Mahallemizde Ali Dayının bir oğlu vardı. Mahalle onu sever. O da mahalleliyi severdi. Mahalle onun bir dediğini iki etmezdi. Öl dese ölürlerdi.
Herkes şaşırır ve kıskanırdı bu Ali Dayının oğluna bu sevgi neden diye.
Ama bir zaman gelmiş. Mahallede işler tersine gitmeye başlamış. Ali Dayı ile oğlu arasında şu diyalog geçmiş:
—Oğlum, mahallemiz yangın yeri. Bir şeyler yap.
—Ne yapayım ki bu durumda?
—Ne yapacaksan yap artık. Elinde sermaye olarak ne silahın varsa onu sür.
—Başka sermayem yok.
—Gerçekten.
—Aslında var bir tane.
—Nedir o?
—Mahallelinin karşısına çıkıp konuşmak.
—Sakın ha yapma bunu. Hazırında yangını körüklersin. Zaten elinde tek sermayen bu idi. Bunu da yıllar yılı tepe tepe kullandın. Zira laf ile peynir gemisi yürümez. Görüyorum ki deniz bitmiş, kum da bitmiş. Bu durumda yanarım da güzelim mahalleye ve sakinlerine yanarım. Artık bir ağlayanları da olmaz. Yazık oldu gerçekten.
—Burada tüm suç benim mi?
—Senin suçun kendine çok güvenmen. Mahallelinin suçu da sana çok güvenmeleri ve sana sonsuz kredi açmaları. İnsanın kendine ve etrafına yaptığını kimse yapmaz. Keşke etrafında sana doğruları söyleyecek, seni zamanında eleştirecek üç beş dost edinseydin. Görüyorum ki yalnızsın. Bunu da sen yaptın. Çünkü etrafından onları uzaklaştıran da sensin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder