"Hanımım çalışıyor"

2010 yılında bir lisede görev yaparken akşam mesai çıkışı bir başka kurumda çalışan bir yönetici ile birlikte dolmuşta aynı oturağa otururdum.  İkamet ettiğim yer ile çalıştığım yerin mesafesi 50 km idi. Yol arkadaşım benden 20 km önce inerdi.

Ramazan ayı idi. Çoğu zaman ben yolda iken iftar olurdu. Yol arkadaşım pek konuşan birisi değildi. Yolculuk çabuk bitsin diye zaman zaman laflardık. Daha doğrusu ben laflardım. O, iyi bir dinleyici idi. Yine bir gün dolmuştayız. İftar vakti de yakın. Kendisine takıldım:
-Hocam, her gün evinin önünden geçiyorum. Ha bir gün beni yemeğe çağırsan.
-Çağırmam.
-Hocam! Sen beni çağır, inan gelmeyeceğim.
-Çağırmam.
-Hocam, gerçekten gelmeyeceğim, şakacıktan da olsa çağır.
-Olmaz çağıramam.
-Niye hocam?
-Evde yemek yok çünkü. Ben daha eve varınca yemek yapacağım.
-Hanımın nerede, evde yok mu yoksa?
-Hanımım çalışıyor.
-Çalışsın. Üstelik hanımın ...okulda değil mi? O okulun dersi 14.50'de biter. Eşin şu anda evde olmalı değil mi?
-Evde olmasına evde. Yemeği ben yapacağım.
-Niye, eşin şu anda ne yapıyor?
- Eşim çalıştığı için yoruluyor, işten gelince uyuyor. Ben varınca mutfak önlüğünü takar, yemek yapmaya başlarım. Alıştım artık. Bunu her gün yaparım. Oğlan olmasa iyi olacak da...
-Niye oğlunun ne zararı var?
-Benim lise 3'de okuyan bir oğlum var. Bazen apartmandan çocuklar zile basar. Ben kapıyı açarım. Belimde önlüğü gören arkadaşları birbirlerine bakıp gülüşüyorlar. Onların güldüğünü benim oğlan görünce bana: "Baba! Çekil şuradan, kapının arkasına  geç, görünme. Şu önlüğü bari çıkar, iyice rezil oluyorsun" diye bana kızıyor.
-Allah yardımcın olsun sayın hocam, dedim. O da  dolmuştan indi... Anlatırken de hiç zorlanmadı. Yüzünde de gülümseme hiç eksik değildi. Hasılı adama hayran kaldım, gıpta ettim. 09/05/2016

Kim yapar kadınların kendilerine yaptığı eziyeti?

Bir yerde birden fazla insan var, birlikte bir iş yapıyorlarsa işten verim alabilmek için mutlaka iş bölümü yapılmalıdır. İş bölümünün bilinmediği yerlerde birbirlerinin işine, görev alanına müdahaleler başlar bir müddet sonra.

Toplumda kadın-erkek birlikte yaşıyoruz. Kadının ilgi alanına giren görevleri vardır, erkeğin de. Hatta bizde, "Elinin hamuruyla erkek işine karışma" bile denir. Geçmişten beri kadın-erkek arasında bilerek veya bilmeyerek bir iş bölümü yapılmış idi. Kadınların yaptığı iş ayrıydı, erkeklerinki ayrı idi. Hatta eskiden bir yere bir kişi alınacaksa adaylarda aranan şartların içerisinde 'Erkek olmak' şartı da bulunurdu bazı iş alanlarında. Bu yüzyılda sapla saman karıştı. Kadın erkeğin, erkek de kadının işini yapar hale geldi. Ana sınıfı öğretmenleri bayan idi. Şimdi erkekler de olabiliyor. Hemşire dendi mi bayan akla gelirdi. Şimdiler de hemşir deniyor erkek hemşirelere. Veteriner hekim denince erkek akla gelirdi. Hasılı erkek kadının işini, kadın da erkeğin işini yapar hale geldi. Sanki cinsiyet sıkıntısı çekiliyor.

