Ah Şu Dolmuşlar Biraz Daha Geniş Olsa! *

Ne zaman birilerini bir iş üzere görsem şimdiki mesleğimi icra etmiyor olsaydım acaba bu işi yapabilir miydim, hatta keşke bu işi yapsaydım derim. Esnafı görsem esnaf, işçiyi görsem işçi, belediye çalışanını görsem belediyeci, siyasetçiyi görsem siyasetçi vs olmaya kalkar, zihnen de olsa bir an için o işi yapar, hevesimi alırım. İş konusunda maymun iştahlıyım desem yanlış olmaz. 

Cumartesi günü bir akraba ziyareti yapayım diye otobüs durağına geçtim. Baktım otobüsün gelmesine 17 dakika var, dolmuşa bineyim dedim. Az sonra dolmuş geldi. Bekleşenlerin binmesiyle birlikte dolmuş ilk durakta doldu. Arkalarından  ben de bindim. Ayakta dört-beş yolcu vardı. İyi beklemez, hemen hareket eder deyip dolmuşa atladım. Minibüste oturan yolcuların ekseriyeti kadın, kadınların yarıya yakını da Suriyeli idi. Hem giyimlerinden hem de konuşmalarından belli idi Suriyeli oldukları. Ödemeyi de yaptım, geçip bir yere tutundum. Benden sonra 5-6 kişi daha bindi. Fazlanın fazlası olan dolmuş kalkmadı bir türlü. Demek ki yeterli değildi binen müşterilerin sayısı. Göz ucuyla ayaktaki yolcuları görebildiğim kadarıyla saydım: Benimle beraber ayakta 13 kişi vardı.  Nihayet kaptan lütfetti, yürüdü.

Minibüsün hareketiyle beraber aklıma bu sefer minibüsçülük mesleğini icra etmek geldi. Keşke dolmuşçuluk yapsaydım dedim. Dedim ama bu sefer içimden keşke şu minibüs biraz daha geniş olsaydı daha fazla yolcu alır, paraya para demezdim dedim. Yine tüh az daha dursaydım bir iki yolcu daha sıkıştırırdım dedim içimden. Niye almayacağım ki? Nasılsa ben ayakta gitmem diyen yolcu yok, niye fazla yolcu aldın diyen trafik yok, dolu diyen şoför yok, içerideki yolculardan daha nereye alacaksın diyen yok, minibüsçünün bağlı olduğu meslek grubu nedir bu yaptığın dediği yok. Doldur doldurabildiğin kadar. Benden sonra sırası gelen minibüsün yolcusunu almışım önemli değil. Zaten o da yapıyor yeri geldiği zaman. Gelsin paralar! Su akarken testini dolduracaksın değil mi?

Kafamdaki minibüs işletmeciliği inince bitti. Hevesimi aldım. Yeter bu kadar minibüsçülük ve kazandığım para.

Misafir olduğum eve girerken işi daha da büyüttüm. En iyisi devlet olayım dedim. Gerek yok minibüsçülüğe falan. Kim uğraşacak müşteriden gelecek bozuk parayla. Devlet oldum mu yapacağım iş halk uysun diye kanun çıkarmak, yeterli gelmezse yönetmelik çıkarmak ve devleti yönetmek, aynı zamanda halka hizmet etmek için vergi koymak. Ötesi de beni pek ilgilendirmez. Çıkardığım kanun ve yönetmeliğe halk uymamış umurumda değil. Çünkü benim halkım işini bilir. Ne zamana kadar umursamam? Ta ki bir olay oluncaya kadar! Vukuat durumuna ve halkın tepkisine göre birkaç sorumluyu görevden alır, olaya sebebiyet verenlere de bir ceza yazdırırım, olur biter.

Gerçekten hoş bu son görevim. Kedi olalı bir fare tuttum nihayet. Niye ilk başta aklıma gelmedi bu devlet olma fikri de hep diğer mesleklere gıpta ile baktım hep? Neyse gecikmiş de olsa devlet olma fikri iyi fikir! Diğerlerini kim yaparsa yapsın?

