Savrulduk, Hem de Ne Savrulma! (1)

Öğrencilik ve iş hayatımda siyasetin içinde olmadım. Çok uzağında da durmadım. Zaten bu ülkede yaşayıp da siyasetten uzak durmak mümkün mü? Savunduğum, miting ve salon toplantılarına katıldığım siyasi görüşümü destekleyen partiye sandık zamanı giderek oyumu verdim. İçinde bulunduğum siyasi görüşün bir gün iktidar olmasını hem destekledim hem de savundum. Çünkü çözüm bizdeydi. Ekonomiye neşter vuracak, ehliyet ve liyakati tesis edecek, haksızlıkları giderecek bilgi ve birikim benim savunduğum siyasi görüşte vardı. Üstelik biz siyaseti ilayı kelimetullah uğruna yapıyorduk. Siyaset, demokrasi, sandık ve seçimler bizi amaca götüren birer araçtı. Erdem ve fazilet yarışıydı bizim mücadelemiz. 

Mücadelemiz için partide görev üstlenenler köy, kent, kasaba her yer dolaşırdı. Biz ise miting varsa koşar, attığımız sloganlardan sesimiz kısılırdı.  Bir konferans varsa dinlemek için saatler öncesinde yerimizi alırdık. Hangi ilde protesto ve destek  yürüyüşü varsa otobüslere binerek yürüyüşlere katılırdık.

Yaptığımız eylemlere büyük kalabalıklar katılmadı, bizi seyretti. Bunlar ne yapıyorlar diye baktı. Halkın bir kısmı teveccüh gösterse de nasılsa kazanamazlar dedi. Büyük çoğunluk bize vebalı gibi baktı bize. Devleti yönetenler ve gücü elinde bulunduranların gözünde biz "gerici, yobaz ve mürteci" idik.

Amblemi anahtar olan partim, 80 öncesinde kilit parti idi. (Evdeki çay bardaklarımızda  anahtar baskılı bardaklar eksik olmazdı) Onsuz hükümet kurulamazdı. 80 ihtilaliyle beraber tüm partiler gibi benim partim de kapatıldı. Partimin lideri ve arkadaşları 10 yıl siyasi yasaklı oldu.

Partileri kapatmak çözüm müydü? Değildi elbet. 80 sonrasında kurulan yeni partilerin yanında 80 öncesi dört eğilimi temsil eden partilerin hepsi değişik adlar altında kurularak siyaset arenamızda yeniden yerini aldı. 1987 yılında siyasi yasaklıların siyaset yasağının kaldırılıp kaldırılmaması halkoyuna sunuldu. Siyasi yasakların kalkmasını savunan muhalefet bloğu, kıl payı referandumu kazandı. “Hayır” bloğunu tek başına yürüten ANAP seçim kararı alarak ülkeyi aynı yıl erken genel seçime götürdü.

1987 yılında yapılan genel seçimde ilk defa oy kullanacak olan ben, hilalin içinde başağı olan partim barajı açsın diye bir oy bir oy diyerek Kayseri’den Konya’ya oy vermek için geldim. Oy verdikten sonra seçim sonuçlarını öğrenmek için TV karşısında sabahladım. Ama partim yüzde 7 oy alarak baraj altı kalmıştı. Üzülmedim mi? Üzüldüm elbet. Çünkü partim barajı aşmalıydı. Çünkü Türkiye’nin bu zihniyete ihtiyacı vardı.

1989 yılında yapılan mahalli genel seçimlerde başak, 1984 yılında kazandığı Van ve Şanlıurfa belediye başkanlıklarının üzerine Konya, Sivas ve Kahramanmaraş’ı da ekledi. İşte bu beş belediye, partiyi tanıtmada yüz akı oldu. Oturduk, kalktık bu beş belediyenin diğer belediyelere göre başarısını anlattık durduk. (Devam edecek)

Haftalık Ders Programları (7)

2,5 yıl önce idareciliği bıraktıktan sonra adıma yapılan son haftalık ders programı önce moralimi biraz bozdu. Çünkü penceresi bol bir programdı bana layık görülen. Alacağı olsun ve canı sağ olsun bu programı bana uygun gören yardımcımızın. Kendisine elimden çekeceğin var, zira seni yazı konusu edineceğim, bunu sen istedin dedim, gülüştük. Onunki keyiften benimki derttendi gayri.

Sonra ders programına bir göz daha attım.  Hayret ki hayret! Nasıl da görememişim. Zira program tamamen bir sanat eseriydi.  Usta, ilmek ilmek sanatını işlemişti benim üzerimde. Çünkü programda bir insicam vardı. Kendi kendime nasıl da göremedim bu inceliği dedim. Tabi sanattan anlamazsam olacağı bu idi. Hal böyle olunca sanatkarın bana özel hazırladığı ders programındaki inceliği de görmem mümkün olamazdı. Bunun için hem görecek göz hem de sanattan anlayan bir seyir zevki olacaktı. Vermeyince Mabut, ne yapsın bizimki. Güya bu yazıyı onu eleştirmek için kaleme almaya karar vermiştim. Ne edersiniz ki ona olan kızgınlığım takdire dönüşüverdi hemen. Programım göründüğü kadar kötü değilmiş dedim. Tıpkı onun da göründüğü kadar kötü olmadığı gibi.

