En güzel planımız plansızlığımızdır

Plansızlık bazı insanların paçasından akar. İşin garibi plansız olduğunun farkında değildir. Bu durumunu söylemeye kalksan -kan akmaz akmaya ama- her an için Filistin-İsrail gibi olmakla karşı karşıya kalabilirsin.  Çünkü yüzünden okunan plansızlığını kabul etmez.

Plânsız olanların kendisine bir şey olmaz. Sadece etrafınadır zararları. Onlara saç-baş yoldurur, dişlerini kırdırır, boğazına döktürür. Yutkunur, içine atarsın, kendi kendine buğzedersin. Kendileri ise etrafına gülücükler dağıtarak hiçbir şeye sebep olmamış gibi hayatlarını yaşamaya devam eder. Nice nesilleri gönderirler öbür dünyaya. Çünkü uzun ömürlü olurlar. Çoğu kimsenin salına yapışırlar diyeceğim ama plansız olduklarından zaten cenazene gelemezler. Hasılı işin bunlara kalırsa dona kalırsın. Cenazen de orta yerde kalır. En iyisi yok kabul edip yoluna devam etmek dersin ama ne mümkün. Çünkü hayatın her alanında bunlarla beraber yaşıyorsun. Hele bir de hiçbir şey olmamış gibi dürüstlük abidesi olarak konuşmaları yok mu? İşte kişiyi kahreden de bu.

Ortak sınav yapacaktır öğretmenimiz. Sınavına gelmez. Sınavını bir başkası yapar. Sınavını da adam gibi hazırlamaz. Yapacağı sınavı önceden haber vermez. Tam derse girerken eline tutuşturulur, sınavı yapıver diye. Halbuki daha önce haber vermiş olsa dersinle ilgili daha önceden tedbir alırsın. Çünkü dersini işleyemediğin zaman bir hafta boyunca o sınıfa bir daha derse girmeyeceksin. O sınıfı diğer sınıfların seviyesine getirmek için epey bir efor sarf etmek gerekir.

Haftaya o sınıfın dersine girip hızlandırılmış ders yapacağım diye bir plan yaparsın. Evdeki hesap çarşıya uymaz. Çünkü bu sefer de okul idaresi eline yapılsın diye kazanım değerlendirme sınav evrakını tutuşturur. Güler misin, ağlar mısın? Eskiden Hababam filmlerinde görürdük böylesini. İzlemeyenimiz yoktur bu filmleri. Orada öğretmen sınıfa girer: "Çıkarın kağıtları, yazılı yoklama yapacağım" der. Bizimki de o hesap. Birilerinin plansızsızlığının ceremesini senin planlı olman çeker.

Ne olur yani. Bir gün öncesinden bu tür sınavların duyurusu yapılsa diyeceğim ama. O zaman biz plansız insanı nasıl tanıyacağız değil mi? 22.03.2017

"Cildiniz de pek kötüymüş!.." -II-

21/03/2017 günü "Cildiniz de pek kötüymüş*" başlıklı yazımı kaleme aldıktan sonra hani bizde laf lafı açar denir ya. İşte öyle. Hemen aklıma 2000'li yıllarda başıma gelen yine cildimle ilgili bir anekdot geldi. Oldu olacak onu da kaleme alalım istedim. Hem böylece cildimin ne kadar kötü olduğunu ben hakka'l yakin biliyorum. Siz de ilme'l yakin öğrenmiş olursunuz.

Babam rahmetlinin sağ ayağının baldırında egzamaya benzer bir şişlik vardı. Sürekli kaşırdı. Zaman zaman da kanardı. Birkaç defa Meram Tıp Fakültesi Cildiye bölümüne götürdüm. Patolojik inceleme için vücuttan alınan parça Ankara'ya gönderilirdi. Aylarca sonucun gelmesini beklerdik. Sonuç: "Yapılan incelemelerde herhangi bir bulguya rastlanmamıştır" şeklinde gelir, birkaç merhemle bizi gönderirlerdi. Babam durmadan sürerdi merhemi, hiç de faydası olmazdı. Merhemle birlikte yumuşayan cilt daha sonra kabuk bağlar, kaşıntıyla beraber dökülürdü. Her yaz geldiğimde bana ayağını gösterir, beni doktora götür derdi. Doktora götürünce de tahlil ve tetkikler uzayınca: "Oğlum ben de bir şey yok, gidelim" derdi rahmetli.

