Ne yapacağız bu köpekleri biz?

Şehrin içinde, herkesin gözü önünde sabahın erken saatinden geç vakte kadar salıverilmiş köpekten geçilmiyor. Bir tane de değil, grup halinde bulunuyorlar üstelik. Köpeklerin mesken edindiği yeri bilenler kestirme olsa bile köpeklerle karşılaşmamak için yollarını uzatarak başka yoldan gitmek zorunda kalıyor. İte dalanmaktansa, çalıyı dolanmak daha evladır dercesine.

Köpeklerin arasından iki yıldır geçip gidiyorum. Sanmayın ki korkmuyorum. Köpek bu. Ne yapacağı belli olmaz. Korka korka, titreye titreye, bildiğim duaları arka arkaya okuyarak cahil cesaretiyle gidiyor ve geliyorum; kötüye bir şey olmaz diye diye kendimi avuturcasına.

Rahatları beyde yok. Kimi boğuşuyor kendi aralarında, kimi yola sere serpe uzanmış, kimi uyuyor, kimi dik dik sana bakıyor, kimi herhangi bir tehlike ve ava karşı hazır tetikte bekliyor. Geçen gün saat 07.20 sularında karanlık bir havada yine aralarından geçerken fazla köpek yoktu. Nerede bunlar derken az ileride bir köpek gördüm. Ama kafası normal köpeğin kafasına benzemiyordu. Acaba, köpeğin dışında başka dört ayaklılar da mı var burada diye endişelenmeye başlamıştım ki, köpek kafasını çıkardı. Meğer köpek, bir başka köpeğin altını kaşıyormuş. Benim kafası dediğim kısım diğer bir köpeğin arka tarafıymış.

Geçen yıl yolların karla kaplı, kimi yerlerin buz tuttuğu yoldan -yine köpeklerin bölgesinden- geçiyorum.  Derse yetişmek için acele ediyorum. Bir taraftan da kaymamak için çaba sarf ediyorum. Tam sokağın bitiminden sağa döneceğim yerde hazır kıta olmuş bir köpek ön iki ayaklarını dikmiş bekliyor. “Ya Rabbi! Beni köpekten koru’ derken sağa döneceğimde ayağımın hafif kaymasıyla beraber kendisine zarar vereceğimi hisseden köpek, hemen havlamaya başladı. ‘Hoşt!’ diyerek daha bir hızlandırdım adımlarımı, buzdan düşmeye aldırmadan. Nihayet atlattım. Yine kötüye bir şey olmadı.

Bir gün öğle vakti yine evime gitmek için köpeklerin bulunduğu mahalden yürüyorum. Daha köpeklerin yoğun olduğu kısma gelmemiştim ki baktım iri yarı, kabadayı görünümlü biri, kenarda bekliyor ve dik dik bana bakıyor. Issız bir yer, köpekten korkarken şimdi de bir adam çıktı. Hırlı mı hırsız mı, kimdir, necidir diye düşünmeye başladım, bir taraftan da yürüyorum ona doğru. İçimden 'Ramazan! Bugüne kadar içlerinden geçerek gittiğin köpekler sana zarar vermedi ama şimdi kendi cinsinden biri sana zarar verecek, görmüyor musun adam seni bekliyor. Adamla kavga etsen; beceremezsin, zira adam sana bir vursa yumruğunun yarısı boşa gider' dedim. Tam adamın yanından geçerken adam benim yanıma yaklaştı. ‘Şimdi bittin oğlum Ramazan’ dedim. Baktım adam benimle beraber yürümeye başladı. Tanıdık mı dedim, yüzüne baktım. Hayır, böyle birini ilk defa görüyorum. Baktım adam hala benimle beraber yürüyor. Adamın derdi anlaşıldı. Zira bu adam köpekten korkuyor. "Yoksa köpeklerden mi korktun" dedim. Evet dedi. Derin bir oh çektim kendi kendime. Korkusuz korkak olarak korkan birine yardım ettim anlayacağınız. Bir beş dakika birlikte yürüdük. Adam köpeklerden dertliymiş. Başladı köpeklerin çokluğundan, sahipsizliğinden, geçemediğinden… tehlike geçince adam yanımdan ayrıldı gitti.

Sahi, bu köpeklerin sahibi yok mu? Sahipsizse niçin meydanlarda alenen gezip dolaşıyor? Sahibi varsa niçin salıveriyorlar bu köpeklerini? Bu şekilde ulu orta salıverilen köpeklere bakmayacaklarsa, işlerine yaramıyorsa,  ihtiyacı olan birine vermeyi düşünmezler mi? Belediyemiz bu konuda sahipsiz köpekler için ne düşünüyor? Köpeklerin gelip geçenleri daha doğrusu korkudan geçemeyenleri korkuttukları yeter artık. Tedbir alınması için illaki köpeklerden birinin bir vatandaşı ısırması mı gerekiyor? Bu köpekleri belediyenin götürmesini sahipleri istemiyorsa o zaman her köpeğin kime ait olduğunu belirten bir numara verilsin, köpeğini evinin önüne bağlamayan veya dışarıda gezerken sahibi yanında olmayan sahipsiz köpeklerin kulaklarındaki numaraya yani köpek sahiplerine ceza yazılsın. Bu şekildeki bir tedbir, sahipsiz köpeklerin önüne geçecektir. Yeter ki ucunda ceza olsun. 08/01/2018 Ramazan YÜCE, KONYA

Bereketsiz ve hareketsiz bir dönemdi *

Hafif bir beyazlatmanın dışında Konya bu sene kar yüzü görmedi, bereket şehrimize uğramadı. Yani kara hasret kaldık. Bereket olmayınca hareketlilik de olmadı. Kar olmayınca hava muhalefeti olmadı. Yetkililer kar yoksa size tatil yok dedi. Bu yüzden okullar koca bir devreyi tatilsiz kapattı.

İşler kesattı bu sene. Çünkü bereket yoktu. Kış şartlarından satış yapan esnaf siftahsız kepenk kapattı. Öğrenci, veli, basın mensubu, yetkililer karın ve hava şartlarının muhabbetini yapamadı. Kimse "Kar, kaç cm oldu?" diyemedi.

Kar yağmayınca öğrenci ve öğretmen tatil beklentisine girmedi. Kimse keşke tatil olsa demedi. Okullar tatil olmayınca okulların tatilini takip edenler, "Haydi iyisiniz, bu sene amma da tatil yaptınız" diyemedi.  Bazıları da, "Haydi öğrencilere tatil verildi, öğretmenler niçin tatil yapıyor. Aslında onlar okula gitmeli" diyemedi. Böylece ağızları yorulmadı. Lafları ağızlarında kaldı. Halbuki ne kadar da ağızlarını doldura doldura konuşuyorlardı tatil olunca. 

Kar yağmayınca valiliklere pek iş düşmedi. Kimse valiliğin sayfasını ziyaret etmedi. Böylece sayfa tıklanma rekoru kıramadı. Vali ve il milli eğitim müdürlerinin tweetleri de takip edilmedi. Öğrenci, onlar hakkında hayır duada bulunmadı. "Yaşa, sağ ol, vali-müdür amca" diye tweet atmadı. Servisi arızalandığı için okuluna gidemeyen öğrenciyi vali, makam arabasıyla almaya gidemedi. Sabahın köründe vali, basın mensuplarına açıklamada bulunamadı.

İlçe ve il milli eğitim müdürleri "Don tehlikesine karşı müdürlüklerimizin gerekli tertibatı alması" şeklinde okullara bir yazı göndermek zorunda kalmadı. "Kar tatili dolayısıyla yapılamayan derslerin planlaması yapılarak telafi edilmesi" demedi. 

Basın, "Kara kış bastırdı, kış kapıya dayandı, sular dondu, araçlar yolda kaldı-kaydı" şeklinde haber yapamadı. Zincirleme kazalara yer veremedi. Kar tatili veren illeri alt alta yazamadı.

Yağan kar sonrası ana-arterleri sürekli açık bulundurmak zorunda kalan belediyelere iş düşmedi, tuzlama yapmak zorunda kalmadı. 

Belediye, sokağını açmayınca kötü komşu mal sahibi yapar diyerek kimse kar küreği alma yoluna gitmedi. Yolunu kendisi açmak zorunda kalmadı.

Çocuklar ve çocukluğunu yaşayamamış büyükler kartopu oynamak için dışarı çıkamadı, kimse kardan adam yapamadı.

Öğrenci ve öğretmen boynunu büktü, sabahın köründe okulunun yolunu tuttu. Tatil havası olmayınca öğrenci derslerine ve sınavlarına hazırlandı. Öğretmen “Tatil olur mu? Bu havada öğrenci gelemez, ki tatil olması gerekir” diyemedi.

Çoğu kimse bereketsiz geçen bu devreye sevinemedi. Çiftçi, "Ne olacak ektiğim ekinin hali?", esnaf; "Aldığım onca kürek elimde kaldı." dedi. Kışlık ürün satanlar, “Ne yapacağım bu kadar ürünü? Borcu nasıl ödeyeceğim” şeklinde dert yandı. Öğrenci ve öğretmen, "Koca bir dönemi tatilsiz kapattık, hiç amorti de yok" dedi. Okul personeli, "Bir kar tatili olsa da temizlediğim sınıf bir gün bari temiz kalsaydı, bana iş düşmeseydi" dedi.

Sevinenler de yok değildi elbet! Mesela belediyelerimiz karla mücadele etmek zorunda kalmadı. Kimse onları, "Nerede bu belediye!" diye çağırmadı. Milli Eğitim Bakanlığı, ilk defa tatil yapmadan yıllık iş günü olan 180 gün eğitimi tutturacağım, dedi. Kantincilerin sevinçlerine diyecek yoktu bu süreçte. Çünkü her tatil, kepenk açmamak ve kazanmamak demekti onlar için.

Hasılı, kış mevsiminde kışı göremedik. Her yönüyle bereketsiz bir dönem olmakla beraber sonuçları itibariyle susuzluk gibi daha büyük bedellere maruz kalacağız sanki. Rabbim beteriyle imtihan etmesin. 07.01.2018 Ramazan YÜCE, Konya

* 17/01/2018 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Gönül almak çok zor değilmiş!

Bir ara okul kantincilerinin dertlerini kaleme almıştım bir yazımda. Bu yazım, kantinciler arasında epey bir ses getirdi. Birçoğu sosyal medyada paylaşımda bulundu. Olumlu tepkiler aldım.

"Okul Kantincilerinin Feryadını Duyacak Yok mu?" başlıklı yazımı sosyal medyada paylaşan kantinci ve kantinci dernekleri, ismime veya bloguma yer vererek sosyal medyada paylaşırken Kocaeli Kantinciler Derneği Başkanı Sayın Alican KAZGAN ise kendi derneklerinin yazısıymış gibi göstererek Kocaeli'nde yayın yapan iki gazeteye Sayın Başkanın ifadeleriymiş gibi haber yaptırmış olmaları dikkatimi çekmiş ve garipsemiştim. İlk önce Kocaeli Kantinciler Derneğinin web sayfasına, ardından yazıyı haber yapan iki gazeteye "Yazının şahsıma ait olduğunu" belirten e posta gönderdim. Taraflar dönüş yapar düşüncesiyle belli bir süre bekledim. Dönüş olmadı. Bunun üzerine 20.11.2017 tarihinde "Yakışık Almadı Hiç" başlıklı bir yazı daha kaleme alarak yazım; hem blogumda, hem de 'Anadolu'da Bugün' gazetesinde yayımlandı. Bu yazımda Kocaeli Kantinciler Derneği Başkanı Alican Kazgan Beyi tenkit etmiş, yaptığının doğru olmadığını ifade etmiştim. Yazımın kendisine mal edilmesinden geçmiş, geri dönüş yapmamalarına içerlemiştim.

Bir akşam telefonumu bilinmeyen bir numara aradı. Açtım. Telefondaki kişi Alican KAZGAN Bey idi. "Kantincilerin durumuyla ilgili benden demeç vermemi istemişlerdi. Kendilerine birkaç gün sonra olabilir dedim. Sizin yazı elime geçince tam bizi anlatıyor diyerekten basına verdim. Kusuruma bakmayın..." sadedinde durumunu anlatan ve gönlümü alan şeyler söyledi. "İletişim numaranızı aradım, bulamadım. O yüzden aramayı bu kadar geciktirdim" dedi. Alican Beyin bu duyarlı davranışından dolayı ben de kendisine 'Bu şekilde olmasaydı daha iyiydi, ismimi verseydiniz daha şık olurdu. Ama duyarlılık gösterip aramanızdan dolayı ben de teşekkür ederim, önemli olan kantincilerin sesini, feryadını duyurmaktı. Bir nebze de olsa katkım olduysa kendimi bahtiyar hissederim" dedim. Ardından birbirimize karşı iyi dilek ve temennilerde bulunarak, birbirimizi bulunduğumuz yerde ağırlamaktan memnuniyet duyacağımızı ifade ederek vedalaştık. 

Gördüğünüz gibi insanoğlunun gönlünü  -hele benim gönlümü- almak o kadar da zor değilmiş. Bir telefon bile yüz yüze gelmediğimiz bir insana olan kızgınlığımızı yok ediverdi. 06.01.2018 Ramazan YÜCE, Konya