Mutlu azınlığın bel altı hezeyanları *

-"Bir tane sultan var bugün Sultan Abdülhamid'in torunu. Onun aslında bir dükkanı varmış ben bugün öğrendim. Sana oradan bir saltanat fesi alıp ...'la  ziyarete geleceğiz. 

-Bekliyorum. Ayrıca ... ben kadını beğendim yahu. 

-Ada'yı veresin mi geldi abi?

-Ada'yı değil ama neyse sonra konuşuruz."

Yukarıdaki diyalog bir siyasi partiye yakınlığıyla bilinen bir TV kanalında  iki kişinin telefon görüşmesinden. Biri ekranda, diğeri telefonun diğer ucunda. Her cümle ise sahnede olan kişiler tarafından gülüşme ve alkışlarla destekleniyor. Canlı yayında telefon görüşmesi yapanlardan biri internet gazeteciliğinde okuyucu kitlesi fazla olan bir yazar, diğeri ise tiyatro sanatçısı. Konuşmayı izleyince yazarlık ve sanatçılık kimlere kalmış diyesi geliyor insanın. Bize benzeyen tarafları sadece iyi ayaklı olmaları. Aklı sıra dalga geçerek, belden aşağı vurarak, siyasi mesaj vererek muhatabı küçük düşürmeye çalışıyorlar. Kendi iç dünyası ve karakterlerini ortaya koyan bu ahlaktan, değerlerimizden yoksun bu seviyesiz konuşma salonda/sahnede izleyiciler tarafından da kıyasına alkışlanıyor. Bu tür seviyesiz konuşmalara ne kadar da teşne insanımız varmış meğer. Bir insanın neye güldüğü onun karakterini, kişiliğini ortaya koyar diye boşuna söylenmemiş. Adamlar niye konuşmasın? Sen beğensen de beğenmesen de izleyici ve müşterileri var. Nasıl da gülüyorlar...hem de katıla katıla. Ne diyelim Allah da onları güldürsün(!)

Olay sıcağı sıcağına. Sanırım kimlerden bahsettiğim anlaşılmıştır. Diyaloglarına konu olan olayın kahramanı bir hanımefendi. Ne ayarları, ne de akranları. Hakkında bu kadar konuşacak, tiye alacak şekilde öyle zannediyorum bir hukukları da yok. İşleri güçleri bu ülkenin değerlerini yaşamaya ve savunmaya çalışanlara hakaret ederek bir tükenmişlik sendromu yaşıyorlar. Halkın değerlerine yabancı, tanımadıkları bir bayanla ne konuşacaklarını, nasıl konuşacaklarını bilmeyen bu sözüm ona aydın tipler kimin mirası, kimin insanı, kimin bu ülkeden geçerken bıraktığı kişiler...insan düşünmeden edemiyor. Nasıl bu ülkede program yapabiliyorlar, nasıl yazı yazabiliyor, nasıl tiyatrocu olabiliyor. Yaptıkları program, yazdıkları program, sergiledikleri sanattan ziyade militancılık yaparak bir şekilde ayakta ve gündemde kalmaya devam ediyorlar. Yazık bu ülkeye! Bu ülke bunlara yıllarca ekmek verdi, aş verdi, iş verdi. 

Bu yaptıklarıyla bu ülkede söz sahibi olmak iddiaları varsa züğürt tesellisi bile denmez buna. Çölde vaha gören insanın ruh hali bu, ya da kırmızı görmüş boğa. Son çırpınışları soyu tükenmekte olan bu mutlu azınlığın. Bir pişirim kadar kaldılar. Halkın içerisine çıkamadan kapalı yerlerde birbirlerine karşı körler ve sağırlara oynuyorlar. Yoksa kahırlarından çatlayıp gidecekler.

Bu ülkede her düşünce ve her fikirdeki insana ekmek var. Her türlü eleştiriye ve muhalefete de açıktır. Yeter ki edep, ahlak dairesinde kalmayı bilsinler. Bu iki edep yoksununa, bunları ekrana çıkaran yapımcıya, bu yapımcıya bu tür programları yapmasına izin ve imkan veren kanala kızmaya değmez bile. Çünkü acınacak halleri var. Programdaki seviyesiz diyaloga alkış tutan halktan sandığım kişilere acırım. Yazık onlara! Bu diyalog annenize, bacınıza yapılsa tavrınız nasıl olur? Yine alkış mı tutarsınız? Nasıl mide var sizde böyle!.. 13/02/2017

* 18/02/2017 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Kadınların yüklendiği misyon

Bazıları ağzını açar açmaz "Bu ülkede kadın olmak zordur. Çünkü kadın ezilendir, işkence görendir, baskı altındadır, hakkı verilmez, hep çiğnenir, erkek egemen bir toplumda yaşıyoruz, kadına değer verilmiyor, her yeri erkekler doldurmuş, bak mecliste bile ne kadar azınlıklar, Aile Sosyal Politikalar Bakanı bile erkek..." gibi cümleleri işitirsiniz hemen.

