Çocukluğunu yaşamamış gençlik*

Bir ülkenin geleceğinin olumlu inşası sağlıklı nesillerin yetişmesine bağlıdır. Türkiye hızlı bir şekilde çağa ayak uydurmaya çalışmaktadır. Her birimizin yetişme şartları diğerine göre değişiklik göstermektedir.

90 öncesi nesil ülkenin imkanları çerçevesinde okumada, çalışmada, iş bulmada ve ev kurmada epey zorlukla karşılaştı.

Kardeşlerle aynı oda paylaşılırdı, televizyon her evde yoktu, tek kanallı siyah beyaz televizyon akşam 18.00’den sonra yayına başlar, o da bize hitap etmezdi. Okuldan sonra ve hafta sonları okul ve mahalle arkadaşlarıyla bir araya gelir, ortak alınan naylon topla top oynardık. Körebe, uzun eşek, dokuz taş, bilye, aşşık oynardık; çember sürer, ay çiçeği kafasından yapılan araba ile yarış yapardık. Kışın annemizin patik ayakkabılarını gizlice götürüp yamaçlarda kayardık. Uzun kış gecelerinde evlerde baranalar olur, şehir bulmaca yarışması yapılır, bilmeceler sorulurdu. Ayrıca kişiye özel çalışma odası yoktu. Anne ve babamız okumamız için okul ve öğretmen seçmez, veli toplantılarına bile doğru dürüst gitmezdi. Toplantıya gidilirse de önce “Çocuğumun ahlakı nasıl?” denirdi. Çocuk okula “Eti senin, kemiği benim!” sözleriyle kayıt yaptırılır ve öğretmenine teslim edilirdi. Herkes mahallesindeki okula gider, "Şu okul iyi, bu okul kötü!" denmezdi. Elbise ve ayakkabı her zaman alınmaz, bayramdan bayrama alınır, bir bayramda alınmışsa diğerinde alınmazdı. Bayram bitince de diğer bayramda giymek üzere annemiz tarafından kaldırılırdı.

Evlenen çocuklar, anne babasının yanında kalır, düğünde çoğu eşya alınmaz ve ayrı ev tutulma yoluna gidilmezdi. Yokluk içerisinde yaşandı ama insanlar mutlu idi.

90 öncesi nesil büyüdü, anne baba oldu. Yokluk içerisinde büyüyen bu nesil, "Ben çok çektim, bari çocuğum çekmesin!” demeye başladı. Doğan çocuğu için gelecek endişesi duymaya başladı. "Çocuğum hangi öğretmende okusun, hangi okula vereyim, hangi dershaneye göndereyim?” denmeye başlandı. Okul ile birlikte çocuklarımızın hayatına dershane de girdi. Okula başlayan çocuk 2-3 yıl içerisinde dershane ve özel ders ile tanıştı. Anne ve baba olarak tüm hedefimiz, çocuğumuzun iyi bir okul kazanması, geleceğini kurtarmasıydı. Önce "bilgi" diyorduk, artık. Çocuğumuz erkenden okula gitti, okuldan eve gelmeden dershanenin yolunu tuttu, eve gelince de okul ve dershane ödevlerini yapmak için gecenin bir vaktine kadar çalıştı. Yetiştiremediğini de ertesi gün okulda yapmak üzere yatağına girdi. Her türlü yardımcı kaynağı aldık, çocuğumuza ayrı oda tahsis ettik, ödevlerini yapması için önce masaüstü bilgisayar, ardından dizüstü bilgisayar, ardından tabletler aldık. Elektronik oyun ve oyuncakların her birine çocuğumuz küçük yaşta kavuştu. Okula servisle gitti, geldi. Cebinde en kalitelisinden cep telefonunu oldu çocuğumuzun; ama toplumsal hayattan çocuğumuzu tecrit ettik, akrabaya gidip gelmeyi kestik, çocuklarımız birinci derece dışındaki akrabayı neredeyse tanımaz oldu.

Her türlü imkansızlıklar içerisinde okuyan bizler, her türlü imkanı, "Okusunlar!" diye çocuklarımıza sunduk; ama bütün bunlara rağmen çocuklarımız hala mutlu değil. Bizler hafta sonunu iple çekerken, evde rahat bir şekilde istediğimiz televizyon kanalını izlerken çocuklarımız dershanenin yolunu tutuyor. Çocuklarımız bu gün bizden daha bilgili, çok şey biliyorlar; ama olaylar arasında bağlantı kuramıyorlar...Ödev yapılsın diye alınan bilgisayarlar çocuklarımızın sanal alemi oldu, arkadaşları sanal oldu. Sanal alemde kendince bir yazışma ve konuşma dili icat etti. İletişim kuralım diye alınan cep telefonu teneffüste, serviste müzik dinleme aracı oldu. Kısacası bu neslin beyni dolu. Dolu beyin yeni bilgi almaz. Bu nesil mutlu değil, bu nesil çocukluğunu yaşamamış nesildir. Yaşı büyüse de ,boyu uzasa da, anne baba da olsa; bu nesil, maalesef, büyümüyor; mutlu da olamıyor. Küçük yaşta her türlü imkana kavuşan nesil, büyüyünce haz almamaya başlıyor hayattan. Ders çalışma dışında hayattan tamamen kopuk yaşadıkları için ve sıkıntıya katlanmayı, problemleri çözmeyi de başaramıyorlar. Başarısızlığın nedenlerini de hep beraber bulduk. Suçlu hep karşımızdaki... Öğretmen iyi anlatmıyor, okul iyi değil, çevre iyi değil, eğitim sistemi kötü... Hiç kimse öz eleştiri yapmıyor. Müdür, öğretmeni; öğretmen, öğrenciyi ve idareyi; veli ve öğrenci; okulu, müdürü, öğretmeni eleştirerek bahanelerin arkasına sığınıyor. Aslında herkes , kendini tatmin etmeye, bahanelerine inanmaya ve etrafını inandırmaya çalışıyor.

Bu nesil büyüdü, çoğu evleneceği kişiyi kendi buldu. Düğünler yapıldı, ayrı evler tutuldu, her şeyleri alındı. Anneler de çalışmaya başladılar.

Nereye gidiyoruz, düşündük mü gerçekten? İyi iken yanımızda kalmayan bu nesil, yaşlanınca ve hastalanınca bakar mı bize? Bugün Konya’da tek olan huzurevi sayısı 20-30 yıl sonra kaça ulaşır düşündünüz mü? Okullarımızın ve okuyanlarımızın sayısı arttı, hapishanedeki suçlu sayıları da arttı, parçalanmış ailelerimiz çoğaldı. Gerçekten nereye gidiyoruz? Sağlıklı bir gidiş mi bu?

Her türlü eleştiri, muhasebeyi ve değerlendirmeyi yapalım; ama önce kendimizden başlayalım. Çünkü; "İnsanlar kendi kendine değişikliğe uğramadıkça, Allah hiç bir topluluğu değiştirmez."

Çocukluğunu tam anlamıyla yaşamış sağlıklı nesiller temennisiyle...

* 30/08/2015 tarihinde konyaegitim.com sayfasında yayımlanmıştır.

2013-2014 öğretim yılında çıkan Karatay Mehmet Hanife Yapıcı Anadolu Lisesi okul dergisi olan Sözün Rengi'nde  yayımlanmıştır.