Nedir bu sana özel ustalığın konuşturulduğu ders programı derseniz, anlatayım efendim. Bizim genç yardımcı dede olmuş, mesleğini uzatmalara oynayan bana acımış, bir evladın babasına gösterdiği saygıyı göstermiş. Halden anlayan başka! 

Çatlatma adamı, ağzında geveleyip durma dediğinizi duyar gibiyim. Az sabredin mubarekler! Dokuz ay nasıl durdunuz. Bir program öyle haydi deyince birden hazırlanır mı? Biz evde sıcak odamızda tatilimizi yaparken o garip, tatil günü okulda kendini program yapmaya verdi. Emeğe saygı lütfen!

Efendim! Gelecek vadeden bu genç yardımcı "Bu adam yaşlı, arka arkaya boşluk olmadan ders versem bünyesi kaldırmaz. En iyisi iki ders vereyim, bir oturtayım, dinlensin demiş olmalı ki iki saat derse girdikten sonra bir pencere vererek beni öğretmenler odasında kızağa çekmiş.  Bir kendi verdiği pencere bir de öğretmenler odasındaki havalansın diye açılan pencere arasında oturup hava alsın demiş. (İki pencere arasında cereyana kapılıp hastalanmak da var. Ama neyse) İşin garibi  bu, bir gün değil, iki gün değil, her gün böyle ve tüm pencereler birbirine paralel şekilde dizilmiş. Yani bir insicam, bir düzen ve bir ahenk var. Üzerinde çalışılmış ve emek verilmiş, belli. Bir an için düşünelim, iki ders, bir boş vermese bu yaşta bu vücut bu sıkleti çekecek mi? Arka arkaya derse girsem sandalyeye oturmaya çalışacağım. Bu da hiç etik olmaz. Çünkü o sandalye o sınıfa ben oturayım diye konmadı. Yani anlayacağınız ben üçüncü saat hep öğretmenler odasındayım. İki saat girdikten sonra dersim hangi sınıfa diye düşünüp ders programına bakma gereksinimi duymuyorum. Bunun bir diğer faydası daha var. Onu da düşünmüş kara yağız delikanlı. Malumunuz öğretmenlerden biri her gün ikinci saatin bitiminde açlığı bastırsın, herkes atıştırsın diye nevale getiriyor. Sofrayı bekleyen biri olarak ben de nemalanacağım tabi bahtımıza çıkandan. Yiyeceğim ama bu yaşta dişler çiğnemede zorlanıyor. Yemeden olmaz. Üstelik daha fazla yemeliyim. Çünkü branşım(kendi adıma söylüyorum) yemeye müsait. Öyle atıştırmalık olmaz, doyumluk olmalı benimki. Durum böyle olunca 10 dakikalık teneffüste ne kadar yiyebilirim? İşte tüm bunları benim adıma düşünen müdür yardımcısı bir istikrar abidesi olarak hep üçüncü saatlerimi boşaltmış ki diğerleri derse giderken ben rahatça yiyeyim, silip süpüreyim, sünnetleyeyim istemiş. Tabi kalırsa bir şeyler.

Öyle bir anlatıyorsun ki bu müdür yardımcısının hiç kusuru yok mu derseniz, buna kusur demeyelim -nazarlık olsun- var elbet. Sadece cuma günü boş pencereyi 5.saate koymuş. Sanırım nazar değmesinler diye böyle yapmış olmalı. Yok bu bir kusur derseniz, kusur ondan ziyade ilk iki saatimin cuma saatinden dolayı boşaltılmasındandır. Yani burada da bir plan var.

Şimdi programın bunca faydasından sonra bir endişemi de burada dile getireyim. Diyelim ki üçüncü saatler hep öğretmenler odasında oturdum. Bir müddet sonra  oturmaktan sıkılmaya başlayınca ne yapacağım? Şimdiden bunu kara kara düşünmeye başladım. En iyisi böyle durumlarda programın yapımcısının yanına giderek onun kafasını ütülemek.

Benim bu programdan çıkardığım hikmetler bunlar. Acaba yapımcının maksadını anlayabilmiş miyim? Yoksa yapımcı "Ben bunu okulda ne kadar oyalarsam kar. Çünkü gidip evde eşiyle kavga edecek" diye düşünmüş olabilir mi? Neyse adanın daha fazla niyetini okumayayım?

Allah hayrını versin onun da, benim de, sizin de.

Not: VİP olan bazılarının bir günü yatay boşaltılmış, benimki ise dikey. Görüldüğü gibi aramızda pek fark yok. Herkese yanlamasına bir gün boşaltılsa program yapılamaz. Bazılarınınki de bende olduğu gibi dikey olmalı ki düzgün bir program çıksın ortaya. Yatay programa sahip olanlara çorbada tuz misali bir katkım olmuşsa ne mutlu bana!

e tanzim'in Ardından e pişirme Dönemi Başlar mı? *

İnternet üzerinden alışveriş yapma günümüzde her geçen gün yaygınlaşmaktadır. Çoğu insanımız oturduğu yerden beğendiği ürünü seçip internet üzerinden satın alıyor, kredi kartı ile ödemesini yapıyor. İlgili firma, ürünü kargo ile eve teslim ediyor.