Her konuda olduğu gibi yine sap ile saman karıştırılıyor. Bir bakıyorsunuz kadın el üstünde, yine bir bakıyorsunuz kadın ayaklar altında. Bu tür serzenişlerin doğruluk payı var mıdır? Vardır elbet. Fakat sorunu yanlış yerde arıyoruz. Sorunu doğru tespit edemezsek çözüme de kavuşamayız. Havanda su döveriz hep. Bu ülkede sorun insan ve insanlık sorunudur. Güçlünün güçsüzü ezmesidir. Kimin gücü kime yeterse dağ kanunları geçerlidir. Kadın çocuğunu, erkek eşine gücünü gösterir. Biriyle kavga edeceksek bile güç gösterisi yapabileceğimizle yaparız kavgamızı. Kişinin gücüne, kuvvetine, cüssesine bakarız. Eğer alt edemeyeceksek alttan alırız. Güç gösterisidir bizdeki.

Biz yine kadının ezildiğini varsayarak konumuza dönelim. Kadın yeri geldiği zaman erkeği elinde oyuncak eder, yeri gelir  erkek kadını. Burada asıl sorgulanması gereken kadının kendini kullandırmasıdır. Bugün kadın her alanda elinin hamuruyla erkek işine karışıyor veya karıştırılıyor. Bir bakıyorsun erkeğin yapacağı işte kadın, kadının yapacağı işte erkek var. Alanlar geçişken haline geldi maalesef. Bu durumda kadın daha fazla iş yükü alacağından gücünün üzerinde bir yük ile karşı karşıya kalmaktadır. Hem vücut yapısı, doğurganlığı, anne olması, çocuk yetiştirmesi, ev işleri başlı başına küçümsenemeyecek kadar büyük bir iş iken bunlara ilave olarak dışarıda herhangi bir iş üstlenmesi kadının kendisine ve kadına yapılan bir eziyettir. Böyle bir tespiti yapınca hemen birileri: “Kadını eve hapsetmeye çalışıyor, zaten bunların bilinçaltında bu var. Kadın köledir bunlara göre…” şeklinde bir savunma/saldırma refleksi ile karşı karşıya kalıyorsunuz. Kadın eve hapsolsun gibi bir düşüncem yok. İsteyen iş hayatında olur, isteyen olmaz. Kadınlar iş hayatında olacaksa da bünyesine uygun işlerde part time çalışabilmeli ki, asli işlerine zaman ayırabilsin. Yoksa tıpkı erkek gibi mesaiye tabi olan bir kadın için hayat çekilmez olur. Bu durumda iki işinden birini aksatacak; ya evini ya da işini. Dışarıda çalışması elzem olmayan birinin çalışmayı seçip çocuğunu bir başkasına emanet etmesi geleceğimizin teminatı çocuklarımızın büyütülmesini ciddiye almamak demektir.

Kadının tıpkı diğer erkekler gibi dışarıda çalışmasının yanında kadınlarla ilgili bir başka sorun daha var. Kadın bugün  kullanılan bir obje haline gelmiştir. Modada, sanatta, reklamda, pazarlamacılıkta, haber ve TV sunuculuğunda hemen hemen her yerde vitrinde göze ve görselliğe hitap edecek şekilde boy göstermektedir. Hele bir de anadan üryan soyunarak rol almaları, podyumlara çıkmaları kadının göze hitap eden bir meta olarak görüldüğü imajını vermektedir. Kabiliyetli olduğu alanlarda çalışmasının yanında maalesef vücudu teşhir edilen meslekler de vardır.  Kadın olmak zor gerçekten. Eziyet çekiyor. Biraz da bu zorluğa bazı kadınların teşne olduğu görülmektedir. Kadını ve haklarını savunanlar biraz da çoğunluk kadının kabul etmediği vücudun teşhiri konusunda seslerini yükseltmelidir. Kadın kendini kullandırtmamalıdır.

