirler. Bu kurala uymayanlar da çıkabilir, bunun ceza-i müeyyidesi uygulanabilir. Zaten pazarcının işgal ettiği yer bellidir, kimin yeri kirli ise kendisi önce uyarılır, ikinci de cezası verilir, daha da uyumuyorsa pazarda satış yapması engellenebilir.

Bizim vatandaşımıza yol gösterilirse, ceza-i müeyyide uygulanırsa bu işte kısa zamanda yol alırız.  Bizim 5326 Sayılı Kabahatler Kanunumuz var bildiğim kadarıyla. Yeter ki kuralları uygulayalım ve uygulamada sürekli olalım.