* 26/11/2018 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Temayül Yoklamaları Şehrül-Emini Belirlemek İçin Yeterli Bir Kıstas mıdır?

Şehrül-emin günümüzde pek kullanılmasa da şimdiki belediye başkanları için eskiden kullanılan güzel bir isimdir. Yani şehrin imar, alt yapı, çöp, su, ulaşım vb. işlerinden sorumlu en güvenilir seçilmiş kişisi demektir. 2019 mahalli seçimlerine dört aydan fazla bir zaman olmasına rağmen partilerimiz beş yıllığına şehri yönetecek en uygun adaylarını belirlemek için şimdiden hummalı bir çalışma içerisine girdiler.

Seçilecek belediye başkanı beş yıllığına seçildiği şehri yönetecek. Başkanın yaptığı icraatlar aynı zamanda partisini de bağlayacaktır. Bundan dolayı partiler aday belirleme işini sıkı tutuyor, her türlü alternatifi değerlendiriyor, aday belirleme sürecinde en iyi ve en uygun adayı tespit etmek için değişik kıstasları ortaya koyuyorlar. En fazla aday adayı müracaatının olduğu iktidar partisi de adaylarını belirlemede ön incelemeye katkı sağlaması amacıyla 25 il merkezi hariç tüm Türkiye’de 18 Kasım günü temayül yoklaması yapıyor.

Bir kimseye veya bir şeye ilgi duyma, bir tarafa meyletme anlamına gelen temayül, seçmenin hangi adaya meyilli olduğunu öğrenmek için genelde siyasi partilerin başvurduğu bir nevi araştırma veya anket yöntemidir. Bu yıl ilk defa e-temayül adıyla elektronik ortamda yapılacak temayül yoklaması hem kâğıt israfını önlemiş hem de sonuçların erken sonuçlanmasını sağlamış olacaktır.

Temayül yoklamalarında kimler oy verecek? İl-ilçe yönetim kurulu başkan ve üyeleri, il-ilçe gençlik ve kadın kolları başkan ve üyeleri, il disiplin kurulu başkan ve üyeleri, parti üyesi büyükşehir-il-ilçe-belde belediyeleri, köy ve mahalle başkanları vs. oy verecek.

Pekiyi sadece parti teşkilatının oy kullanacağı bu temayül yoklaması şehrin en güvenilir kişisini belirlemede yeterli kıstas olacak mı? Teşkilattakiler ne derece ellerini vicdanlarına koyarak oy verebilecekler ve mevcut belediye başkanlarına göz kırpmayacaklar mı? Çünkü halen görev yapan belediye başkanı ne kadar yıpranmış olsa da diğer adaylara göre tanınır olması bakımından daha avantajlı bir durumda olacak ve teşkilatını etkileyebilecektir ya da bir aday lehine yönlendirme yapabilecektir. Çünkü bir beş yıl boyunca birlikte çalıştılar. Umarım oy kullanacak olan teşkilat mensupları kullanacakları oyla işi ahbap-çavuş işine döndürmezler, verecekleri oyun bir emanet olduğunun bilincinde olurlar. Çünkü oy verecekleri adaylarda aradıkları en önemli kriter ehliyet ve liyakat olmalıdır. Ayrıca adayın vizyon ve misyon sahibi olup olmadığını da göz önünde bulundurmalıdırlar. Ayrıca “Başkanımız bu olsun” diye oy verdikleri adayın, sadece kendilerinin değil; bir şehrin başkanı olacağını, yüz ağartıp ağartmayacağını, seçmen nezdinde bir karşılığının olup olmayacağını hesaba katmalıdırlar. Yani kendi gönüllerinde yatandan ziyade halkta karşılığı olacak, halkın teveccühünü kazanacak bir adaya meyillerini göstermelidirler. Hasılı yaptıkları iş bir çocuk oyuncağı değil.

