Umut Fakirin Ekmeğidir

Yeni yıl mesajı yayımlayanların;  değişmeyen ortak yönü, huzur ve mutluluk dilemeleri. Bu temenni geçmiş tüm yeni yıllarda böyleydi. Şimdi gireceğimiz 2018 dilekleri de aynı. Demek ki her sene hep aynı şeyleri istiyoruz. İnsanlar ne kadar da hasret kalmış huzur ve mutluluğa. Zaten insan en fazla ihtiyacı olan ne ise onu ister. Yeni yıl için istedik, bir sonraki yıl yine isteyeceğiz. Hep isteyeceğiz umutla. Sonra bir bakmışız ki huzur görmeden dünya serüvenimiz sona ermiş.

2018’de gelir mi huzur ve mutluluğumuz? Zor gözüküyor. Nasıl ki perşembenin gelişi çarşambadan belli ise, yeni yılın gelişi de geçen yıldan belli zaten.  Bir defa dünyanın huzursuzluğu birilerinin özellikle dünyaya yöne verenlerin mutluluğudur. Dünya huzursuz olacak ki onlar mutluluklarına mutluluk katmaya devam edecekler. Çünkü kazançları dünyanın kaos içerisinde olmasına bağlı. Elinde gücü bulunduranlar ekmek teknesini yok ederler mi? Etmezler. Hatta her yeni yıl bir önceki yılı aratacak bize. Çünkü pastadan pay kapmaya çalışanlar anlaşamadıkları müddetçe dünyanın anası ağlamaya devam edecektir. Dua edelim ki paraya doymayanlar kendi aralarında anlaşsınlar. Yoksa asla yüzümüz gülmez.

Ümitsiz olmak istemem, ümidimi yitirmiş değilim. Zira ümitsizlik bize yakışmaz. Zaten başka da çaremiz yok. Ümit aynı zamanda fakirin ekmeğidir, züğürt tesellisidir. Eğer insanlar dilden değil, özden huzur ve mutluluk istiyorsa bunun yolu, iyi dilek ve temenniden ziyade elinde imkan ve güç olmayan sessiz iyilerin pasiflikten aktifliğe geçmeleri, bedel ödemeleri gerekiyor. Gücü elinde bulunduranlara karşı yekvücut olabilmeliler. Birimize yapılan haksızlığa topyekûn karşı çıkabilmeliyiz. Yoksa adamlar bizi teker teker haklarlar. Yıllardır yaptıkları da o zaten.

Çoğunluğun umutla beklediği bir başka dilek de "Ya çıkarsa" umuduyla girmesi her yıla. Uzun kuyruklar oluşuyor bilet almak için. Bedavadan kazanma duygusu, çabuk köşeyi dönme, çalışmadan kazanma hırsı piyango bileti almaya yöneltiyor. Her yıl birkaç kişiyi sevindiren bu macera, insanlardan umutlarını gelecek yıla saklamasını zerk ediyor. 31/12/2017 Ramazan YÜCE

"Yaşadım yaşayacağım kadar"

İş bulup çalışmak, çoluk ve çocuğunun iaşesini karşılamak amacıyla diyar illere, Suudi Arabistan'a gitti. Orada çalışırken genç yaşta hac ibadetini ifa etti. Fazla da durmadı orada. Biraz kazandıktan sonra tekrar memleketine döndü. Küçük kardeşlerinden biriyle sıhhi tesisat üzerine küçük bir işletme açtı. Şu iş, bu iş seçmedi. Ben evin büyüğüyüm demedi, kendisine ne dedilerse onu yaptı. Kah fayansçı oldu, kah çeşmeci. Nice uğraştan sonra emekli oldu. Kendi halinde sade bir hayatı vardı. 

Yanlış hatırlamıyorsam beş-altı ay önceydi. Duydum ki  kan değerlerinin düşüklüğünden dolayı tahlil yaptırmaya gelmiş. Doktor yatış vermiş. Ziyaretine gideceğim zaman istediğin bir şey var mı diye telefon açtım. Önce "Çay getir" dedi. Ardından 'Nöğrecen çayı? Bi şi istemez, burada hepsi var, yorulma buraya kadar' dedi. Telefonu kapattıktan sonra yanında refakatçı kalan dayım  aradı, sigarası bitmiş, bulabilirsen şu marka bir paket sigara getir dedi. 

Çay ve istediği sigarasını götürdüm. Hemen sigaranın bedelini uzattı bana. Olmaz dedimse de epey bir ısrar etti. Dinlenmiş çayı ardı arkasına birlikte içerken tahlil sonucunu öğrenmemi istedi. Bir tanıdığım doktor vasıtasıyla  çıkan tahlillerden bir tanesinin sonucunu öğrendim. Kendisine gelen raporu okudum. Daha diğeri çıkmamış dedim. (Bana ismimle pek hitap etmezdi; ya 'teyzemin kuzusu' veya 'teyzemin oğlu' ya da 'hafız' derdi. Ben de ona ya 'dayı' veya 'teyzeoğlu' derdim.) "Hafız! Sor bakalım, raporun sonucu iyi mi kötü mü?" dedi. Whatsapp aracılığıyla sordum. Doktorun yazdığını okurken moralimin bozulduğunu gören teyze oğlu, "Neymiş teyze oğlu? Doğruyu söylemezsen bobal boynuna! Başa gelen çekilir, yaşadım yaşayacağım kadar" dedi. Ağzımdan 'İyi değil, kötüymüş' çıkar çıkmaz, yüz hattı değişti. Baltayı taşa vurduğumu anlar anlamaz, "Dayı! Esas diğer raporun sonucu önemliymiş, gerçek hastalık ondan belli olurmuş, bu okuduğum tahlil sonucu yanıltırmış" diyerek gafımı telafi etmeye çalıştım.

Ertesi gün tekrar çay götürmek için hazırlandığımda 'Biz çıktık, boşuna yorulma, diğer tahlil sonucu çıkıncaya kadar doktor taburcu etti, biz hastaneden ayrıldık' dedi.

Bir hafta, on gün sonra kan değerlerinin niçin düştüğü anlaşıldı, hastalığının teşhisi kondu. Kötü hastalıktı halk arasındaki adı. Namı diğer lösemi. Yani kan kanseri. Kemoterapiyi kabul etmedi. Çekti gitti. Her geçen gün kan değerleri düştükçe hastaneye geldi gitti. Her gelişinde 3-5 ünite kan takviyesi yapıldı kendisine. 

Her kan aldığında biraz kendine geldi. Kanı azaldıkça bitkinleşti, az bir yürümeyle takatı kesilir oldu. Kemoterapi almaya razı olduğu zaman bu sefer kalbi el vermedi. Ayakları da şişmeye başladı.

29/12/2017 günü yine kan yüklemesi yaptırdı. Ama bu aldığı kan yaramadı kendisine. Doğru dürüst yürüyemedi, titremeye başladı. Sonunda "Yaşadım yaşayacağım kadar" dediği gibi 30/12/2017 günü  gözlerini yumdu.

Vefat haberini alır almaz cenazesine katılmak için hareket ettim. Kimler yoktu ki cenazesinde. Yediden yetmişe, engellisine varıncaya kadar saf tuttu onun salını omuzunda taşımak için. Çalışırken ve yaşarken dost edinmeyi de ihmal etmemiş.

Yan taraftaki fotoğraf bizim yöre insanının üzüntülü zamanlarda işini-gücünü bırakıp cenazeye el vermesinin de bir göstergesi. Kimi hatim okumak, kimi cenazeye katılmak, kimi cenazesini yıkamak, kimi mezarını kazmak, kimi üzerine toprak atmak, kimi Kur'an okumak, kimi yemek götürmek, kimi de taziyede bulunmak için koşturur.

Cenazeyi defnettikten sonra bir müddet daha kaldım taziye evinde. Yolcu yolunda gerek diyerek vedalaştım diğer teyze oğullarıyla. Evime girdikten sonra dolabımı açtım, bir hazine gibi sakladığım iki şeyi elime aldım.  Biri üzerinde 'Diplomat' yazılı james bond çanta, diğeri ise bir zamanların almaya güç yetirilemeyen, alınması ve takılması lüks kabul edilen saati: 'Selko 5'

Kullanmaya ve takmaya kıyamadığım iki hediyesiydi onun bana verdiği. Arabistan'da çalıştığı veya dönüş yaptığı 1986-1987 veya 1988 yılları olsa gerek. Üniversiteye yeni başladığım yıllardı. 'Hafız! Şu çantayı kullan, ben kullanamayacağım' dedi. Hatta beraberinde 'Getir üzerine ismini de yazalım' diyerek arkası yapışkanlı harfleri uzattı bana. Sonra tek tek adımın harflerini bularak çantanın ön yüzüne bir güzel kendi elleriyle ismimi yazdı.

Bir yıl arayla veya aynı yıl yanıma geldi, "Teyzeoğlu! Şu saati koluna tak" dedi. Olmaz dedimse de dünyalar benim olmuştu. Zamanın ve günümüzün  hala marka saati. Üstelik ne yer, ne içer. Masrafsız bir saat yani. Zira otomatik. Pile bile ihtiyacı yok. Yeter ki kolunda takılı dursun. Hareketinden ve nabzından etkilenerek geri kalmadan çalışmasına devam eder. Gece ışığında lamba yakmaya gerek kalmadan saatin kaç olduğunu okuyabiliyorsin. 

62 yıllık ömrüne neler sığdırdı, ne çile ve sıkıntılar çekti bilinmez. Kendi halinde bir adamdı. Elinin emeğiyle geçindi. Pek parada gözü yoktu. Evim olsun, barkım olsun, atım-arabam olsun demedi. Kimseye de muhtaç ve yük olmadı. Gönlü zengindi. Büyükle büyük, küçükle küçüktü. Herkesle iletişimi vardı. Hayatta en büyük azığı, çay ve sigara idi. Bu ikisi varsa dünya onundu. 

Dobra bir insandı. Rol yapmayı beceremezdi. Neyse o idi. Asla olduğundan farklı görünmedi. Almayı değil, vermeyi severdi. 

Hasılı, Adaşım Ramazan COŞKUN vefat etti, ömrü bu kadarmış. Zira pili bitti. Kendisi gitti ama öğrenciliğimde bana verdiği çanta ve saati, hayatım boyunca saklayacağım iki değerli hatırası olarak kalacaktır. Üstelik saati hala tik-tak diye çalışıyor. Hala da arkası açılmadı, orijinalliği bozulmadı.

Umarım genç yaşta yaptığı haccı -varsa- günahlarına keffâret olur. Zira peygamberimiz, "Kim Allah için hac eder, ve Allah'a karşı gelmekten sakınırsa annesinden doğduğu günkü gibi günahlarından arınmış bir şekilde hacdan döner." buyuruyor. Mekanı cennet olsun, yakınlarına sabırlar versin. 30/12/2017 Ramazan YÜCE

Bugün Çalışmıyorum *

Amerika'da yaşayan Dursun, arkadaşı Temel'e, "ABD'nin taşı toprağı altın, her yerden dolar fışkırıyor. Buraya gel çalışmaya" diye mektup yazar. İşsizlikten bunalan Temel, uçağa atladığı gibi soluğu ABD'de alır. Uçaktan iner inmez yerde 100 dolar bulur. Tam eğilip alacak iken "Bugün ilk günüm çalışmıyorum" diyerek parayı almaktan vazgeçer."

Malum bugün 01 Ocak 2018. Yani miladi yılın ilk günü ve haftanın ilk iş günü. Dinleniyoruz evimizde, çalışmıyoruz. Tıpkı Temel gibi. Zira resmi tatil bugün. Yılın son iş gününü sabaha kadar eğlenerek geçiriyoruz. Ertesi gün, gün boyu uyuyoruz.

Size mantıklı ve makul geliyor mu yılın ilk gününün tatil yapılması? Diyelim ki bir yılın yorgunluğu giderildi. Tamam dinlenelim de niçin yılın son iş gününü dinlenerek değil de yeni yılın ilk gününü dinlenerek geçiriyoruz? Bir yılın yorgunluğunu niçin yeni yılın ilk günü çekiyor?

Âcizane yılın ilk gününün tatil olması, "Benim çalışmada gözüm yok; yatmayı, gezip tozmayı seviyorum. Mecbur kalmasam aslında hiç çalışmam." demektir bana göre. Rahatımıza düşkünlüğümüzün bir göstergesidir.

Başka ülke insanını bilmem ama bizim ülke insanımız tatili çok sever. Üstelik tatil cenneti ülkemiz. Her gün tatil olsa pek seviniriz. Ama hayatın bir realitesi vardır, emeksiz yemek olmaz.

Yeni yıla daha önceden plan, program yaparak gireceğimiz yerde yatarak giriyoruz. Maalesef bu anlayış, sağlıklı bir bakış açıcı değildir, arızi ve sakat bir durumdur. Bir insan bir işe nasıl başlarsa öyle gider. Çünkü düğme daha ilk günden yanlış iliklenmiştir.

İçinizden keşke tüm yanlış işimiz yeni yılın ilk gününün tatil olması gibi olsa, zira neremiz doğru diyebilirsiniz. El-hak doğru. Yılın ilk gününün tatil olmasına gelinceye kadar o kadar çok yanlışımız var ki! Say say bitmez. Tüm dünya böyle yapıyor. Günümüz dünyasında işimize gelse de gelmese de dünyaya uyuyoruz. Genel kabul görmüş. Mecburen biz de uyuyoruz bu tatile.

Yılın ilk gününün tatil olmasına kızsam da nefsimin hoşuna gidiyor. Bir taraftan istemem yan cebime koy dediğim tatilimi yaparken her bir gün ve her bir yıl bir umuttur insanlık için. İlk günden fazla da karamsar olmayayım. Zira karamsarlık yakışmaz bize.

Ümit ediyorum ki 2018 yılı insanlık yılı olsun, her ne sebeple olursa olsun kan akmasın, kimse ölmesin; evsiz-barksız kalmasın, savaşlar olmasın. Allah kimseyi namerde muhtaç etmesin, kimse kendi ülkesini kaybetmek durumunda kalmasın, kimse işini-aşını kaybetmesin. Allah herkese huzur ve dirlik versin.

Ülkemizdeki kara bulutlar dağılsın, insanlar birbirine güvensin. Herkese emeğinin karşılığını almayı nasip etsin; toto, loto, piyango gibi kolay yoldan para kazanmayı kimseye nasip etmesin.

Yeni yılın herkese barış ve esenlik getirmesini temenni ediyorum.  31/12/2017 Ramazan YÜCE

* 01/01/2018 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

FETÖ Bizi Morarttı *

Ülkenin birinde bir tiyatroda bir oyun sergileniyor. Seyirci tıklım tıklım. Oyunda rol gereği oyunculardan biri arkadaşını vuracak. Tiyatroda  rol icabı kuru sıkı tabanca kullanılması gerekiyor. Arkadaşı, gerçek mermi kullanır. Oyuncu yaralanır. Var gücüyle “Yandım, vuruldum, ölüyorum, yardım edin” diye bağırır. Sahnede kanlar içerisinde kıvranan oyuncu; kimseden yardım gelmeyince,  seyirciye dönerek onlardan yardım ister. Adam ‘yandım’ dedikçe seyirci alkışlıyor, ‘yardım edin’ dedikçe seyirci alkışa devam ediyor, ‘ölüyorum’ dedikçe seyirci, “Ne güzel rol yapıyor” diye ardı arkasına alkış tutuyor ve sonunda sahnedeki adam,  kan kaybından ölür. Bu hikâyeyi küçüklüğümde bir gazete sayfasında okumuştum. Olmuş bir olay diyordu. Oldu mu olmadı mı bilmiyorum. Şimdi gelelim sadede. Zira hikâye durduk yere anlatılmaz.

Malumunuz ülke nice zamandır FETÖ denilen terör örgütü ve ihanet şebekesiyle uğraşıyor ve mücadele ediyor. Bu mücadelenin daha ne kadar da devam edeceği belli değil. Daha doğrusu mücadele ediliyor mu, edilmiyor mu? Ya da FETÖ bizimle oynuyor mu diye aklıma gelmiyor değil. Zira FETÖ, devletten birkaç adım önde gidiyor her defasında. Devletin hangi aşamada, hangi adımı atacağını da biliyor. Bundan dolayı işler sarpa sarsın, sapla-saman karışsın diye tuzak üzerine tuzak kuruyor. Çünkü karşımızda şeytana pabucunu ters giydirecek özel yetiştirilmiş bir şer örgütü var. Dini görünümlü bu örgüt teknolojiyi iyi kullanıyor, en iyi yazılımları yapabiliyor, devletin kilit noktalarına hatta kılcal damarlarına kadar kendi adamlarını yerleştirmiş, takiye yapmayı mubah, hedefine ulaşmak için her yolu denemeyi meşru görüyor, her kabuğa girecek yapıda bir örgüt var karşımızda.

Örnek mi istersiniz? Çok öteye gitmeye gerek yok. Ankara Cumhuriyet Başsavcısının 27/12/2017 günkü basın toplantısına bir göz atarsak işin vahameti ortaya çıkar. “Eski bir Tübitak çalışanı tarafından mor beyin yazılımı aracılığıyla 11 bin 480 GSM numarasının, kullanıcı iradesi dışında ByLock'a yönlendirildiği tespit edildi.”  Bu şer örgütünün bu yaptığı, suç mahalline masumun kimliğini bırakmaktır. Polis, bulduğu kimliğin sahibini yakalardı bir zamanlar hırsız sensin diye. Kimliğini çaldıran, hırsız olmadığını ispatlayıncaya kadar epey bir yatardı içeride. Esas fail ise dışarıda gezerdi. Bylock’u masumlara bulaştıran ise darbeden 4 gün sonra yurt dışına çıkmış.

FETÖ, bylock kullanmayanları da örgüt üyesiymiş gibi bylock'a yönlendirmiş. Biz de ‘bu da bylockcu, şu da bylockcu’ diye peşine düştük. Kiminin görevine son verdik, kimini içeriye aldık, kimini de açığa aldık. Kendisine bylock isnat edilene "Bu da mı kullanmış, hiç beklemiyordum, demek ki bu da kripto imiş, suçu olmasa devlet içeri almazdı" dedik. Adam, "Beni tanıyorsunuz, benim ömrüm onlarla mücadeleyle geçti, bana iftira atıldı, ben masumum" dese de kimse inanmadı. Hangi kapıyı çalmaya kalkarsa kimse kapısını açmadı, yol da göstermedi. Hatta aynı ortamda bulunmak istemedi. Çünkü masum olduğuna biz inansak bile yetkililer inanmadı. Çünkü ellerinde bylock kullandığına dair belge vardı. Destek verse ‘FETÖ'cüleri destekliyor diye itham edilme korkusu sardı. "FETÖ'cü diye tutuklananların içinde masumlar var" diyene "Masum falan yok, işi sulandırmayın" dendi. Avukatlar savunmaya yanaşmadı. FETÖ'yle mücadele edilirken ‘içlerinde masum olanlar da var’ sözünü dillendirenlere çoğunluk inanmadı. Hatta bunlara acımamak lazım,  bunların eline fırsat geçseydi bizi kıtır kıtır keserlerdi dedi. 

