Sigaranın Teki

Dediler ki sigaraya zam gelmiş. Daha önce kaç imiş ki şimdi kaç olmuş fiyatı dedim. Adını sanını bilmediğim markaların yeni zamlı fiyatları döküldü önüme.

Yanlış görmedim ise en düşüğü 66 lira, en yükseği 81 lira olmuş paketi.

Adeti kaça geliyor diye hesap makinesini açtım. 81/20= dedim. 4,05 TL çıktı sonuç. Bu demektir ki 05 kuruşu yuvarlarsam en pahalı sigaranın tanesi 4 liraya geliyor.

Sigaranın beherinin 4 lira olduğunu öğrenince, benim öğrenciler beni ayakta uyutmuş dedim. Zam gelmeden önce en pahalı sigara kaç lira idi bilmiyorum ama gençler, zil çaldı. Haydin derse dediğimde, elinde sigara olan çocuk, "Hocam, şunun tanesi 4,5 liraya geliyor. Atılır mı hiç dedi ve istifini bozmadan içmeye devam etmişti.

Gördüğünüz gibi zamlısı bile daha 4,5'u bulmamış. Zamane gençliği. Sanki sordum teki kaça diye.

Öğrenci karşında sigara mı içiyor demeyin. Hem de nasıl?

Çünkü zamane öğrencisi bunlar.

Biz içemezdik hiç demeyin. Dedim ya zamane nesli bunlar.

Giderekten sigara ve çakmak isterlerse veya uzatırlarsa hiç şaşırmayacağım. Siz de buna alışsanız iyi olacak.

Ben buna alıştım. Sadece tanesi 4,5 demelerine takıldım.

Bu arada pahalı sigara içiyorlar. Benden zenginler hani.

Sen yapabilir misin, hocalarının karşısında içebilir misiniz derseniz, derim ki bu nesildeki özgüven bende yoktu. Bugün bile eski hocalarımdan birini görsem, yanlarında içmediğim gibi elimde varsa da atarım.

*

Fakülte son sınıfta iken stajımı yapmak üzere mezun olduğum okula görevlendirildim.

Danışman öğretmen nezaretinde derslere girip çıkıyoruz bir arkadaşla birlikte.

Aradan beş yıl geçmesine rağmen hepsi dersime giren ve beni tanıyan öğretmenlerimdi.

Saygıda kusur etmedim hiçbirine.

Öğrenciliğimde hiç gitmediğim gibi stajyer öğretmenken de öğretmenler odasına girmedim. Teneffüsleri bahçede adımlayarak geçirdim.

Boş derslerde, okulun dışına çıkarak binaların arasına girdim. O zıkkıma olan ihtiyacımı orada sote yerlerde giderdim.

Bugün bile karşılaşsam, birlikte otursak, yanlarında asla içmem. Siz ne derseniz deyin. Adına saygı veya korkaklık deyin, böyle gördüm, böyle uyguluyorum.

Suya Ayar Vakti

Büyükşehir Belediyemiz enflasyon güncellemesi çerçevesinde, üç aydan üç aya şebeke suyunda fiyat ayarlaması yapıyor. Şu ana kadar 15 m³'ü KDV ve ÇTV hariç 27,95 TL iken 1 Ocaktan itibaren şehir merkezindekiler, tonunu KDV ve ÇTV hariç 30,27 TL'den içecek. 16 ton ve üzeri sarfiyat ise yine KDV ve ÇTV hariç 42,96 TL'den hesaplanacak. Cıs! Hiç tavsiye etmem. 

KDV ve ÇTV oranlarını bilmiyorum. Bu rakamlara siz bu oranları da ekleyiniz.

Su uyur düşman uyumaz demeyeceğim. Çünkü su uyuduğu zaman belediyenin sayacı da uyuyor. Sayaç uyumayınca belediye de çalışıyor. Çünkü hizmette sınır yoktur. Yani kullanmazsan sorun yok. Tek kuruş ödemezsin suya.

Kullanmazsak olmaz. Zira su hayat ve her şey derseniz, 15 tonu geçmeyecek şekilde kendinizi ayarlamanızı şiddetle öneririm. Benim önerimi dikkate alın ama gittiğim yoldan gitmeyin. Zira 15 tona göre ayarlayamadım hiç kendimi. Yani hiç hesabım tutmadı. 

