Kimleri Nerelere Atmıyoruz ki!

Adam borçlu, hayatını idame ettiremiyor, bizden borç istiyor. Yalan söylemeyen biz, yok deyince insanımız naçar kalıp önce kredi kartının en alt limitini ödemeye başlıyor, bir müddet sonra borçlarını döndüremeyince denize düşen yılana sarılır misali bankaya koşup kredi çekiyor. Sonuç bizim borç vermediğimiz kişinin en iyi dostu banka oluyor. Neredeyse hayatı boyunca bankayla dostluğu devam ediyor. Çoğu zaman da bankaya olan borcu çocuğuna miras kalıyor. Bereket öldükten sonra kamu zararı olarak ödenmeyen bu borç devlete ihale ediliyor.

Zamanında neyin suç veya değil, kimin suçlu veya nereler suç makinesi olduğu belirtilmeden insanımız kendine göre bir yerlere girip çıkıyor. Kendine göre bir hayat oluşturuyor. Bu şekilde günler, aylar, yıllar geçiyor. Sonra bir bakmışsın ki gittiğin yer suç odağı haline gelmiş. Suçlusun diye devlet peşine düşmüş. Devlet bununla da yetinmiyor. Bu suça kimlerin karışmış olabileceğini araştırıyor durmadan. Devlet bunu yaparken "Tabiat boşluk kabul etmez. Ben zamanında boşluk bıraktım, insanımıza sahip çıkamadım, ev-bark ve barınma sağlayamadım, dini eğitimi yeterince veremedim" özeleştirisi yapmadığı gibi "Bu insanların içerisinde kim, ne kadar suçlu" demeden toptancı davranıyor ve birçok insanımız suçlu muamelesi görüyor. Bu tipleri de suça ittiğimiz kişiler olarak görebiliriz.

Bulunduğu muhitte adam farklı bir fikir öne sürüyor veya görüşünü açıklıyor. Bu açıklama fikir ve vicdan özgürlüğü çerçevesinde değerlendirilmiyor. “Vay sen misin böyle diyen” deyip üzerine çullanıyoruz. Adamı anasından doğduğuna pişman ediyoruz. Gecemizi gündüzümüzü o kişiyi eleştirerek geçiriyor ve dışlama yoluna gidiyoruz. Görüşünü açıklayan “Yanlış anlaşıldım, doğrusu şu” dese de fayda etmez. Çünkü hemen “kıvırdı, geri adım attı” diyoruz. İçine kapansa “İnsan içine çıkacak durumu kalmadı, bak kapandı,” aramıza katılmaya devam etse “Adam da hiç yüz de yok, ne deyip de geldi aramıza” deriz. Hasılı adam özür dilese, görüşümden vazgeçtim dese de fayda etmez. Çünkü kalemi kırılmıştır. Mahallesinden kimsenin selam vermediği, gördüğü zaman yönünü veya yolunu değiştirdiği bir durumda “Burada bana hayat yok, camiam bana sırtını döndü, kimse benimle konuşmuyor, dışlandım” deyip çekip gitse “Belliydi zaten böyle yapacağı. Bak, camiasını sattı, şimdi öbür mahalleye geçti, hain adammış vesselam” deriz. Aramızdan çekip gitmesinde bizim payımızın olup olmadığını hiç sorgulamayız bile. Bu da öbür mahalleye gönderdiklerimizdendir.

Adam işsiz, iş veremiyoruz ya da vermiyoruz. Bu adam işi yokken ne yer, ne içer demeyiz. Bir bakmışsın ki adam hırsızlık yapmış. Hırsız diye ayıplıyoruz bu defa.

Adam bir hata yapıp suç işleyip cezaevine girip çıksa vasıflı bir eleman bile olsa kolay kolay iş vermiyoruz. Çünkü sakıncalı bir piyadedir bizim için. Bu tipler de mecburen yeniden suça yönelebilir.

Oturmuş bir eğitim sistemimiz yok. Sınav sistemi ile durmadan oynuyoruz. Başarı sırasını belirleyeceğiz diye seviyelerinin üzerinde sorular sormak suretiyle çocuklarımızı etüt ve kurs merkezlerinin kucağına veya özel ders almaya itiyoruz.

Örneklerimizi çoğaltabiliriz. Sanırım derdimi anlatabildim. İnsanımızı başkalarının kucağına atmak veya suça itmek istemiyorsak önce kendimizi sorgulamamız gerekiyor. Biz zamanında tedbirimizi alabilseydik, boşluk bırakmasaydık veya onların ellerinden tutabilseydik kimse suç işlemeye yönelmezdi.

Milli Piyango Bana Çıksaydı... ***

—Üstat! Milli Piyango bileti sana çıkarsa ne yapardın?

—Neler yapmam ki!

—Mesela?

—Atımı-avradımı, evimi-barkımı, eşimi-dostumu, yöremi değiştirirdim hemen.

—Haydi diğerlerini anladım. Avradı da mı değiştireceksin?

—Lafın gelişi söyledim. Yine de hanım duymasın. Bir aile faciası yaşamayayım. Evlilik bu, şakaya gelmez.

—Ama değiştirenler var.

—Değiştiren değiştirir. Ne oldum delisi olsalar gerek.

—Başka ne yaparsın? Çünkü çıkacak para bitecek gibi değil.

—Hepsini aynı anda harcayacak değilim ya. Ama yediğim önümde, yemediğim arkamda olur. Nerede akşam; orada sabahlarım. Durmadan gezer, tozar, turlara çıkarım. Birinci sınıf lokantalarda yer, beş yıldızlı otellerin kral dairesinde kalırım. Tüm bunları yaparken önümde en büyük engelim resmi görevim olacaktır. Bunu da çözerim.

—Nasıl çözeceksin?

—İstifa ederim, hatta gitmem, müstafi durumuna düşerim. Ne işim var artık benim memurlukta? Zaten ihtiyacım da kalmayacak. Çünkü para çok nasılsa. Beni bir ömür yaşatır. Harca harca bitmez.

—Böyle yaparak mutlu olabilecek misin? Biliyorsun para saadet getirmez.

—Mutluluğu arayan kim? Canım sıkıldıkça harcayacağım. Vicdanımın sesini dinlememek için hiç boş durmayacağım. Girmediğim delik kalmayacak. Gördüğüm her yer beni tanıyacak. "İşte şu adam var ya şu adam! Bir gecede trilyona kondu" diyecek. Onlar bana baktıkça ve çalışanlar etrafımda pervane gibi döndükçe "Şu para yok mu? Açmadığı kapı yok" deyip geçici de olsa mutlu olmaya çalışacağım.

—Sonuç?

—Sonuç veya sonumu ne sen sor, ne de ben söyleyeyim. Nasılsa bir gün para suyunu çekecek. Bu deniz bir gün bitecek. Zira haydan gelen huya gider. Beş parasız kalacağım. Ne varsa eski dostlarda var deyip utana sıkıla terk ettiğim eski eşimin-dostumun yanına geleceğim. Onlar bana acıyarak bakacak ve sırtını dönecek "Haydi Allah versin" diyecekler. Belki de "2020 çekilişine tekrar katıl, nasılsa şansın var, bakarsın çıkar" diye alaya alacaklar. Hasılı herkes benden kaçacak. Parayı harcarken edindiğim yeni dostlar, yolmak için bu arada başka gazların peşine düşmüş olacaklar. İşin garibi görevime de dönemem hadi deyince. En azından bir altı ay bekleyeceğim. Aldığım her şeyi de para suyunu çekince satmıştım.  Kabul ederse soluğu huzurevinde alırım herhalde. Ne gelenim olur, ne de soranım. Huzurevindeki malikanemin penceresinin önünden gelip geçenler olursa onları seyreder dururum artık.

—Sonun böyle mi olacaktı?

—Bundan iyisi can sağlığı! Beni bu durumda ya huzurevi paklar ya da teneşir tahtası. Allah vere de bu durumda iken ölmesem bari!

—Niyeymiş o? Ha huzurevinde kalmışsın, ha ölmüşsün!

—Öyle deme. Biliyorsun çıkan parayı harcamak için her yola girdim çıktım. Bir o kadar da günah kazandım. Çünkü helal-haram demedim. En azından Rabbim izin verir, biraz ömrüm kalırsa en azından nedamet duyar, göz yaşı döker, tövbeyi istiğfar ederim. Tövbe etmeden gidersem bu durumda öbür dünyada halim harap olur.

—Sadece bunun için mi yaşamayı isterdin?

—Zamanım kalırsa geride kalanlara ibret olsun diye hayatımı/çöküşümü yazarım.

—Milli Piyangodan yarım mı aldın, tam mı yoksa çeyrek mi?

—Ben bilet almadım ki! Ne şimdi ne de bundan önceki 55 yıllık hayatım boyunca.

—Mübarek! Bilet almadığını niye söylemedin baştan?

—Sen sormadın ki! Çıkarsa dedin. Ben de ne yapacağımı anlattım.

— En iyisini yapmışsın. Allah hayrını versin.

—Senin ve cümlemizin de hayrını versin.

*** 03/01/2019 tarihinde Pusula Haber gazetesinde Barbaros ULU adıyla yayımlanmıştır.

Yeni Yılda ***

*Ülkedeki kamplaşma sona ersin.

*Aramızdaki sorunları diyalogla çözelim.

*Taraflar ortamı fanatiklerine ihale etmesin.

*Her türlü seçim beş yılda bir olsun.

*Tartışmalı dini konular işin uzmanlarınca kendi aralarında analiz edilmeden ekranlara düşmesin.

*Kadın başta olmak üzere şiddet sona ersin.

*Başta kadın, erkek veya kız olmak üzere istismar, taciz ve tecavüz olayları olmasın.

*Oturmuş merkezi sınavlarımız olsun.

*Devlete her türlü alımlarda yazılı ve güvenlik soruşturması dışında mülakatlar olmasın. Alımlar liyakat ve ehliyete göre olsun. Torpil asla olmasın.

*Kamuda çalışan herkes yaptıklarından dolayı objektif ve rutin denetimlere tabi olsun.

*Ülkemizde, sınırımızda barış ve huzur hakim olsun.

*Asla haksızlık yapılmasın. Bir haksızlık olursa hep beraber mağdurun yanında yer alalım.

*İşsizler iş bulsun. Kimse işsiz kalmasın. Kimse kimseye muhtaç olmasın.

*Suçluyla mücadele ederken suçsuz ve masum olanları ayırt edelim. Beraatı zimmet asıl olsun.

*Aileler dağılmasın, aile faciaları olmasın, çocuklar annesiz veya babasız kalmasın.

*Okullar silkinsin. Eğitim ve öğretimi olması gereken yere getirelim. Hepimizin önceliği öğretimden ziyade eğitim yani davranış olsun.

*Harcamalarda devlet malını yetim malı bilelim.

*Belediyeler kendi asli görevini yapsın.

*Trafik keşmekeşliği başta olmak üzere her alandaki kuralsızlıklar son bulsun.

*Hangi görüşten olursak olalım, birbirimize saygılı olalım.

*Yüksek enflasyon ve hayat pahalılığından bir an evvel kurtulalım.

*Kamuda kullanılmakta olan makam araç sayılarına bir sınırlandırılma getirilsin. Makam arabası verilenler de bu aracı hangi hal ve şartlarda kullanacağını bilsin.

*Hepimiz birbirimize güvenelim. Ülkeyi birbirimizden kurtarmaya çalışmayalım. Birbirimizi olduğumuz gibi kabul edelim.

*Terör yeniden azmasın.

*Seçimlerde miting yapılmasın.

*Yaklaşmakta olan belediye seçimlerinde her partiden temiz ve güvenilir kimseler aday yapılsın. Halkın teveccühünü kazanarak seçilen başkana, şehrine kalıcı hizmetler yapmayı nasip etsin.

*Birbirimizi dinlemeyi, birbirimizi anlamaya çalışmayı, birbirimize empati yapmayı nasip etsin. Barış iklimi hakim olsun aramızda.

*Hastalarımız şifa, dertliler derman, huzuru kaçanlar huzur bulsun.

*Meselelerimizi aramızda birbirimizi kırmadan, dökmeden güzel bir üslupla çözmeyi nasip etsin.

*Hep birlikte yarınlara güvenle bakalım...

*** 01/01/2019 tarihinde Pusula Haber gazetesinde Barbaros ULU adıyla yayımlanmıştır.