Bizim toplumumuzda niçin dedikodu çok fazla?
Niçin iki kişi bir araya geldiğinde bir başkasını çekiştiririz?
Yaptığımız işin hoş olmadığını, dinimize göre yasak olduğunu bilmemize rağmen niçin bu dedikoduya devam ederiz?
Günah ve ayıp olduğunu bile bile bu kötü huyumuzu niçin terk etmeyiz?
Allah’tan korkmuyoruz, kuldan da mı utanmıyoruz?
Ardından konuştuğumuz kişi çok mu kötü biri?
Niçin arkasından konuştuğumuzu yüzüne söyleyemeyiz?
Birinin arkasından konuşmaya başlarken gıybet olacak ama diye başlamak ve devamını getirmek nasıl bir haletiruhiye?
Arkasından konuştuğumuz kişiyle daha sonra yan yana geldiğimizde onun yüzüne nasıl bakabiliyoruz? Hiç utanmıyor muyuz?
O kadar yaptığımız dedikoduların birinden fayda sağladığımız ve çözüm ürettiğimiz oldu mu?
Genelde dedikoduyu kimler yapar, hiç fark ettiniz mi?
Kimler dedikodu yapmaz, hiç fark ettiniz mi?
Dedikoduya dair soruları çoğaltabiliriz. Bu kadarla yetineyim.
Sahi biz niçin dedikodu yaparız? Kanaatime göre dedikoduyu boş ve işi olmayan insanlar yapar. Biz toplum olarak boş insanlarız.
Bu hastalıktan nasıl kurtuluruz? İşimiz olsa, işimiz olsa da işimize kendimizi versek, işimize yoğunlaşsak, işimizi önemsesek, işimizden başımızı kaşıyacak zamanımız olmasa, inanın dedikodu yapmayız. Yapmak istesek de dedikoduya takatimiz kalmaz. Böylece bu hastalıktan kurtuluruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder