Herkes kendi sayfasını doldurur*

Bugün kötü bir şey yapmadım diyenlerimizin bile kaçınamadığı ahlaki olmayan bir davranışımız var. Ben hiç işlemiyorum bu günahı diyen hemen içinde bulur kendini. Peynir-ekmek yer gibi konuşuruz iki lafımızın arasında. Yeter ki yanımızda biri bulunsun. Ortak da bir arkadaşımız olsun.

Gıybetten bahsediyorum. Kaçımız kaçınabiliyoruz bu hastalıktan? Hele bir de "Benim gizlim saklım yok. Burada olsa yüzüne de söylerim. Hem söylediğimde bir yanlışlık yok ki..." dememiz yok mu? Zaten var olan olumsuz bir özelliğini gıyabında konuşmak değil mi bu yaptığımız nahoş icraat.

Hucurat süresi 12.ayetin mealinde Allah: "Birbirinizin gıybetini yapmayın. Herhangi biriniz ölü kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı? İşte bundan tiksindiniz! Allah’a karşı gelmekten sakının. Şüphesiz Allah tövbeyi çok kabul edendir, çok merhamet edendir."  Buyurarak başkasının arkasından konuşmayı/çekiştirmeyi ölmüş kardeşinin etini yemeye benzeterek ne kötü bir harekette bulunduğumuza işaret etmektedir. Birini arkasından çekiştirmenin hoş olmadığını biliriz hepimiz. Ama nedense bu günahı bilerek veya bilmeyerek işlemeye devam ederiz. İşin garibi gıybetini yaptığımızın kişiyle karşılaştığımızda hiçbir şey yapmamışız gibi pişkin pişkin davranabiliyoruz. Üstelik yüzümüz de kızarmıyor. Biz en iyisi büyüklerin gıybet konusunda ne dediklerine bir bakalım. Ondan sonra kendimiz karar verelim, gıybet yapıp yapmayacağımıza.

Biri Halid bin Velid'e: “Falanca  senin hakkında konuştu" der. Halid’in cevabı: "Kendi sayfasıdır istediği ile doldurur"  olur.

Bir adam Vehb bin münebbih'e: "Falan  senin hakkında konuştu" der. Vehb’in cevabı: "Şeytan senden başka elçi bulamadı mı?" olur.

Bir adam    Hz  Ali’ye: "Falan  senin hakkında konuştu" der. Ali ise: "Eğer benim hakkımda söyledikleri doğru ise Allah beni affetsin. Eğer doğru değilse Allah onu affetsin" der.

Bir adam İmam şafi’ye: "Falan adam senin hakkında konuştu" der. Şafi: "Eğer doğru diyorsan sen dedikoducusun. Eğer yalan söylüyorsan sen fâsıksın" cevabı verir.

Bir adam bir âlime: “Falanca adam senin hakkında konuştu" der. Alim zatın cevabı: "O bana ok attı ama isabet ettiremedi. Sen ise oku getirip kalbime sapladın" olur.

Bir adam bir âlime: “Falanca adam senin hakkında konuştu" der. Alim: "Üç cinayet işledin;

1.      Kardeşim ile aramı bozdun.

2.      Boş kalbimi meşgul ettin.

3.      Kendini de, benim gözümden düşürdün” der.( Emin Karaman)

Sonuçları itibariyle gıybetin ne olduğunu birbirinden değerli-Allah kendilerinden razı olsun- büyüklerimizin bu güzel anlatım ve tariflerinden sonra başka söze ne hacet! Dileyen adına muhabbet/sohbet/yarenlik dediği gıybetini yapmaya, ahiretine azık hazırlamaya ve kendi sayfasını doldurmaya devam etsin, dileyen vazgeçsin. Dileyen “Atın ölümü arpadan olsun…ölmüş eşek kurttan mı korkar” desin. Dileyen de “günaha giriyoruz ama…” deyip yine gıybet yapmaya devam etsin. Tercih bizim…

Ölmüş kardeşimizin etini yemek zevkli oluyor değil mi? Zaten sürekli hayvan eti yemekten bıkmıştık. Afiyet olsun. 04/03/2017

* 08/03/2017 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Bir Çınar

Cuma akşamı liseden bir kısım arkadaşımızla birlikte bir arkadaşın evine misafir olduk. Çayı içerken zil bastı. Bir Tanrı misafiri denir ya. İşte öyle biri. Liseden bir öğretmenimizdi gelen. 1986 yılında bizi mezun ettikten sonra kendisi de 1993 yılında emekli olmuş. Öğretmenliğe nokta koyduktan sonra emeklilik hayatında bir emekliliği daha devirmiş. Böyle birini gördünüz mü insanın aklına ne gelir? Sağlık problemleri baş göstermiştir, beyni sulanmaya başlamıştır, ne konuştuğunu bilmez, çoğu kimseyi tanımaz. Ölümü bekleyen, uzatmalara oynayan, ahı gitmiş vahı kalmış denir değil mi? Bakalım bu nasıl biri?

Hoş geldin dedikten sonra birlikte çayımızı yudumlarken sağındaki ve solundaki oturanların hepsine adı ve soyadı ile birlikte hal hatır sordu. İşin garibi kimin nerede, ne iş yaptığını da biliyordu. O sordukça bizim çok garibimize gitmedi. Çünkü müthiş bir bellek ve hafızası olduğunu biliyoruz. İşimiz ve gücümüzle birlikte bizi tek tek sıradan geçirdikten sonra sıra geldi, sınıfımızda olup da oturmamızda olmayanlara. "Şu nerede, niye gelmedi, durumu nasıl..." gibi sorular sordu. İşin garibi kimin bizim sınıfta, kimin yan sınıfta, kimin alt ve üst devremiz olduğunu, kimin kaç çocuğu var, nerede okuyor, nerede görev aldı, evlenip çocuğunun olup olmadığını da biliyor. Sorduğu sorulara tereddütlü cevap verdiğimizde onları da bir bir düzeltti. Dersinize girmiştir, doğaldır, küçük bir okuldan mezun olmuşsunuzdur diyebilirsiniz. Siz yine öyle sanın. Bu mübarek dersimize de gelmedi. Üstelik 4 bin öğrencinin okuduğu bir okuldan mezun olduk.

Okuduğumuz okulda spor işlerinden sorumlu müdür yardımcısı idi, kaldığımız yurtta da  nöbet tutardı. orta birinci sınıfta iken cumartesi günleri yurdun açtığı Arapça kursunda dersimize girmişti. Tanışıklığı buradan desek...bu sıra dışı adam bizim çoluk çocuğumuzu da biliyor.

Kaldığımız Hacı Veyis Zade talebe Yurdunda her yıl yurt numaraları değişirdi. Yeni bir dönem başladığında yurt numaramı sormuştu. 159 dedim. Yavrum dediğin numara senin geçen yıl ki numarandı dedi bana. Evet hocam! Bu sene ki numaram da aynısı oldu demiştim öğrenciliğimde. Haydi hepsinden geçtik. Akşam otururken bir arkadaşın doğum gününü de söyledi. "Yavrum! Senin doğum günün benim yeğenin doğum günüyle aynı. Siz onunla aynı yaştasınız" der demez içimden bu kadarına da pes doğrusu dedim. Karşımızda normal bir hafıza  yoktu. Mükemmelin mükemmeli bir bellekle karşı karşıyaydık. 20 yıl öncesi karşılaştığımızda "Hocam bilgisayarlar çıktı. Müthiş bir belleği var. Onunla sizin hafıza nasıl" dediğimde, 'Ramazan'ım! Bilgisayar beni geçti" demişti de gülüşmüştük.

Akşam bizimle aynı dönem olan birisinin Karamanoğlu Mehmet Bey Ünicersitesinde öğretim görevlisi olduğunu söyledi. hatırladınız mı dedi. İçimizden bir arkadaş: "Hocam, o dediğini ben biliyorum, Karaman değil, Aksaray Üniversitesine gitti, der demez. Mahcup olacağın işe kalkışma. Hocamız Karaman diyorsa Karaman'dır dedim. Doğrusunu öğrenmek için o arkadaş ilgili kişiyi telefonla ararken ben de o kişiyi sanal alemden sorguladım. Karşıma Karamanoğlu Mehmet Bey Üniversitesi çıktı. Hocamızın karşısında hafıza yönünden bir kez daha mağlup olmuştuk. Böyle birine mahcup olmaya can kurban!

Birlikte 3 saat oturduktan sonra aramızdan müsaade alarak ayrıldı. Beklemediğimiz bir anda oturduğumuzu haber alıp geldi. Gönlümüzü de aldı. Hiç eksilmeyen gönlümüzdeki yerini iyice sağlamlaştırdı. Sağlığı da yerinde maşallah! Sportif bir vücuda sahip. Kilo sorunu da yok. Sanal alem, internet, gazete takip etmediğini, haftada bir  Kur'an-ı Kerim'i hatmettiğini söyledi. Allah kendisinden razı olsun, kem gözlerden korusun. Hayırlı, uzun ömürler versin.

Devlet her il ve ilçede nüfus müdürlükleri açıp bir çok kişiyi buralarda çalıştırıp masraf edeceğine bu hocamızı alsa Konya'dan sorumlu nüfus işlerinden sorumlu kişi tayin etse inanın, nüfus hata yapar ama bu yapmaz. Üstelik masrafsız biri. O kadar bilgisayar, eleman, binaya da gerek yok. tanıyanlar bilir bu hocamızı. Tanımayanlar için ismini vereyim: Abdurrahman ÇINAR. Bir çınar gerçekten. Her isme, her kişiye gönlünü vermiş, şemsiyesi altında. Allah razı olsun kendisinden. Akşamki yediği yemeği hatırlamayan şimdiki nesle, dersine girdiği öğrencilerin isimlerini bir yıl boyunca öğrenemeyen öğretmenlere duyurulur. Ah bir hafızam güçlü olsa diyeniniz varsa -ki mutlaka vardır, hatta çoktur- bence yaşarken gidip hafızasının nasıl güçlü olduğunu, güçlü bir hafızaya nasıl sahip olunacağını birinci elden öğrenebilirsiniz.

04/03/2017

İşlerimizin rast gitmesi için

Geçen hafta cuma günü esnaf bir arkadaşla birkaç kişi birlikte yolculuk yaptık. Muhabbet ede ede şehre girdik. Bir ara hız sınırını aşmıyorsun değil mi, dedim. "Hız sınırındayım, problem yok" dedi. Ardından "Rahmetli kayın pederim, Hacı Veyis Zade merhumdan: 'Evladım! Bir iş yapacağında şu dediklerimi okuyun. Allah'ın izniyle başınıza bir şey gelmez' dediğini söyledi. Ben sürekli o dediklerini okurum. Bugüne kadar rast gitmeyen bir işim olmadı. Hiç mağdur olmadım dedi. Nedir o okudukların dediğimizde:

1.      Fatiha,

2.      Bakara süresi ilk beş ayet,

3.      Ayet’el Kürsi,

4.      Bakara süresi 285-286, (Amenerrasûlü)

5.      İnşirah Süresi,

6.      Kadir süresi,

7.      Fil-Nass arasındaki 10 süre.

Birkaç ziyaretin ardından kısa günün karı olarak Hacı Veyis Zade’nin talebelerine verdiği bilgiden haberdar olmuş olduk. Allah kendisinden  ve bize bu bilginin ulaşmasına sebep  olandan razı olsun.

Okumakta fayda var diye düşünüyorum. Tecrübeyle sabit... Rabbim okuyup anlamayı ve yaşamayı nasip etsin hepimize…

*

Konu madem Hacı Veyis Zade'den açıldı. Rahmetliden devam edelim.

Hacı Veyis Zade konuşmalarında  üç şeyde kendimden geçerim:

1.      Namazda iken,

2.      Misafir gelince,

3.      Peygamberin adı anılınca, dermiş.

Bir gün arkadaşları “Acaba, hocamıza yalan söylettirebilir miyiz” diye onu test etmeye karar verirler. Gece 12.00 sularında hocanın kapısını çalarlar. Kapıyı hoca açar. Hocaya: “Hocam biz çay içmeye geldik” derler. Hoca, misafirlerini içeri alır. Onlara izzet ve ikramda bulunur, çayından ikram eder. Güler yüzünü de eksik etmez. Çıkışta arkadaşları: “Hocam, rahatsız ettik” derler. Hoca: “Zahmetsiz rahmet olmaz” cevabını verince, arkadaşları: “Hocam biz sana yalan söyletmeye gelmiştik ama yine yalan söylettiremedik,” deyip ayrılırlar.

*

Hacı Veyis Zade Merhum, Konya İHL'nin açılması için çok uğraşan biridir. Binanın yapımında bizzat bedenen çalışmış ve para bulmak için didinmiş durmuştur. Binasının yapımında çalışan Hoca'ya, aynı okulunda hocalık yapmak da nasip olur. Birlikte çalıştığı müdür münafık ruhlu biri  olsa da ona saygıda kusur etmez. Bu durum halkın garibine gider. "Koskoca Hacı Veyis Zade, şu münafık tipli birine saygı gösteriyor, ona yakışmıyor" diye eleştiriler gelince, Hoca: "Ben bu okulların açılması için çok uğraştım, yine bu okulların devamı için gerekirse onların karşısında eğilirim" cevabı verir. 04/03/2017