Başsavcının açıkladığı gibi 11.480 kişi hakkında  bu mor beyin yazılımı vasıtasıyla FETÖ'cü olarak işlem yapıldıysa orta yerde düz hesap 11.480 masumun mağduriyeti var. Bu şekilde mağdur olanlara bizim kulak vermeyişimiz, tiyatroda gerçek silahla öldürülen tiyatrocunun durumuna benziyor. Adamlar bağırıp çağırdılarsa da biz onları samimi görmedik, ölüme terk ettik.

Hasılı, FETÖ oynadı bizimle. Hala da oynamaya devam ediyor, tıpkı kedinin fareyle oynadığı gibi. Biz farkına vardığımız zaman FETÖ, oyunun bir başka aşamasına geçiyor. Olan da bizim insanımıza oldu. Darbeden bu yana bir buçuk yıl geçmiş, oyuna geldiğimizi yeni anlayabildik. Morarttı hepimizi. Bu aşamadan sonra mağdur ettiklerimize haklarını vererek onları memnun edebilecek miyiz? Bundan sonra buna benzer başka hatalara karşı tedbir alabilecek miyiz? Öyle zannediyorum mağdurlar beraat ettikten sonra maddi ve manevi tazminatlar da başlayacak.

FETÖ’yle mücadele konseptimizi yeniden gözden geçirmemizde fayda var. FETÖ’yle mücadele ederken FETÖ kadar sinsi düşünmek gerekiyor galiba. Yoksa daha çok morarırız. 27/12/2017 Ramazan YÜCE

* 30/12/2017 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Günaydın Türkiye! Günaydın yetkililer!

Çoğu konuşmamda "FETÖ, devletten kaç adım önde gittiğini, FETÖ'yle mücadele ederken çok dikkatli olmak gerektiğini, FETÖ'yle mücadeleyi sulandırmak için her yolu denediğini, gerçek FETÖ'cülerin içine masumları da karıştırabileceğini...bunun için soğukkanlı bir şekilde mücadele edilmesi gerektiğini, ortalıkta masum olduğunu söyleyen insanların olduğunu..." ifade ettim. "Masum falan yok, bunlar mağduriyet edebiyatı yapıyor. Bu tür konuşmalar FETÖ'yle mücadeleyi sulandırır" dendi.

Bugün Ankara Cumhuriyet Başsavcısı Yüksel Kocaman'ın açıklaması, FETÖ'nün bir oyununu daha ortaya çıkardı. Günaydın Türkiye dedirtti. Başsavcı, "FETÖ’nün gerçek ByLock kullanıcılarının tespitini engellemek için 11 bin 480 kişinin GSM numarasının kullanıcılarının iradeleri dışında ByLock IP’lerine yönlendirildiğinin tespit edildiğini" söyledi.

Sayı, bir veya iki kişi değil. Tamı tamına 11480 kişi. İçlerinde içeride yatanlar da varmış.

Bu olay, FETÖ'yle mücadele ederken yoğurdu üfleyerek yememiz gerektiğini gösteriyor. Bundan sonra her adım atacağımızda bin düşünmemiz gerekiyor. Toptancı yaklaşımdan uzak durulmalıdır. Zira karşımızda teknolojiyi iyi kullanan, devletin kılcal damarlarına girmiş, ihanet hedeflerine hizmet etmek için her yolu mübah gören, takiyyeyi meşru gören sinsi bir yapı var.

Umarım masumluğu ortaya çıkan  bu tür mağdurların acilen mağduriyetleri giderildiği gibi gönülleri de alınır. Allah devlete zeval vermesin, yetkililere de yardım etsin, FETÖ'nün oyunlarına düşürmesin. Ülkemizde en yakın zamanda suçlu-suçsuz ayrımı yapılsın. Aramızda güven ortamı oluşsun, barış havası essin. 27.12.2017 Ramazan Yüce

Yurtlarda Görülen Tecavüz Vakaları *

İnsanlık tarihi kadar eskidir tecavüz ve istismar olayları. Günümüzde mi çok artış gösteriyor, yoksa eskiden vardı da üstü mü kapatılıyordu? Öyle zannediyorum eskiden üstü kapatılan bu tür istismar vakaları günümüz iletişim araçlarıyla gün yüzüne çıkıyor/çıkarılıyor.

Gün geçmiyor ki bir ilimizden tecavüz ve istismar vakaları gelmemiş olsun. Sanki sıraya binmiş gibi. Toplumda büyük bir infiale sebebiyet veren bu tür menfur olaylar pek kesileceğe de benzemiyor. Fırsatını bulan uçkurunu düşkünler insanımızın hayatını karartıyor, toplumu lekeliyor. Bu kadar tepkinin olduğu bir ortamda bu tür olayların azalacağı yerde artarak devam ediyor olması pek hayra alamet değil. Allah’tan korkuları olmayan bu sapıkların -gördüğüm kadarıyla- toplumdan utanması da yok.

Günümüzde çocuğa yapılan istismar ve taciz olayları daha bir ön planda. Nerede bir öğrenci yurdu var, buralarda bu tür vakalar meydana gelebiliyor. Çoğunluğu da ilköğretim ikinci kademe dediğimiz ortaokul talebelerinin başına geliyor. Anladığım kadarıyla sapıklara ekmek, küçük çocukların yoğun yaşadığı yurt ortamlarında çıkıyor. Çünkü çocuklar korumasız ve başına ne geleceğini bilmiyor. Öyle zannediyorum sapıklar bu ortamı iyi değerlendiriyor. Pekiyi bu sapıkça hareketler böyle devam edip gidecek mi? Devletin, yurt yetkililerini, anne ve babaların bu konuda ne tür bir tedbir düşündüklerini merak ediyorum. Yoksa başa gelen çekilir diye köşemizde veya koltuğumuzda oturmaya mı devam edeceğiz?

İşe yurt hayatı ve ortamından başlamak lazım diye düşünüyorum. Yurtlar mercek altına alınmalıdır. Günümüzde yurt hayatı bir zorunluluk mu? Olmazsa olmazlardan mıdır? Haydi diyelim ki yurtlar barınma ihtiyacını gidermektedir. Üniversite öğrencisini anladım. Haydi her yerde lise yoktur,  liseli öğrenciler için de yurt düşünülebilir diyelim. Ortaokul çocuklarının anne ve babasından ayrı ve uzak bir şekilde yurt ortamlarında kalması hiç pedagojik değildir. Ki bugünkü ortaokula başlayan çocuklar geçmişin ortaokul öğrencisi değildir. Çocukların fiziki gelişimine bakarak bunları ortaokul öğrencisi olarak görmek yanlıştır. Fizîken boy-pos atan bu çocuklar zihin ve beyin yönünden tam gelişmiş değildir. Daha hayatın ne olduğunu dahi bilmezler. Ne işi var ortaokul talebesinin yurtta? Bugün en ücra köylerde bile ortaokul var.

Hiç lafı, sağa-sola eğip-bükmeden ortaokul çağındaki çocuklara ait ne kadar yurt varsa kapatılmalıdır. Bu yaştaki çocuğun yeri, anne ve babasının yanıdır. Ya yaşadığı yerdeki okulda çocuğunu okutur, ya da çocuğunun geleceğini düşünüyorsa imkanı olan yere evini taşır. Çünkü adı ister yurt, ister kurs ne olursa olsun ortaokul öğrencilerinin barındığı yurtlar sapıklar için iyi bir potansiyeldir. Bu yurt ortamı ister devletin olsun, ister özel sektöre, veya herhangi bir cemaate ait olsun, acilen kapatılmalıdır.  Çocuğumuzu kurtaracağız derken kendimizin ve çocuğumuzun ömrünü, hayatını ve geleceğini karartmayalım. Unutmayalım ki bugün başkasının çocuğunun başına gelen, yarın benim çocuğumun başına gelecek demektir.

Değinmek istediğim ikinci bir yön ise cinsel istismar ve taciz olaylarının meydana geldiği yurdun isminin basın yoluyla zikredilmesi, fotoğrafının çekilip yayımlanması. Bu tür olaylar önce basına veriliyor, birkaç gün yazılıp çiziliyor. Etraf yeterince koktuktan sonra ardından yayın yasağı konuyor. Yurdun adının zikredilmesini, basına çıkarılmasını uygun görmüyorum. Farz edin ki sizin çocuğunuz o yurtta bir öğrenci. Çocuğunuz tacize uğramadı. Yurdun adı basına çıkınca senin çocuğunun o yurtta kaldığını bilenler sizin çocuğunuza ne gözle bakacaklar? Çocuğunuzun yüzüne bakıp acaba demeyecekler mi?   Bu tür olayların üstü kapatılsın demiyorum. Sapığa ve ihmali olanlara en ağır ceza verilsin, hatta tacizciye ilave olarak hadım cezası uygulansın.

Değinmek istediğim bir başka husus, taciz olayı çıktığında bir kesimin susması, savunmaya geçmesi veya görmezlikten gelmesi, diğer kesimin “Bak bak! Yine bir cemaat yurdunda bir taciz skandalı” diyerek olayın üzerine atlaması var. Bir başka zaman da diğerlerine ait bir yurt veya benzeri yerlerde taciz olayı vuku bulunca diğer taraf sessiz kalırken bu tarafın saldırıya geçmesi. Bu, senin tacizcin benimkini yener…Bak, bizi ayıplama! Bu tip olaylar sizde de oluyor” demeye getiriyor.

Herkes şunu bilsin ki tacizcinin insafı yoktur. Şu kesim yapar, bu kesim yapmaz demeye gelmez. Onların dinleri-imanları, uçkuruna çalışmaktır; ceza falan vız gelir. Birinin hayatı kararacakmış, yarın bu iş ortaya çıkınca herkese karşı mahcup olacağım diye bir dertleri yoktur. Zira onların beyinleri uçkurlarına bağlıdır. Tilki gibidir onlar. Nasıl ki tilkinin yüz planından 99’u horozu haklamak üzerine ise bunların da gecesi-gündüzü kimi istismar edeyim diye düşünmekle geçer. 25/12/2017 Ramazan YÜCE

* 10/01/2018 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

"Müslümansan bunu paylaş"

Öyle zannediyorum, başlık garibinize gitmiştir. Gitmesi de lazım. Zaman zaman bu şekilde mesajlar gelir. Bazen özelden, bazen de genel bir paylaşım olarak ekranıma düşer. Size de gelirdir mutlaka böyle mesajlar. Sahi size böyle bir mesaj gelince siz ne yaparsınız? Burada mevzubahis olan benim Müslümanlığım deyip paylaşıyor musunuz? Yoksa benim gibi inadım inat deyip kulak ardı mı edersiniz?

Kimse kusura bakmasın ama kimsenin bir başkasının Müslümanlığını sorgulaması söz konusu bile olamaz. Hele bir paylaşımı yapmadığım takdirde asla ve kat'a kâfir olmam. Üstelik eksik de olsa din konusunda biraz mürekkep yalamış birisiyim. Kendimi bildim bileli bildiğim İslam'ın esasları da bellidir. Bu esaslar içerisinde böyle bir şart da yok. Hal böyleyken ne diye baskı uygulama yoluna gider bazıları? Tamam gönderdiğin şey ne ise senin için bir anlam ve önem arzedebilir, acilen paylaşılmasını gönlünüzden geçirebilirsiniz. Bunun yolu kendi sayfanızda paylaşıp herkesin okumasını veya izlemesini sağlamak olmalıdır. Benim arkadaş grubum fazla değil denirse paylaşımını herkes görebilir şeklinde değiştirebilirsin. Marifet, iltifata tabidir. İsteyen beğenir, dileyen yorum yazar, hatta sayfasında paylaşır. Kimsenin vatandaşın değer verdiği değerlerini bu şekilde baskı altına almaya kalkması doğru değildir. Sonra etin ne, budun ne ki "Paylaşmazsan Müslüman değilsin" diye fetva vermeye kalkıyorsun. Bu ne cesaret! Unutma ki yarım hoca kişiyi dinden çıkarır. 

Sosyal medyadaki paylaşımlar sadece bununla sınırlı değil: "Türk'sen paylaş...Türk'sen zaten paylaşırsın. Beğendiysen bir kez paylaşır mısın? Nokta dahi olsa yorum yaz. Kaç kişi beğenecek bakalım..." gibi neler görürsünüz neler. Bu ve benzeri yollarla herkese baskı yaparak ne yapılmak isteniyor? Anlamış değilim. Açıkçası kaba veya nazik paylaştırma baskısı hissedersem ne beğendiğimi beğeniyor, ne yorum yazıyor, ne de paylaşıyorum. İnadım inattır. Paylaşmadığım için ne Müslümanlığıma halel gelir, ne de Türklüğüme.

Bir de açık veya gizli gruba ekleyenler var. Bunların niyeti de ne çok üyeye sahip olduklarıyla caka satmak ve kendi yazıp paylaştığını gruptakilere dayatmak. Başka da bir şey düşünemiyorum. Ne diyeyim Allah ıslah etsin. Allah'a yakın, bana uzak olsunlar... 24.12.2017 Ramazan Yüce

Siz olsanız öğrencinin bu cevabına kaç puan verirdiniz?

Yan tarafta gördüğünüz bir yazılı kağıdı. Öğretmenimiz, İslam'ın şartlarını sormuş. Öğrenci ise tüm şıkları doldurarak döktürmüş. Siz olsanız 10 puanlık bu soruya kaç puan verirsiniz?

Sizi bilmem ama ben bu öğrencinin verdiği cevapları tamamen es geçip puan vermemezlik yapmazdım. Tam 10 puan vermesem de en azından beş puan takdir ederdim, doğru olmamasına rağmen.

İslam'ın şartı da bilinmez mi diye öğrenciyi ayıplamayalım. Zira çocuk daha 5.sınıf öğrencisi. İçinden geldiği gibi yazmış. Belli ki öğretmeni hiç dinlememiş, kitabı da açıp okumamış. Sınavda çevresindeki İslam algısını aktarmış. Verdiği cevapların bazısı algı, bazısı da gözlemleri. Zira çocuk; ya tutarsa deyip anlatılanı değil, gördüğünü yazmış.

11 yaşındaki bu çocuk, sınav esnasında bu soruyu görünce İslam adına ne yapılıyor diye düşünmüş olmalı. Aklına Kur’an okumak, süre okumak, Arapça bilmek gelmiş. Niye gelmesin ki kendisi yaz dönemlerinde Kur’an kursuna veya özel bir kurs merkezine gittiğinde hep karşısına cüz okuma, Kur’an okuma, süre ezberleme çıkmış olmalı. Bu okudukları da Arapça olduğuna göre Arapça bilmek gerekir diye bir mantık yürütmüş. Çocuk da haksız değil hani. Daha okumayı yeni sökmeye başlayan çocuğa biz ilk iş olarak süre ezberleme ve Kur’an okutmaya kalkıyoruz. Çocuk olsa olsa süre bilmek demiş. Çünkü hep bunu görmüş. Tıpkı ilkokula başlayan çocuğa daha okula gelir gelmez bilgi yüklemeye kalktığımız gibi bizler de evlerde, kurslarda hep işe cüz öğrekmekle başlıyoruz. Demek ki İslam anlayışımız küçüklerde bu şekilde anlaşılmış. Keşke işe cüz ve Kur’an okuma, süre ezberleme diye başlamasaydık. İleride çocuk istedikten sonra her halükarda Kur’an-ı öğrenir. Hatta hafız da olur. Keşke işin başında biz ona iyi ve güzel olanı, etik ve ahlaki değerleri; doğruluğu, yalan söylememeyi, yerleri kirletmemeyi, paylaşmayı, Allah sevgisini aşılasaydık daha iyi olurdu diye düşünüyorum.

Çocuğun cevap olarak yazdıklarından bir tanesi de ‘Türk olması’ idi. Bu cevabı da tamamen algıya dayandığını söyleyebiliriz. Biz büyükler mezhebi farklı olanları bile kolay kolay Müslüman kabul etmiyoruz. Adam Şafiymiş diyoruz. Daha yurtdışına çıkmamış bu çocuk ‘Türk Müslüman olmalı, Türk’ün dışındakiler Müslüman olamaz, Türk olmak İslam’ın şartıdır diye sığdırmış o küçücük dünyasına.

Sizi bilmem ama çocuk çok masumane bir şekilde yazmış. Din-diyanet öğretme şekil ve metodumuz, çocuğa öyle işlemiş ki Kur’an öğrenmeye ve süre ezberlemeye bu kadar önem veriliyorsa bunlar olsa olsa İslam’ın şartı olur diye düşünmüş. Biz büyükler, çocuğun bu yazdıklarını İslam’ın şartları kabul etmesek de İslam, Müslüman, çocukların dinini ve diyanetini öğrenmesi deyince aklımıza hep Kur’an öğrenmesi geliyor. Hasılı çocuk; olması gerekeni değil, olanı yazmış. Akılda da öğretmenin anlattığı doğru din değil; gördükleri, gözlemledikleri ve yaşadıkları kalmış. Bizi gülümseten veya garip karşılatan bu cevap, küçüklere İslam adına ne anlatmaya, ne öğretmeye başlayalım sorusunu bize sordurmalıdır.

İçinizden bu daha bir çocuk, büyüyünce doğrusunu öğrenir diye düşünebilirsiniz. Bu iş, hiç de öyle değil. Bir meslektaşımdan bu yazılı kağıdını whatsapp vasıtasıyla alınca ilk aklıma gelen başımdan geçen bir anekdot oldu. Onu sizinle paylaşmak isterim.

Bir İHL’de 11.sınıfların yani son sınıfları kelam dersine giriyorum. Yaptığım iki sınavda da 45’in altında alan öğrencileri kurtarma yazılısına aldım. Onlara geçsinler diye kolay kolay 8 tane beylik soru sordum. Kendilerinden, iki soru da kendilerinin sorup cevaplamalarını istedim. Sorduğum sorulardan biri de “Dört büyük kitap kimlere verilmiştir. Kitapların ve peygamberlerin adını yazınız” idi. Bir öğrencimiz yazmış:

Kur’an-ı Kerim Hz Muhammed’e,

Tevrat Hz Ömer’e,

İncil Hz Osman’a,

Zebur Hz Ali’ye

Ne dersiniz bu cevaba? İşin ilginç yanı bu cevapları veren İmam Hatip Lisesinde okuyan son sınıf bir öğrenci. Okulu bitirir bitirmez belki de imam olacak. Anlatmak istediğim 5.sınıf bir öğrencinin verdiği cevapla, 11.sınıf bir öğrencinin İslam veya din bilgisi anlayışı arasında pek fark yok. Tek farkı küçüğün verdiği cevap insanı güldürürken büyüğün verdiği cevap dudak ısırtır.

İçinizden bu cevabı yazan öğrenci geçti mi diye geçebilir. Her ne kadar niyetim öğrencinin geçip geçmemesi olmasa da merakınızı gidereyim. Bu öğrenci, benden sınıf geçememişti.

Sonuç; çocuklara anlattığımız din konularını, metodunu ve zamanlamasını yeniden gözden geçirmemizde fayda var.

Yine bu cevap bize  gösterdi ki klasik sınavların gözünü seveyim. Gördüğünüz gibi nelerle karşılaşıyorsunuz. 24/12/2017 Ramazan YÜCE

Bu Çöpü Kim Kaldıracak?

