Yazı yazmak bir emek ister.
Bir konuda görüş bildirmektir.
Benim bu konuda görüşüm bu demektir.
Bir nevi podyuma çıkmaktır:
Tekdir de görmek vardır, takdir de ayıplanmak da vezir olmak da vardır, rezil olmak da.
Kutuplaşan Türkiye’de yazı yazmak bir cesaret ister.
Çünkü yazdığın yazının içeriğinden ve belirttiğin görüşten ziyade kimi ve hangi tarafı tuttuğuna bakılır.
Gücün ve büyük çoğunluğun görüşüne uygunsa yazın;
Taltif görürsün.
El üstünde tutulursun.
Mükarrabünden olursun.
Görüp gözetilirsin.
Taltif edilirsin.
Bir yerlere referans gösterilirsin.
İşinde, aşında ve hayatın her hangi bir alanında hatan olursa görmezden gelinirsin.
Başına bir şey gelirse savunulursun.
Çünkü bizim adamsın. Yani bizdensin.
Bizden olunca sana kol kanat gerilir.
Kimseye yem edilmezsin.
O yüzden gücün yanında yer alırsan, beslenirsin.
İmkanlara boğulursun.
Başın ağrımaz.
Huzurun kaçmaz.
Çevren, destekçin ve beğenenin çok olur.
Saygı görürsün. Çünkü görüşün güçle örtüşmektedir.
Bir de gücü her halükarda savunursan senden iyisi olmaz.
Kazara görüşte ve fikirde güçle örtüşmezsen;
Bir çırpıda çizilirsin.
Tu kaka yapılırsın.
Kara listeye alınırsın.
Had bildirilir.
Yoldan çıkmış, iflah olmaz biri kabul edilirsin.
Çevrende kimse olmaz.
Yalnızlara oynarsın.
Çünkü dışlanırsın.
Sonunda muazzebinden olursun.
Tüm bunlar niye anlaşılmıyorum sorusunu sordurur. İster istemez seni huzursuz eder.
Bu durumda yazı yazarken tercihte bulunmak zorundasın. Huzurum kaçmasın diyorsan, kendinden ödün vererek güce yaslanacaksın ya da gemileri yakıp huzurunu kaçıracağını bile bile görüşünden ödün vermeyeceksin.
Velhasılıkelam, yazı yazıp yazdığını paylaşanlar tüm bunları göz önünde bulundurmalı. Ya huzuru seçecek ya da huzursuzluğu. Kendi adıma söylersem, bedeli ağır olsa da huzurum kaçsın isterim.
