Sakalı Şerif ve Peygamberlik Mührü

Bizim için örnek olan ve örnek almamız gereken Hz Muhammed'i doğru anlamadığımızın bir göstergesi de sakalı şerif konusudur. Buna “lihye-i saâdet, lihye-i şerif de deniyor.

Bilelim ki sakalın şerifliği olmaz. Sakal dediğimiz şey, her erkeğin yüzünde çıkan biyolojik bir özelliktir. Yüzdeki kılların tamamına sakal denirken her bir teline ise kıl denir.

Belli camilerde kırk bohça içine sarılı bir şekilde muhafaza edilen, mübarek günlerde çıkarılarak salavat eşliğinde insanların cam içindeki kılı öpmeleri peygamber sevgisi dışında her şeye benzer. Bunun adı sevgi ise peygambere sevgi böyle olmaz. Bunun adı saygı ise peygambere saygı böyle olmaz.

Ona sevgi ve saygının yolu, onun sünnetine uymak, gittiği yoldan gitmek, dini konularda emir ve talimatlarını yerine getirmek, ahlakını özellikle güvenilir özelliğini almak, bunu hayat felsefesi haline getirmektir. Ötesi şekilcilikten ve kuru kuruya sevgi göstermekten öte bir anlam taşımaz. Hele bu sakalı bulunduran kişilerin sakaldan medet beklemeleri, ondan bir şey ummaları İslam'ın ruhuna uygun olmasa gerek. Sözde sevgi göstermek yerine özde sevgi olması gerekir. 

Bugün değişik camilerde koruma altına alınan bu sakalların ne kadarı peygambere ait olduğu da ayrı bir konudur. Velev ki peygambere ait olsun, sakal sakaldır. 

Öyle zannediyorum, sakalına bu derece saygı, sevgi gösterenleri ve öpenleri peygamberimiz görse, şaşırır. Şaşırmakla da kalmaz, kızar. Derdiniz ne sizin, gidin işinize der. 

Halkımızın adet gereği sakalı şerifi öpmeye kalkmasını bir yere kadar anlayabilirim. Merak ettiğim, Diyanet İşleri Başkanlığının bu konuda halkı niçin aydınlatmadığıdır. Yapmayın, etmeyin, peygamber sevgisi bu değil diyecek. Diyanet böyle konularda da cemaati aydınlatmayacak da hangi konuları aydınlatacak.

Bu konuda tepki gelirse Diyanet bunu da üstlenecek ve halkı ikna edecektir.

Bir diğer konu da nübüvvet mührü veya peygamberlik mührü denen Peygamberimizin iki omuzunun arasında sol omuzuna yakın yerde bir mührün bulunduğu, bunun da peygamberliğine delil olduğu şeklindeki rivayetler de sıkıntılıdır bence. Buna hiç gerek yok.

Peygamberliğin ispatı bu mühür olacaksa, bu mührün niçin iki omuz arasında olduğudur. Çünkü iki omuz arası kişinin giyimli olduğu, başkasının göremediği bölgedir. Bu mührün herkesin görebileceği bir yerde mesela alnında olması daha uygun olmaz mıydı? Bana peygamber olduğunu göster diyenlere peygamberin sırtını dönüp elbisesini çıkarması olacak şey mi? Sonra sırta mühür yaptırmak bugün için çok kolay. Bu mühür kurgusu bazen karpuz vb. meyvelerde Allah yazıyor şeklindeki haberlere benziyor.

Peygamberin iki omuzu arasında peygamberlik mührü var anlayışı, Peygamberimizin mücadelesini yok saymak, önemsememek anlamına gelir. İnsanları ikna işi bu mühürle olsaydı, Peygamberimizin o kadar dolaşmasına ve adam adama markaj uygulamasına gerek kalmazdı. Ben peygamberim, işte bu da ispatı diyerek sırtını gösterir, olur biterdi. Hepimiz biliriz ki Peygamberimizin 23 yıllık peygamberlik hayatı koşuşturmayla geçmiştir. Durum bu iken peygamberliğini ispat için ayrıca böyle bir mühre hiç gerek yok.

Peygamberimizin iki omuzu arasında mühür vardı denen şey öyle zannediyorum, bir ben olsa gerek. Bu benin mühür şeklinde lanse edilmesi, İsa peygamberi ilahlaştıran, onu yücelten Hristiyanlık anlayışından esinlenme olsa gerek. İsa peygamberin bu kadar mucizesi varsa, bakın bizim Peygamberimizin de vardır yarıştırmasından başka bir şey değildir.

Dini Anlayışlardaki Kadın Sorunu

İsrailiyat menşeli, kadının erkeğin eğe kemiğinden yaratıldığı, kadını rencide eden bir hurafedir. Hatta 13. kaburga kemiğinden yaratıldığının ifade edilmesi Hristiyan anlayışındaki 13 uğursuz rakamını temsil ediyor. Burada kadının uğursuzluğu kastediliyor olsa gerek. Yahudi kaynaklarından İslam kültürüne hatta rivayetlere giren bu anlayış ile yüzleşilmeli. Bu rivayetler içerik yönünden reddedilmelidir. Kadının da tıpkı erkek gibi topraktan yaratıldığı ifade edilmelidir. 

Erkeğin dört kadınla evlilik durumunun, İslam'ın emir, tavsiye ve ruhsatı olmadığı, ayette geçen dörde kadar (4 dahil) evlilikle, İslam'ın sayı sınırı olmayan Arap adetini önce sınırladığı, bunu da adalet şartına bağladığı, bir evliliği tercih ettiği, nihai hedefinin tek evlilik olduğu anlatılmalıdır.

Karı koca arasında sorun çıktığında nasihat, yatağı ayırma ve dayak atma şeklindeki sıra ile İslam’ın evliliği idame ettirmeyi istediği, dövme meselesinin darabe fiilinin onlarca anlamından biri olduğu, kültürde dövme olduğu için fiilin dövme şeklinde anlaşıldığı, ayetle kastedilen, dövmeden ziyade evleri ayırma, evi terk etme ve ailesinin yanına küs gitme şeklinde anlaşılmasının daha uygun olacağı işlenmelidir. 

Kadının erkeğe göre şahitliği konusu, kadın ve erkeğin ticari alan haricinde şahitlikte eşit olduğu, ticari alandaki bir erkek, iki kadın derken o günün şartlarında ticaretin kahir ekseriyetle erkek mesleği olduğu, ticarete çoğu kadının yabancı olduğu, yabancı olunan konularda unutma ve yanılma ihtimaline karşı biri unutursa diğeri hatırla-t-sın niyeti güdüldüğü, ayetteki amacın eşitsizlikten ziyade ticaretin sekteye uğramadan devam etmesinin kastedildiği, buradaki vurgunun uzmanlık olduğu, uzmanı olmayan kişiler için birden fazla şahit istenebileceği anlatılmalıdır.

Yine kadın erkek arasında genel hatlarıyla erkeğin mirastan iki, kadının ise bir pay alacağıyla ilgili ayeti anlamak için ayetin indiği toplum yapısı incelendiğinde, o günün şartlarında kadına miras verilmediği, ilk defa İslam'ın  kadına mirastan pay verdiği, payın eşitsiz dağılımının ise o günkü toplum yapısına uygun olacak şekilde belirlendiği, burada erkeğe mirastan fazla pay vermenin sorumlulukla alakalı olduğu, erkeğe ailenin ve evin geçim işinin yüklendiği, fazlalığın da bundan kaynaklandığı anlatılmalıdır. Aile fertleri arasında sorumluluk eşit ise mirasın eşit dağıtılabileceği, eşit değilse erkekler arasında bile farklı miras dağıtmanın olabileceği işlenmelidir. 

Bunların dışında kadını ikinci plana iten, rencide eden ne kadar söz, rivayet varsa bu düşünce ve anlayışların İslam’ın görüşü olmadığı, kültürden kaynaklandığı izah edilmelidir. Kadının da tıpkı erkek gibi bir birey olduğu, Allah Teala’nın kadına da tıpkı erkeğe olduğu gibi sorumluluk verdiği, aralarındaki üstünlüğün Allah’a karşı sorumluluk bilincini yerine getirme ile olduğu, farklılığın biyolojik bünyeden ibaret olduğu, toplumdaki görev farklılıklarının iş bölümü olduğu şeklinde izahlara yer verilmelidir.

Bu konular izah edilsin derken bu konudaki ayetler dikkate alınmasın gibi bir düşüncem yok. Birilerine şirin görünme gibi bir niyetim de yok. İsterim ki kadını aşağılayan anlayış değişsin. Toplumun yarısı ve önemli bir güce sahip olan kadınların kafalarında ama, fakat, acaba gibi müphemler olmasın. 