Burada temayül yoklamasıyla ilgili bir başka hususa değinmek istiyorum. Temayül yoklaması için belirlenen tarihin istifalarını yeni vermiş adaylar için bir handikap olduğunu düşünüyorum. Çünkü birçok aday başvurunun son tarihi olan 16 Kasım günü istifasını verip aday adaylığı başvurusunda bulunmuştur. Bu tür adaylar ne zaman teşkilatları gezip araziye çıkacak, kendini göstermek ve anlatmak için fırsat bulacaklardır? Aslında adaylara kendilerini ifade edebilecekleri makul bir süre vermek, temayül oylamasında olması muhtemel hataları da bertaraf edebilirdi.

Bahsetmeye çalıştığım bir kısım dezavantajlarına rağmen temayül yoklaması yapıldı, aday bu oylamada ipi göğüsledi diyelim. Teşkilatın bu temayülüne genel merkez ne diyecektir? Çünkü son sözü orası söyleyecektir. Burada başka faktörler işin içine girmeyecek mi? Milletvekilleri, genel başkan yardımcıları gibi ağır toplar kulis faaliyetlerinde bulunmayacaklar mı? Burası da düşündürüyor insanı.

“Yapılan parti içi bir temayül yoklaması, büyütülecek bir durum yok, nihai kararı genel merkez verir” diyebilirsiniz. Aday belirlemede nihai karar olmasa da temayül yoklaması, aday adayları için taşradan Ankara’ya uzanan siyasi bir arenadır. Burası kat edilmesi zor, taşlı, uzun ve ince bir yoldur. Umarım taşradan Ankara’ya uzanıncaya kadar süreçlerin tümünde hak ve hukuk gözetilir.

Tüm aday adaylarına temayül yoklamalarında ve adaylıklarının diğer süreçlerinde başarılar diler; haklarında hayır olanın tecelli etmesini, ipi göğüsleyip aday olanın şehrin en güvenilir kişisi anlamına uygun belediye başkanı olmasını temenni ediyorum.  

Sen ve Çocuğun Aman Rahatınızı Bozmayın!

16 Kasım günü sabahtan dolmuşla çarşıya çıktım. Dönüşte Meram Yeni Yol otobüsüne bindim. Körüklü otobüsün koltukları müşterilerle dolu, bir kısım yolcular da ayakta. Ayaktaki yolcuların bir kısmı genç, bir kısmı yaşlı. En ön koltukta koltuğun biri boş. Herhalde benim gibi yaşlının biri gelince otursun diye boş bırakılmış olmalı. Birkaç durak oturarak yolculuk yaptıktan sonra benden yaşlı bir teyze otobüse binince otursun diye kalkıp arka tarafa doğru yürüdüm. Boş bulduğum bir yere tutundum.

Otobüsün içine bir göz attım. Oturanların çoğu kadın, ayakta tutunanların çoğu da erkek. Bizim insanımızın özelliğidir bu. Bir kadın hele bir de yaşlıysa yer vermek için kaç erkek birden ayağa kalkmaya çalışır. 

Gözüme birbirine ters karşılıklı ikişerli koltuğun birine oturmuş 6-7 yaşlarında bir çocuk ilişti. O kadar büyük ayakta, çocuğumuz oturuyor. Kuvvetle muhtemel karşısında veya yanındaki oturan da annesi. Çocuğunun oturmasından ne annesi ne de çocuk rahatsız olmuşa benziyor. Rahatlar maşallah! Belki de bu anneye birkaç durak öncesi otursun diye iki kişi birden yer boşaltmıştır.

Burada çocuğun suçu yok. Çocuk masum. Çünkü büyüklere yer vermesi gerektiğinin bilincinde değil. Dünyayı kendisinden ibaret sanır bu yaşlarda. Suç olsa olsa "Yavrum! Bak büyükler geldi, kalk onlar otursun, Sen gel benim yanıma" demeyen annede. İşin garibi annenin bu vurdumduymazlığı büyüyünce çocuğa da sirayet edecek. Büyüyünce kendinden büyüklere yer vermeyecek. Çünkü çocuk gördüğünü tatbik eder hayatında.

Millet olarak otobüste büyüklerine yer vermeyen çocuk ve gençleri gördükçe "Nesil değişti, artık büyüklere saygı kalmadı" demeye başlıyoruz. Aslında neslin suçu yok. Suç, çocuklardan ziyade maalesef büyüklerde.