Bu demek değildir ki battı balık yan gider. Öyle değil. Nasıl ki belediye hesap kitap yapıyorsa, hiç hesabım tutmasa da ben de yine hesap kitap yapacağım. Hesabımın tutmamasını lütfen ayıplamayın. Çünkü hesabı tutmayan tek ben değilim. Koskoca devletin yıllık enflasyonu tutmuyorsa benimki de tutmuyor. Bu demektir ki devlet tencere ise ben de kapağım. 

Hesap ve kitabın tutmamasında, her ne kadar sorumluluk evin aile reisi olarak bende ise de eve gelen misafirlerim de bu hesabın tutması için bundan sonra taşın altına elini koyacak.

Misafir ne yapabilir. Sen evin içine bak demeyin. Benim gücüm evin içine yetmez. Ancak misafire sözüm geçer. Bilin ki tasarruf genelgesinde Meclis ve Beştepe gibi bazı  istisnalar var ise tasarrufta da benim ev istisna. 

Bu arada misafir deyip de geçmeyin. Geçen iki defa kalabalık misafir ağırladım. İlkinde üç çaydanlık çay, ikincide 2 çaydanlık çay gitti. Afiyet olsun ama bu kadar su nereden gelir demediler. Abbas'ın kör kazı gibi içtiler. İçleri çayla doldu. Hele biri vardı. Yanıma oturdu. Güya çayı pek sevmezmiş. Doldur üstat dedi durdu. Bildiğin çaykolik çıktı. İyi ki çayı sevmiyormuş. Bir de sevseydi, halim nice olurdu, benim adıma siz düşünüverin. Bu arada KDV ve ÇTV dahil suyun tonu kaça varıyor, yaptınız mı bu hesabı? 

Toplam beş demlik çaydanlığa ne kadar su gittiğini de hesaplaya durun. 

Bizim çayı içenler şişede durduğu gibi durmadı. Akar yanı aşağıda imiş bazılarının. Üstat, tuvalet müsait mi dedi bazıları. Bunu duyunca çaya giden sudan geçtim. WC, lavabo... vay anam vay. Mübarekler, tutamayacaksınız, niye içtiniz bu kadar çayı? 

O kadar çayın ardından, içilen çay susuzluklarını gidermemiş olmalı ki üstat, bir su getirir misin dedi iki tanesi. Emriniz olur. Hepsi de benden küçük üstelik. Suyu da getirdim. Lıkır lıkır içtiler. Çay, su derken adeta Salih peygamberin devesi gibi içtiler diyeyim de siz beni anlayın. 

Bu arada anlayışınız için teşekkür ediyorum. 

Bu misafirler meselenin ciddiyetini anlamadılar. Yazı konusu ediniyorum ki kafaları dank etsin. Şayet bir daha evime misafir gelirlerse, lütfen bir bardak çayla yetinin ki hem çaydanlık çaydanlık çay çekmeyeyim hem de ardından soluğu tuvalette almayın. Bir bardak içince, kafi. Ziyad olsun. Fazlası uyutmuyor deyin. Unutmayın ki bir bardakla yetinirseniz ölmezsiniz. Umarım, su konusundaki hassasiyetime gerekli özeni gösterirsiniz değerli misafirlerim. 

Bu arada bizim okulda öğleye kadar görevli 13 çaydanlık çay demliyormuş. Vay be! 

Beterin beteri var dedikleri böyle bir şey olsa gerek. 

Benim misafirler yine iyiymiş. Görevli, "Kınık sığırı gibi içiyoruz" dedi. Abbas'ın kör kazı değil miydi dedim. Böyle de denir dedi. 

Bu arada sayın misafirlerim, fazla çay sizi tuvalete götürdüğü gibi aynı zamanda kansızlık yapıyormuş. Bilin istedim. 

Yakışıyor

Şu açık saçık giyinen kadınlar yok mu? Allah onları bildiği gibi yapsın.

Ama efendim, kızacaksın ama sizin kız da açık saçık giyiniyor.

Evet, giyiniyor ama Allah var, benim kıza yakışıyor. Siz ona yakışıyor haspaya diyorsunuz.

*

Efendim, Şu terörle bağını kesmeyenler var ya işte onlar teröristtir. Bunlarla görüşenler, onlarla seçimde birlikte hareket edenler de teröristtir demiştiniz. Seçimlere böyle gitmiştiniz.