Zafer Özlemim

Fakültede öğrenciyim. İmamlık yapan bir arkadaşla Anıt tarafından geliyoruz. Menzilimiz Kayalıpark.

Konya Lisesine gelince Kız Lisesinin oradan sağa sapalım dedi arkadaş. Niye dedim. Şu Zafer'den geçmeyelim. Orada açık saçık bol olur. Oralar bize göre değil. Boşu boşuna günaha girmeyelim dedi. Ara sokaklardan geçerek Arapoğlu Makasının oradan Kayalıpark'a geçtik.

Geçtik ama dini bütün arkadaşımız sayesinde Zafer, içimde ukde kaldı.

Sonrasında fakülte bitti. Gurbete öğretmen gittim.

Yaz dönemi memlekete geldim. Duydum ki imamlık yaparken beni Zafer'den geçirmeyen arkadaşım üç beş kişiye namaz kıldırmak iş değil, bunu herkes yapar diyerek imamlıktan istifa etmiş. Sağda solda büfe açmış. Dikiş tutturamamış. Yurtdışı macerası yaşayıp geri memlekete dönmüş.

Şimdi ne yapıyor dedim. Dediler ki Zafer'de bilet gişesi çalıştırıyor.

Nasıl olur dedim. Soluğu Zafer'de aldım. Baktım ki beni Zafer'den transit geçirmeyen arkadaşım, Camlıköşk’ün yanındaki bilet gişesini çalıştırıyor. Yani Zafer'in göbeğinde iş yapıyor.

Hayırlı olsun dedikten sonra arkadaşım, ne oldu. Zafer'in insan manzarası mı değişti diyeceğim ama görüyorum ki Zafer aynı Zafer. İnsanlar yine benzer. Beni buradan geçirtmeyen sen burada sabahtan gece vaktine kadar iş yaptığına göre o zaman geçmek günah, burada çalışmak ise günah değil dedim ya da sana günah yok bana günah var yoksa tek sapık ben miydim dedim. Dediklerime, abi ben değiştim dedi, güldü. 

Şimdi mi? Zafere yakın bir yerde oturuyorum. Günlük Zafer’in içinden geçip duruyorum. Kah alışveriş yapıyorum kah orada bir yerlerde çay içiyorum. Her geçişimde de geçmişte geçemediğim günleri yad ediyor ve geçmişin özlemini gideriyorum. Geçip giderken de hiç suçluluk psikolojisi çekmiyorum, günah kazandığımı da düşünmüyorum.

Beni bu güzergahtan geçirmeyen arkadaşım da o büfeyi devretmesine rağmen geçmeme bir şey demiyor.

Tüm bunlardan mütevellit oh be dünya varmış diyorum. Nasıl demem. Daha düne kadar yasak bölge idi benim için. Özgürüm artık. Bu özgürlüğü değişmem hiçbir şeye.

Bu arada düne gelinceye kadar yasak olan bu bölge diğer muhitlerden pek farklı değil. Belki de diğer bölgelerden tek farkı canlılığı ve insan yoğunluğu hiç kaybolmuyor. Gecenin geç vakitlerine kadar burada hayat devam ediyor.

Seçim Beyannamem

Siyasilerimizin seçim döneminde verdikleri seçim vaatlerinden esinlenerek bir seçim vaat listesi de ben hazırladım. Bundan iyisi can sağlığı. Bakalım hazırlığım sizden tam puan alabilecek mi? 

1.Çocuğunuz ana karnına düştüğü andan itibaren her türlü hastane, doktor ve eczaneye ödenmesi gereken yüzde yirmi ilaç bedeli dahil her türlü masarif devlet tarafından karşılanacaktır. 

2.Annenin sağlıklı beslenmesi için yiyip içeceği, aşerme dahil her şey devlete aittir. 

3.Çocuğunuz doğduğu andan itibaren bez, ıslak mendil, çiçek ve çikolatası dahil her türlü hastane masrafı; bakım, giyim kuşam, yeme içme vb. harcamaları devlet tarafından giderilecektir. 

4.Evleninceye kadar çocuğunuzun her türlü masrafı, kreş, anasınıfı, ilk, orta, lise ve üniversite masrafı, harçlığı vs. devlet tarafından karşılanacaktır. 

