—Şunun suyu ısındı. Alın onu. Atın içeri.
—Ne zaman alalım?
—Laf olsun diye soru sorma. Ne zaman alacağınızı biliyorsun. Sabah erkenden. Teamül böyle.
—Tamam efendim.
—Bunu da alın.
—Emriniz olur.
—Şunu da alın.
—Aldık efendim.
—Şunu şunu da alın.
—Aldık.
—Bunları da alın.
—Bunları da aldık.
—Onları aldınız mı?
—Yarın sabah alıyoruz.
—Başka kim kaldı alacak?
—Bilmiyorum efendim.
—Ne demek bilmiyorum. Hepsini ben mi söyleyeceğim?
—Efendim, alınma gerekçelerini bilsek belli aralıklarla alırız.
—Ha şu mesele. Onların gerekçeleri bende mahfuz.
—İyi de suçun ne olduğunu bilmeden kimi, ne diye alacağız?
—Onların suçu bende mahfuz kalsın isterdim. Ama gece gündüz bugün kimi alalım diye sorup duracaksınız. En iyisi söyleyeyim.
—Memnun olurum efendim. Bu vesileyle bunları niye alıyoruz diye merak edip duruyordum.
—Sence bunları niye içeriye aldırıyorum?
—Efendim, ben nasıl bilirim.
—Tabi ben bileceğim. Ama sen yine de bir tahminde bulun.
—Aklıma bir şey gelmiyor ana mutlaka suçları vardır. Değilse niye içeri aldıracaksınız?
—Onların suçu benim rüyama girmeleridir.
—Efendim, çok özür dilerim ama bir insan rüyanıza girdiği için içeri alınır mı?
—Alınır hem de bal gibi alınır. Girmeyeceklerdi rüyama
—İlginç. Ama efendim, onların elinde değil ki rüyanıza girmek. Böyle giderse korkarım ki beni de rüyanızda görebilirsiniz. Bu durumda benim halim nice olur. O kadar da hukukumuz var.
—Hiç kusura bakma. Hiç affım yok. Rüyana girersen, gözünün yaşına bakmam, sen de girersin oraya.
—Efendim, af talebinde bulunuyorum. Köşeme çekilmek istiyorum.
—Asla. Af talebin kabul edilmemiştir.
—Efendim, rüya dışında başka bir kriter belirleseniz.
—Mümkün değil. Kimse kusura bakmasın. Ben zamanın Bağdat valisini örnek alıyorum. Benim için o rol modeldir.
—Bağdat valisi nasıl biriymiş ki onu örnek aldınız.
—Bunu da bir hikayeyle anlatayım:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder