Bir zamanlar biz,
—Bir kesimden değer ve saygı görmezdik,
—Birileri bize tepeden bakardı,
—Küçümsenirdik,
—Sakıncalı piyade gibi bakılırdı bize,
—Fikrimizi açıkça söyleyemezdik.
—Söyleyebildiğimiz kadarıyla fikirlerimizden dolayı tu kaka yapılırdık.
Bu durumda biz,
—Alttan alır, inanç ve fikir hürriyeti niçin yok, bunlar insanın doğuştan gelen en doğal hakkıdır, engellenemez derdik,
—Biz kafanızda büyüttüğünüz kadar tehlikeli değiliz diyorduk,
—Ah bizi bir anlasalar derdik...
Bir zaman geldi ki devran döndü. Her türlü imkan ve güç bize verildi. Eşekten düşen olarak karşı tarafı anlayacağımız yerde biz onlara baskı uyguluyoruz.
*Ne kimse açıkça fikrini söyleyebiliyor,
*Ne bir göreve yükselebiliyor,
*Korkular saldık her yere...
Başka düşüncede olan kişileri geçtik. Kendi insanımızın farklı görüşüne ve yapıcı eleştirisine bile tahammül edemiyoruz:
*Bir makamdaysa yerinden ediyoruz,
*Bir gazetede yazıyorsa kalemini elinden alıp yol veriyoruz,
*Televizyonlara konuşmacı olarak bile çıkartmıyoruz,
*Hiçbir şey yapamıyorsak bile dışlıyoruz. Ya yok kabul ediyoruz ya da alın, parçalayın dercesine taraftarlarımızın önüne atıyoruz.
*Nankörlükle suçluyoruz,
*Geçmiş yaptığımız iyilikleri başa kakıyoruz.
Maalesef hayal bile edemediğimiz imkan ve nimetlerin içinde boğulduk. Değiştik. Güç, koltuk, makam ve iktidar bize yaramadı. Çünkü bunlar bizi değiştirdi, bunların altında kaldık. Dünkü samimiyetimiz yok bugün. Savrulduk hem de ne savrulma. İşin garibi koltuk altımızdan kayıyor. Ne oluyoruz, nerede hata yaptık diyeceğimize iyice hırçınlaşıyoruz.
Böyle olmamalıydık. Yazık oldu. Sayemizde birçok değerler de çiğnendi. Gidersek bir daha gelemeyiz. Çünkü güveni de yok ettik.
Yorumlar
Yorum Gönder