5.Çocuğunuzu evinizde beslemek istemiyorsanız, evleninceye kadar barınma ve ibate imkanına kavuşacaktır. 

6.Oturduğunuz evin kirası, elektrik, su, doğal gaz ve her türlü faturanın ay, yıl ve belirli limit olmayacak şekilde her türlü ödemesini devlet üstlenecektir. 

7.Çocuğuna evde bakmak istemeyenler için devlet gözetiminde uzman bakıcılar nezaretinde bakım hizmeti verilecektir. Siz sadece sevmek istediğiniz zaman gelip sevip gideceksiniz. Çocuğunuzun size baba demesini istemezseniz, devlete baba diyecek.

8.Maaşınız enflasyondan etkilenmeyecek. Maaşınızda bir limit olmayacak. Ne kadar çekmek isterseniz, bankamatiğe yazıp çekeceksiniz. Bankamatiğiniz herhangi bir bankanın bankamatiğine bağlı olmayacak. Direk darphaneden para çekeceksiniz. Para basım ihtiyacını karşılamak için yeteri kadar yeni makine devreye girecektir.

9.Eviniz kira ise kiranızın tamamını devlet ödeyecektir. Eviniz kendinize ait ise devlet size kira yardımı yapacaktır.

10.Dışarıda yapacağınız her türlü alışveriş, yeme, içme devletin size verdiği devlet baba kartından giderilecektir. 

11.Devlet başta çocuğunuz olmak üzere tüm aile fertlerine iş vermekle yükümlüdür. Devlet istihdam edemediği vatandaşa işsizlik parası ödeyecektir. Herkes istediği işte çalışacak, eli sıcak sudan soğuk suya değmeyecek şekilde masa başı iş yapacak. Her türlü hizmet ve ihtiyaçlar ise Suriyeli ve Afgan vatandaşlarımız tarafından verilecektir.

12.Çocuklarınızın evlilik, çeyiz, ev, düğün masrafları yine devlet tarafından giderilecektir.

13.Yaşlandığınız zaman her türlü bakım, yeme, içme ve ibate hizmetleri huzurevleri marifetiyle karşılanacaktır.

14.Öldüğünüz zaman inancınıza göre cenaze işlemleri yapılacak. Cesediniz devlet tarafından daha önce hazır edilen boş mezara gömülecektir.

Kısaca yediğiniz önde, yemediğiniz arkada olacaktır. Aklınıza gelebilecek her şey boş mezarınız dahil devlet tarafından karşılanacaktır. Yani her şey beleş. 

Bu kadar hizmete sizden tek kuruş ücret alınmayacak. Yapacağınız tek şey, bizi iktidara getirmek için oy vermek olacaktır. Oy sizden, hizmet bizden. Haydi göreyim sizi.

Abdulmuttalip'inki de İş mi?

Ebrehe büyük bir ordu ile birlikte Kabe'yi yıkmaya gelir. Ordusunun önünde de filler var. Bundan dolayı Kur'an bu olaya Fil vakası der.

Mekkelilere büyük bir ordunun Kabe'yi yıkmak üzere geldiğini haber alır almaz, bir telaşa kapılır. Ne yapacaklarını bilemezler. Çünkü bu orduya karşı koyacak güçleri yok.

Çaresiz şehri terk edip dağın yamacına çekilmeye karar verirler. Şehirden ayrılmadan önce son kez Kabe'ye gelerek Kabe kapısındaki zincirlere tutunurlar. "Bu Kabe'nin sahibi sensin. Burayı koru" diye Allah'tan yardım isterler. 

Kabe müşrik Mekkeliler için her şeydi. Sayesinde ticaret merkezi idi burası. Yılın belli aylarında büyük panayırlar kurulurdu. Her bir yerden kimi ticaret kimi de Allah'ın evi Kabe'yi ziyaret için gelirdi. Yine Kabe sayesinde Araplar nezdinde bir ayrıcalıkları vardı. Ne de olsa Allah'ın evinin komşusu idiler. 

Kabe'nin sahibi ile araları pek olmasa da zaman zaman çıplak şekilde ıslık çalarak alkış tutarak tavaf ederlerdi. Gözü gibi bakarlardı bu eve. Bu ev olmasa ne yaparlardı? Eskisi gibi ticaret olmaz, ziyarete gelen olmaz, Araplar nezdinde bir itibarları da kalmazdı. 

İş başa düşünce nicedir terk edip yerine putlardan medet bekleseler de putlardan yardım istemeyi bırakıp Allah'a dua edip olup biteni seyretmek üzere dağın yamacına çekilirler. 

Bu arada Ebrehe de boş durmaz. Şehrin etrafına adamlarını göndererek şehri talan ettirir. Vatandaşa ait ne varsa yağmalatır. Yağmalanan malların arasında Peygamberimizin dedesi Abdulmuttalip'e ait 100 deve de vardır. Bu develer sadece dedeye değil, tüm Haşim oğullarına aitti. Ailenin geçim kaynağı idi bu develer. Yokluğu felaket idi. Koca aile ne yiyip ne içecekti sair zamanda. 

Develerin Ebrehe'nin adamları tarafından ele geçirildiğini öğrenen Abdulmuttalip, şansını denemek üzere soluğu Ebrehe'nin kapısında alır. Ebrehe'den görüşme talep eder.

Ebrehe Abdulmuttalip'i huzura kabul eder.

Ne istediğini sorar.

Abdulmuttalip develerimi istiyorum der. 

Ebrehe şaşırır bu isteğe. Şaşkınlığını da dışa vurur. Millet Kabe derdinde, sen ise develerinin peşindesin. Ben sanmıştım ki Kabe'yi yıkma diye ricaya geldin. Aklı sıra dede Abdulmuttalip'i lafıyla ezecek. Abdulmuttalip lafın altında kalır mı? Kaçın kurasıdır. Ben develerin sahibiyim. Onları korumakla yükümlüyüm. Kabe'nin sahibi ise başkası. O orayı koruyacaktır şeklinde cevap verir.

Bu karşılıklı münavele nasıl sonuçlandı bilmiyorum. Bildiğim, Ebrehe'nin ordusu Kabe'ye yaklaşmadan telef olduğudur. Kabe'nin sahibi evini korumuştur. 

Bilmediğim bir şey daha var. Abdulmuttalip’in ailesine ait develerin akıbetinin ne olduğudur.

Burada izninizle dedeyi haddim olmayarak eleştirmek istiyorum. Zira hak etti bu eleştiriyi. Ebrehe ısrarla develeri bırakıp Kabe’ye odaklanması gerektiğini söylemesine rağmen dede develerim de develerim demiş. Bu ise hiç yakışık almamıştır. Öyle ya mevzubahis olan Kabe ise develerin, geçim derdinin, dünyalık malın lafı mı olurdu. Büyükler neye odaklanmamızı istiyorsa, ona odaklanmak lazım. 

Bayılırım Beleşe

Bilmeyenler, hala bilmemekte direnenler için söylüyorum:

Bayılırım beleşe. 

Aşığım bedavadan gelene. 

Yağmasa da varsın gıdım gıdım gelsin. Yeter ki beleş olsun. 

Nerede bir beleş bulursam, yerleşirim oraya.

Ne üzümünü sorarım ne de bağını. Yerim üzümü çifter çifter, önüme bakarım. 

Biri bir yemek ziyafetine mi çağırdı. Elim kanda da olsa giderim. Gitmekle de kalmam. Kıtlıktan çıkmış gibi tıka basa yerim. Lokmaları bir bir atarım. İkinci lokmayı almak için ilkini nasıl yuttuğumu bilmem. Çiğnemeden yutarım. Mideme otururmuş, kilo yaparmış, hiç dert edinmem. Beleş bulamadığım zamanlarda yürüyerek eritirim nasılsa. Yeter ki yediğim beleş olsun. Normalde prensip sahibi olmasam da beleş benim değişmez tek felsefemdir. Yemek bulunca yer, dayak bulunca kaçmak diyebiliriz buna. Yeter ki ödemesini tüzel ve gerçek kişiler yapsın.

Yeme derken sadece boğazımdan geçen değil. Beleşe faydalandığım her şey bu kapsama girer. 

Beleşte tercihim daima tüzel kişiliklerden gelenedir. Çünkü tüzel kişiliğin sahibi yoktur. Deniz gibi görürüm buradan geleni. Yemezsem ve kullanmasam kendimi keriz gibi görür, domuz gibi hissederim. Biliyorsunuz, domuz olmak, domuz eti yemek bana göre değil. Tüzel kişilik bana kaşıkla verdiğini sonra kazanla alırmış. Hiç dert edinmem bunu. Çünkü anlık yaşamak, yarını ve sonrasını düşünmek bana hep ters gelmiştir. Hasılı beleşe gelen her şey benim için yağma Hasan'ın böreği gibidir.