Eee ne var bunda? Öyle tabi.

İyi de şimdi alenen görüşüyorsunuz. Bir araya geliyorsunuz. Aracılığınızla terörist başı ile görüşmeye heyet gönderiyorsunuz. Onu Meclise çağırıyorsunuz. Umut hakkından yararlansın diyorsunuz.

Evet, dedim. Ne var bunda?

Bir çelişki yok mu?

Ben ve çelişki bir araya gelmez ikilidir. Ki ben milliyetçi ve vatanperver biriyim. Bundan şüphen mi var? Ben ne yapıyorsam, vatanım için yapıyorum.

O görüşenler vatanperver değil mi? Milliyetçilik sizin tekelinizde mi?

Ben ve milliyetçilik ikimiz bir fidanız misali bir fidanız. Bize yakışıyor bu. Ama başkasına yakışmaz. Biz terörle aramıza mesafe koyarken onlar koymuyor. Biz vatanı düşündüğümüz kadar onlar vatanı düşünmüyor.

Niyet meselesi diyorsun. Yani niyet okuyorsun.

Aynen öyle. Zira bizim işimiz bu.

*

Efendim, İmralı'ya gidecek heyetin içinde sizin de olmanızı istiyoruz.

Şeref duyarım ama benim bulunmam sakıncalı olmaz mı?

Niye sakınca olsun. Senden iyisini mi bulacağız?

Efendim, ben belediye başkanlığından el çektirildim.

Olsun.

Ha bana bir büyükşehrin belediye başkanlığı reva görülmezken tüm ülkenin meselesinin çözümü için beni heyete dahil ediyorsunuz.

Eve, biz seni istiyoruz.

Demezler mi belediye başkanlığı sakıncalı olan birini heyete dahil ediyorsunuz.

Varsın desinler. Biz istedikten sonra başkasının ne demesinin ne önemi var. Biz yakıştırdıktan sonra başkası ne derse desin.

Siz bilirsiniz.

Bu arada bir sonraki seçimde de belediye başkanlığına adaylığını koy. Bunu telafi edelim.

Diyelim ki aday olup tekrar seçildim. Tekrar el çektirmeyecek misiniz? Bana başkanlık yaptıracak mısınız?

Onu zaman gösterecek. Ki farz et ki aldık. Ayrıca almazsak olmaz. Çünkü bağımlılık bu.

O zaman ne anladık bu işten.

Biz seni tarihe geçirmek istiyoruz.

Nasıl?

Dördüncü defa belediye başkanlığından el çektirilmek suretiyle büyük bir rekora imza atacaksın. Bu rekorunu da kimse kıramayacak. Böylece tarihe geçeceksin.

*

Su fiyatlarına, temsil ettiği zihniyetten dolayı siyaset arenasında sürekli ekmek yediğiniz bir belediye zam yaptığı zaman fahiş zam, kazık zam diyeceksiniz.

Uğruna dava diye çırpındığınız zihniyet yani savunduğunuz belediye suya zam yaptığı zaman hiç sesinizi çıkarmayacaksınız. Hatta gerekli diye savunacaksınız. Çünkü birilerine fahiş zam yakışmazken siz birilerine çok yakışıyor. 

Ramazanın İşaret Fişeği Recep

Recep,

Aylardan bir ay demeyin.

Aynı zamanda erkeklere verilen bir isim demeyin.

Farklı aylardan biridir.

Üç ayların başlangıcı ve başıdır.

Ramazanın işaret fişeğidir.

Geldi mi recep.

Ramazana sayılı günler kalmıştır.

Bir bakmışsınız şaban, ardından ramazan.

Ramazan deyip de geçmeyin.

On bir ayın sultanı kabul edilir.

Bir ay boyunca oruca niyet edilir.

Oruç fobisi olanlara düşer bir kabus.

Sanırsın ki Karadeniz'de gemileri battı.

Nasılsa bir ay değil mi demeyin.

Recep, şaban geçmişse, bu da geçer demeyin.

Bilin ki recep ve şabandaki hız ramazanda yok.

Görünce ilgiyi ramazan. Yavaştan alır gitmeyi.

Gitmeye hiç niyeti olmaz.

Madem beni seviyor ve gitmemi istemiyorsunuz,

O zaman ağırdan alayım der.

Durur da durur.

Durmakla da kalmaz. Dilini damağını kurutur.

Akşamı iple çekersin.

İftarla beraber sofraya verirsin kendini.

Üzerine bir çay içeyim keyif atayım dersin.

Gevşeme, bırakma kendini. Daha var 20 rekat teravih var der.

Teravihin ardından şöyle uzun oturayım dersin.

Gözünü önüne gece vakti yapılan sahur gelir.

Sabaha dinç kalkmak için sahura kalkmak gerek.

Sahuru yapmayınca psikolojik yönden çöküyor insan. Sahura da kalkamadım dedirtir insana.

Hasılı uzun oturtmaz seni. Elin mahkum yatacaksın.

Uykulu uykulu sahura kalkar, atıştırırsın.

Gözünden uyku akıyor.

Yatayım diyorsun.

Sabah namazı var.

Ezanla birlikte kılıp yatayım zira sabah mesai var diyorsun.

Süleymaniye'den bir ses: Daha imsak başlamadı. Sabah namazı vakti girmedi. Bekleyeceksin. Değilse namazın olmaz diyor.

Diyanet ise boş ver sen Süleymaniye'yi. Bal gibi olur namazın. Aha bu da ezanı diyor.

Haliyle kafan karışıyor.

Bir de iş var sabah sabah.

Ya alternatif imsak vaktini bekliyorsun ya da bobalı boynuna Diyanet'in diyorsun.

Bu durum bir ay boyunca mütemadiyen böyle devam eder.

Memurun pazartesi sendromu gibi oruçta zorlananlar, ramazanın çıkmasını iple çekerken, devreye, olsa da daha tutsak, ne zaman geldi, ne zaman bitiyor diyenler giriyor.

Pazartesi sendromu gibi oruç tutanlar neyse de olsa da tutsak diyenlere, madem öyle. Yılın diğer günlerini de oruçlu geçirin, elinizden alan mı var demek lazım.

Bir de ramazan yaklaşırken şu orucu nasıl yırtarım deyip doktor doktor dolaşanlar var. Çünkü hasta bunlar. Bir doktor dese ki oruç tutamazsın. Dünyalar onların olur. Gelir yanına. Doktor yasakladı. Tutamıyorum der. Oruç oruç onları teselli etmek de sana düşer.

Hasılı ramazanın işaret fişeği üç ayların başlangıcı recep, bana bu gözlemleri gözümün önüne serdi.

Benden aktarması. Gerisi size kalmış. 

Sınırımızdaki Mayınlar

Bugün nereden aklıma geldiyse yılın ilk gününde mayınlar aklıma geldi. Yazıma önce bir mayın fıkrasıyla başlamak istiyorum:

Körfez Savaşından 4 yıl önce Kuveytli kadınlar üzerinde bir inceleme yapan Amerikalı bir gazeteci, Kuveytli kadınların erkeklerinden 4 metre arkada yürüdüklerini tespit eder.

Savaştan 4 yıl sonra tekrar Kuveyt’e gelen gazeteci, kadınların erkeklerden 4 metre önden gittiklerine tanık olur. Kısa zamanda meydana gelen devrim niteliğindeki bu değişimin sebebini öğrenmek için gazeteci, kadınların yanına gider ve bunun sebebini sorar. Kadınlar: ‘Mayınlar efendim!’ cevabını verirler”.

Ne olmuş mayın varsa demeyin. İsterseniz bir basın bir mayının üzerine. Havaya uçurur. Tüm vücudunu lime lime eder. Mezara konacak tek organın kalmaz. Çünkü ara ki bulasın.

Bu fıkrada kadının değersizliğine işaret ediliyor. Bir tehlike anında ölecekse ilk önce kadınlar ölsün demektir bunun adı. Kadın mayına basıp ölecek ama mayını temizlemek suretiyle geriden gelen erkeklerin de güvenliğini sağlamış olacak.

Bu mayın fıkrasından bir başka mayın olayına gelelim. Bildiğiniz gibi Suriye iç savaşı 2011 yılında çıktı. Bu iç savaş dolayısıyla ülkelerindeki bu kirli savaşa alet olup ölmek istemeyenler başta Türkiye olmak üzere civar ülkelere sığındılar. Çoğunluğu da bize geldi.

Burada, bizim en uzun sınırımız olan Suriye sınırı boydan boya mayın kaplıydı. O mayınlara ne oldu? Onlar bu sınırdan nasıl geçti, geçerken mayına basarak ölmediler mi diye bir soru gelmesi normal.

Sınırdan geçerken mayın patlamadı. Patlamadığı için mayın dolayısıyla ölen Suriyeli olmadı. Çünkü mayın yoktu sınır boyunca.

Haydi bir soru daha soralım. Ne oldu buradaki mayınlara? Biz ülke olarak o mayınları 2010 yılında ihaleyle boydan boya temizlettik.

Hatırlarsanız, mayın temizleme ihalesini İsrailli bir firma almıştı. Gelen tepkiler üzerine bu ihale iptal edilerek başkasına verilmişti.

Düşünmeden edemiyor insan. 2011 Suriye iç karışıklığı çıkmadan bizim Suriye sınırımızdaki mayınları 2010 yılında, yani iç karışıklık ortaya çıkmadan bir yıl önce temizleniyor.

Burada sormak lazım. İç karışıklıktan bir yıl önce mayınların temizletilmesi tesadüf mü yoksa mayın temizliği planın bir parçası mı? Tabiatta tesadüflere yer olmasa da bu mayın temizliğinin tesadüf olmasını isterim. Tesadüf değil de daha önce planlanmış bir iç karışıklığın parçası ise vay halimize. Bizim öngörümüz ise yine vay halimize.

Tesadüf veya planın parçası ya da öngörümüz. Bunu yani mayın temizliğini biz mi planladık yoksa bu planın senaristi başkası veya başkaları mı?

Sonucu hiç lehimize olmasa da gönül ister ki bu plan bizim eserimiz olsun. Eğer başkası ise yani bir başkasının senaryosu ise bu demektir ki biz senarist veya aktör değiliz. Olsak olsak başkalarının yazdığını oynayan bir aktör oluruz. Bunu da ülkeme yakıştıramam.

Bu mayın temizleme öngörüsü veya zamanlama hatası bizim ülkenin eseri ise sonucu vahim olsa da bir yıl öncesinden plan yapmak ve öngörüde bulunmayı da kıskanırım. Çünkü ben yarının planı yapamıyorum, öngörüde bulunamıyorum. Kısaca burnumun ucunu göremiyorum.

Az önce bu mayın temizliğini birine söyledim. Önce düşündü. Sonra “Biz o mayınları, Hicaz’a tren yolu döşemek için temizledik” demez mi? Pes doğrusu dedim. Öyle ya ülkenin her bir yerini demiryolu ile döşedik de Hicaz’a uzanacak demiryoluna gelmişti sıra. Sizi bilmem ama bu adanmışlığın bu anlayışın bu düşüncenin bu inanmışlığın bu azim ve gayretin karşısında ben duramam. Atom da duramaz. Çünkü parçalanıp yok olur. Mayın da duramaz.

Sahi Suriye iç savaşı çıkmadan bir yıl önce bu mayın temizliğine siz ne dersiniz? Nasıl yorumlarsınız?

Misafir Yazarın Kaleminden Dökülenler

Kendisi de “Değirmenden Mektup Var” başlıklı (http://degirmendenmektupvar.blogspot.com/" başlıklı bloğa sahip. 

Kalemi kuvvetli, okuyucusu bol, yazıları çokça yorum alan bir yazar. Onca işinin arasında sağ olsun benim yazılarımı da okur. Çoğu yazıma da yorum yazarak yazılarıma katkı sunar. Bu vefalı okuyucum aynı zamanda ülkesini dert edinmiş, ülke meselelerine kafa yoran ve öneriler sunan biri. 

Recep Altun isimli bu kardeşimiz, yılın son günü (31.12.2024) “Yabancılar Sorunu” (https://dilinkemigiyok.blogspot.com/2024/12/yabanclar-sorunu.html) başlıklı bir yazı kaleme almıştım. Bu yazıma da üşenmeyip yorum yazmış. Yazıma yazdığı yorumu buraya aynen alıyorum:

“Kim ne derse desin, ben ülkemize böyle gelişi güzel yabancı sığınmacı ya da göçmen alınmasına karşıyım.

Ülkemiz içinde zaten birbirimizle yeteri kadar sorunumuz var. Bu göçmen ya da sığınmacıların ihtiyaçları nasıl gideriliyor? Bunlar ülkemizin ekonomisine yük olmuyor mu? Ekonomimize yüklenen bu yükü kim taşıyor? Bizler taşımıyor muyuz?

Almanya'ya, Hollanda'ya, Fransa'ya giderek orada çalışan Türkler var. Ama onlar Suriyeliler gibi sığınmacı olmadılar oraya. O devletler Türkleri ülkelerinde misafir işçi olarak çalıştırmak üzere bizzat çağırdılar, bizler de gittik. Bizi onlar çağırdılar.

Biz Suriyelileri, Afganlıları çağırdık mı? Hayır! O halde, Türkiye'de ne kadar yabancı sığınmacı, göçmen varsa ülkemi terk etsinler, ülkelerine dönsünler. Ben onlara ne merhamet ederim ne de acırım.

Avrupa neden Suriyeli, Afganlı, Somalili, Sudanlı göçmenleri ülkelerine kabul etmiyor? Akılsız olanlar onlar da akıllı olanlar bizler miyiz? Yapmayın Allah aşkına! Ülkemde hiçbir yabancı sığınmacı, göçmen, statüsü ne olursa olsun görmek istemiyorum.

Bakın Ben Kırşehirliyim. Bizim yöremizde o kadar çok Kürt kardeşlerimiz var ki daha bugüne kadar onlarla bizim aramızda hiçbir sorun olmadı ve yaşanmadı. Onlar daha çok hayvancılıkla uğraştıkları için maddi açıdan çok da zenginler. Yani durumları iyi.

Ülkemizde kaşınacak çok yumuşak karınlar var iken, neden bir de Suriye, Afgan, Pakistan, Somali, Sudan gibi ülkelerin insanları ile demografik yapımızın bozulmasına müsaade edelim.

Bakın ülkemizde şu anda olabilecek çok kötü şeylerin temeli atılıyor. Bahçeli denen zat-ı muhterem de bu işlere alet oluyor. Yazıklar olsun!

İsrail kendi güvenliği, huzur ve mutluluğu için etrafındaki tüm ülkelere saldırıyor, ha bire insan öldürüyor, cinayetlerine devam ediyor, kimsenin gıkı bile çıkmıyor.

Şu anda Galata köprüsünde Filistin yürüyüşü yapılıyormuş. Arkadaş kendi sorunlarımızı hallettik, sesimizi duyurduk da Filistin mi eksik kaldı? Ne oluyoruz böyle? Ahır sekisinde oturuyoruz, İstanbul türküsü çağırıyoruz.

Ben ülkenin gidişatından hiç memnun değilim. İktidar, hırsı ve saltanatı uğruna, vatandaşını ve ülkesini satacak duruma gelmiştir. Bu gidişata dur demenin vakti geldi de geçiyor bile. Eğer, hala başımızı kuma gömmeye devam edeceksek, bu çanların kimin için çalındığını daha sonra kulaklarımızı sağır edecek şekilde duyacağız ama iş işten geçmiş olacak.

Ülkeme zarar veren herkese yazıklar olsun, lanetler olsun, Allah'ın gazabı üzerlerine olsun!..

Yeni yılınızı tebrik ederim. Yeni yılın ülkeme, sağlık, sevgi, kardeşlik, barış, huzur, güven, istikrar ve mutluluklar getirmesini diliyorum.

Yorumumu yayımlamak zorunda değilsiniz. Okuduktan sonra kaldırabilirsiniz. Çünkü çok öfkeliyim ve yorumum öfke dolu. Anlayışla karşılarım”. (Recep ALTUN)

Beklentisiz Yıl

Her yeni yıl, dünün devamı bugün olsa da tüm umutlarımızı yeni yıla bağlarız, beklentilerimizi, iyi dilek ve temennilerimizi dile getiririz. Mutlu yıllar. Yeni yılın bu yıldan iyi olmasını dileriz deriz.

Tüm bu iyi niyet temennilerimizin çoğu bu yeni yılda da gerçekleşmez. Allah'ın yeni yılı mı biter. Bu yıl yine iyi gitmedi deriz.

Tüm umutlarımızı bir sonraki yıla aktarırız. Her ne kadar perşembenin gelişi çarşambadan belli idiyse de bir umut bizimkisi.

