Her Şey Çok Güzel Olacak

23 Haziran İstanbul seçimleri sona erince;

*Adayların İstanbul seçmeni için verdiği vaatler sona erecek,

*Ana haber bültenlerinin ilk haberi İstanbul seçimleri olmayacak,

*TV kanallarında akşamdan başlayıp gece yarılarına kadar yapılan tartışma programlarının değişmez konusu "İstanbul seçimleri" gündemden düşecek, başka konular gündeme gelecek,

*İstanbul'u kapsayan ama tüm Türkiye'yi etkileyen seçim atmosferi sona erecek, böylece 2018 yılında başlayan seçim sathı maili 2019 Haziranı itibariyle bitecek, seçimsiz günler gelecek,

*Reklamlarda aday propagandaları sona erecek,

*Kazanan aday ve taraftarları sevinecek, kaybeden aday ve sevenleri üzülecek,

*Kazanan, kaybeden ve bunları takip eden işine, aşına yoğunlaşacak,

*O aday şunu dedi, bu aday bunu dedi tartışmaları sona erecek,

*Türkiye bir yıl önce bıraktığı normal gündemine dönecek,

*Kaybeden partinin içinde parti içi bir hesaplaşma ve yüzleşme olacak,

*Ülkede siyasi gerilim düşecek,

*Meclis daha yoğun çalışacak, asıl görevini yapacak,

*Seçim çalışmasından dolayı İstanbul halkı gürültüden kurtulacak...

Daha neler neler olacak. Anlayacağınız ülke için her şey çok güzel olacak...

Kararsız Seçmen

İster mahalli ister genel seçim olsun her seçim öncesinde kamuoyu araştırmacıları yaptıkları anket sonuçlarını açıklarken mutlaka kararsız seçmen yüzdesine de yer verirler. Kararsız seçmen oranı yüzde 10 ila yüzde 20 arasında değiyor. Hatta bazen yüzde 25'lere kadar çıkabiliyor. Diğer seçmen kitlesi futbol takımı tutar gibi partilerinden vazgeçmeyen kesimdir. Burada kararsız seçmen üzerinde durmak istiyorum.

Ne demek kararsız seçmen? Mevcut partiler içerisinde hangi partiye oy vereceğini belirlememiş, kafası karışık seçmen demektir. Ben bu seçmen kitlesine kararsız seçmen demekten ziyade henüz kararını vermemiş seçmen demeyi uygun görüyorum. Bu seçmen sandık yaklaşıncaya kadar kararını vermez. Sandık günü hangi partiye ağırlıklı olarak yönelirse o parti seçimi kazanmış oluyor. Kötü bir şey mi karasız seçmen olmak? Bence değil. İyi ki böyle bir seçmen kitlesi var. Şayet kararını vermeyen bu seçmen kitlesi olmasa siyaset tıkanır, iktidar ve muhalefet değişmez. Her seçim bir önceki seçimi yinelemek anlamına gelir. Bu da nafile turlarından başka bir anlam taşımaz. Çünkü kararını vermiş seçmen sonucu değiştirmez. Mevcudu korur.

1980 yılında Fahri Korutürk'ün cumhurbaşkanlığı süresi sona erince yeni cumhurbaşkanını seçmek için TBMM, 118 birleşimde 115 oylama yaptı ama bir türlü yeni cumhurbaşkanını seçemedi. Bu durum 5,5 ay sürdü. Yani ülke 5,5 ay cumhurbaşkansız kaldı. Bu oylamada görülebileceği gibi en büyük sorun, vekillerin oy rengini değiştirmemesi, ülkenin 5,5 ayına mal olmuştur. 12 Eylül ihtilâlı olmasaydı bu nafile turları ne zamana kadar devam ederdi? Allah bilir...

Kararını vermemiş seçmen siyasetin önünü açar, ülkede siyasi krizin çıkmasını önler ve demokrasinin sağlıklı işlemesine büyük katkı sağlar. Ben bu seçmen kitlesini daha sağlıklı ve ülke için büyük bir kazanım olarak görüyorum. Aslında kararını vermemiş seçmen kitlesinin değerini bir ülkede kararsız seçmen olmadığı zaman daha iyi anlarız. Bir an düşünün ki ülkede kararsız seçmen yok. Tüm seçmenlerin hangi partiye oy verecekleri belli. Bu durumda defalarca seçime gidilse ve seçimler yenilense yine aynı sonuç çıkar. Bu da siyasetin önünü tıkar. Ülkede siyasi bir kriz baş gösterir. Bu da ülkelerin hayrına bir durum değildir.