Gerçek kişilerin ikramını reddetmesem de içimde hep bir ukde kalır. Çünkü yiyip içerken bunun karşılığı var derim. Ne de olsa bugün o ikram ederse, yarın sıra bana gelecek. O yüzden tercihim daima tüzel kişiliğin yağmasıdır. Keşke arada değil de her zaman yağsa diyorum. Yerken de hiç gocunmam. Nasılsa cebinden mi çıkacak. Yağma Hasan’ın böreğini dağıtmanın kime, ne zararı var, değil mi?

Bu beleşe konma ve beleş aşkım, akşam saatlerinde gelen mutfak ve sıcak suyun bir yıl boyunca ücretsiz olacak müjdesi üzerine yeniden depreşti. Daha dün yıkanmış olmama rağmen kalkıp bir güzel daha yıkandım. Ne de olsa beleş.

Oturduğum dairenin ısınması merkezi olmasaydı, petekleri açacaktım sonuna kadar. Kışın ısınamadığım kadar ısınacaktım hem de iliklerime varıncaya kadar. Yanıp pişsem de gerekirse pencereleri açacaktım ama petekleri bir ay boyunca kapatmayacaktım. Ne de olsa beleşti bir ay boyunca. Aslında bu beleş bana nisan-mayısta değil de aralık, ocak gibi lazımdı ama olsun. Hiç yoktan iyidir. Petekleri açmaya davranayım diye içimden geçirdim ama yönetici merkezi sistemi kapatmıştı. Bu haberin ardından açar mı diye bekledim. Nuh dedi, peygamber demedi. Halbuki açsa ne iyi olurdu değil mi? Sanki cebinden verecek. Kimin malını kimden sakınıyor, inan anlamak zor. Aramızda kalsın nefret ederim böyle devlet korumacılarından.

Neyse olanla yetineceğim artık. Yalnız tam sevinemedim beleşe. Doğal gazı bir yıl boyunca beleşe getireceğim ama bu ay sıcak su faturası doğal gaz faturasını geçti. Sıcak su beleş ama sudan ucuz dediğim su paralı ve doğal gazdan pahalı. Şimdi beni kara kara düşündüren de bu. Tek umudum, bu bayram müjdesinin ardından belediyenin de su da beleş demesi. O zaman görün beni, banyodan çıkar mıyım hiç. Bir de sıcak suda kullanılan elektrik de bedava denirse, benim için geriye tek boş mezar kalacak. 

Hasılı keşke her gün bayram olsa, keşke her gün seçim olsa, keşke hayat benim için her gün beleş olsa...

İyi bayramlar!

Devletin Sırtından Ağalık

Her okulun Anadolu Lisesi olmadığı ve öğrencilerin merkezi sınavla alındığı eğitim sisteminde, bir ilçe Anadolu lisesinde görev yapıyorum. O zamanlar bu okul türünde görev yapacak öğretmenler de sınav sonucuna göre bu okullara atanabiliyordu.

İki sınıf ve 60 kişilik bir kontenjan girdim.

Kazanan öğrencilerin kaydını yaptık. 

Aldığım bu öğrenciler 9.sınıfı okudular.

10.sınıfa geçen öğrenciler yaz döneminde alan seçimi yaptılar. Çoğunluğu fen bilimleri, 11 kadarı Türkçe matematik alanlarını seçti. Bir öğrenci de İngilizce istiyorum diyerek yabancı dil, 3 öğrenci de sosyal bilimler alanını seçti. 

8 kişinin altındaki sayıya sınıf açılamayacağı için sosyal bilimler alanını isteyen öğrencileri ikna ederek eşit ağırlığa geçtiler. Yabancı dil isteyen öğrenci ise ben mutlaka yabancı dil okuyacağım diye diretti. Öğrenciye bu aklı da il merkezinde bir Anadolu lisesinde görev yapan müdür vermiş. Sen okula yabancı dil diye dilekçe ver. Okulunda bu bölüm açılamayacağı için seni okulumuzda misafir öğrenci olarak alırız demiş. Bu akılla, öğrenci il merkezinde okumak için ilçeye gelmeyecek, yol parası ödemeyecek, aynı zamanda istediği bölümde okuyacak. 