Unutmayalım ki her şey para değildir. Kadının her alanda olması adaletin değil, eşitliğin bir gereğidir. Eşitlikte ise hakkaniyet olmaz. Çalışılacaksa da kimliğimizden, özümüzden ve değerlerimizden ödün vermeden iş hayatında olalım. 

Bir elmanın yarısı olan kadının sorumluluğu başkadır, erkeğinki başkadır. İnsanoğlunun başına ne gelirse kendi yapıp ettiğinden dolayıdır. 13/02/2017

"İntihal" başlıklı yazıma cevap geldi *

04/02/2017 tarihinde Gazetemizde "İntihal/aşırma/hırsızlık/sahtekarlık" başlıklı bir yazı kaleme almış, 20/12/2015 tarihinde "Maliyeti yüksel nesil" başlıklı yazımın bir başkası tarafından başlığı ve yazının girişinde  yapılan bir kaç değişiklikle birlikte bir başka haber sitesinde "Çocukluğumuz ve çocuklarımız" başlığı altında 03/08/2016 tarihinde aynen yayımlandığını ifade etmiş, ilgili site yönetiminden bu yazı ile ilgili cevap beklediğimi ifade etmiştim.

Sitenin Genel  Yayın Yönetmeni ABD'de yaşadığı için kendisiyle  e-posta marifetiyle birkaç defa yazıştık. "Bu durumu yazara sorduğunu, kendisinden cevap beklediğini” ifade etti birkaç defa. Nihayet gecikmeli de olsa yazar, kendisine durumu izah eden bir e-posta göndermiş:

“Selamün Aleyküm ...;

Hakkını helal et canım, gönderinizi yeni gördüm.

Epeydir belle ilgili rahatsızlığım sebebi ile yazılan ve gönderilenlere pek bakamadım. 

Burada basi  geçen yazıyı da yeni gördüm. O yazının sitemize gönderileceği günlerde de biraz rahatsızlığım vardı ve oğluma "… sitemize bir yazı göndermem lâzım. Bilgisayardaki "çocuk yetiştirilmesi" üzerine hazırladığım yazılarımdan birini gönderebilir misin? dedim?  O da olur dedi ve biraz sonra " gönderdim baba " diyerek yanıma geldi.

Ve arada geçen bunca zaman ben hangi yazımı gönderdiğini bilmiyordum. Sizin bu gönderiniz üzerine yazıya bakınca bana ait olmadığını gördüm. Meğer oğlum benim yazılarımdan birini değil, nereden bulduğunu bilmediğim bir yazıyı göndermiş. Halbuki benim ÇOCUK YETİŞTİRİLMESİ üzerine onlarca yazım var. Ben onlardan birini gönderdi diye biliyordum. Yazının sahibi arkadaştan özür dilerim. Demek ki böyle hatalar da oluyor. Bunu nasıl yapmış anlayamadım. İşten geldiğinde bunu öğrenmiş olacağım inş. Halbuki yazının çocuk yetiştirmeyle de alakası yok ama? Tekrar arkadaştan özür dilerim.”

Yazarın kendisi ile telefon, e-posta vb durumla görüşemesek de üçüncü şahıs aracılığıyla gelen cevabi yazısını aynen yukarıya kopya ettim. Sadece genel yayın yönetmeninin ve sitenin adını  noktalama ile ifade ettim. Cevabi yazıyı gönderen yazarın ismine de yer vermedim. Zaten istemeyerek de olsa “İntihal” başlıklı yazımda prensibim olmamasına rağmen sitenin ve yazarın adından bahsetmiştim. Bu yazımda isimlere yer vermedim. Zira isimlerle işim yok.

Yazarın sitede kendi adı ile yayımlanan yazısının kendine ait bir yazı olmadığını kabul etmesi -yazarın kendi adına gönderilen yazıdan haberinin olmaması, yazımın yazarın yaşına uygun bir şekilde uyarlanması bana manidar gelse de- benim için yeterlidir. Genel Yayın Yönetmeninden sitede yayımlanmış yazının kaldırıldığını ifade eden ikinci bir e-postası da gelmiştir.

Gazetemizin sayfasını şahsımla ilgili böylesi bir yazı ile meşgul etmem de hoşuma gitmedi. Fakat “İntihal” başlıklı yazıyı yayımladıktan sonra gelen cevaptan bahsetmesem olmazdı. Basın  hukuku ve etik değerler açısından yazının bu şekilde sahiplenilmesini şık bulmadığımı da ifade etmek isterim.

Takdir yine sizin! 12/02/2017

* 15/02/2017 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.