Yan tarafta gördüğünüz bir halıfleks. Vatandaş tepe tepe kullanıp işi bittikten sonra evinin balkonundan herkesin gelip geçtiği yere atmış. Bir aydan fazla bir zamandır, bu atıldığı yerde  bekliyor.

Gelip geçenler görsün, gözü-gönlü açılsın diye teşhir edilen bu sergi, daha ne kadar izleyicilerin hizmetinde olacak? Ne zaman kaldırılacak? Sergi bittikten sonra kim kaldırıp çöpe atacak? İşte burası muamma.

Gelip-geçenler, kendine Müslüman bu kişinin çevreye sunduğu bu hizmetinin ne zaman sona ereceğini merakla bekliyor. Her geçişinde acaba kaldırıldı mı diye kafasını kaldırıp bakıyor. Aynı şekilde duruyor. Zaten bakmasa da  "Ben buradayım" diyor gelip geçenlere. Bu durum garibine gitse de temizlik anlayışını hayırla yâd edip geçip gidiyor. Çünkü evinin içini temizleyip evinin önüne atmak psikolojisini anlamaya çalışıyor. Herkes ibret ve hayretle bu moloz buradan ne zaman kaldırılacak diye merak ederken mal sahibinin böyle bir derdi hiç olmadı. Çünkü onun için önemli olan bu fazlalığı dışarıya atmaktı. Evini temizledi, dışarıya süpürdü. Daha ne yapsın? 

Rahatsız olan varsa bir zahmet halıfleksin altına elini uzatsın, çöpe götürüversin. Bu kadar da hazır yiyici olmaya gerek yok. Bu işler paylaşım işidir. Adam evinden herkesin gelip geçeceği yere koyacak ki bıkıp usanan, rahatsız olan çaresiz götürecek. Üstelik bunu yapmakla sevap bile kazanır. Belki de halıfleks sahibinin niyeti, başkasının sevap kazanmasını istemek olabilir. Adamın niyetini, içinden geçeni bilmeden ayıplamamak lazım. Belki de bana lazım olmayan bir başkasına lazım olabilir, çöpe atsam çöp toplayıcılar götürür gider, hiç olmazsa herkesin gözü önüne atayım ki ihtiyaç sahibi götürsün gitsin diye düşünmüş olabilir. Ya da adamın zamanı yoktur. Çöpe götürünceye kadar ilmi çalışmaya önem verir. Ne de olsa üniversitede kariyer yapıyor. Sonra kariyer yapmayı basite almamak lazım. Sen yaslanıp televizyon izlerken adam masasında dirsek çürütüyor.

O zaman iş başa düştü. Adamın bu kadar iyi niyetine bizim de bir katkımız olsun. İhtiyaç duyup da bugüne kadar götüren olmadığına göre görüntü kirliliğine sebebiyet veren bu seyirlik molozun hamallığını biz yapacağız. Allah onun ilmini artırsın. Zira bu ülkenin ilim adamına ihtiyaç var. 

Bu düşünce ve bakış açısı ile ömrü de uzun olur. Çoğu kimseyi mezara gönderir, kendisi yaşar oğlu yaşar. Çünkü bu gailesizlik başkasını saç-baş yoldururken, dişlerini sıka sıka kırdırırken o daha çok yaşar. Yaşasın ki bu ülke onun ilminden faydalansın. Bakmayın siz bu mumum dibine ışık vermediğine…bakarsınız faydalanan çıkar.

Bana müsaade şimdilik! Nereye derseniz malum kişinin pisliğini temizlemeye. Ne demişlerdi atalarımız? “Akıllı, deliye söyletir lafını.” Biz de bu sözü değiştirelim: Akıllı, bulur kendine bir hamal. 24/12/2017 Ramazan YÜCE

Hep Beraber Başardık Bunu

-Notun kadar konuş öğretmenim-

Ortaokullardan liseye geçiş adı verilen LKS sınav sistemi ilk defa bu yıl uygulamaya konacak. Belirlenen okullara öğrencilerin yüzde onu yerleşecek, diğer yerleşemeyenler ise kayıt alanlarına göre mahallesindeki veya evine en yakın okul türlerinden birine tercih sonucuna göre yerleşecek. Sistem ilk defa uygulanacağı için ne getireceği, ne götüreceği belli değil. Zaten niyetim de yeni sistemle ilgili olumlu-olumsuz görüş serdetmek değil.

Önceki yıllarda yapılan ortaokuldan ortaöğretim kurumlarına geçiş sınavlarında alınan puanın yüzde yetmişi, geriye kalan otuz puan ise okul derslerinden alınan puanlardan oluşuyordu. Burada, öğrencinin okul derslerine de önem vermesi amaçlanıyordu. Yeni sistemle okul puanlarının bir etkisi olmayacak. İyi mi oldu, kötü mü oldu? Bunu da zaman gösterecek. Görünen, okul derslerinin etkisiz eleman olması.

MEB, yeni sistemde okul puanlarının etkisini kaldırdı, ya da kaldırmak zorunda kaldı. Çünkü öğrencisi, velisi, öğretmeni, vatandaşı, MEM ve MEB yetkilileri okullarda verilen puanların gerçeği yansıtmadığını, öğretmenler tarafından şişirildiğini biliyor. İşte bundan dolayı Bakanlık, haksız rekabete sebebiyet verir düşüncesiyle yeni sistemde okul puanlarını hesaplamaya dahil etmedi. Yani öğretmenin verdiği notun hormonlu olduğunu, öğrencinin gerçek başarısını yansıtmadığını düşünüyor. Burada olan kime oldu? Kimin itibarı zedelendi? Öğretmenin tabii. Zaten öğretmenin notuna güvenilseydi yıllardır uygulanmakta olan merkezi sınav sistemlerine gerek olmazdı. Bunda pay kimin? Sadece öğretmenin mi? Bu başarı ise, bu başarıda iç ve dış paydaşların hepsinin sorumluluğu var. Başarısızlık ise yine tüm paydaşların sorumluluğu var. Her ne kadar ihale öğretmenin üzerinde kalsa da burada sorumluluğu en az olan kişi öğretmendir. Zira öğretmen burada sadece kobay olarak kullanılmıştır.

Sonuç olarak lise giriş sınavlarında okul puanlarının hesaplanmamasında pay hepimizin. Hepimiz birlikte başardık bunu. Nasıl mı başardık? İşi ve inisiyatifi öğretmene bırakmayarak. Öğrencisi, velisi, yöneticisi öğrencinin aldığı 90 puana bile razı olmadık. Hemen öğretmeni sıkı bir markaja aldık. " Aman hocam! Özel okullar, tüm öğrencilerine yüz puan verirken sizin verdiğiniz bu puanla bu çocuk fen liselerine nasıl girecek? Sanki notu cebinizden mi veriyorsunuz? Fazla verip çocuğu moral-motive edeceğinize düşük puan vererek öğrenciyi demoralize ediyorsunuz. Bu sistemde virgülden sonraki küsuratların bir etkisi büyük. Binlerce kişiyi geride bırakabiliyor, öne geçebiliyorsunuz. Siz okul ve öğrencinizin başarılı olmasını istemiyor musunuz yoksa? Bir defa sizin 90 puan verdiğiniz çocuk, etüt merkezinde tüm soruları ful çekiyor. İnsaf ya!..." demek suretiyle mahalle baskısı yapmaya başladı. Öğrencisi durumuna razı olmadı, veli çocuğunun durumunu kabullenmedi, okul yönetimi ve milli eğitim yetkilileri bol bol not verin dedi. Baktı ki olmayacak...öğretmen kesenin ağzını açtı. Herkes iyi olurken niçin ben öğrenci, veli ve yöneticilerin gözünde kötü olacağım dedi. Çocuğun notunu en yüksek düşürmek için ne yapılması gerekiyorsa yaptı. Sonuç, bir sınıfta takdir almayan öğrenci kalmadı neredeyse. En kötüsü teşekkür aldı. Okullar başarıya doydu. Bakanlık da yaptığı merkezi sınavla bundan geri kalmadı. Sınav sistemini kolaylaştırdıkça kolaylaştırdı.17 bin birinci çıkararak başarısını taçlandırdı. 

Hasılı; bu bakış açısıyla öğrenci, öğretmen, veli ve üst yetkililer denizi bitirdiği gibi kumu da bitirdi. Sistem tıkandı. Sonunda Bakanlık, kendi sınav sistemini lağvetti. Öğretmenin verdiği puanları da es geçti. Şimdi ne not isteyen var, ne de notu hesaba katan. Öğretmen kendi notuyla kala kaldı. Kimsenin onun verdiği notta gözü yok artık. Tabir yerindeyse kendisi gibi notu da etkisiz eleman oldu. Aslında bu durumda olması gereken, okullarda sınavların da kaldırılması. Böylece öğretmen ne soru hazırlar, ne fotokopi çeker, ne sınav yapar, ne kağıt okumaya çalışır, ne de kağıt israfı olur. Ekonomiye katkısı da olur bu yöntemin. Öğretmen dersini anlatır, geri kalan zamanda öğrencinin etüt merkezinde yanlış yaptığı soruları çözer. Böylece öğrenci konuyu daha iyi kavramış olur. Bazı derslerinde öğrencileri test çözmesi için serbest bırakarak etüt yaptırır. Öğrenci de etüt merkezinin şu kadar soru çözeceksin ödevini derste çözmüş olur.  Öğretmenin okullardaki misyonu etüt hocalığı olur. Böylece hayatın hiçbir alanında işe yaramayan notlar da böylece kalkmış olur. Yine bu sistemde devlet karne çıkarmak zorunda kalmaz, okullar karne çıkaracağım daha telaşına kapılmaz. Nasılsa okullarda kalma da yok. Ana sınıfından başlayan çocuk hiç kalmadan Prof olabiliyor bu ülkede.

Bu sistem işlemez mi? Pekâlâ işler. Yeter ki çözüm merkezli düşünelim biraz. Hala eski alışkanlığı olarak öğretmen, öğrenciyi notla değerlendirmeye kalkarsa öğrenci ve veli, "Notunun değeri kadar konuş öğretmenim" diyerek eğitim ve öğretim görmeye devam eder. 23.12.2017 Ramazan Yüce 

Dünya, Mazlumun Yanında Yer Aldı *

“Kudüs’ü, İsrail’in başkenti ilan eden” ABD kararının, hukuken geçersiz sayılması için BM Güvenlik Konseyine getirilen Kudüs tasarısı, Konseyin 15 üyesinden ABD dışındaki 14 üye tarafından lehte oy verilmesine rağmen karar, ABD tarafından veto edildi.

Konsey’de veto edilen bu tasarı, BM Genel Kuruluna getirildi. Yapılan oylamada 128 ülke, karara evet derken 9 üye ret, 35 ülke de çekimser kalmıştır. Oylamada, ABD ve İsrail’in yanında yer alan ülkelere baktığımız zaman adı-sanı duyulmamış, varlığı-yokluğu belli olmayan devletlerin olduğu göze çarpmaktadır. Çekimser kalan ülkelerin çoğu yine kelli-felli devletler değil.

Bu oylamaya göre BM Genel Kurulu, ABD’nin tek taraflı olarak ‘Kudüs’ü, İsrail’in başkenti ilan ettiği kararını dünya devletlerinin kahir ekseriyetiyle onaylamamış oldu. Üstelik kendi ülkesinde dünyaya mağlup oldu. ABD’nin kaç gündür sürdürdüğü lobi faaliyetleri, tehdit, şantaj, aba altından sopa göstermesi hiçbir işe yaramadı. Dünya devletlerinin kahir ekseriyeti, kovboyun yaptığı onca arsız ve ahlaksız tehdidine boyun eğmedi. Haklının, mağdurun ve mazlumun yanında yer alan 128 ülkeyi tebrik ve her birine ayrı ayrı teşekkür etmek lazım. Gerçi dünya devletlerinin çoğu, her Filistin davasında hep Filistin’in yanında yer aldı. Ama karşımızda ‘Ben güçlüyüm; silahım var, param var. Bundan dolayı her şeyi yaparım, her kararımı dünyaya dikte ettiririm. Kabul etmezlerse de veto ederim. Peşimden gelmeyenlerin burunlarını sürterim…” diyen bir dünya kabadayısı var. Ömrünü Orta Doğu’nun gayri meşru çocuğunu koruyup kollamakla geçiriyor. İsrail’in yayılmacı politikası, uyguladığı terör, dünyaca tasvip edilmemesine rağmen bu yapay devleti ayakta tutmaya çalışıyor. Sanıyorlar ki paran varsa, silahın varsa senden güçlüsü yoktur.

Son BMGK kararı gösterdi ki dünya; ABD’nin uyguladığı, dünyaya dayattığı politikalardan memnun değil. Aslında bu karardan dolayı utanması lazım diyeceğim ama ar damarı çatlayan insan ve devletlerin utanması olmaz, yüzlerine tükürsen yağmur yağıyor sanırlar. Öyle zannediyorum ABD ve İsrail, nasıl ki daha önceki BM kararlarına uymadıkları gibi bu son karara da uymayacak, yayılmacı politikalarını devam ettirmeye çalışacaklardır. Ama dünyanın hoşnut olmadığı bu politikaları nereye kadar sürdürecek? Dünya, ABD ve İsrail’i nereye kadar sırtında taşıyacak? ABD ve İsrail, dünyaya rağmen daha ne kadar at oynatabilecekler? Sanki iyice yalnızlaştıklarını ve istenmediklerini bir kez daha anlayacaklar.

Dünya devletleri ABD ve İsrail’in hak bilmez ve hukuk bilmez tavırlarına karşı her zaman topyekûn birlikte hareket edebilirlerse iyi bir sinerji meydana getirebilirler, iyi bir blok oluşturabilirler. ABD ve İsrail, bundan sonra bu bloğu çatlatmaya çalışacaktır. Bu kararın çıkmasında çaba gösteren öncü bir iki devlete haddini bildirerek diğer devletlere aba altından sopa göstermeye çalışacaktır. Suyumu bulandırdın diyerek yaralı bir kurt gibi saldıracaktır. Bu yüzden özellikle Türkiye’nin çok dikkatli olmasında fayda vardır. ABD ve İsrail’in ne tür hamleler yapabileceğini düşünerek karşı hamleler yapmalıdır. Birlikte hareket ettiği ülkelerle iyi ilişkiler geliştirmelidir. Hatta ABD menfaatini korumaktan veya ABD’ye söz geçirememekten başka bir işe yaramayan mevcut BM’e alternatif bir birleşmiş milletler kurulmasına öncülük etmelidir. Bu işi, sessiz ve derinden götüreceği diplomasiyle yürütmelidir. 21/12/2017 Ramazan YÜCE

* 25/12/2017 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Bir Lawrence Uşağının Hezeyanı *

Hangi anne-babadan doğacağıma, hangi millet ve milliyetten olacağıma kendim karar vermedim. Kimsenin doğumu ve ırkı kendi elinden kaynaklanmamaktadır. Bu durum, Allah’ın kaderinde (ölçüsünde) olan biyolojik yasanın bir sonucudur. ‘Allah tanışalım diye farklı millet ve milliyetler şeklinde yaratmış.’ Bundan dolayı hiçbir ırkın diğerine karşı asla bir üstünlüğü yoktur. ‘Üstünlüğün ancak takva ile olduğunu’ belirtir Kur’an.

Müslim’de geçen bir hadiste Peygamberimiz: “Ümmetimde dört şey vardır ki, cahiliye işlerindendir, bunları   terk etmeyeceklerdir: Irkla övünme, soyu sebebiyle başkasını kötüleme, yıldızlardan yağmur bekleme, ölenin ardından matem ve ağıt yakma.”

Bu açıklamayı yapmamın sebebi Birleşik Arap Emirlikleri Dış İşleri Bakanının Iraklı bir twitter kullanıcısının tweetini paylaşması. Paylaşımda "1916 yılında Türk Fahri Paşa'nın Medinetü'l Münevvere halkının hakkına girdiğini ve onların mallarını çaldığını, onları kaçırdığını, Şam'dan İstanbul'a "Seferberlik" ilan ederek, Medine'deki el yazması eserleri çaldığını biliyor muydunuz? İşte Erdoğan'ın dedelerinin Müslüman Araplarla ilişkisi buydu."

Tweet değil, deve…Neresini düzelteceksiniz bu tweetin? Burada 'Medine Müdafaası' ile nam salmış Fahrettin Paşa hırsız tutuluyor. Bununla da yetinmemiş, işi Erdoğan'a getirerek 'Atalarının Araplarla ilişkisine' işaret etmiş. Hırsızın torunu da olsa olsa hırsız olur demek istiyor aklı sıra.

Bu tweete ancak insaf, vicdansızlık, nankörlük denir. 17-25 Aralık kumpasını düzenleyenlerin ağzı bu.  Arap ırkçılığı kokuyor bu tweette. Bunu beğenip paylaşan bir bakan. Normal biri değil. Lawrence'nin iyi bir öğrencisi, onun tohumu belli. Size Lawrence'yi anlatacak değilim. Zira hepiniz bilirsiniz bu Arap elbisesi giymiş, Arapları Osmanlı aleyhine kışkırtan kişiyi. Şerif Hüseyin'in akıl hocası. Bir olup Osmanlı'yı arkadan vuran bir kısım hainlerin nesli bu. Osmanlı, tarih sahnesinden çekildikten sonra Batı’nın kendilerini sömürdüğü yetmediği gibi hala da çanak yalamaya devam ediyorlar.

Sen hiçbir yardım almadan iki yıl yedi ay çekirge yiyerek Medine'yi müdafaa et, İngilizler çalıp çırpmasın diye o hengâmede kutsal eserleri İstanbul'a taşıt. Karşılığında kadir-kıymet bilmeyen, kendini bilmez birileri sana laf etsin. Görünüşü Arap, kendisini Müslüman olarak lanse eden bu Lawrence'nin  torunu laftan anlamaz, çünkü Osmanlı'ya ve Türkiye'ye karşı ön yargılı. Arap görünümlü bu modern Lawrence, ancak çüşten anlar. Buna laf fayda etmez. Boynundaki tasmayı asılır, ‘çüüüş’ dersen ne âlâ!

Geçmiş ihanetlerini sorgulayacakları yerde saldırı oklarını bize çevirmiş bu bedevi. Densizliktir yaptığı. Yediği ve yumurtladığı haltı hiçbir söz temizlemez.

Haydi diyelim ki Osmanlı sizi sömürdü. Böyle inandırıldınız buna. Peygamberimizin dediği gibi cahiliye adeti olan ırkçılığı devam ettireceksiniz. Müslümanlık diye bir derdiniz yok. Yanı başınızda sizinle aynı ırktan olan Filistinliler var, yüzyıldır esir hayatı yaşıyor. Bize hömereceğine git İsrail’in ağzının payını ver. Yüz yıl öncesini karıştırma! Şayet karıştırırsanız sizin ihanetiniz çıkar ortaya. Bizim utanacak bir geçmişimiz yok. En iyisi edebini takın, geçmişi karıştırma. Zira biz geçmişi çöpe attık, arşive kaldırdık. Geçmişi karıştıran kedi ve köpektir. Sen bugüne dair bir şey söyle. Gayri Allah’tan korkmuyorsunuz, bari kuldan utanın! 21/12/2017 Ramazan YÜCE

* 23/12/2017 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Kudüs Turları *

Bugünlerde Kudüs’e tur ve geziler revaçta. Çoğu bir yolunu bulup gidiyor Kudüs'e. Sanırım turlar vasıtasıyla gidiyor gitmek isteyen. 