Kararını vermiş ve hep aynı partisine oy veren seçmen kitlesi iyi oynasa da kötü oynasa da takımını desteklemeye devam eden futbol taraftarına benzer. Bunlar her halükarda takımlarının kazanmasını ister. Kararını vermemiş seçmen ise iyi oynayan kazansın düşünce yapısına sahip olanlardır.

Mesai Kavramının Neresindeyiz?

Mesai derken özellikle kamuda çalışan memur ve amirleri kastediyorum. Bunlar 08.00-12.30, 13.30-17.00 arası mesaiye tabiler. İşin oldu mu bu saatler içerisinde gideceksin. Özel sektörde çalışanlar da mesaiye tabiler ama burada onları konu edinmeyeceğim. Çünkü özel sektörün kendine özgü mesai kavramı vardır. İş bitmezse gerekirse mesaiye kalınır.

Şimdi gelelim resmi kurumda mesaiye tabi olanlara... Buralarda mesaiye ne kadar riayet ediliyor? Aradığın kimseyi bulabilirsen aşk olsun. Çünkü mesai kavramına çok özen gösterilmiyor. Amirse zaten neredesin diye soran olmaz. Keyfi isterse dairesine gelir. Aradığın zaman sekreterin verdiği cevaba göre ya il dışındadır ya kurum dışındadır ya toplantıdadır ya toplantıya gitmiştir ya bir açılıştadır ya şehir dışından misafirleri gelmiş, müsait değildir ya az önce çıkmıştır ya gelir ama ne zaman gelir, belli değildir ya da izinlidir. İşin ne yetinde bulmak için gidip gidip geleceksin. Aradığın  kişi memur ise ya izinlidir ya az önce çıkmıştır ya hastaneye gitmiştir. Bir de bunun dışında üçüncü bir durum var. Amir ya da memur görev yerinde, işinin başındadır ama çoğu mesaiden yer, yani çalar. Sabah mesai saatinde gelmez. Öğle yemeğe çıkarken 12.30'u beklemez. Dönüşte zamanında işinin başına geçmez. Akşam çıkışta yine tam 17.30 beklenmez. Mutlaka mesaiden çalacak. Amma üç, amma beş, amma 10 dakika takacak. Vatandaş mesai bitimine  10 kala gelir, geri gider, yazık olur düşüncesi yok. Arayan bir daha gelsin diyoruz. İstisnalar kaideyi bozmaz. Her bir kamu çalışanı memur ve amir böyle değildir ama genelinde gözlemlediğim budur. 

Bizim bu durumumuz yani mesaiden yeme durumumuz bana şu fıkrayı hatırlattı: Biri İngiliz, diğeri Fransız, öbürü Türk üç çocuk bir araya gelir. Aralarında kimin babası daha hızlı sorusu sorarak birbirlerine babalarının hızını anlatmaya başlarlar. İngiliz: "Benim babam çok hızlı. Çünkü 100 metreyi 10 saniyede koşar" der. Fransız: "Benim babam da çok hızlı. Silahı ateşler, mermi hedefine varmadan babam, diğer eliyle yakalar" der. Türk ise " Bunlar da hız mı? Siz benim babamı görün" der. "Babam devlet hastanesinde çalışır. 5'te mesaisi biter, üçte evde olur" der.

Herhalde bu fıkra mesai kavramıyla ilgili bizim durumumuzu en güzel şekilde anlatan bir fıkradır. Sözün özü mesaiye riayet etmiyoruz. Bu duyarlılığı kaybettik. Bu konuda diğer bir husus, öyle zannediyorum kurumlarımızın çoğunda iş yükü fazla değil. Fazla olmadığı için kurumlarda kimseyi tutamıyoruz. İşi olsa niye gitsin ki... Ama bu mazeret değildir. Hiç işimiz olmasa da o kurumu mesai bitimine kadar beklemeliyiz. Çünkü müşterinin ne zaman geleceği belli olmaz.

Not: Devlet kurumlarında mesaiye riayet etmeyen bir kurum daha var. Buralar okullardır. Okulların öğle arası falan yoktur. Gelen veli veya misafir istediği öğretmen ve idareci ile görüşür. Çünkü buralarda aranan kişi yerindedir.