İnternet üzerinden elektronik eşya, kitap, ayakkabı ve elbise gibi aklımıza gelmeyen ürünlerin alışverişi arttı. Bunlara alıştık. Birkaç yıl öncesinde ileride internet üzerinden sebze ve meyve de satılacak deseler hepimiz güler geçerdik. Bu da gerçek oldu şimdi. e tanzim ile sebze ve meyveni seçiyor, parasını ödüyorsun. PTT Kargo, aldığın ürünü evine kadar getiriyor. Görüyorsunuz hizmette sınır yok. Yeter ki sen iste. Rahmetli dedem ve babam mezarlarından kalkıp gelseler bugün sınır tanımayan bu hizmetleri görseler "Oğlum, biz kötü bir zamanda yaşamışız. Altımızda vesait yoktu. Pazardan yaptığımız alışverişi eve kadar getirmek için anamız ağlar, ayaklarımız yorulur, ellerimiz şişerdi. Siz bizden çok şanslısınız. Oturduğunuz yerden alışverişinizi yapıyor, başka işinize yoğunlaşıyorsunuz. Geri kalan zamanda boş zamanınız çok. Yiyip içip yatıyorsunuz. Ne var size göre? Ananız sizi Kadir gecesi doğurmuş olmalı" der miydi? Bu halimizi görselerdi herhalde derler ve bize gıpta ederlerdi. Hatta kıskanırlardı.

Hizmette sınır tanımayan, ölenlerimizi kıskandıran günümüz hizmetlerine, oldu olacak e pişirme de gelir mi? Niye olmasın! Sebzeyi e tanzim'den alabiliyor, ürün evimize kadar geliyorsa bu ürün çiğ yenecek değil ya. Bir de tencereye girip pişmesi gerekiyor. Bu da başlı başına bir sorun. Her soruna el atan devlet veya özel firmalar, oldu olacak e pişirme adı altında "Yemeğiniz hijyen ortamlarda en güzel şekilde pişirilip evinize teslim edilir" şeklinde bir hizmet başlatsalar fena olmaz. Madem bir hizmet başlattılar, arkasını getirmeleri gerekiyor. Çünkü bu millet her türlü hizmeti hak ediyor. Günümüz insanı çocuğunu kreşe koyarak karı-koca sabahtan akşama çalışıyor. Yani mutfağa girip yemek yapacak zamanları yok. Burada devlete düşen e tanzim'den sonra e pişirme sistemini yürürlüğe koyması yerinde olacaktır. Sadece e tanzim sayfasının altına "Aldığınız sebzeyi akşama pişirmemizi ister misiniz" şeklinde bir buton ekleyebilir, "Evet istiyorum" diyene bir başka buton açılarak “Ne yemeği istiyorsun” sorusu sorularak evine aşçı gönderilebilir. Burada gelen aşçı evde kimse yoksa mutfağa nasıl girebilir diyebilirsiniz, buna da çözüm bulunabilir. Dedik ya hizmette sınır yok diye. Bunu aşmanın yolu da devlet veya özel firma aş evi veya lokanta açabilir, e tanzim'den alınan sebze, PTT Kargo tarafından buraya teslim edilir. Daha önce seçilen yemek burada imam bayıldı, karnı yarık vb. yapılır ve yine PTT Kargo tarafından eve teslim edilir. Burada tek sorun gelen yemek için sofranın hazırlanmasında. Buna da şimdilik hane halkı katlanır.

Görüyorsunuz değil mi hizmeti! Ben hizmet diye buna derim. Burada bana, zaten yiyecek servisi veriliyor, lokantalar verdiğin siparişe göre evine kadar pişmiş yemeği servis yapıyor, diyebilirsiniz. Benim dediğim e pişirme bundan biraz farklı. Aldığın çiğ ürünü kendin pişirtiyorsun. Bu yol çok pahalı ve aksamalara sebebiyet verir, üstelik bu yol ile ancak birkaç çeşit yemek pişer, vatandaş çeşit çeşit yemek ister denirse bunun da alternatifi var bende. Biliyorsunuz, yaptığı hizmetlerle hizmette sınır tanımayan Meclisimiz, 550'den fazla yemek çeşidiyle de lokantasında bir hizmet veriyor. Pekala Meclis lokantası e yemek adı altında bir hizmeti devreye sokabilir. Vatandaşın seçtiği yemeği Meclis, kargo ile tüm Türkiye'ye hizmet verecek şekilde yaygınlaştırabilir.

Bu hizmetin adına ben "e pişirme" dedim ama isim önemli değil, önemli olan yemek pişirme hizmetinin devreye konması. Hatta adı “e yemek” de olabilir.

*16/02/2019 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.