Öğrencinin olmazsa olmazları

• Son model, iyi bir cep telefonuna sahip olmak, hem de akıllısından
• Okula giderken, gelirken kulaklık marifetiyle müzik dinlemek
• Sınavlara sınav haftası hazırlanmaya çalışmak
• Sınav günü diğer derslerde öğretmen izin verirse açıkça, izin vermezse gizli gizli sınava hazırlanmak
• Etüt merkezinde verilen ödevleri  okul derslerinde yapmak
• Derse öğretmenden sonra gelmek, öğretmenden önce çıkmak
• Okula gidiş-gelişlerini servisle çözmek
• Cebinde harçlığı eksik olmamak
• Başaramadığı dersin öğretmenini suçlayarak özel derse ihtiyaç olduğunu ailesine hissettirmek
• Evinde, etüt merkezinde bulamadığı serbest ortamı okulda sağlamak
• Eve bilgisayar, laptop, tablet aldırmak. Ödev yapmak için internete erişimin şart olduğuna ailesini ikna etmek
• Sabah kalkınca yatağını düzeltmemek, odasını istediği şekilde bırakmak, hizmetlisinin pardon annesinin düzeltmesini beklemek
• Okulun son haftalarında okulda dersin işlenmemesini sağlamak ve ardından okula gitmemek, ailesi: "Niçin gitmiyorsun" dediğinde de "Zaten ders işlenmiyor ki" demek
• Ailesini; okula, öğretmene ve yönetime karşı doldurmak
• Evden kahvaltı yapmadan çıkmak
• Ders esnasında öğretmen izin verirse aleni, izin vermezse gizli gizli yemek yemek
• Okul kıyafetiyle gitmemeye çalışmak
• Okula yürüyerek giderken yanında kendisine eşlik eden annesine çantasını taşıtmak
• Okulun tam kapısında  kendisine çantayı teslim ederken annesiyle sarılıp öpüşmek
• Okulda deneme sınavları yapılsın demek, deneme yapılmaya başlandığı zaman okula gelmemek için her yolu denemek
• Denemelerde adını soyadını yazıp cevapları toplu kodladıktan sonra geriye kalan zamanda kitapçık ve cevap anahtarına desen çizmek, ismini -gerekirse- herhangi bir isim olarak kodlamak
• Evde, etüt merkezinde yapamadığı konuşmanın alasını okulda derslerde yapmak
• Annesinin pişirdiği yemekleri yemekten ziyade ayakta yenebilecek fast-food türü yiyecekleri sevmek ve yemek
• Kılık-kıyafette modayı takip etmek
• Aldığı elbiseyi tam vücuduna göre almak, birkaç giymeden sonra daraldı diyerek giymemek, bunun yerine yine bedenine tam olan yenisini aldırmak
• Okuldan eve gideceği zaman kantinden karnını doyurduğu halde hala harçlığı bitmemişse yerine dondurma, çiğ köfte, çikolata vb almak
• Servisi kaçırmışsa o gün okula gelmemek
• Dersin yok mu diyen ailesine “Ödevim yok…okulda yaptım…öğretmen ödev vermedi, demek
• Ailesi, yapmasını istediği bir sorumluluk vermek istediği zaman "Bugün çok ödevim var demek,” yapmak istediği zaman ise “Ben dersimi yaptım,” demek
• Ailesi okulda fazla para harcıyorsun dediği zaman "Başka arkadaşlarımın harcadığını bir görseniz...ben yine iyiyim," demek
• Aldığı yüksek puan için 100 aldım, düşük puan için öğretmen vermiş, demek
• Ders esnasında en büyük mutluluğu kendi icat ettiği çöpü, çöp kutusuna atmak için kalkmak…

Öğrencinin vazgeçilmezleri bu şekilde uzar, gider. Bunlara öğrencinin farzları da denebilir. Tespitlerim yine her öğrenciyi kapsamaz. İstisnalar, kaideyi bozmaz… 21/03/2017

FETÖ bir taşla kaç kuş vurdu?

Derin devlet tarafından 1960'lı yıllardan itibaren el altından desteklenen FETÖ, bu sayede insanın olduğu her alanda neşvünema buldu.

Yapının halk arasında taban oluşturması, sempati toplaması ise  ibadet kısmı denilen kişiler vasıtasıyla olmuştur. Çünkü bu yapı reklamını eğitim-öğretim, dershanecilik, yurt ve evleri sayesinde yapmıştır. Başarılı öğrenciler için arazi çalışması yapmış, yapılan SBS sınavları ile başarılı öğrencileri tespit ederek dershanelerinde burslu okumalarına imkan vermiştir. Öğrencilerle bire bir rehberlik yapma, ev ziyaretleri yapma, yapılan mekezi sınavlarda derece elde etme, ilgilendiği öğrencilerin sigara vb. zararlı alışkanlıklardan uzak tutulması, öğrencilerin namaz kılmaya başlamaları halkın bunlara sempati göstermesine sebebiyet vermiştir. Bunun sonucunda ise çoğu insanın çocuğunun yolu bunlarla kesişti. Başarıya susamış Anadolu insanı ağabey-abla arama yoluna gitti. Bu yapının yurt ve evlerinde kalmak istemeyenler de mecburiyet karşısında bu yapının evlerinde kaldı. Çünkü herkes gurbette sığınacak yuva aradı. Türkiye'nin il ve ilçesinde yurt, ev, dershane, okul olarak organize olan tek yapı bunlardı. Yapı; dershane, okul, ev vb. alanlarda Türkiye'de tek otorite oldu. Dünyaya açıldı. Evlerde yetişen 'Altın nesil' hep vitrin görevi yaptı. Herkes bunları iyi çocuk olarak gördü ve tanıdı.

Vatandaş ve devlet ibadet kısmı denilen vitrindeki bu çocuklara bakarken yapı geri planda hep iş çevirmiş, ihanet planları yapmış, dış güçlerle iş tutmuş...maalesef devlet de uyumuş veya uyutulmuştur. Nihayet bu yapı 15 Temmuz'da harekete geçti. Milletin ve devletin kendilerine emaneten verdiği topu, tüfeği, tankı, uçağı millete karşı kullandı. Milletin üzerine bomba yağdırdı. Şükür ki başaramadılar. Kısa bir sendelemenin ardından devlet duruma hakim oldu. Darbeye katılan ve suç üstü yakalananlar içeri atıldı. Yapının üstü denilen ihanet şebekesi ise kaçtı.

Devlet şimdi var gücüyle yapıya mensup kişileri kamudan ihraç etmekle meşgul. Kendi altını oyan bir yapıyı yok etmek, suçluları yakalamak ve onlara en ağır cezayı vermek devletin en doğal görevi ve hakkıdır. Buraya kadar yazdıklarım herkesin malumudur. Benimkisi malumun ilanı idi. Bundan sonra yapacağım değerlendirme benim şahsi kanaatimdir.

Devlet kamudan ihraç ettiklerinde ne kadar doğruyu isabet ettirmiştir. Görevinden el çektirenlerin ne kadarı hak etmiş, ne kadarı masumdur? Bunu benim bilme durumum yok. Fakat kamuoyuna yansıyan, iktidara yakın kalemlerin dahi konu edindiklerine göre görevden el çektirilen ve ihraç edilenler içerisinde masum kimselerin olduğu aşikardır. Zaten bir kısmı daha sonraları çıkan KHK ile geri göreve iade edilmektedir.

Değinmek istediğim bir başka mesele ise, Sayın Cumhurbaşkanı bu yapıyı tasnif ederken altı ibadet, ortası ticaret, tepesi ihanet diye tanımlamış ve ibadet kısmını kazanmak istediklerini beyan etmiştir müteaddit defalar. Fakat gelin görün ki, ihraçların çoğunda bu ibadet kısmı var. Çünkü FETÖ ile mücadele etmek için ortaya konan kriterlerde bu kesim var. Ya bylock kullanma, ya bankalarına para yatırma, ya da sendikalarına üye olma bu kesimde çıkıyor. Kripto olanlar her alanda, hatta devletin etkili yerlerinde görevlerine devam ediyorlar. Çünkü konan kriterlere göre tertemizler. Adı belli hainler piyasada yoklar, zaten kaçaklar. Bu durumda olan kime oldu? Yapının ibadet kesimi denilen alt kesimine. Yani korunacak olan kesim. Anadolu'nın mütedeyyin insanlarının kadına, kıza dadanmasınlar, düşünce olarak değerlerimize yabancılaşmasınlar, namazlarını kılsınlar diye teslim ettiği çocukları. Üstelik bu çocuklar başarılı çocuklar... İşin garibi bu yapının suyun başını tutanlar yok işin içinde.

Bu durum kime yaradı? Onu düşünmek lazım. Kanaatimce yapı, vitrinlik olarak kullandığı insanlardan kurtuldu. Çünkü hedefine ulaşmıştı. Bundan sonraki yapacaklarında bunlarla işi yoktu, ayakbağı olurlardı. Devlet de yüzüstü bırakılan bu insanları görevlerinden etti, kimisini içeri aldı. İşin garibi ihraç edilenler FETÖ'ye değil, devlete düşman olmuş durumda. Çünkü işlerinden eden devletti ne de olsa. Örgütün lideri dışarıda bir eli yağda, diğeri balda. Arkasından giden adanmış 'altın nesil' ise işini kaybetmiş ve dışlanmış bir durumda. Burada FETÖ bunları devletin kucağına iterek bir taşla birden fazla kuş vurmuş oldu. Kendisi bu saf Anadolu insanından kurtulmakla kalmadı, hemen hemen hepsini devlete düşman etti. Üstelik suça karışmayan da kalmamış olmalı ki devlet hâlâ temizlik harekatına devam ediyor. Daha kimlere dokunacak belli değil. Hatta öyle dokunuluyor ki, yapı ile hiç yolu kesişmemiş insanları bile götürüyor. Çünkü itirafçıların iftirasına maruz kalabiliyor. İşin garibi bu suçlu bulma avı daha nereye kadar gidecek belli değil.

İşin bir başka yönü, kimsenin kimseye güveni kalmadı. Herkes birbirine şüphe ile bakıyor. Düşman gibi görüyor. Hele kapalı bir bayanı veya namaz kılan bir erkeği görünce insan ne yapacağını şaşırıyor. Sevinsin mi üzülsün mü? Acaba FETÖ'cü mü diye düşünmeden edemiyor insan.

FETÖ ülkeyi ele geçirmede, başkasına peşkeş çekmede başarılı olamadı ama bu ülkeye onulmaz yaralar açtı. Bir ülkede güven kalmadı ise o ülke kolay kolay iflah olmaz. Sonra suça direk katılmadığı halde görevinden atılan bu insanlar ne yiyip ne içecekler? Aç köpek fırın deler misali bu insanlar yarın suça bulaşamazlar mı?

Bu ülkede yaşayan, suça direk katılmamış, yapının iç yüzünü bilmeyen ibadet kısmı bilinen kişileri kazanmak için çabalamak gerekir, kapının önüne koymaktan ziyade pasif göreve çekilmek suretiyle ekmeğini almadan uzaktan izlenmeli, yapı ile tekrar irtibata geçerse yakasına yapışılıp cezası verilmeli. Toplumsal barışa ihtiyaç var. Bu şekil mücadele FETÖ'nün ekmeğine yağ sürer. 21.03.2017

Bugünün öğretmenleri, doktorların dününü yaşıyor

Başlığım size garip gelmiş olabilir. Bu yazımda başlıkta da görüleceği üzere doktorlarla öğretmenleri mukayese etmeye çalışacağım.

Fazla değil “Tam Gün yasası” çıkmadan önce kamuda çalışan –aşağı yukarı- her bir doktorun, ikinci bir uğraşı vardı. Ya özel bir muayenehane açmış, ya özel hastanelerde ekstra nöbet tutmaya başlamış, yazdığı reçete için ya bir eczane ile anlaşmış bir durumda idi. Yapılan ameliyatlar için alınan ‘Bıçak parası’ hala belleklerimizden kaybolmadı. Çünkü ameliyat olabilmek için önce özel muayene ücreti, ardından bıçak parası vermek suretiyle devletin hastanesinde ameliyat olunabiliyordu. Rahmetli Vali Recep YAZICIOĞLU bir TV kanalında bu durumu şu şekilde açıklamıştı: “Görev yaptığım ilin devlet hastanesinde bir yıl içerisinde ameliyat olanların listesini çıkarttım, tek tek evlerini ziyaret ederek ‘Doktora bıçak parası verip vermediklerini’ sordum. 250 kişiden 4 tanesi verdim dedi. Aslında diğerleri de verdi de. Neyse…4 dürüst adam buldum diyerek bıçak parası alan doktorlar hakkında suç duyurusunda bulundum. Haklarında dava açıldı. Mahkeme günü geldiğinde bıçak parası verdim diyen dört kişi de ‘Biz bıçak parası vermedik’ diyerek daha önceki beyanlarından vazgeçtiler. Maalesef bıçak parasının önüne geçemedik.”

Doktorların daha fazla para kazanmak amacıyla bulduğu ikinci iş asıl işlerini aksatmış olmalı ki, hastanelerimiz esas işlevini yapamaz hale gelmişti. Hızlı bir şekilde yapılan muayeneler sadra şifa olmadı. İnsanımız öğle arasında, saat 16’dan sonra veya cumartesi günleri soluğu özel muayenelerde aldı. Bu tür muayenelerde genelde fatura vb işlem yapılmadığı için devlete de bir getirisi olmadı. Zira kayıt dışı ekonomi idi. Hastaneler iyice sos vermeye başlamıştı. Sonunda Sağlık Bakanlığı,  doktorlar için ‘Tam Gün Yasası’nı çıkartarak özel muayenelerin önüne geçti. Doktorlara tam gün hastanelerde çalışma mesaisi getirdi. Getirdiği performans sistemiyle doktorlardan en yüksek verimi almaya başladı. Bakanlığın bu tasarrufunu kaldırmak için başlarda doktorların iş bırakma eylemleri, Tabipler Odasının mücadelesi, mahkemelerin doktorlar lehine kararlar gibi yasaya karşı çıkmalar uzun süre devam etti.  Şu an hastanelerden muayene olan hastalar bu durumdan memnun. Başlarda işlerine gelmediği için doktorlar karşı çıkmış olsa da öyle zannediyorum şu anki durumu kabullenmiş durumdalar. Artık hastanelerden, doktorlardan pis kokular gelmemeye başladı. Sonuçta eskisi kazanamasalar da doktorların itibarı geri gelmiştir.

Başlıkta öğretmenler, doktorların dününü yaşıyor demiştim. Bugünün eğitimi dünün hastanelerini andırmaktadır. Verilen eğitimden ne öğretmen, ne veli, ne öğrenci, ne de MEB… kimse memnun değil. Eğitim ve öğretim yerlerde sürünüyor dense yeridir. Çıkış noktası bulmak için herkes bir arayış içerisine girmiştir. Bir yerde arayış varsa mutlaka buna cevap verilir. Okullardaki eksikliği tamamlamak için  dünün dershanelerinin gördüğü bu işlevi bugün değişik isimler adı altında etüt merkezleri, temel liseler, kurslar, takviye ve yetiştirme kursları, özel dersler aldı. Bu merkezlerde  az sayıdaki resmi görevli dışında çoğunluğu MEB’de çalışan öğretmenler  görev yapmaktadır. Yani öğretmen ikinci iş yapmaktadır. Tıpkı dün doktorların kurumu dışında çalıştığı gibi. Verilen özel dersin ise haddi hesabı yok. Öğretmenlerin büyük bir çoğunluğu dersi dışında evine gitmeden akşamın belirli bir saatine kadar ya kurs merkezlerinde ya da özel ders görevi ifa etmektedir. Ya da bir başka iş takibi yapmaktadır, işyeri açmıştır.

Ne dünün doktorları ne de bugünün öğretmenleri yaptığımız doğru mu sorgulaması yapmadı. Yapmak isteyen az sayıdaki kişi de çoğunluğun para kazanma hırsına mağlup olmuşlardır, içlerine sinmese de. Hem doktorlar hem de öğretmenler, su akarken testiyi dolduralım derdine düşmüşlerdir. Doktorlar sıfırı tükettikleri için yeni bir düzenleme ile fabrika ayarlarına döndürüldü. Öğretmenler ise çıkarılacak ‘Tam Gün Eğitim yasası’ öncesi son demlerini yaşıyor.

Niyetim bu iki güzide mesleği ve erbabını eleştirmek değil. Bir tespitte bulunmaktır. Bu ülkede sadece bu iki meslek erbabı bu durumda değildir. Hemen hemen kamuda çalışan birçok kişinin durumu bunlardan farklı değildir maalesef. Şunu ifade edeyim ki, kimse kimsenin itibarını yok edemez. Etik değerlerin dışında yapılan her şey o mesleğe zarar verir. En fazla da içindeki olanlar bu zararda pay sahibidir. Başımıza gelecek her şey de kendi yapıp ettiklerimizden dolayıdır. Kimse kimseye kızmasın. Geleceğimizi ve itibarımızı yok etmeyelim. Hayatta her şey para kazanmak değildir. Para kazanmanın dışında elde edilebilecek güzel hasletler de vardır. 19/03/2017

Çanakkale Ruhunu Kaybetmemek *

Birinci Dünya Savaşında Osmanlı Devleti Makedonya, Romanya, Kafkasya, Irak, Filistin-Suriye, Hicaz, Kanal ve Çanakkale olmak üzere 8 cephede   Rusya, Büyük Britanya, Fransa, Sırp ve bir kısım Araplara karşı savaşmıştır. 1914-1918 yılları arasında savaş 4 yıl sürmüştür. Cephelerden sadece Çanakkale cephesinde dillere destan bir başarı gösterilmiş, Çanakkale’de düşmana geçit verilmemiştir.

Mondros Mütarekesiyle birlikte ateşkes ilan edilmiş. Almanya’nın yanında savaşa giren Osmanlı;  savaşı kaybetmekle kalmamış, ülkesi İtilaf devletleri tarafından işgal edilmiş, başlattığı Kurtuluş mücadelesi 11/10/1922 Mudanya Mütarekesine kadar sürmüştür. Giden topraklara mı yanarsın, koskoca devletin yok olduğuna mı? Vatanı korumak için canını ve malını siper ederek şehit düşenlere mi üzülürsün, savaş sonucu sakat kalıp gazi olanlara mı veya mezarı bile belli olmayan kayıp insanlarımıza mı? Bugünden baktığımız zaman I.Dünya Savaşının Osmanlı topraklarını paylaşmak için Batılılar arasında bir danışıklı dövüşün yapıldığı anlaşılmaktadır. Vatan toprağı olarak bugün bize kala kala 783.562 km² bir toprak parçası kalmıştır. Vahşi Batı, ölümü gösterip sıtmaya razı etmiş bizi.

TC kurulduktan sonra kaybettiğimiz topraklara ve  insanına sırtımızı dönerek yönümüzü Batı ile ilişkileri geliştirip onların değerlerini almak için çaba sarf etmişiz. Yine bugünden baktığımız zaman bize küçücük bir toprak parçasını reva gören Batı, değerlerimize de yabancılaşmamızı sağlamıştır. Amacım geçmişi eleştirmek, yapılanları övmek ve yermek değildir. Bir tespitte bulunmaktır. Dilipak’ın dediği gibi: “Tarih bir övgü ve yergi değildir. Bir milletin tecrübesidir.” Önemli olan geçmişten ibret almak ve geleceğe emin adımlarla ilerlemektir. Bu ülke için emek sarf eden insanlara, ölümü göze alanlara, yaralanıp sakat kalanlara minnet borcumuz var.

Her yıl 18 Mart geldiği zaman “Çanakkale Deniz Zaferi” ile ilgili anmalar yapılır. Bu vatanı bize bırakmak için göğsünü siper edenlerden sitayişle bahsederiz. Nedense gündemimizde sadece Çanakkale var. Diğer cephelerden pek bahsedilmez. Birkaç yıldır Irak Cephesinde İngilizlere karşı gösterilen ‘Kût'ül-Amâre’ başarısından bahsedilmekte. Yani demek istediğim diğer cephelerin pek esemesi okunmaz bizde. Tarihimizi hatasıyla sevabıyla bilmemizde fayda var diye düşünüyorum. Öncelikle eğri oturup doğru konuşalım. 8 cephede yedi düvele karşı mücadele eden Osmanlı, Çanakkale Cephesi dışındaki cephelerde mağlup olmuştur. Düşmana geçit vermediğimiz Çanakkale’de -askeri kaynaklara göre- 56 bin 643 şehit vermişiz. 97 bin 7 sakatımız, 11 bin 178 kaybımız olduğu belirtilmektedir. Teşbihte hata olmaz biliyorsunuz. Bu, şu demektir: Bir maç düşünün. 8 gol yemişiz, bir gol atmışız. Sonuçta 8’e 1 mağlubuz. Bugün maçın tümü üzerinde değil sadece maçın belli bir anında gösterdiğimiz başarıdan övgüyle bahsediyoruz. Attığımız şeref golü var sadece. Kaybettiğimiz toprak parçasını da büyük bir hipermarkete benzetirsek, babadan miras kalan koca bir işletme, miras üzerine konan üç evlat sayesinde iflas ettirilmiş, bize kala kala bir bakkal dükkanı (783.562 km² bir toprak) kalmıştır.

Bazı insanlar niyet okumayı iyi bilir. Sakın bu kalan toprak parçasını küçümsediğim anlamı çıkmasın. Savaşın bir cephesinde gösterdiğimiz başarıyı gündeme getirirken diğer cepheleri göz ardı etmemek lazım. Bugün artık övgü-yergiden ziyade tecrübelerimiz konuşmalıdır. Zira sadece övgü ve yergi bize zaaftan başka bir şey vermez. Koca bir vatan toprağını hangi emellerle, kimler sayesinde kaybettik? Tekrar gafil durumuna düşersek bugünkü küçük toprak parçasını da arayacağımız işlenmelidir. Yeni yetişen nesle vatanı uğrunda şahadeti göze alabilecek Çanakkale ruhunu vermek lazım. O ruhun yaşadığına inanıyorum. Nitekim aradan 100 yıl geçmiş olsa da 15 Temmuz 2016’da bunu bu millet gösterdi. Sadece zayiat farkı var. Çanakkale’de 56 bin (halk arasında 250 bin), 15 Temmuz’da ise 250 şehit verdik.

2019 yılından 1915’lere doğru göz atarsak Canavar Batı, hala Osmanlı’dan kopardığı toprakların peşinde. Osmanlı’nın bıraktığı yerlerin hiçbirinin yüzü de gülmüyor. Çünkü savaş hala bitmemiş görünüyor. Anlaşılan paylaşım devam ediyor. Gözümüzü açmamızda fayda vardır. 2016’nın 15 Temmuz’unda yeniden yaşadığımız kurtuluş savaşı, unutmaya yüz tuttuğumuz Çanakkale ruhunu yeniden canlandırdı. Bizi birbirimize daha kenetlendirdi. Bu ruhu unutmamamız lazım. Allah, birlik ve beraberliğimizi daim eylesin. Bizi vatansız bırakmasın.

*18/03/2019 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

MEB'in yaptığı açık lise sınavları *

2017 YGS sınavları yapıldı. Sınava giren iki milyonun üzerindeki öğrenci 160 soruya cevap vermek için 160 dakika ter döktü. Öğrenciler zamanla yarıştı. ÖSYM'nin yaptığı bu tür sınavlarda çoğu öğrenci soruları yetiştiremediğinden şikayetçi olur. Çünkü tüm soruları çözebilmesi için öğrenci dakikada bir soru çözmek zorunda. Öğrencilerin erken bitirme diye bir durumu söz konusu olmaz. Zaten bitirse de 120 dakikadan önce salonu terk edemez. Sınava katılım da yüzde yüze yakın olur.

TEOG, MTSK ve AÖL gibi sınavları da MEB yapar. Bu sınavlar ise ÖSYM'nin yaptığı sınavların tam tersi olur. Özellikle açık lise sınavlarına katılım yüzde yetmişlerde kalır. Yani öğrencinin en az dörtte biri sınava girmez. Her sınavda öğrenci en fazla altı dersten sınava girer. 120 soruya 180 dakika süre verir. Öğrencinin her bir soruya ayıracağı cevaplama süresi 1,5 dakikadır. İlk yarım saat öğrencinin salonu terk etmesi yasaktır. Sınava giren öğrencilerin en az yarısı ilk yarım saatin bitmesini iple çeker. 120 soruyu hızlı bir şekilde cevap kağıdına desen çizer. İlk 20 dakika içinde yapar bunu. Geriye kalan 10 dakikayı da dinlenerek geçirir. Çünkü yorulmuştur. İlk yarım saat dolar dolmaz salonun yarısı boşalır. Geriye 5-6 öğrenci kalır. İkinci yarım saatte de 2 kişi hariç diğerleri sınavı bitirir çıkar. Geriye salonda iki öğrenci, iki de görevli kalır. Öğrencilerden biri bitirse de dışarı çıkamaz. Çünkü diğer öğrenciyi beklemek zorundadır kural gereği. Sınavını bitiren oflasa, sızlasa, homurdansa çare yok. Mecburen bekler. Sınav olan öğrenci ise 2 görevli ve bir öğrenciyi bekletmekten dört köşe olur. MEB'in kendisine verdiği bu sınırsız hakkı kullanır. Herkesin kendisini beklediğini hissetse de rahatsız olmaz. Hatta soruları bitirdikten sonra tekrar geriye döner, bir de kontrol eder. Çünkü zaman sınırı yok. Ara sıra görevliye ne kadar süre kaldı demesi ise patlamaya hazır üç kişiyi çıldırtmaya yeter. Ama görevlinin görevidir ne kadar süre kaldığını söylemek. Görevliler beklemekten dokuz doğururken sınav olan tek kişi dokuz takla atar. Böyle bir durumda görevliler sabır sınavına tabi olurken adayımız ise değerli olduğu hissine kapılır. Öyle ya...kendisini kaç kişi bekliyor? İki sınav görevlisi, üç sınav komisyonu, sınavda görevli emniyet görevlileri, il temsilcisi, kurye, yardımcı personel vs. Acaba MEB, bu öğretmenler sınavdan çok para alıyor, erken çıkarlarsa aldıkları parayı hak etmemiş olurlar diye düşünüp her sınavda bu şekil öğrencileri özellikle seçmiş olmasın(!)

Anlatmak istediğim MEB'in sınavlarında bir dengesizlik ve anormallik var. Açık lise sınavlarında katılım niçin yüzde yüz olmaz? Çünkü MEB sınavı ücretsiz yapıyor. Öğrencilerden sadece dönemlik 15-20 lira gibi bir kayıt yenileme ücreti alıyor. Niye girsin ki öğrenci sınava. Çünkü girdiği sınav ÖSYM'nin sınavları gibi tuzlu değil. Derse ciddi asılıp mezun olayım, kısa zamanda bitireyim derdi olmaz.

Sınavın süresi zaten anormal. Toto oynayanlarla ciddi asılanlar gibi iki zıt kutup aynı salonda. Üstelik sınav ÖSYM sınavlarına göre daha kolay. Verilen süre fazla. İçinizden: “Görevlisiniz, parasını alıyorsunuz, bekleyeceksiniz” diyebilirsiniz. Görevliler beklemeye bekleyecek. Bunda sorun yok. Tüm öğrenciyi beklemek var, bir de sadece bir kişiyi beklemek var. MEB'in örgün eğitime devam edemeyecekler için getirdiği bu sistem çok güzel. Okumak isteyen, diploma almak isteyen için yaş sınırlaması olmadan bir imkan veriyor. Sınav için epey masraf ediyor.

Sınavlardan verim elde edilebilmesi için MEB süre sınırlaması getirmeli, öğrenci zamanla yarışmalı, sınava müracaat ettiği halde geçerli mazereti olmadan girmeyenlere yaptırım uygulamalı. Öğrencinin sınava katılımını sağlamak için girdiği sınav başına ücret almalı. Belirli bir sürede dersleri veremeyenin ilişiği kesilmeli. 18.03.2017

* 20/03/2017 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

"Bu kadar yetki peygamberi bile bozar" *

Referandum öncesi siyasiler meydanlara indi. Önünde halkı ve canlı TV kanalını gören galeyana gelip coştukça coşuyor. Hepsi de dürüstlük abidesi bir görüntü çiziyor. Kimi niçin 'evet' denmesi, kimi de niçin 'hayır' denmesi gerektiğini anlatıyor meydan ve salon konuşmalarında. Verdikleri örneklerle kimi isabet ettirirken kimi de pot kırıyor.

Başlığımdaki cümle bir zamanların müzmin ama muhalefet liderine ait. Gelen tepkiler üzerine herhangi bir peygamberi kastetmedim açıklamasını yapmak zorunda kaldı. Aklı sıra yeni anayasa değişikliğinde evet çıktığı takdirde cumhurbaşkanına verilen yetkilerin fazla olduğuna işaret etmek isterken verdiği örnek, kaş yapacağı yerde göz çıkardı. Güya bu yetkilere peygamber bile sahip değildi. Şayet yetkisi sınırsız olsaydı bozulurdu, demek istedi. Maksadını aşan bir benzetme ve örnekleme idi. Düzeltmesinde Hz Muhammed'i kastetmediğini, herhangi bir peygamber açıklaması da yeni izaha muhtaçtır. Çünkü hiçbir peygamber kendi başına buyruk değildir. Allah'a karşı sorumluluğu vardır. Onlar sorumluluk çerçevesinde hareket etmiş, kendi nefsine uymamışlardır. Toplum nezdinde sınırsız bir yetkiye sahip olsa da Allah'a karşı sorumluluğu olduğundan kavmine karşı astığı astık, kestiği kestik şeklinde bir davranış içerisine girmemişlerdir. İşlediği günahlar varsa -ki biz bunlara zelle diyoruz- Allah tarafından hemen uyarılmıştır. Hatası söylenir söylenmez 'Sem'an ve tâaten' diyerek tövbeyi istiğfarda bulunmuşlardır.

Eski Genel Başkan Peygamberin veya peygamberlerin misyonunu biraz bilmiş olsaydı böyle bir örnekleme yoluna gitmezdi. Çünkü hiçbir peygamber makam-mevki, şöhret ve koltuk peşinde koşmamıştır. Varsa yetkisi?  Onlar, yetkisini Allah'tan almıştır. Çok öteye gitmeye gerek yok. Peygamberlik iddiasından vazgeçmesi için Mekkeli müşrikler amcası Ebu Talib'e gelmişler: Hasta ise tedavi ettirelim, para istiyorsa paraya boğalım, evlenmek istiyorsa en güzel kızla evlendirelim, başımıza başkan seçelim, demişlerdi. O ise, değil bunları; bir elime Ay’ı, diğerine Güneş'i koysalar ben bu davadan vazgeçmem, diyerek vaat edilen dünyalık her şeyi elinin tersiyle itmişti. Çünkü O, tıpkı diğerleri gibi karşılığını hep Allah’tan bekledi, kimseden bir beklenti içerisine girmedi. Sonra peygamberlerin tarihinde hiç diktatör peygamber örneği var mı? Kimse var diyemez.

Siyasiler mikrofonu görünce kendilerinden geçmemeli, ağızlarından çıkanı bilmeliler. Bin düşünüp bir konuşmalılar. Siyasi konuşmalarında mümkün olduğu kadar dini söylem kullanmamalıdırlar. Şayet kullanacaklarsa –kendileri bilmiyorsa bile- en azından yanlarında bu işleri iyi bilen bir danışman bulundurmalarında fayda vardır. Çünkü siyasi hayatımız gaflarla doludur. Her gaf rakibine malzeme verir. Ava giderken avlanma durumuna düşer. Kendini ve görüşünü anlatacağı yerde savunma yapma durumuna düşer.

Siyasiler de görüşlerini açıklarken rakibinin gafı üzerine siyaset yapmamalıdır. İrticalen konuşan bir insanın sürç-i lisanı olarak değerlendirmeli. Rakibini alt etmek için balıklama atlamamalıdır. Konuştuklarında halkı doğru bilgilendirme yolunu seçmelidir. Rakibini ezerek oy almaktan ziyade kendi görüşünü söyleyerek halkı ikna etme yoluna gitmelidir. Yapılan gafı sürekli gündemde tutmamak gerek.

Siyasete giren, siyaset yapan kişilerin de halkın değer yargılarını, dini hassasiyetlerini bilmesinde ve gözetmesinde fayda vardır. 18/03/2017

* 22/03/2017 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Bu adam ne yapmak istiyor?

Siyasi hayatına ANAP'ta bir ilçe belediye başkanı olarak başladı. 1991 yılında RP'e geçerek milletvekili oldu. Milletvekili iken Türkiye'nin nüfus bakımından ikinci şehrine belediye başkanı oldu. Partisi kapatılınca FP'e geçti. FP kapatıldıktan sonra ikiye bölünen partiler içerisinde ne SP'e, ne de AK Parti'ye geçti. Bir müddet bağımsız kaldıktan sonra DP'ye geçti. Partisinin başına geçmek için ortamı biraz kokladı. Baktı ki burada ekmek yok. 2002 yılında tek başına iktidara gelen AK Partiye 2003 yılında katıldı.

Türkiye'nin büyük bir şehrinde ardı arkasına kimseye nasip olmayacak şekilde 5 defa belediye başkanı seçildi. Halihazırda 5.dönem belediye başkanlığını deruhte etmektedir. Geçen dönem bundan sonra son demişti. Seçimler yaklaştığı zaman göreceğiz altıncı defa aday olup olmayacağını. Başarılı bir belediye başkanı mı bilmiyorum. Ama beş defa seçildiğine göre sanırım başarılı biri. 

Gazetecilik mezunu olmasından mıdır güçlü bir haber kaynağına sahip. Kimsenin ulaşamadığı gizli bilgileri elde etme özelliği var. Muhafazakar ve milliyetçi oylardan  oy alabilen birisi. Siyasi hayatı boyunca dengeleri gözetmiş ve 89 ilçe belediye mağlubiyetinden sonra rakiplerini hep ekarte etmeyi bilmiş ve partisinden aday olmayı becerebilmiştir. Ortamı germe konusunda çok maharetlidir. Gözden düştüğü zamanlarda ortamı iyi koklayarak  yeniden göze girebilmiştir. Sırtını hep kazanan kimselere dayayarak ayakta kalabilmiştir. Kavgacı bir üsluba sahiptir. CHP'lilerle kavga etmeyi iyi becerir. Kimsede olmayan arşiv onda vardır. Kaybedeceği yere adım atmaz. Kendi partisinden veya muhalefetten kendisine rakip olabileceğini sezdiği kişileri ezmesini iyi bilir. Müthiş bir demagogtur. Her tartışmada kavgacı üslubuyla zeytin yağı gibi üste çıkmada üstüne ikinci bir kişi daha yoktur. yazılı ve görsel medyayı kullanmasını iyi bilir. Sürekli TV kanallarında arzı endam eder. Sosyal medyayı özellikle twitter'i de kullanmada, gündem oluşturmada çok maharetlidir. Sanırım kendisine ait televizyonu da var. Türkiye'de az rastlanır bir şekilde hep zirvede kalmayı becerebilmiş ender siyasilerden biridir. Belki de tek kişidir.

Niyetim bu kişiyi anlatmak değil. Bu kişinin bir başka yönüne dikkat çekmektir. 7 haziran genel seçimlerinden önce kendi partisinin başbakan yardımcılığı ve hükümet sözcülüğünü yapan bir kişiye karşı bir açıklamasıyla parti içinde kol kırılır yen içerisinde kalır sözünü deldi geçti. Kendi partisindeki yol ayrımında olan bir kişiyi yok etmek için doğru ya da yanlış suçlar isnat etti. Karşılıklı atışmalar sonucu 7 Haziran seçimlerinde partisinin oy kaybetmesinde başrol oynadı. Araya girilmiş olmalı ki bu tartışma sumen altı edildi. Nice zamandır da açılmadı bu konu. Şimdi Türkiye’de önemli bir referandumun 16 Nisan’da oylaması yapılacakken hiç gereği yokken, üstelik yeri ve zamanı değilken ‘Gezi kalkışmasında hükümet devrildikten sonra yerine getirilecek kişi o idi’ diyerek yeniden eski defterleri açtı. Şimdi televizyonlarda bundan sonra bu atışmaları izlersek hiç şaşırmayalım. Geçmişi unutmayıp buzdolabından yeniden indirdiğine göre anladığım kadarıyla iyi bir kincidir. Öldürücü darbeyi vurmadan rahat edemeyecektir. Niyeti nedir? Ne yapmak istiyor? Gerçekten anlayamadım gitti.

Her seçim öncesi -parti içindeki eski dostların arasına giren limoni durumdan- faydalanma yoluna gitmesini iyi niyetle bağdaştıramıyorum. Eski birlikte çalıştığı insana vurmak suretiyle partisine zarar verdiğinin farkında olmaması mümkün değil. Bunun gibi kurt bir siyasinin attığı her taştan bir hesap peşinde olduğunu anlamak için siyaset bilmeye gerek yok. Şu kritik ortamda eski defterleri açması/açmaya çalışması pek hayra alamet değil. Partisinden yana görünürken sanki partisini yere sermeye çalışıyor izlenimi veriyor. Yazık gerçekten! Birileri, kendisini bulunmaz Hint Kumaşı sanan bu koltuk düşkününe haddini bildirmesi lazım. En azından şimdilik kulağı çekilmeli.

Sözlerimizi bir Hint atasözü ile bitirelim: “Eğer birileri oturduğu koltuktan kalkmakta sıkıntı yaşıyorsa kesinlikle altını kirletmiştir. 17/03/2017