Kadınlar evlerinden çıktı, her iş alanlarında var artık. İyi mi oldu kötü mü oldu bilmem. Kadın dışarıda çalışmalı mı, çalışmamalı mı? Bu konu çok netameli bir konu. Kadın çalışmamalı desem ipliğimi pazara çıkarıp tefe koyarlar: Gerici, yobaz, kadın düşmanı, emek düşmanı, çağ dışında kalmış gibi sıfatlar eklenir hemen bana. Böyle biri devlet kurumunda nasıl çalışır denir, sonunda bu iş söylediğime söyleyeceğime pişman olacak şekilde idamıma kadar gider. Bereket idam kalktı, ufukta müebbet görünüyor.

Burada şahsi kanaatlerimi serdetmeye çalışacağım. Şunu baştan söyleyeyim ki, sosyal olaylarda kesin doğru yoktur. Zamana, zemine, kişiye göre değişir.  Bana göre doğru olan, başkasına göre yanlış olabilir. Bu konuya değinirken çalışanları kesinlikle ayıplamıyorum. Bu durum herkesin kendi özel tercihidir. Pekiyi, niçin kadınların her işte çalışmasını istemiyorum?

Ev işleri, gebelik, çocuk büyütme, yemek yapma gibi işlerine ilave olarak kadının ayrıca dışarıda çalışması her şeyden önce kadına eziyettir. Gücünün üzerinde yük vurma demektir. Çalışan eşlerden erkek eve geldiği zaman ayağını ayağı üzerine atar,  eline de kumandayı alır, yemek beklemeye başlar. Kadın iş dönüşü var gücüyle yemek yapacağım diye düşünür. Hele bir de çocuğu olmuşsa çocuk en az 15 yaşına kadar bakıma muhtaç. Dilinden de ancak annesi anlar. Doğum öncesi ve doğum sonrası kullandığı 16 haftalık annelik izni sadra şifa olmaz. Süt emen çocuğunu eve bırakıp işe giden bir anne ne kadar işine kendisini verebilir. Günlük 1.5-3.00 saatlik süt izni yeterli olacağını sanmıyorum. Eğer ücretsiz izin almayacaksa bu anne bu çocuğu kime bırakacak? Haydi kadın bütün bunları ayarladı diyelim. Kadının vücudu erkeğe göre daha zayıftır, ağır işlerde çalışamaz. Sabahın erken saatinde evinden çıkıp çocuğunu bir yere bırakacak, sonra işyerine varacak, akşama kadar çalışıp dönüşte yine sabahki işleri yapacak tekrar. Eve varınca iş yine onu bekliyor olacak. Sabahın erken saatinde bir bayan dikkatimi çekti ön koltukta oturan. Yanında da  üç dört yaşlarında çocuğu var. Annesinin dizine başını koydu, uyumak için uğraşıyor. Annesi bir taraftan sarıp sarmaladığı üzerindeki elbiseleri çıkarmaya çalışıyor, çocuk yerini beğenmiyor ki başını bir o tarafa, bir bu tarafa getirmeye çalışıyor. Bir taraftan da "Anne, ne zaman varacağız" diye soruyordu. Çocuğuna bakan yok mu diye sordum. "Annem bakardı, bugün onun işi var, mecburen getirdim" dedi. İnmeye doğru yaklaşınca anne çıkardıklarını giydirmeye başladı çocuğuna. Üzüldüm annenin ve çocuğun durumuna. Bu çocuk mışıl mışıl uyuyacaktı yumuşacık yatağında. 

Kadınlar erkeklere göre sınavlarda daha başarılı. Okuyan kadın erkeğe göre daha kolay iş bulabiliyor. Kocası işsiz olduğu halde karısı çalışan nice erkekler bilirim. Hangi iş yerine gidersek gidelim erkekten daha çok kadın çalışan var.

İnsan ne için çalışır? Mutlaka paraya ihtiyacı vardır. Eşi çalışıyorsa kadın niçin çalışır? Tek maaş yetmiyor mu acaba? Beklentilerimiz o kadar yükseldi ki, yaşantımız lüksleşti. Bir eve bırakın çift maaşı, 5 tane maaş girse yine yetmez. Çünkü hedef büyüttük. Ayağımızı yorganımıza göre uzatmıyoruz.

Meramımı anlatabildim mi bilmem. Ama bildiğim bir şey var. Kadını her işte çalıştırarak ona zulmediyoruz. Kendi isteğiyle çalışan kadın zaten kendine zulmediyor. Tüketim toplumu olduk, kapitalistleştik. Eskiden bir baba evdeki 9 kişiye bakardı. Şimdi evdekilerin hepsi çalışıyor, yine parasızlıktan dem vuruyoruz. Hani biz evlenenlerden en az üç çocuk istiyorduk. Devlet politikası halini aldı bu. Nüfusun gerilememesi, yerinde saymaması için en az üç çocuğa ihtiyaç var. Çünkü tek çocuk nüfusu azaltır, iki çocuk yerinde saydırır, üç çocuk nüfusu artıya geçirir. Kadınlarımızın çoğu çalışmayı seçiyor ve tek çocukla yetiniyor. Bu demektir ki nüfusumuz da gerileyecektir.

Kadınlar! Bırakın babanız size baksın, evleneceğiniz kocanız sizin ve çocuğunuzun her türlü ihtiyacını karşılasın. Siz ideal bir nesil yetiştirin. İşin garibi çalışarak kendi çocuğunuzu tam yetiştiremediğiniz gibi doğum öncesi, doğum sonrası izinler, her doğumda iki yıla kadar ücretsiz izin durumlarında devlet yerinize bir çalışan almıyor. Hele bir de öğretmenseniz siz gelinceye kadar geçici ücretli öğretmenler girmektedir girdiğin sınıfının derslerine. Anne bir çocuğunu büyütecek diye belki de yüzlerce öğrenci mağdur olmaktadır ehliyetsiz kişilerin ellerinde. 

Okuyun en iyi okulları. Sonra gelin iyi bir eş olun, çocuğunuza kültürlü bir anne olun. Görev alarak kendi kendinize eziyet etmeyin. Evleneceği kişiyi arayan erkeklere de piyon olmayın. Çünkü erkeklere nasıl bir eş istiyorsun denildiği zaman, "Çalışan olsun" deniyor. Efendim, ücretli olur mu dediğinde, "Olmaz" cevabını alıyorsun. İstisnalar kaideyi bozmaz ama birçok erkek bankamatik memuru alıyor. Senden ziyade bankamatiğine aşık. Bırakın sizi alan baksın size. Niye dert edinirsiniz Allah aşkına. Eve kapanın demiyorum. Okuduğun alanla ilgili mahallenizde, muhitinizde, şehrinizde aksiyoner olun. Erkeklerin ihmal ettiği, görmediği alanlarda geri planlarda görev yapın. Sosyal hayatın içinde olun. Mesai gibi çalışma temposuna kendinizi kaptırmayın. Anneliği basite almayın. Dünyanın en zor işidir çocuk büyütmek ve eğitmek...

Dışarıda çalışmayı seçmeyip evinizde oturursanız işsiz erkeklerin iş yok mazeretinin de önüne geçmiş olursunuz. Onlara iş vermiş olursunuz. İşsizlik diye bir derdi kalmaz ülkenin... Sizin evinize çift maaş girerken birçok eve hiç maaş girmiyor. Sosyal adalet dengesi iyice açılıyor... Haydi bir iyilik yapın çekilin evlerinize. 

Yok toplumda kadınlar da olmalı deniyorsa 09.00-14.00 saatleri arasında çalışabilecekleri şeklinde düzenleme yapılmalıdır.

Ben her işte çalışırım diyorsanız bayanlar, Allah size merhamet etsin. Hayrınızı versin. Sizin başka düşmana ihtiyacınız yoktur kendinizden başka. 09/05/2016

Rahmet istiyoruz rahmet*

Rahmetine susadık biz Rahman'ın milletçe. Yukarıdan yağan, bizi ıslatan, böcü- börtüyü sulayan, mahsullerimizi dirilten, yeşerten, her türlü nebatat ve hayvanata can, bize hayat veren sudan bahsediyorum. Çünkü her yıl bahar dönemi biz bu kuraklığı çekiyoruz. Türkiye’nin değişmez gündemi oldu artık.

Vücudumuzun % 60-70'i sudur. Millet olarak biz ona rahmet adını verdik. Çünkü su, hayattır. Su ikram edene, " Su gibi aziz ol" deriz biz.

2010 yılında ‘Küresel ısınma’ konulu bir seminere katılmıştım. Aklımda kaldığı kadarıyla “Dünyayı küresel bir ısınma bekliyor. Susuzluk kapıda, heyelanlar eksik olmayacak, toprak kayması artacak, sular çekiliyor, buzullar eriyor, yağışlarda süreklilik olmayacak, ormanlar yok oluyor, Anadolu kuraklaşıyor, özellikle Konya kuraklıktan en fazla pay alan illerimizden... Çünkü dünyada ağaç ve ormanlıklar % 30’lar civarında iken, Türkiye’de % 18, Konya’da ise % 12 dolaylarında. Bu yüzden tedbir almalıyız.” Açıklamalarını yapmıştı seminer yetkilisi.

Karasal bir iklimde yaşıyoruz. Yazlarımız sıcak ve kurak, kışlarımız ise soğuk ve kar yağışlı. Coğrafya derslerinde biz böyle öğrendik. 90'lı yıllardan itibaren iklimlerimiz de değişti. Kışın soğuğumuz var, karımız yok. Yağış alan bahar aylarında ise yağışımız yok artık.  Karı; yeri ağartır cinsten, yağmuru çisenti şeklinde gelir, iliklerimize kadar işleyen kış gibi soğuğuyla birlikte.

Her yıl dünyada m² ye düşen su miktarı aynıdır. Bölgelere göre düşen su miktarında farklılıklar olmaktadır. Allah evreni yaratırken dengeyi de koymuştur. Su miktarı aynı ama. Ya zamanında yağmıyor, ya da doğal afet şeklinde kendini gösteriyor. Son yıllarda sel baskınları, heyelanlar eksik olmuyor. Çünkü biz tabiatın dengesini bozduk. Ormanları yok ettik. Yerine yenisini dikmedik. Diktiysek de toprağına uygununu dikmedik. Orman alanı belirlediğimiz yere fidanımızı diktik ve adına da bilmem ‘kimin hatıra ormanı’ deyip tabelamızı çaktık ve ayrıldık oradan. Bir daha da selam vermedik oluşturduğumuz ormanlığa. Her yere betonlar döktük, koca binalar diktik, ağaçları kestik bilinçsizce. Yerleşim yerlerini değiştirdik, dağların yamaçlarından ekilebilir arazileri meskene açtık. Şehirlerimiz boğuyor bizi. Kendi ellerimizle dünyayı yaşanmaz hale getirdik.

Millet olarak başımızı göğe çevirdik, gözümüzü, kulağımızı da meteorolojiden gelecek sevindirici habere. Gelmiyor bir türlü beklediğimiz rahmet. Yağan da çisenti şeklinde gelip geçiyor. Susuzluktan neredeyse toprak çatlayacak. Çiftçi kan ağlıyor. Şimdi son çare yağmur dualarına çıkmaya başladık. Toplu yemekler yedik, toplu namazlar kıldık, ellerimizi toprağa doğru çevirerek dua ediyoruz:

“Rabbimiz! Rahmetin sayesinde yaşıyoruz, Sen Rahman ve Rahimsin. Bizden rahmetini esirgeme. Asla ümitsiz değiliz. Çünkü senin rahmetin gazabını geçmiştir. Sen Gafursun. Acı bizlere. Su bizim için hayattır. Hata üstüne hatalar yaptık, kendimize zulmettik, eğer sen bizi bağışlamazsan zarara uğrayanlardan oluruz, yağdır Mevla’m su. Çiftçimizin, esnafımızın  yüzünü güldür, ıslat bizi ya Rabbi. Yağdır ki kirli ellerimizi yıkayalım. Tabiatta yaşayan kuşlar, kurtlar, bitkiler, hayvanat susuz yaşayamaz. Nisan ve mayıs aylarında yağan nisan yağmurlarına, kırkikindi yağmurlarına hasret kaldık. Rahmetinden mahrum etme bizi” diye ellerimizi açıp gözyaşı dökelim.

Yağmur duasına çıkalım çıkmasına. Fakat duadan önce de yağmuru yağdıracak her türlü sebebin oluşması için elimizden gelen çabayı gösterelim. Tabiatın dengesini bozmayalım, şehirleri beton yığını haline getirmeyelim, doğayı bozacak işler yapmayalım. Doğru yere doğru ağaçlar dikelim. Ormanlık alanlarımızın sayısını çoğaltalım. 

* 11.05.2016 günü Anadoluda Bugün Gazetesinde yayımlanmıştır.