Bu Çocuk Ne Yapacak Şimdi?

—Genç! Kaçıncı sınıfsın bu sene?
—8
—Bu sene sınava gireceksin desene!
—Evet!
—Çalışıyor musun bari?
—Hafta içi okula gidiyorum, hafta sonu da ki kurs ve etütlere katılıyorum.
—Okulu anladım. Kurs ve etüt? Kurs mu, etüt mü?
—İkisine birden gidiyorum.
—Nasıl beceriyorsun bunu?
—Hafta sonu önce okulun açtığı "Takviye ve Yetiştirme Kursuna" gidiyorum.
—Etüde ne zaman gidiyorsun?
—O da hafta sonu.
—Ama kursa gidiyorum demiştin.
—Kurstan sonra eve gitmeden etüde geçiyorum. Akşama kadar da etütte ders görüyorum.
—Yorucu olmuyor mu?
—Oluyor elbet! Hiç dinlenme yok. Okul, kurs ve etüt.
—Gördüğün dersleri tekrar etmeye vaktin kalıyor mu?
—Ne zaman bakacağım ki? Gidip geliyorum.
—Ama tekrar etmezsen faydası olmaz ki!
—Biliyorum da ben ne yapabilirim?
—O zaman niye hem kursu, hem de etüdü tercih ettin? Sadece birine gitseydin ya!
—Benim tercih hakkım var mı ki? Bana soran olmadı. Babam seçti. Bereket akşamları kurs ve etüt yok.
—Kurs ücretsiz bildiğim kadarıyla. Etüde kaç paraya kayıt yaptırdın?
—Para vermedik.
—Nasıl? Etütler paralı benim bildiğim. Baban nasıl halletmiş bunu?
—Etüt de parasıymış galiba! Çünkü bu etüdü ücretsiz olarak bir resmi kurum açmış.
—Şimdi anlaşıldı kurs ve etüt meselesi. Sonuçta kazanır veya kazanamazsın. Ama bu işte kazanan baban olmuş. Sana başarılar! Allah yardımcın olsun, zihin açıklığı versin!

Enflasyonla Topyekûn Mücadele Böyle Olur!

          -Karaman Yolcusu Kalmasın!-

Ekonomik hayatı canlandırmak için devletin öncülük ettiği "Enflasyonla Topyekûn Mücadele" kampanyası başlatıldı. Çünkü son on beş yılın en yüksek enflasyon oranlarıyla karşı karşıyayız. Bu kampanyaya birçok sektör fiyatlarında indirime giderek destek verirken devlet de bazı ürünlerde KDV ve ÖTV vergilerini düşürerek katkı vermeye çalışıyor. Amaç, fiyatları indirmek suretiyle vatandaşın alışveriş yapmasını sağlamaktır.

Kampanyanın başlığında topyekûn mücadele yazıyor. Bunun içinde benim de olmam lazım. Ama ne devletim vergi oranlarında indirim yapabiliyorum, ne de firma sahibiyim fiyatlarda indirime gidebiliyorum. Bordrolu bir tüketiciyim o kadar. Ne yapmalıyım ki durgun piyasaya katkıda bulunabileyim? Yeter ki iste. Bir insan isterse piyasaya katkıda bulunabilir. Ben ne mi yaptım? Öyle bir alışveriş yaptım ki hem devlet kazandı, hem de piyasada iş yapanlar kazandı.

Kendisiyle bir vesileyle birkaç defa oturma imkanı bulduğum yaşı doksanı geçmiş bir akrabam vardı. Yaşı ilerlemişti ama her görüşmemizde farklı bir iz bırakmıştı bende: Kimseye yük olmayan, oturduğu zaman kendi halinde ortamdaki konuşmaları dinleyen, her söze karışmayan, soru sorulduğu zaman oturaklı cevaplar veren, iradesi ve zihni yerinde bir hanım teyze idi. İşte bu teyzenin vefat haberini pazartesi akşamı aldım. Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun, Allah herkese böyle ömür ve ölümler nasip etsin dedim.

Cenaze, Karaman Ayrancı’ya yakın bir köyde idi. Mevtaya son görevimizi ifa edelim diye cenazesine katılmaya karar verdim. Gideceğim ama nasıl gidecektim. Alternatif bol maşallah! Otobüs, tren, özel araba hangisi ile gidecektim. Hafif bir kararsızlığın arkasından trenle gitmeye karar verdim. Ne de olsa öğretmen olduğum için tren benim için indirimli olacaktı. Oturduğum yerden TCDD’nin adresine girerek kendim için öğretmen, eşim için de sivili işaretledim. Her ikimize de aynı fiyatı çekti TCDD. Devletimin nezdinde bir itibarım yoktu. Bunu biliyordum ama trende bizim için bir indirim sağladığını sanıyordum. Ama bir indirim bile yapmadı. Canı sağ olsun! Eşimle aynı fiyattan gideceğim deyip iki kişilik bilet aldım.

Tren bileti aldım ama otobüsle yolculuk yapacaktım. Çünkü Konya-Karaman arası YHT faaliyete başlamadığı için TCDD, anlaştığı otobüs firmalarıyla taşıtıyormuş yolcularını.

Sabahleyin trene yetişecek şekilde evden çıktım. Birkaç dakika ile tren görünümlü otobüsü kaçırdım. Tren biletlerim yandı. Dakik olmayan her insanın başına gelebilir. Ne yapayım bir sonraki treni bekleyemem, otogara gidip otobüs firmasıyla gitsem gecikeceğim. Sonunda arabamla gideyim dedim, arabama yakıtı doldurup yola çıktım.

1,5 saatte Karaman Yeşildere Köyüne vardım. Cenaze sahiplerine taziyelerimi sunarak gerisin geriye yola düştüm tekrar. Çünkü dersim vardı, dersime yetişmeliydim. Şükür ki dersime de yetiştim.

Şimdi siz diyeceksiniz ki ekonominin canlanmasına katkı nerede burada? Böyle demeyin, şayet derseniz gücenirim. Bakın anlatayım: Benim bu alışverişten TCDD kazandı. Çünkü ilk önce ondan bilet aldım. Otobüs firması kazandı. Çünkü TCDD, otobüs firması marifetiyle taşıtıyor yolcularını. Üstelik tren görünümlü otobüsle yolculuk yapamadığım için oturakları işgal etmedim. Belki firma, yolda el kaldıran yolcuları almak suretiyle iki kişilik koltukta dört kişiyi de taşımış olabilir. Yine bu alışverişimden akaryakıt istasyonu kazandı. Birkaç saat ara ile Konya-Karaman ve Karaman-Konya yapmak suretiyle yollar canlandı. Çünkü sayemde bir hareketlilik oluştu.

Gördüğünüz gibi tren bileti artı özel oto ile olan bu seyahatimden/alışverişimden ben bir şey kazanmasam da direk olarak tren, otobüs ve akaryakıt istasyonu kazandı. Otobüs firması ve akaryakıt istasyonu sahibi devlete KDV ve ÖTV ödeyecek sayemde. Bunlar görünen. Bir de görünmeyen kazançlar var: Belli bir ömrü olan lastiklerim yıprandı, bir müddet sonra lastikleri yenilemek için oto lastikçiye müracaat edeceğim. Lastikçi bana dört teker satacak. Yine on bin km’de yakıt değişimi yapmam için nereden baksanız 260 km yol yaptım. Bu demektir ki yakıt değişimi için sanayiye uğrayacağım.

Bu alışveriş bana pahalıya gelse de işim oldu ve nasıl gideyim diye kafamdan geçirdiğim tüm alternatiflerim gerçekleşti. Hiçbirini gücendirmedim. Zaten önemli olan işimizin olması değil mi? Yolculuğa çıkmadan önce tren mi, otobüs mü, özel oto mu derken gidemesem de üçü de oldu. Ben de kazandım bu alışverişten. Benim kazancım azmin ve inadın zaferiydi.

Vatandaş olarak ekonomiye bir canlılık kazandırmak istiyor da aklınıza hiçbir şey gelmiyorsa lütfen benim uyguladığım adımları takip edebilirsiniz. Hayırlı yolculuklar!

"...Yobazlardan Kurtaracağız"

Bugün 10 Kasım. TC'nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk'ün vefatının üzerinden 80 yıl geçmiş. Tüm yurtta değişik etkinliklerle vefatının 80.yılında Mustafa Kemal anıldı.

Sabah 08.30 sularında okulumuzun yaptığı 10 Kasım Atatürk'ü Anma programına katıldıktan sonra evime geçip biraz dinlendim. Çarşıyı dolaşıp geleyim diye 14.00 sularında çarşıya çıktım. Alaaddin Durağında otobüsten indim. Ne yapayım derken Konya Öğretmenevinde çay içeyim dedim.

Baktım ki durağın karşısında sürekli kapalı olan eski Gazi Mustafa Kemal İlköğretim Okulu binasının önündeki kapı açık. İçeride çoğunluğu yaşlı olan sayıları 20-30 civarında bir kalabalık var. Bazıları öğretmenevinin bahçesinden getirdiği sandalyeye oturmuş, bazıları da ayakta. Bina kapısının önünde kendisine bir kız çocuğu tarafından mikrofon uzatılmış 65-70 yaşlarında biri konuşuyor. Yanına da "80.yılında onu özlemle anıyoruz" yazısı olan çerçeveletilmiş, içerisinde Atatürk resminin de yer aldığı bir resim konmuş. Konuşanı çeken bir kamera da gözüme ilişti. Belli ki bir anma programı da burada yapılıyor.

Ne konuşuyor, mesele nedir diye az sayıdaki kalabalığın içerisine girdim, dinlemeye koyuldum ayakta. Yaşı 70, belki de daha fazlasına merdiven dayamış hatip neler demiyordu ki? Dert küpü mübarek! Konunun birini bıraktı, diğerine geçti. Çünkü daha önceden hazırladığı konuşma metninden ziyade irticalen konuşmaya başlamış. Konuşmasında Atatürk'ü ve yaptıklarını anlatmaktan ziyade "Atatürk'ün unutturulmaya çalışıldığını, ülkenin hainlerle dolu olduğundan" dem vurdu: Bu eski okulun önünde Atatürk'ün büstü vardı, kaldırdılar, niye kaldırıyorlar. Burası okul değil diye kaldırılır mı? Buranın çocukları 19 Mayıs İlköğretim Okuluna gidiyorlardı. Şimdi o okulda Suriyeli çocuklar okuyor. Bizim çocuklar ta İsmet Paşa İlkokuluna gidiyorlar. Suriyeliler bu ülkede öz, bizim Türk çocuklar ise üvey. Yan tarafı öğretmenevi. Öğretmenlerden yapılan kesintilerle yapıldı. Devletin de desteği oldu tabi. Şimdi buranın bahçesini küçülttüler, oturacak yer kalmadı. İçeride Kültür Bakanlığı'nın gönderdiği Atatürk ile ilgili kitaplar vardı, kaldırdılar. Yöneticilerine sordum, ben okuyacağım, bu kitaplar nereye gitti diye. Bilmem cevabı aldım.  Yerine Atatürk'ü sevmeyen, Atatürk düşmanı kimselerin eserleri konmuş. Öğretmenlerin okey ve tavla oynadıkları salon vardı. O salonu da yok ettiler. Buraya dinlenmek için gelen öğretmenler şimdi sağlıklı olmayan yerlere gidiyorlar. Burası eski Gazi Mustafa Kemal, ileride Mareşal Mustafa Kemal, alt tarafımızda 19 Mayıs, yanımızda öğretmenevi var. Buralar ismiyle özdeşleşmiş. Her yer Atatürk düşmanı yobazla dolu. Sevmiyorlar. Haydi Yunanlılar sevmiyor, bunlar niye sevmiyor? Bize bu ülkeyi bırakan sevilmez mi? Bunlarla yasal zemin çerçevesinde mücadele etmemiz lazım. Önümüzdeki günlerde ses getirecek eylemler yapacağız. Desteğinizi bekliyoruz. Buraları yobazlardan temizleyelim..." dedi. Alkışlarla konuşmasını bitirdi. Ardından genç biri yanına çıktı. "Saat 15.00'de kent merkezinde toplanıp Anıt'a kadar yürüyeceğiz, bekleriz" dedi.

Öğretmenevinin bahçesine geçtim. Bir sandalye bulup oturdum. Bahçenin ortasına da bir masanın üzerine aynı resimden bir tane daha koymuşlar. Yanına da lokum ve bisküvi. Gelen geçen sarıp yiyor.

Anladığım kadarıyla alternatif bir anma programı düzenlenmiş. Her yıl mı yapılıyor, yoksa bu sene mi yapıldı, konuşan kimdi, bu organizeyi kim yaptı bilmiyorum. Bildiğim bir şey var bugün iki anma programına katıldığım. Lokum sarıp yemedim ama güzel düşünmüş kim düşündüyse. Konuşan kimseye konuşmanın  bitiminde "hocam" dendiğine göre sanırım hatip emekli bir öğretmen. Bu anma programını da düzenleyen Atatürkçü bir dernek olsa gerek. Anma yeri olarak bu eski okulun önünün seçilmesi de öyle zannediyorum büstün kaldırılması sebebiyle olsa gerek.

