Nice Mutlu Yıllara Evlat!

Fakülte ikinci sınıftan üçüncü sınıfa geçtiğimin yaz döneminde inşaatlarda işçi olarak çalışmaya başladım. Piyasada bir günlük yevmiye 30 lira iken sürekli diye şimdilerde beş yüz evler denen mevkide günlük 17 lira karşılığında çalıştım. İnşaata gitmek için her gün Büyük Aymanas'tan çıkıyor, 500 Evler denen mevkiye gelinceye kadar üç vasıtaya biniyordum. Gerçi sadece bu seneye mahsus değildi benim inşaatlarda çalışmam. Orta birin yaz döneminden fakülte bitinceye kadar iki yıl hariç her yıl yaz döneminde çalıştım böylesi yerlerde. 

Fakülteye başladıktan sonra iki defa imam-hatiplik sınavına girmiş olmama ve atamam yapılmasına rağmen "sesim çirkin, cemaati bezdirmeyeyim" düşüncesiyle imam hatiplik görevi almadım. Bunun yerine inşaatlarda çalışmayı tercih ettim. Bu sene daha fazla çalışmalıydım. Çünkü baba olacaktım.

Çoğu kimse okur, (veya okumaz) iş-güç sahibi olur. Ardından çoluk-çocuğa karışmak ve dinin yarısını tamamlamak için evlenme yoluna gider. Ben ise işim-gücüm yokken ya nasip deyip fakülte ikinci sınıfta iken evlenme yoluna gitmiştim. 

İnşaatta çalışıyorum ama akşam sabah baba olmayı bekliyorum. Haliyle arabam yok. Gidip bir ticari taksi ile görüştüm, telefon numarasını aldım. Hastaneye gideceğimiz zaman arayacaktım. 

Günlerden cumartesi. Vakit geldi/gelmedi kararsızlığı içerisinde evde beklerken kayın validem mahalleden bir bilene durumu danışmaya gider. Yaşlı teyze evime geldi. Bana da dışarı göründü. Evin etrafında yarı oturarak yarı dolaşarak bekledim durdum. "Haydi Ramazan! Taksi çağır" sesini duymayı bekledim. Haber gelmedi bir türlü. Öğrendim ki yaşlı teyze, Bu iş tam benim işim" diyerek evde ebelik yapmaya kalkmış. Nice sonra kapı açıldı, benden şimdi adını hatırlamadığım bir iğneyi eczaneden alıp gelmem istendi. Sürmeyi pek beceremesem de bisiklete bindim. İstedikleri iğneden alıp geldim. Dışarıda hacı yolu bekler gibi "baba oldun" müjdesini bekledim. Kapı bir daha açıldı. Şimdi oldu derken "Hemen aynı iğneden bir daha al gel" dendi. İğneyi alıp verdim. Nihayet endişeli bekleyiş sona erdi, ikindi vakti doğum gerçekleşti. 

Dünyalar benim olmuştu o anda. Hem baba oldum, hem de acemi ebenin elinden eşim ve oğlum kurtulmuştu. Sabahtan ikindiye kadar okumadığım dua ve süre kalmadı. Doğumla birlikte "Ya Rabbi şükür" dedim. 

Eski zamanların usulü bir doğum oldu bizimki. Buna acemilik mi dersiniz, cehalet mi? İstediğinizi söylemekte haklısınız. Zira doğumu yaptıran yarım doktor birkaç defa "O çocuk yaşıyor mu" diye sormuş. Belki de o kadına rağmen çocuğumun yaşamasına Rabbim imkan verdi, bize evlat acısını göstermedi.

Doğumda ölüp ölüp dirilen, aynı duyguyu ebe sayesinde bize de yaşatan çocuğum yaşadı. Hanemizin süruru oldu, benim ilk göz ağrımdı aynı zamanda. 

Okula giderken peşimden koştu, zaman zaman ardımdan ağladı. Bir gün ardımdan kapıyı açtığı gibi çıkmış. Oymuş ondan sonra evden çıktığımda kapıyı kilitlemeye başladım. Bazen ağlamasına dayanamayıp havanın karlı ve soğuk olmasına aldırmadan camiye götürdüm.

Evde misafir varken kapıyı hızlıca açar ve "Baba den" derdi. "Den'in ne olduğunu haydi bilin bakalım. Bilemezsiniz. Zira baba ile oğul arasında bir şifre idi. Sizi fazla merakta bırakmayayım. Bizim oğlan çişe "den" derdi. Biz buna güldükçe onun da hoşuna giderdi. Dağarcığımıza kattığı kelime sadece bu değildi. Gırgıra "dırdır" derdi. Zira ilk harfleri çıkarmakta ilk zamanlarda zorlandı.

Derken efendim hanemizdeki saltanatı fazla uzun sürmedi. İki yaşında iken ikiz kardeşleri bastırdı. Pabucu dama atılmadı, sevgimizden bir eksilme olmadı ama geri planda kaldı: Bir yere giderken aracımız tabanvaylarımız idi. İkizin birini ben, diğerini anneleri kucağına alırdı. İlk göz ağrımız "Baba ben" diyerek o da kucağımıza gelmek isterdi. "Oğlum! Sen büyüdün, ağabeysin" demek suretiyle ona büyük ve büyümüş muamelesi yapardık. İkizlerin keyfi beyde yokken o da büyük adam gibi bizimle beraber yürürdü.

İkiz kardeşleri kendisini bastırdı. Kısa zamanda yaşıt oldular. Birlikte bir yere giderken bizi görenler "Bunlar ikiz mi, üçüz mü diye sorarlardı. Birbirlerini hiç kıskanmadan, birlikte oynayarak büyüdüler. Akran gibi görünseler de kardeşlerine hep ağabeylik yaptı.

Yaşar mı/yaşamaz mı denen o çocuk yukarıda bahsettiğim gibi yaşadı hem de otuzuna bastı ve bugün onun doğum günü. Üstelik bir baba aynı zamanda. Benim 29 yıl önce yaşadığım babalık duygusunu o da tattı ve bana dede olmayı tattırdı. 

Doğum günün kutlu olsun evlat! Nice otuzlu yıllara huzurlu, mutlu girmen dileklerimle! Ben senden memnunum, Allah da razı olsun. Allah hanenize, işinize, aşınıza mutluluk versin; huzur ve mutluluğunuz daim olsun. Allah sana da torunlar nasip etsin. 08.07.2018

CHP, 56.Kurultaya Doğru Giderken ***

Yazar ve çizer kesim çoğu zaman CHP için “Kurultaylar partisi” der, ben bunu biraz abartı bulurdum. 24 Haziran seçimlerinin ardından parti daha doğru dürüst seçim değerlendirmesi yapmadan CHP’de olağanüstü kurultay sesleri yükselmeye başlayınca merak edip CHP’nin kuruluşundan bugüne kaç kurultay yaptığına bir göz attım: Bugüne kadar 36’ı olağan, 19’u olağanüstü olmak üzere toplam 55 kurultay toplamış bu parti. Kurultay konusunda rakiplerine büyük fark atan CHP, bu konudaki şampiyonluğunu başka bir partiye kaptıracağa benzemiyor. Ancak kendisiyle yarışır.

12 Eylül ihtilaliyle birlikte kapatılan ve 1992 yılında tekrar açılan partinin kapalı olduğu 12 yılı çıkarırsak 99 yıllık geçmişi olan bu Parti, 87 yılda ortalama 1,5 yılda bir kurultay yapmış görünüyor. Yapılan her kurultay genel başkanlık seçimi olmasa da kurultay kurultaydır. Abartıyor falan değilim. Türkiye 24 Haziran seçimleriyle birlikte 27.dönem milletvekili seçimini yapmış oldu. Bu, genel seçimlerin iki katının bir fazlasını CHP kurultay yapmış demektir.

Kurultay dediğimiz bir iki günde yapılıp geçiştirilen bir süreç değildir. Her seçimden sonra “kurultay” sesleri ayyuka çıkar. Genel başkanlarından kurultayı toplaması istenir. Genelde rest çekilir. Ardından imzalar toplanmaya başlar. Günlerce taraflar ekranlarda kurultay sürecini anlatır durur, gazeteciler yorumlarıyla CHP kurultaylarını değerlendirir.

Günler ve aylar öncesinde başlayan bu kongre heyecanında belirlenen gün gelir. Kongrenin yapılacağı salon panayır yeri gibi süslenir. Parti genel başkanlığına adaylığını açıklayanlar birbiri ardına konuşmalarını yapar, delegenin gözüne girmeye çalışır. İki gün boyunca televizyonların çoğu kongre sürecini canlı olarak verir. İlk gün genel başkan, ikinci gün parti meclisi listeleri delegenin önüne konur ve sandığa gidilir. Gecenin ilerleyen saatlerinde genel başkanlığı kazanan ve parti meclisine girenler, en çok oyu alanlar, üzeri delege tarafından çizilenler belli olur.

Kurultay yapılır, sorun yine çözülmez. Çünkü kurultayda kaybeden diğer kurultay hazırlıklarına başlar kurultayın bitiminde. Tabirimi hoş görürseniz bizde “Şeytan taşlamaktan Kabe’yi tavaf yapamadım” denir. Bu sözü CHP’ye uyarlarsak “CHP, kendi içinde şeytan taşlamaktan Kabe’yi tavaf yapmaya zaman bulamıyor.” diyebiliriz. Parti içi sorunlarını çözemeyen bir partinin bu ülkeyi yönetmede gözü yok demektir. Kurultaylarla verdikleri görüntü “Biz ülkeyi değil, partiyi yönetmeye talibiz” şeklindedir.

55 kurultayla CHP, kendisiyle yarışıyor. Kurultaylar genellikle “Seçimde başarılı olunamadı, genel başkan ve ekibi gitmeli, başaracak olan ekip gelmelidir” üzerine yapılır. Yıllardır başarıya susamış CHP’liler şunu bilmeli ki sorun genel başkan ve ekibinin değişmesinde değildir. Bence niçin iktidar olamadıklarına kafa yormalıdırlar. Sorunu kendileri bulmalıdır. Oldu olacak bir kurultay da “Niçin başarılı olamıyoruz” üzerine yapsalar çok iyi olur. Yine CHP’liler için şunu söylemek isterim: Kurultay toplamaya verdikleri önemi ve sarf ettikleri eforu, bu ülkede seçim kazanmak için yapsalar sanırım başarılı olurlardı…

*** 19/07/2018 günü Yeni Haber gazetesinde Barbaros Ulu adıyla yayımlanmıştır.

Kitabın Ortasından Bir Hutbe *

02 Temmuz 2018 günü çıkan yazımda “Hutbeler Eskiye Döndü” başlığıyla Diyanetin hutbelerini eleştirmiştim. 06 Temmuz 2018 Cuma günü minberlerimizde irat edilen hutbe, tam kitabın ortasındandı. Çok hoş ve enfes bir hutbe idi. Bize kurtuluş reçetesini sunan, nasıl olmamız gerektiğini hatırlatan, hayatın kısa bir özetiydi.

Cumaya gidenler dinlemiştir bize sorumluluğumuzu hatırlatan hutbeyi. Cumayı kaçıranlar veya cumaya geldiği halde tam dinleyememiş olanlar, Diyanet veya müftülüklerin sitelerine girerek “Allah’ın Rızasına Ulaştıran Salih Ameller” başlıklı hutbeyi bulup okuyabilirler. İzninizle bu hutbenin bir kısmını buraya iktibas etmek istiyorum:  

“…Bizi cennete götürecek hidayet yolunun ilk adımında iman vardır…”

“Kardeşlerim! Cennete giden yolun ikinci adımı ise salih amellerdir. Bize Rabbimizin rızasını kazandırmasını ümit ettiğimiz salih amellerin, yani iyi ve güzel davranışların, doğru ve anlamlı adımların sınırı yoktur. Kul olma bilinciyle söylenen her hayırlı söz, insan olma şerefine layık her güzel eylem, Allah’ın hoşnutluğunu amaçlayan her iyi niyet birer salih ameldir. Yeter ki samimiyet elden bırakılmasın. Yeter ki Allah rızası başka bir gayeye, beklentiye kurban edilmesin.

Kıymetli Kardeşlerim! İbadetlerimizin her biri birer salih ameldir. Ancak cennete götürecek olan ibadet aynı zamanda bize güzel vasıflar kazandıran ibadettir. Namazımız bizi günah ve çirkin işlerden alıkoymalıdır. Orucumuz dilimizi kem sözlerden, elimizi, zihnimizi ve gönlümüzü kötülüklerden korumalıdır. Haccımız, teslimiyetimizi ve ümmet bilincimizi pekiştirmelidir. Zekâtımız, infakımız, kurbanımız dünya nimetlerinin esiri olmamak gerektiğini bize hatırlatmalıdır.

Aziz Müminler! İmanı kemale eriştiren ve mümini cennete ulaştıran en etkili yol ise güzel ahlaktır. Mümin, anne-babasına, eşine, evladına, komşu ve akrabalarına, can taşıyan her bir varlığa şefkat ve merhamet gösterir. Eliyle, diliyle hiç kimseye zarar vermez. Çevresine güven telkin eder. Rabbimizin emrettiği şekilde dosdoğru olur; istikametten asla ayrılmaz. Zarar göreceğini bilse dahi yalan söylemez. Ahde vefa gösterir. Boş ve faydasız işlerle ömrünü israf etmez. Cennet yolunun yolcusu, hayatının her anında, her işinde sadece Allah’ın rızasını gözetir.

Kardeşlerim! Bu Cuma vakti, kurtuluşa ermeyi, cennet ehli olmayı niyaz ederken her birimiz kendimizi hesaba çekelim. Şu soruları samimiyetle kendimize soralım: Rabbimizin emaneti olan ömrümüzü hangi yolda tüketiyoruz? Acaba yürüdüğümüz yol bizi cennete mi götürecektir? Yoksa cennetten mi uzaklaştıracaktır? Yaşantımızla bizi cennete götürecek bir köprü mü kuruyoruz? Yoksa cennetle aramıza duvarlar mı örüyoruz? Söz ve davranışlarımız, birer samimiyet eseri mi? Yoksa yapıp ettiklerimizi riya ve gösterişle heba mı ediyoruz?

Değerli Müminler! Hutbemi Sevgili Peygamberimizin şu hadis-i şerifiyle bitiriyorum: “Siz bana altı şey hususunda garanti verin, ben de size cennetin garantisini vereyim: Konuştuğunuzda doğru söyleyin. Söz verdiğinizde sözünüzü tutun. Size bir şey emanet edildiğinde ona riayet edin. İffet ve haysiyetinizi koruyun. Gözlerinizi haramdan sakının. Elinizi kötülüklere uzatmayın.” Din Hizmetleri Genel Müdürlüğü)

Gördüğünüz gibi hutbe, neyin olması gerektiğini bildiğimiz bir hutbeydi. Allah, bu bildiklerimizi pratiğe dökmeyi nasip etsin hepimize! Bu hutbeyi hazırlayanlara şükranlarımı sunar ve bize sorumluluğumuzu hatırlatan bu şekil hutbelerin devamını diliyorum.

* 09/07/2018 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.