İl milli eğitim müdürlüğünde eğitim işlerine bakan şube müdürü, yönetmeliğe aykırı diyerek bu isteği kabul etmedi. İlçede tek okul olduğumuzdan 1 öğrenci bile olsa yönetmeliğe göre o öğrenci için alan açılabiliyordu. Yabancı dil alanını aç, öğrenci orada okusun dedi. 

İçime sinmese de formaliteyi yerine getirdim. İlçe milli eğitime bu öğrenci için tedbir alması gerektiğiyle ilgili bir yazı yazdım. İlçe de "İlçede aynı okul türünden başka okul olmadığından, 8 mevcut sayısına bakmadan bir öğrenci için okul bünyesinde sınıf açılmasıyla ilgili onay yazısını gönderdi. 

Bir öğrenci için sınıf açınca sosyal bilimler alanını isteyen üç öğrenci için de sosyal bilimler alanını açtım. 

Kendimce ücret yönünden devlet zarar etmesin diye dört sınıfa çıkan 10. sınıfların ortak derslerini birleştirerek sınıf sayısını ikiye indirdim. TM sınıfına derse giren öğretmenlerin aynı anda üç sınıfa ait defteri imzalayarak üç saat ek ders yerine bir saat ücret almasını sağladım. 

Bu arada da TM'ye geçmesi için ikna edemediğim kızın babasını aradım. Şehirden geliyor çocuğunuz. Tek kişilik sınıfla verim olmaz. Üstelik devlete de büyük külfet getiriyor. Şu ilçe yedi kişilik bir yabancı dil sınıfı açmış. Çocuğunuzun puanı tutuyor. O ilçe lisesine nakil alsanız olmaz mı türünden konuştum. Babanın dediği "Masraf, maliyet ve külfet olursa olsun. Çocuğumu nakil almayacağım. Sanki bu para cebinden mi çıkıyor? Devletin sırtından değil mi" diyerek bana bir güzel nasihat ve fırça kaydı.

Sene içerisinde bakanlık müfettişi geldi. Sınıf mevcutlarına bakarken "Müdür bey, bir kişilik sınıfın mı var" dedi. Evet dedim. Neye göre açtın dedi. Yönetmeliğe göre dedim. Müdür bey, ben yönetmeliği iyi bilirim. Bir kişilik sınıf olmaz. Senin bu yaptığın devleti zarara uğratma yönünden vatana ihanetle eşdeğer. Getir şu yönetmeliği. Göster bana ilgili maddeyi dedi. İlgili maddeyi gösterince, müdür bey, tebrik ederim. Ben yönetmeliğin bu maddesini atlamışım. Bir kişiye sınıf açmakla doğru yapmışsın. Şayet açmasaydın, eğitim ve öğretimi engellemekten hapis cezası bile alabilirdin dedi. 

İkinci dönemin sonuna doğru yine bakanlık müfettişleri geldi denetim için. Aksi bir başkanları vardı. Onun da gözüne o zamanlarda üçe çıkan yabancı dil sınıfının mevcudu ilişti. Vatana ihanetle eşdeğer demedi. Ben dürüst biri değilim ama ben olsaydım, üç kişiye sınıf açmazdım dedi. Ben de açmazdım ama il böyle istedi dedim. İl ile görüşeceğini söyledi. Sonra ne oldu bilmiyorum. Bilinen bir gerçek var. Bu üç öğrenci bu yabancı dil alanından mezun oldu.

Yazımı sonlandırırken bu yazıyı yazmama sebep olan kızın babasının dediklerine geleyim. Öyle ya cebimden mi çıkacaktı sanki para? Devletten çıkacaktı nasılsa. Benimki de gereksiz bir hassasiyetti. Bereket, veli ağzımın payını verdi de susa kaldım. Şimdi olup bitenlere ve devletin sırtından ağalık yapanları görünce telefonun dışında hiç konuşmadığım ve yüz yüze gelmediğim bu veli aklıma geldi nedense. Tekrar söylüyorum, veli yerden göğe haklıydı. Mevzubahis olan para kendi cebimizden değil de devletin cebinden çıkacaksa, kesenin ağzı sonuna kadar açılmalıydı.

İyi bayramlar!