Bu tür alternatif programlar yapılabilir, hatta yapılmalı da. Fakat yaparken başkasını suçlamadan yapmak gerek. Bugün günün anlam ve önemine binaen bir konuşma yapılması daha yerinde olurdu. Hele "Buraları yobazlardan kurtarmak gerek" demek hiç doğru değil. Farklı düşünceye tahammülsüzlüktür bu. Sonra Atatürk'ü unutturmaya çalışıyorlar ne demek? Kim unutturmaya çalışıyor? Yıllardır Atatürk'ü, gününde bugün yobaz dediği insanlar kutluyor. Bu hatip sanırım bugün resmi anma programını düzenleyenleri samimi bulmuyor, yobaz dediğine göre aynı zamanda niyet okuyuculuğu yapıyor. Kusura bakmasın kimse kimsenin niyetini okuma hakkına sahip değildir. Ayrıca Atatürk kimsenin tekelinde değil. Kimse başkasını suçlayarak Atatürk'ü anlatamaz. Belki de Atatürk'ün tüm kesimlere anlatılamamasının nedeni bu suçlayıcı bakış açısıdır. Çünkü sürekli suçlayarak bir yere varılamaz. Bu konuşan kişi öğretmenlik yaparken merak ediyorum öğrencilerine Atatürk'ü böyle mi anlattı? Eğer böyle yaptıysa hem kendine hem de öğrencilerine yazık etmiştir. Eleştirilerinden biri de Atatürk'ü sevmiyorlar. Bence bu bakış açısı da yanlıştır. Saygı göstermiyorlar dese eh zaman zaman da olsa hakaret edenler var, onları kastediyor diyeceğim. Bu da bir niyet okumadır. Nereden biliyor Atatürk'ün sevilmediğini. İnsanların kalbini yarıp baktı mı ki? Sonra kimse kimseyi sevmek zorunda değil. Çünkü sevmek bir kalp ve gönül meselesidir. Ama herkes birbirine saygı göstermek zorundadır.

Yazıyı uzattım biliyorum ama mikrofon ve kamera eşliğinde dakikalarca başkasını suçlayarak ve yobaz diyerek Atatürk'ü anlatan bu öğretmen gerçekten Atatürk'ü seviyor mu? İçini bilmem, niyet okuyuculuğu yapmayayım ama anlattıklarına bakılırsa kaldırılan büste ve kitaplara kafayı takmış. Atatürk'ü unutmamak bir büstten ve üç beş kitaptan mı ibarettir? Atatürk'ü okumak istiyorsa pekala Kültür Parktaki Kültür Bakanlığına bağlı kütüphaneye giderek istediği kitabı alıp okuyabilir. Ona kim engel olabilir? Bir  okul, değişik sebeplerle kapatılmış ise büstün kaldırılmasından doğal ne olabilir? O büst oradan kaldırılmış bir başka yere monte edilmiştir. Halen metruk, ne amaçla kullanılacağı belli olmayan bir yerde büstün kalması bazı riskleri de beraberinde taşır. Büstü kıran çıkabilir, ayrıca büst belirli periyotlarla temizlenmesi gerekiyor. Çünkü kuş gelir, üzerine konar ve pisliğini bırakır.  Kuş bu! Atatürk'ü bir büste indirgemek doğru değil. Eğer böyleyse bu sevgi büst Atatürkçülüğünden ibarettir. Bence suçlama yerine Atatürk'ü ve yaptıklarını anlatsa davasına daha iyi hizmet etmiş olur.

Bu alternatif anma programının hiç iyi yönü yok mu derseniz yukarıda bahsettim, masaya koydukları lokum ve bisküvi orijinal bir fikir. Tatlı yiyip tatlı konuşalım demek gibi bir şey bu. Bir diğer iyi yönü içi dolmuş Atatürkçüler burada içlerini dökmüş oldular. Yine bir diğer iyi yönü ise meşru yollardan mücadele edeceklerini söylemesi!

80.yılında 10 Kasım günüm bu şekilde geçti. Hatip konuştu, dinleyiciler dinledi, ardından kimi öğretmenevinin bahçesine oturdu, kimi de çekti gitti. Bana da bu gördüklerimi yazmak kaldı.

Birbirimizi anlamak ve birbirimize saygı göstermek dileklerimle!