Yine bir defasında  hastaneye götürdüm. Bizi muayene etmeye bir iki hasta kalmıştı. Bu esnada bir yakınım gördü bizi. "Geçmiş olsun" dedikten sonra "Ne hayır" dedi. Durumumuzu anlattıktan sonra: "Bu yaşlı amcayı burada niye bekletiyorsun, çık yukarıya özel muayene yaptır**" diye yol gösterdi. Yukarıdaki hocaya muayene olsak da bizi parça alınsın diye aşağıya polikliniğe gönderirler, dedim ise de, "Hastalık bu, ihmale gelmez. Buradaki doktorlar daha öğrenci. Sen yukarı götür, adamcağızı burada bekletme. Bu gibi durumlarda para düşünülmez" deyince kınayanın kınamasına aldırarak soluğu özel muayene sekreterliğinde aldım. O günün şartlarında 60 lira olan ücretini ödedim. Şimdilerde sanırım muayene ücreti 250 lira civarında. Babam, ben ve yanımda bir arkadaşımla beraber PROF'un odasına girdik. Babamın ayağını gösterdim. Ne dokundu, ne baktı, ne de muayene etti. Yerinden kalkmadan uzaktan baktı: "Amcayı aşağıya polikliniğe götür, oradan parça alıp patoloji sonucunu bekleyeceğiz" dedi. Sonra bana döndü. "Sen iyi misin, babandaki bu şişliklerden sende de var mı dedi. Hayır dedim. Hayret bir şey! Sen babanı boş ver. Senin cildin çok hassas. Sarısın. Sarı cilt  pek makbul sayılmaz.  Güneş'ten kendini koruman lazım." dedi. Şapka giyiyorum dedimse de şapka falan kurtarmaz seni. Sen fötr şapka giymelisin. Yok yok. Fötr dedimse de kamıştan yapılanı giyeceksin" dedi. Tamam hocam, dediğin gibi olsun deyip ayrıldık. 60 lira bayılmıştık ama boşa gitmedi. Nasıl korunacağımla ilgili bir çuval laf işitmiştim. Kim verirdi buncacık paraya bu kadar bilgiyi. Tıp sadece muayene, tetkik ve teşhisten ibaret değildi ki. Koruyucu hekimlik denen kısmı da vardı. Sayın hocamın yaptığı da buydu.

Biz babamızı muayene ettiremeden aşağı polikliniğe döndük tekrar. Az önce parasız sıra bekliyorduk. Şimdi ise paralı bir şekilde sıra beklemeye başladık. İnsan para verince kendinden emin bir şekilde bekliyor sırasını... Verdiğimiz paraya mı yanayım, muayene etmediğine mi? Üstelik adamın "Cildin pek makbul değil" demesi de işin tuzu biberi oldu. Sözümü uzatmayayım. Zaten maksat da benim cildim idi. Sanırım mesele anlaşıldı. Benim başıma böyle bir şey gelmedi, ilginçmiş derseniz. Bir telefon kadar yakınım size. Siz yeter ki cebinize parayı koyun gelin. ben sizi o doktora götürmeyi garanti ederim. Ama ağzından sizinle ilgili ne çıkar onu garanti edemem. Bu kıyağımı da unutmayın efendim!

Meraklısı için söyleyeyim. Alınan parça Ankara'ya gönderilmiş olmasına rağmen cildin üzerinde ben buradayım diyen şişlikten herhangi bir bulguya rastlanmadı sonucu geldi. Sonunda bizi AÜ. Tıp Fak. İbni Sina Hastanesine sevk ettiler. Orada da sıra beklerken birinin: "Dışarıdan gelmişsiniz, niye burada oyalanırsınız, çık yukarıya muayene ettir babanı**" demesinden sonra yine soluğu yukarıda aldım. Özel muayeneden sonra  alınan parçanın sonucunu bir hafta sonra  tekrar hasta ile birlikte hastaneye giderek öğrendik. Hastamızın "Bowen hastası" olduğu ortaya çıktı. Yatırdık hastaneye. Eşin-dostun: "Aman bıçak vurdurma" demesinden babam etkilendi. Ameliyat olmaktan vazgeçti. Hastaneden çıkarttım. Ertesi yıl babamı ikna ederek Meram Tıp'a ameliyat için getirdim. Bu sefer kalbi el vermedi yaşından dolayı.

Son zamanlarında rahmetli sağ ayağını pek kaldıramıyor, kütük gibi olmuştu. üstelik kıvıramadığı gibi yürüyemez de olmuştu. İçinden akan irin koku da yapıyordu. Ölümü ayağından oldu. Karın ve bereketin bol olduğu bir Cuma akşamı (03/02/2017)   Hakka yürüdü. Mekanı Cennet olsun. Ayağından çok çekti. Namaz ehli biri idi. Varsa günahı, ayağından çektiği inşallah günahlarına keffaret olur. Allah rahmet eylesin...

*http://dilinkemigiyok.blogspot.com.tr/2017/03/cildiniz-de-pek-kotuymus.html
**Bugün geriye dönüp bakınca biri Konya'da diğeri Ankara'da olmak üzere iki kişi özel muayeneye yönlendirdi. Parayı bayıldıktan sonra tekrar polikliniğe geldik. Düşünüyorum da acaba bu iyilik meleklerini özel muayene doktorları görevlendirmiş olmasın. Şu içimden geçirdiğime bakın hele... Dedim ya: "Cildiniz de pek kötüymüş" diyene içimde öyle diye. Sanırım dışım gibi içimde kötü. Ne yaparsınız benim içimde bir, dışımda. katlanacaksınız buna... 22/03/2017

"Cildiniz de pek kötüymüş!.." -I-

Yan tarafta gördüğünüz resim benim işaret parmağım. Parmağımdaki şişlik ise bir yanık sonucu oluştu. Bugün 8.günü yanalı. Biraz inmeye başladı, üstelik yumuşadı. 

İkinci derece yanıkmış bendeki bu yara. Evime gelen bir doktora sordum ne yapayım diye. Yıllar öncesinde benim iki elimde de bu şekilde yanmadan dolayı şişlik oluştu. Birini patlattım, diğeri ise aynı şekilde kaldı. Patlattığım yer, sürekli kaşındı durdu. Diğer taraf kendiliğinden iyileşti, bana herhangi bir rahatsızlık da vermedi dedi. Ben de bir şey yapmadım. Bakalım daha ne kadar sürecek? Göreceğiz. Bu küçük kazayı yazı konusu yapmayı düşünmemiştim. Parmağımı gören ne oldu diye sorunca yazmak vacip oldu.

Teneffüs esnasında iki bardak çay doldurarak bahçeye çıkmak için harekete geçtim. Öğretmenler odasının kapısından çıkmak bir mesele tabi. Çünkü birkaç nöbetçi, idari bölüme öğrencinin girmemesi için bodyguardlık yapıyor. (Hoş bu kadar nöbetçi öğrenci ne iş yapıyor? Bu da meraklarımın arasında. Gerçi merakımı nispeten gidermiş oldum. Son derse girince bu kadar nöbetçinin ne iş yaptığını biraz anlayabildim. Son derse girip tam derse başladığım esnada nöbetçi öğrencinin biri ders defterini istemeye gelir, o gider az sonra diğer nöbetçi defteri almaya gelir, bazen defteri alan öğrenci tekrar defter istemeye gelir.) Diğer öğrenciler ise kapının önünde bekleşiyor. Niye beklediklerini de tam anlamış değilim. Öğrenciliğim boyunca öğretmenler odasına girmedim. İçeride ne var, öğretmenler ne konuşurlar, içerinin dizaynı nasıldır şeklinde çok düşünmüş olmama rağmen ne içeri girdim, ne de kapısının önünden geçtim. Şimdiki nesil için her yere rahat bir şekilde girmek çok doğaldır. Girmemesi ayıp sayılıyor şimdilerde. Hele çalıştığım okulda idari bölümün önünde kalabalık bir şekilde öğrencilerin bekleşmesi vakayı adiyeden oldu artık. Böyle bir yerden sıyrılıp iki bardak çayla 6 aydır sürekli geçtim, bugüne kadar hiç bir kazayla karşılaşmadım. Tüm bunları açıklıyorum ki sakarlığım tam ortaya çıkmasın.

Birini kendime, diğerini de  dostuma vermek üzere iki bardak çay aldım. Öğretmenler odasından çıktım. Tehlikeli bölüme girdim. Sırtı dönük bir öğrencinin -tam ben arkasında iken- debelenmesiyle birlikte sol elimdeki çaya çarptı. Çayın bir kısmı(dudak payı kadarı) öğrencinin koluna, bir kısmı tabağın içine, bir kısmı da sol elime döküldü. Sağ elimdeki çaydan dökülen de sağ elime döküldü. Bir kısmı da yere tabi. (Burada bir hakkı teslim edeyim. O çarpışmaya rağmen bardaklardan çay döküldü dökülmesine...elim de yandı yanmasına. Öğrenci de "yandım" dedi demesine. Ama elimdeki bardakları bırakmadım, yanmayı hissetmeme rağmen.) Bahçede bekleyen dostuma bardaktan geriye kalanı ikram ettim, diğerini de ben içtim. Teneffüs dönüşü koluna çay dökülen öğrenciyi buldum. pek bir sorun yoktu. Öğleye kadar elinde buz dolaşmış durmuş. Dersim bitip eve giderken resimde gördüğünüz parmağımın yanıktan dolayı şiştiğini görünce işin vahametini anlamış oldum. Çay deyip de geçmeyin, durum şekil A'da görüldüğü gibidir.

Bir haftayı aşkın bir zamandır işaret parmağım bu şekilde gidip geliyorum işe. Ayaklarıma bakmaktan fırsat bulup da yüzüme ve elime bakan oluyor bazen. Boş dersimde öğretmenin biri elimi görünce, ne olduğunu sordu. Durumu kısaca izah ettim. "Çok kötü yanmış, geçmiş olsun" dedi. Ardından da "Aman Ramazan Hocam, cildiniz de pek kötüymüş" demeyi ihmal etmedi. Ben de "İçimde öyle hocam" diyebildim kendisine. Bizim yazıya da zorlanmadan bu şekilde başlık çıkmış oldu. 21/03/2017