Nasıl bir hayatsa, her yeni yıl bir önceki kötü yılı aratıyor.

Haliyle büyük umutlarla girdiğimiz ve yaşadığımız her yıl bizler için daha doğrusu büyük çoğunluk için hep hayal kırıklığı oluyor.

Aslında hayal kırıklığına uğramamızın nedeni, beklentilerimizdir.

Ne kadar az beklenti ya da hiç beklenti içine girmemek o kadar huzur demektir. Haddi zatında ne beklersek bekleyelim ne istersek isteyelim, istediğimiz huzurdur.

Huzurumuzun kaçmaması da bizim elimizde.

Bunun yolu da her yeni yılın daha kötü geçeceği yönünde kendimizi hazırlamak gerek. Yani en kötü senaryoya hazırlıklı olmak.

Hoş, bu yeni yıl önceki yılları aratacak öngörüsünde bulunsak, aklına kötü şeyler getirme. Hayır dileyelim, hayır olsun uyarısına muhatap oluruz.

Halbuki kötü senaryoya kendimizi hazırlarsak, girdiğimiz yıl çok kötü geçerse, zaten böyle düşünmüştüm. Düşündüğüm gibi oldu deyip şok geçirmeyiz, hayal kırıklığına da uğramayız.

Biraz veya daha iyi olursa yani düşündüğümüz gibi kötü çıkmazsa, oh be, ne ummuştum ne buldum, bundan iyisi can sağlığı deriz.

Şiddetle öneririm kötü senaryo tablosu çizmeyi.

Ne biliyorsun, yaşadın mı demeyin.

Test etmişliğim var.

İlk öğretmen atamamda; terör, hava şartları, ulaşım ve imkan yönünden, Doğu ve Güneydoğu’nun şartları en kötü yerlerini gözümün önüne getirdim. Dedim ki buralar garanti. Kendimi hazırladım buna. Atamalar açıklandı. Gaziantep Nizip çıktı.

Nizip’te 2,5 yıl çalıştıktan sonra zorunlu hizmet için Adıyaman’ı tercih ettim. Adıyaman çıktı. Sırada görev yapacağım yerin belli olması kalmıştı. Bu süreçte bir arkadaş, hafta sonu Adıyaman’ın ilçelerini dolaşıp gelelim. Beğendiğimiz yerin olması için araya birilerini bulalım dedi. Yok, sen dolaş gel. Buna gerek yok dedim. O arkadaş dolaşıp geldi. Hangi ilçeleri iyi, hangileri kötüymüş dedim. Gölbaşı, Kahta, Besni iyiymiş dedi.

İyi-kötü derken yanlış anlaşılmasın, ulaşım, büyüklük, il merkezine uzaklığı, kış şartları ve çalışma imkanları yönüyle.

De hele kötü yerlerini bu vilayetin dedim. Gerger ve Sincik’miş. Ben Gölbaşı ve Kahta için birilerini araya koyacağım dedi. Tamam, sen birilerini araya koy. Ben yerimi buldum dedim. Neresi dedi. Gerger ve Sincik garanti dedim. Güldü. Olur mu öyle şey dedi.

Kardeş, en kötü yerleri buralar ise buralara göre kendimi hazırlayacağım. Buralar çıkarsa, zaten demiştim, bekliyordum derim. Yok, daha iyi yerler çıkarsa, benim için aliyyülâlâ olur dedim. Hadi bakalım, hayırlısı dedi.

İl dağılım yaptı. Sonuçlar açıklandı. O arkadaşa Besni, bana ise Kahta geldi.

Kahta hem büyüklük hem merkeze yakınlık hem yerleşim yeri hem ulaşım hem de gelişmişlik yönünden Besni’den daha iyiydi.

Vay abi, ben araya birilerini koydum. Şu gelen yere bak. Sen ise kimseyi bulmadın, dört ayak üzerine düştün demişti.

Uzatmayayım, gördünüz değil mi huzuru.

Unutmayın, formülü tekrar söylüyorum. Hangi konuda olursa olsun her konuda en kötü senaryoya hazır olmak, beklenti içine girmemek.

Sonuç olarak, bu yeni yıldan hiçbir şey beklemiyorum. Kötü geçti denilen 2024’den daha kötü olacak diyor, buna göre kendimi hazırlıyorum.