ABD'nin tek taraflı olarak 'Kudüs'ü İsrail'in başkenti' ilan etmesiyle birlikte  bu karar başta ülkemizde olmak üzere birçok ülkede telin edildi. 

Olayın sıcaklığı ve tartışması devam ederken sosyal medyada Kudüs'e gitme teşviki yapılmaya başlandı. Hatta bazı kişiler; vakıf, dernek, kaymakamlık, belediye, müftülük ve STK'ları göreve çağırmaya başladı bile.

Kudüs'e gezi isteyenlerin bazısının iyi niyet ve samimiyetlerinden şüphem yok. Zira kim gitmek istemez böylesi mukaddes bir beldeye. Çünkü kültürel, tarihi ve dinen bizim için kutsal yerlerden biridir. Hem İsra mucizesinin gerçekleştirildiği, hem geçici bir süre de olsa kıblemiz olan Haremi Şerif orada. Üstelik ibadet niyetiyle gidilmesinde sakınca olmayan üç mescitten biri olan Mescidi Aksa oradadır. Fakat âcizane sıcak karşılamıyorum bu öneri ve teşvikleri. Niçin mi?

Malumunuz Kudüs ve Filistin toprakları işgal altında. Kudüs'te Müslümanların ve Filistinlilerin zerre inisiyatifi yok. Kudüs'e yapılan her ziyaret ve tur, İsrail turizmine bir katkıdır diye düşünüyorum. Bırakılan para Filistinlilere kalsa eyvallah hep beraber gidelim, başta ben yazılırım bu tür organizasyona derim.

Gidip-gelenlerden edindiğim intibaya göre ziyaretler, İsrail askerleri nezaretinde yapılmaktadır. Belki de bir Filistinli ile bile görüştürmezler. Ziyaret edilmesi gereken birçok yere de izin vermeyebilirler. 

Durum benim taşıdığım endişe şeklinde ise, Filistinlilere hiçbir katkımız olmayacaksa ve bu tür ziyaretler İsrail'in ekonomisine katkı sağlayacaksa Kudüs'e gitmeyi teşvik etmekten ziyade gitmemeyi teşvik etmek lazım diye düşünüyorum.

İçimiz kan ağlasa da beklemek, özlemimizi resimlerine bakarak gidermek gerekir şimdilik diyorum. Ayrıca menfaatine olmasa İsrail devleti, güvenliği gerekçe göstererek oraya bir kişiyi dahi kabul etmez. İşgal ettiği Filistin topraklarında yaşayan Filistinlileri bile Kudüs'e katmayan İsrail, dışarıdan gelen kişileri niçin kabul eder?

Kudüs’e gitmeyi savunanlar, ‘Oraya sık sık gidip gelmek, kalabalık gitmek, İsrail’i korkutur’ demektedir. Bence bırakın korku vermeyi; turist geldi, turizm canlandı diye zil takıp oynar İsrail.

Kudüs ziyaret edilmesin görüşüme katılır veya katılmazsınız. Gidene de niçin gidiyorsun demem. Zira tercih meselesidir. Yine de görüşümün değerlendirilmesinde ve tartışılmasında  fayda var diye düşünüyorum.  20.12.2017 Ramazan YÜCE

* 27/12/2017 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Öğrenci Andı

Aileme her şeyi aldıracağıma,

Öğretmenin verdiği ödevleri yapmayacağıma,

Derse öğretmenden sonra geleceğime,

Denemelerde arkadaşlarıma kağıt atacağıma,

Dersi dinlemeyeceğime,

Dersi kaynatacağıma,

Okulun ve sınıfın altını, üstüne getireceğime,

Beni uyaran öğretmeni aileme söyleyeceğime,

Dersten başarılı olamayınca öğretmen iyi anlatmıyor diyeceğime, takviye derse ihtiyacım olduğunu söyleyeceğime,

Öğretmen bir tokat atarsa ailemi okula yığacağıma veya babamın av tüfeğiyle onu öldüreceğime; mahkemede hakimin, “Pişman mısın” sorusuna ‘Değilim, bugün olsa aynısını yine yaparım’ diyeceğime,

Günümü gün edeceğime,

Başkasına hayatı zindan edeceğime…

Söz veriyorum. 19/12/2017 Ramazan YÜCE

Veli Andı

Çocuğumun her istediğini yapacağıma,

Her istediğini alacağıma,

Ona hiç sorumluluk vermeyeceğime,

Onun için en iyi okulu ve öğretmeni bulacağıma,

Onu servisle okula göndereceğime,

Cebine bol harçlık koyacağıma,

Onun için özel ders aldıracağıma,

Onu, etüt merkezine yazdıracağıma,

Okulda, suç işlediği zaman onu arkalayacağıma, ona toz kondurmayacağıma,

Sülalemi alıp okulu basacağıma,

Ona makas atan öğretmene bir araba sopa atacağıma,

Çocuğumun psikolojisini bozan eğitimciyi Bilgi Edinme ve alo 147’ye şikayet edeceğime,

Çocuğum istenen başarıyı göstermediği zaman öğretmenini suçlayacağıma,

Onu uçan kuştan koruyacağıma,

Öğretmenliği ben bunlardan iyi yaparım diyeceğime…

Söz veriyorum. 19/12/2017 Ramazan YÜCE

Dünya, ABD'den Büyük Olmalı!

İsrail Başbakanı Netenyahu, 'Bir kişi çoğunluğu yendi' diyerek Kudüs tasarısını veto eden ABD temsilcisi Haley'e teşekkür etmiş. Bu ayıp size yeter.

Hasılı, ABD> Rusya, Çin, Fransa, İngiltere, İtalya, Japonya, İsveç, Uruguay, Bolivya, Etiyopya, Kazakistan, Senegal, Ukrayna ve Mısır.

Pardon ABD>Dünya

Aslında bu ayıp, BM'e üye o kadar devletin bir acziyeti ve ayıbıdır. Bu oyun böyle devam etmemeli...

Seçilecek En İyi Meslek

-Baba! GS teknik direktörü Tudor gönderilmiş. Ne dersin?
-Büyüyünce teknik direktör ol.
-Ne alaka?
-Bir takımla 2-3 yıllığına anlaşınca iyi bir bedel alıyorsun.
-Ama Tudor'un sözleşmesi feshedildi.
-Olsun...Süren doldurulmadan gönderilince ücretini yine alıyorsun.
-Yani?
-Başarılı olunca takımın başında kalıyor, ücretin tıkır tıkır çalışıyor. Başarılı olmayınca yattığın yerden ücretini alıyorsun.
-Yani?
-Her halükarda kazançlısın, haydi oğlum göreyim seni!
-Teknik direktör olamasam ne olayım?
-Seçenek hakkın yok. Mutlaka teknik direktör olmalısın. 19.12.2017 Ramazan Yüce

"Saçın-başın ağarmış, bırakıver artık!"

Bir idim, iki oldum. Derken üç, ardından beş kişilik bir aile oldum. Unu eledim eleği duvara astım derken altıladık hane sayısını.

Zamanı gelince teker teker yuvadan uçtular. İlkini 2014, ikizleri de 2017 yılında evlendirdik. Kalabalık evimiz birden üçe düştü. Edi ile büdü, bir de tekne kaşıntısı kaldık koca evde. Güya kalabalık bir aileyiz diye evi kiraya verip geniş bir eve çıkmıştık. Neyse bakalım hazar geleceklerdir ara sıra. Zaten gelmezlerse peşlerini bırakmam.

İşte bu akşam birinin evine geldim. Tam kapının önündeyken yanımdan geçmekte olan dört ihtiyardan biri selam verdi. "Burada mı oturuyorsunuz" dedi. Oğlum oturuyor dedim. Yatsı namazından geldikleri belli olan cemaatle ayaküstü konuşmaya başladık. Daha doğrusu onlar sordu, ben cevapladım. Oğlan ne iş yapardan, sen ne iş yapıyorsuna döndü muhaveremiz. Öğretmen olduğumu söyledim. "Emeklisindir hazar" dedi biri. Çalışıyorum henüz, dedim. 'Saçın, başın ağarmış; bırakıver artık' dedi öbürü. Sonra vedalaştık tanımadığım bu kişilerle.

Tanımadığım halde ayaküstü bu kadar konuştuk. Bir de tanışsaydık, yol üzerinde sabahlardık herhalde. Akşam karanlığında lafladığım amcalar, iyi-hoştular ama 'Saçın-başın ağarmış, bırakıver artık' demeleri zoruma gitmedi değil hani. Mübarekler, işiniz yok mu sizin? Derdinize ne sizin? Akşam akşam huzurumu bozmak için mi toplandınız geldiniz. Sizin derdiniz, sabahtan akşama yanınıza cemaat aramak.

Moralimi bozdular bozmaya. Ama alıştım artık.

Geçen haftalarda son derste bir sınıftayım. Hava yağışlı olduğu için öğlenci grup olan 5. ve 6. sınıfları ıslanmasınlar diye koridora almış okul yönetimi. Cağıl-cuğul koridorda bekleşirlerken ben de güç-bela ders işlemeye çalışıyordum. Ders defterini almak için gelen nöbetçi öğrenci kapıyı açınca koridorda beklemekten sabırsızlanan küçüklerden biri, "Ana len, yaşlı biri!' dedi yanındakine. Kastettiği bendim yine.

Üç yıl öncesinde otobüste yanına oturan benden yaşlı biri de "Daha çalışın mı" demişti. Daha emekliliğimi hak etmedim deyince "60-65 gösteriyon" demişti bana.

Ben kabul etmesem de ihtiyarlık boynuma dolandı. Saç-sakal ağardı, saçlar dökülmeye başladı. Çalışmak ayıp bir şeymiş gibi herkes emekli olmaya çağırıyor, çalışmamı garipsiyor. İşin garibi hâlâ 26.yılımı çalışıyorum. Çocuklar bir bir gitti, elim-ayağım tutuyor, biraz daha çalışayım, işimi de aksatmıyorum; ne konuştuğumu, ne yaptığımı biliyorum. Kimseye de yük değilim. Bir emekli olsam rahatlayacak çok kişi var anlaşılan. Acaba bu kadar kişiyi okulumuz müdürümü ayarlıyor. "Ben söyleyemiyorum, siz bari söyleyin, tasını-tarağını toplayıp gitsin. Okul ve eğitim camiası kurtulsun" mu diyor.

Ben emekli olunca yerlerde sürünen maarifimiz ayağa kalkacaksa hiç durmayıp yarın emekli olmak isterim. Ayrıca faydalı olmadığıma inandığım gün bir saniye bile durmam. Şükür! Elim, ayağım tutuyor, devamsızlığım yok, derste ipe un sermiyorum, gözlüksüz yazı okuyabiliyorum, beynim sulanmadı. Ne dediğimi biliyorum. Derste konuma ve sınıfıma hakimim. Şahsıma idarece verilen görevi zamanında yapıyorum.

Ben ne kadar kendimi anlatmaya çalışsam da saçım ve sakalımın ağarmasıyla birlikte zaten ölüm de çekiyor beni kendine doğru. Geliyorsun bana doğru, dikkat et kendine, ahret için ne yaptın diyor.

Allah hepimize hayırlı ömür ve ölümler nasip etsin.

Dünya, beşten büyük olmalı!

'Kudüs'ü, İsrail'in başkenti ilan eden' ABD'nin bu kararının uygulanmamasını için verilen Filistin tasarısı BM Güvenlik Konseyindr gündeme alındı. Güvenlik Konseyinde konuşan ABD temsilcisi, kararı  veto edeceklerini söylemiş. 

BM'e bağlı o kadar ülke ABD'nin bu haksız ilanını reddedecek. Bir ABD bu kararı veto edecek.

Yesinler sizin dünyaya getirmek istediğiniz adalet anlayışınızı ve çoğunluğun isteği dediğiniz demokrasinizi!

Biri, 'Dünya; beşten büyüktür' dediğinde hop oturup hop kalkıyorsunuz. Az bile söylemiş adam. 

Lanet olsun sizin güce dayalı, güce tapan adalet ve demokrasi anlayışınız! O işgal ettiğiniz Güvenlik Konseyinde hep güvenlik sorunu yaşarsınız inşallah! 

Zulmünüz abad olmayacak, yıkılışınızı bu asrın insanları görür de o günü bayram olarak kutlar inşallah! 18.12.2017 Ramazan Yüce

Muhaliflik, Bazılarının Genlerinde Var *

Yıllardır toplanıp doğru dürüst karar almadan dağılan, hiçbir ağırlığı ve gücü olmayan bir teşkilat var: İslam İşbirliği Teşkilatı. Üyeleri de malumunuz İslam ülkeleri. Üye sayısı da 57'dir. Dünyadaki devlet sayısının yaklaşık üçte birine tekabül eden bir sayı. Sayıları çok ama güçleri sayılarıyla orantılı değil. Ha varlar, ha yoklar. Çünkü temsil ettikleri gücün farkında değiller. Lider olma gibi bir hedefleri yok. Yıllardır güdülmeye alışmışlar zira. Varlık sebeplerini inandıkları dinden ve halkından değil, efendilerine bağlılıklarından alırlar.

Trump'un Kudüs'ü başkent ilan etmesiyle birlikte teşkilatın geçici dönem başkanı olan Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan, İslam İşbirliği Teşkilatı'nı olağanüstü toplantıya çağırarak İstanbul'da bir toplantı düzenledi. ABD'nin Kudüs'ü, İsrail'in başkenti ilan etmesini kabul etmeyen ve bu kararı kınayan bir dizi karar alındı bu toplantıda. Bu toplantıda alınan kararlar, dünya kamuoyunda ses getirdi. Alınan kararlardan bir tanesi de "Doğu Kudüs'ün Filistin devletinin başkenti olarak ilan edilmesiydi.

Kamuoyu, bu toplantıyı ve açıklanan kararları takdirle karşılarken bu kararları beğenmeyen müzmin muhaliflerimiz sosyal medyada paylaşımlarıyla, dost sohbetlerinde konuşmalarıyla arzı endam ettiler. "Vay efendim, bu karar Kudüs'ün diğer yarısından vazgeçme anlamına gelir. Kudüs, bölündü mü ki Doğu Kudüs'ten bahsediyorsunuz..."

Ne dersiniz bu şekil yorum veya konuşmalara? Nasıl bir mantık, nasıl bir bakış açısı bu? Siz anlayabildiniz mi? Böyle düşünenlerin niyetleri, maksatları ne? Gerçekten ne yapmak istiyorlar? Böyle düşünürken ve bunu dillendirirken dinleyenlerin küçük dillerini yuttuklarının farkındalar mı acaba? Birine muhalif olmak, onun her dediğine karşı çıkmak aldıkları terbiyenin bir gereği midir? Faydası var mı bu şekil konuşmanın?

Bu şekilde düşünenler, samimi olmaya samimi. Bu tipler idealist, fakat realiteden haberleri yok veya gerçekle yüzleşmek istemiyorlar. İstesek de istemesek de, Orta Doğu'da çıbanbaşı olsa da bize rağmen 1948 yılında İsrail diye bir devlet, Filistin topraklarında kuruldu. 1948'de zaten Kudüs'ün batısı elden çıkmıştı. 1967'den beri de Doğu Kudüs işgal altında. BM kararlarına rağmen İsrail, işgal ettiği toprakları bırakmıyor ve hemen hemen tüm Filistinliler esir durumda. 

Merak ediyorum, Müslümanların bugünkü dağınık ve pejmürde hali ortadayken İsrail'i işgal ettiği topraklardan çıkarmak mümkün mü? Maalesef hiçbir güç İsrail'e diş geçiremez. Biz Kudüs'ün tümünü istemek gibi bir hamaseti bir tarafa bırakalım, en azından Doğu Kudüs'ü elde etmek için uğraşalım.

100 yıl oldu Filistinlilerin esareti. Daha ne kadar devam edecek? Filistinlilerin de bizim gibi sıcak yuvaya ihtiyaçları var. Oturduğumuz yerde mangalda kül bırakmamak en kolay yoldur, ucuz mücahitliktir. Olaylara biraz da Filistinlilerin gözüyle bakmak gerekir diye düşünüyorum.

Dünyada siyaset, hamaset üzerine yürümüyor maalesef. Realiteden hareketle ayakları yere basan bir siyaset izleyelim. Vara yoğa, laf olsun diye muhalefet etmeyelim. Bir tasarruf hoşumuza gitmiyorsa doğrusu ne şekilde olmalıdır? Bunun yolunu gösterelim. Değilse susalım. 18.12.2017 Ramazan Yüce

* 20/12/2017 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde ve Kahta Söz gazetesinde yayımlanmıştır.

"Baba! Bana bilgisayar al sana!"

- Baba, bana bilgisayar al sana!
-Var oğlum ya bilgisayar. Üstelik tabletin, cep telefonun ve laptopun da var ya.
-Onlar yeterli değil, ihtiyacımı gidermiyor. Daha donanımlı olacak benim istediğim.
-Oğlum, evdeki bu kadar bilgisayar senin işini görmüyor öyle mi?
-Evet iyi bildin.
-Ne yapacaksın? Onu söyle!
-Oyun oynayacağım?
-Eldeki olanlarla oyna!
-Her oyunu kaldırmıyor onlar.
-Kaç para senin istediğin?
-4 bin ila 6 bin arasında değişir.
-Sen bu kadarlık bilgisayarı sırf oyun  oynamak için mi istiyorsun?
-Evet.
-Oğlum, ben senin gibisini görmedim.
-Niye ki, ne yaptım ben?
-Daha ne yapacaksın oğlum? Benim bildiğim bilgisayar istenirken "Ödev yapacağım" denir. Bilgisayarı aldırdıktan sonra dilediğin kadar oyun oyna.
-Ne yapayım, yalan mı söyleyeyim? Oyun oynayacağım işte.
-Sana yalan söyle demiyorum. Ama şeffaflığın bu kadarı da fazla değil mi?
-Ne zaman alacaksın?
-Derslerini engeller bu. Almayı düşünmüyorum. Yoksa alırım.
-Bırakalım artık bu klişe lafları! Ben ne yaptığımı biliyorum. Ders zamanı ders, oyun zamanı oyun.
-Klişe ha! Bunu da mı duyacaktım senden? Git o zaman harçlıklarından 1000 lira biriktir, alalım o zaman.
-Tamam söz mü?
-Sözüm söz... Ama gidip ağabeylerinin birinden 500, öbüründen 500 alıp işte biriktirdim diye önüme koyma.
-Baba, istediğin bin lira değil mi? Nasıl bulursam bulayım. Bana sınır getirme.
-Bizzat kendi harçlıklarından biriktireceksin. Başka türlü kabul etmem.
-Tamam, biriktirip önüne koyacağım o parayı.

Ve bizim oğlan hummalı bir şekilde para biriktiriyor. Yakın bir zamanda önüme parayı atarsa hiç şaşırmam. Zira onu hiç bu kadar azimli görmedim. 17.12.2017 Ramazan YÜCE