Sandıkta Konuşalım! **

Seçime giden partilerin siyasi partiler yasasına göre ittifak yapmasının yasak olduğu 1991 yılında yüzde 10 barajını aşmak amacıyla RP, MÇP ve IDP bir araya gelerek Refah Partisi amblemi altında genel seçimlere girmişti. Adı geçen partiler resmi olmayan bu birliktelik sonucu barajı aşmış ve 62 de milletvekili çıkarmışlardı.

Seçimden önce Refah Partisine geçmek suretiyle vekil adayı olanlar, milletvekili seçildikten sonra istifa ederek kendi partilerine geçti. 19 vekil ile MÇP, Meclis'te grup kuramadı. "Pazara kadar değil, mezara kadar buradayım, zira biz gemileri yaktık da geldik" diyerek RP'ne katılan IDP de seçilen 3 vekiliyle IDP çatısı altında Meclis'teki yerini aldı.

Seçimden önce başlayan "İttifak ne yapacak" heyecan ve endişesi yüzde 17'ye yakın oy alınca seçim sonrası yerini başarının konuşmasına bırakmıştı. Seçimde "Hangi partinin katkısı fazla olmuştu?" değerlendirmeleri de eksik değildi.

Bir gün kalabalık bir arkadaş grubuyla yemek yerken konu döndü dolaştı, yine ittifaka geldi. Ortamda bulunanlar ağırlıklı olarak Refah Partisine oy vermiş kişilerden oluşuyor ve gözlerden sevinç okunuyordu. Biraz muziplik olsun diye "Seviniyorsunuz ama ittifakta Islahatçı Demokrasi Partisinin (IDP) katkısı büyüktü. Eğer o olmasaydı bu kadar oy alamazdınız" dedim. Benim bu konuşmama oradaki bulunanlar kahkahayı bastı. Çünkü IDP, ittifakın en küçük ortağıydı, önceki seçimlerde alabildiği en yüksek oy yüzdesi binde 9'u geçmemişti hiç. Bundan dolayı IDP'nin (şimdiki adı, Millet Partisi) ittifaka katkısının fazla olmadığını herkes biliyordu. Katıla katıla gülmeleri de bundandı. Fakat o da ne! Gülenlere orada bulunanlardan biri "Ne gülersiniz, adam doğru söylüyor. Eğer IDP olmasaydı bu kadar milletvekili çıkarılamazdı" diyerek tepki gösterdi. Oradakiler ve ben, ne olduğunu anlayamamış ve şaşırmıştık. Ortam gerilmişti. Kısa bir duraksamadan sonra arkadaşlar "Olur mu öyle şey" diyerek tekrar gülmeye başladılar. Fakat ben gülemedim, dudaklarımı ısırdım. Nasıl gülebilirdim ki? Çünkü ittifak başarısına -şaka olsun diye- farklı pencereden bakan bendim. Daha doğrusu fikir babasıydım. Bugünkü aklım olsaydı o gün o espriyi de yapmazdım.

91 ittifakında başımdan geçen bu anekdotumu niçin anlattım? Yine bir seçim sathı mailine girdik malumunuz. Demokrasinin vazgeçilmezi olan seçimler ve siyaset bizi bölüyor, kırıyor, döküyor, incitiyor. Birbirimizi kırıp dökmemek, küstürmemek ve incitmemek için nerede, ne zaman, hangi ortamda ne konuşacağımıza dikkat etmemizde fayda var. Özellikle siyasi mülahazalardan kaçınmak, bir partinin lehinde veya aleyhinde görüş bildirmek, paylaşımlarda bulunmak için yoğurdu üfleyerek yemede fayda vardır. Görüşümüzü herkes bilmiş olsa da muhabbet ortamlarına siyaseti sokmamak gerekir diye düşünüyorum. Çünkü bu ülkede kimse yeknesak değildir. Bildiğiniz gibi 90’dan fazla irili-ufaklı partimiz var. Tabela partisi bile olsa hepsinin bu ülkede az veya çok bir karşılığı var. Hiç ummadığımız yerde partilerin seçmenleri karşımıza çıkabiliyor. Bizim için siyaset kadar bu ülkenin birliğe, dirliğe, huzura ve barışa ihtiyacı var. Hatta siyasetten daha önemli! Gündelik hayatta biz farklı siyasi görüşe mensup insanlarla iç içeyiz. Çoğu zaman düğün-cenaze vb nedenlerle bir araya geliyoruz. Siyaset öyle bir şey ki çekirdek yer gibi insan konuşmaya başlayınca kendini kaybedebiliyor. Biz birbirimize lazımız ve gerekliyiz. Bulunduğumuz ortamda partisinin aleyhine yapılan değerlendirmeler insanımızı üzebiliyor, kırabiliyor, hatta küstürebiliyor.

Biz en iyisi muhabbet ortamına, whatsapp gruplarımıza, sosyal medya sayfalarımıza siyaseti sokmayalım. Hatta unutulmayan üç çeşit arkadaş grubu olan; sınıf/okul, hapishane ve askerlik arkadaşlığına hiç ayak bastırmayalım. Bırakalım bu işi, profesyonelce yapmaya kalkanlar, yani siyasiler yapsın. Onlar meydanlarda, ekranlarda konuşsun; biz onları dinleyelim, değerlendirelim ve sandıkta -oy vererek-konuşalım. Unutmayalım ki biz birbirimizi üzdüğümüzde yanımızda siyasiler olmayacak. Siyasi görüşümüz için birbirimizi üzmeye değmez. Zaten kimse kimseyi de ikna edemez. Çünkü biz siyaseti en iyi bildiğimizi, en iyi görüşün kendimizin görüşü olduğunu sanırız. Muhatabımız da aynısını düşünüyor, haberimiz olsun. Baki selam!

** 17/06/2018 günü kahtasoz.com da yayımlanmıştır.

Fransız Aydınları Neler Yumurtlamışlar Öyle! *

Fransa'da kendilerine yazar ve siyasetçi denilen 300 kişilik sözde bir aydın kalabalığı, "Yahudi düşmanlığı ve şiddet yaydığı" iddiasıyla Kur'an'dan bazı ayetlerin çıkarılmasını isteme densizliğinde bulunmuş. Aralarında Fransa’nın eski cumhurbaşkanı Sarkozy de var.

Hazretler; Kur'an-ı, kendi elleriyle yazdıkları İncil sanıyorlar galiba. Siz gidin kuşa çevirdiğiniz kendi dininize neşter vurun, Kur'an'dan ayet çıkarmaya kalkmak sizin ne haddinize! Siz kim oluyorsunuz, bu yetkiyi nereden/kimden alıyorsunuz da bunu isteme densizliğini kendinizde buluyorsunuz? Kabul etmediğiniz bir kitaptan bazı bölümleri çıkarmada size ne düşer? Aydınsanız aydınlığınızı bilin, sınırlarınızı aşmayın. Değil bazı ayetleri; bir ayetine, bir kelimesine, bir harfine dahi dokunamazsınız Kur’an’ın. Çünkü Kur'an'da ne bir eksiklik var, ne de bir fazlalık! Biz ona öyle inandık, öyle kabul ediyoruz ve bir noktasına dahi dokunulmadan ve bir harfi değiştirilmeden kıyamete kadar böyle devam edecek. Çatlasanız da, patlasanız da bu böyle! Sakın sizin bilinçaltınızda İslam'ın en fazla yayıldığı Fransa'da İslam'ın yayılışını nasıl durdurabiliriz psikolojisi yatmasın. Anladığım kadarıyla siz, çamur atalım ki izi kalsın diyorsunuz. Korkunun ecele faydası yok, başta Fransa olmak üzere tüm Avrupa kıtasında gelecek İslam'ın olacaktır ve sizin Müslümanlarınız bizden daha iyi İslam'ı yaşayacaktır. İslam'ı ne kadar öcü göstermeye çalışsanız da, şiddet yayıyor diye camileri kapatsanız da bu böyle olacaktır.

Şunu unutmayın ki Kur'an şiddeti emretmez, Yahudi düşmanlığı yapmaz, Yahudi temayülünden haber verir: Yahudiler böyle yaptı, yapmayın. Yoksa sonunuz onlar gibi olur der. Yoksa siz o küçük beyninizle dünyada akan kanın müsebbibi İslam ya da Müslümanlar sanıyorsunuz? Beyzadeler! Kafanızı kumdan çıkarın da etrafınıza bir bakın. Bugün dünyayı yaşanmaz kılan sizin kurduğunuz kanlı medeniyettir, sömürgeci anlayışınızdır. Başta PKK olmak üzere FETÖ, DAEŞ, DHKP-C, Boko Haram gibi terör örgütlerinin arkasında yine siz varsınız. Sizin desteğiniz olmazsa onlar bir adım dahi atamadıkları gibi nefes bile alamazlar. Bunlar sizin maşanızdır. Yine Ortadoğu'da şiddet varsa, kan varsa, ölümler varsa, insanlar mülteci durumundaysa bunun arkasında yine siz varsınız. Bugün kendine aydın süsü veren Sarkozy değil mi dün Libya’yı yerle bir eden? Bugün sayesinde Libya diye bir devlet yok. Kaç tane devletçik var orada? Başta Fransa olmak üzere Afrika’da sömürdüğünüz, hala sömürmeye devam ettiğiniz ülkelerin içler acısı durumuna bir bakın.

Biz Yahudi düşmanı falan değiliz. Eğer bugün dünyada Yahudi düşmanlığı varsa o arkaladığınız Yahudiler -daha doğrusu İsrail devleti- bugünkü Ortadoğu'nun çıbanbaşı olduğu içindir. Kafanızı kaldırın da bir bakın, Yahudi düşmanlığı yapılıyor diye arkaladığınız İsrail devleti, günde eli silahsız kaç Filistinliyi öldürüyor? Bugün Irak’ın, Suriye’nin işgal edilmesinin ardında İsrail’in güvenliği yok mudur? Siz bize bunu söyleyeceğinize yatıp kalkıp, gece-gündüz “Arzı Mev’ud” hayali kuran İsrail’i bu sömürgeciliğinden vazgeçirmeye çalışın. Ama bir şey diyemezsiniz. Çünkü köle efendisine bir şey söyleyebilir mi? Ancak onun emrinde, onun dümen suyuna girerek ona hizmet edersiniz. Sizin yaptığınız da bu. Ama size Kur’an’ın bazı bölümlerini çıkarma teklifine cesareti veren bölük pörçük İslam dünyasıdır. Bizi eleştirirken gözünüzdeki merteğe bakın olmaz mı? Haydi başka cevherler yumurtlayın olmaz mı? Çünkü buradan size ekmek yok…

*09/05/2018 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Parmakçı Vekil İstemiyorum! *

24 Haziran 2018 tarihinde yapılacak genel seçimde 550 olan vekil sayısı 600'e çıkacak. Yani 81 ilden, 80 milyon arasından 600 kişiyi seçeceğiz. Seçtiğimiz kişiler bir beş yıl milletin vekili olacak ve milleti temsil edecek.

Milyonlarca vatandaşın arasından ilk 600'e girerek ipi göğüslemek çoğumuzun istediği bir durumdur. Çünkü ülke yönetimine yön veren yerdir burası. Vekil, asıldan aldığı yetkiyi kullanır burada. Bu yüzden el- vekîlü ke’l asl (vekil, asıl gibidir) denir. Vekil seçilenlerin imkânları ve statüsü de asılın kazancından ve mevkisinden kat kat iyidir. Teşbihte hata olmazsa vatandaş vekiline; yemediğini yedirir, giymediğini giydirir, kendi kazanmadığını kazandırır.  Üstelik vekile tüm tasarruflarında dokunulmaz payesi de verir. Emekli olduktan sonra da vekiller seçilmenin imkanlarından faydalanmaya devam eder. Vatandaşın her türlü imkânla donattığı vekilden istediği: “Her türlü imkândan faydalan. Yeter ki ülkenin ve benim sorunlarımı çöz, ihtiyaçlarımı gider, bunun için gerekli kanunu çıkar, haksızlıkları gidermek için elinden gelen gayreti göster. Bu işi yaparken yalnız değilsin, ülkenin her yerinden senin gibi seçilerek gelen 600 tane beyin var. İşleriniz istişare ile olsun, aranızda ortak akıl hâkim olsundur.”

Vatandaşın seçerek gönderdiği vekilden istediği ile vekilin yaptığı uyuşmuyor maalesef.  Öyle zannediyorum vekil seçmemizde bir anormallik var. Çünkü vekili biz seçmiyoruz, liderin seçip listesinde yer verdiği kişileri oyluyoruz sandıkta. Belki de bu yüzdendir ki asıl olan milletin, vekilinin nezdinde değeri yoktur. Vekil, millete çalışmaktan ziyade liderinin gözüne girmeye çalışıyor. Çünkü listeye koyan liderdir. Bir sonraki seçimde yeniden listede yer alabilmek için kendisini lidere göstermesi gerekiyor. Nasılsa millet de lidere bağlı. Kimse vekil olarak kime oy verdiğini bile bilmiyor. Hatta sevmediği, nefret ettiği bir vekil adayı olduğunu bile bile yine oy veriyor. Bunu bilen vekil, Meclis’e girdikten sonra lider ne diyorsa onun emrinde çalışıyor. Çoğu vekilin Meclis’te bulunma nedeni parmakçılık görevidir. Yani lideri ne diyorsa onu yapmaktır. Parmaklar kalkacak denirse kaldırılıyor, indirin denirse indiriliyor. Bu yüzden bu şekil vekillere parmakçı vekil dense yeridir. Buna da parti disiplini diyoruz. Hatta hoşumuza da gidiyor.

Kimse kusura bakmasın, bunun adı demokrasi falan değildir. Olsa olsa lidere bağlı siyasettir. Mademki aday tespitinde, listede yer almada, seçme/seçilmede ve Meclis’e girdikten sonra liderlerin dediği olacak; o zaman ne diye 600 kişiyi seçip gönderiyoruz Meclis’e. Çünkü gönderdiğimiz 600 kişi seçilmiş bir insan görünümü vermiyor bana. Yanlış anlaşılmasın, vekiller parti liderine hep karşı çıksın, mızıkçılık yapsın demek istemiyorum. Vekilin bir ağırlığı olsun istiyorum. Meclis’te ortak akıl hakim olsun. Çünkü tek akıl hata yapabilir ama 600 akıl kolay kolay hata yapmaz. Eğer seçimde, Meclis’te dört liderin dediği olacaksa 600 vekile masraf etmektense sandıkta hangi lider, ne kadar oy alıyorsa o liderin; aldığı oy kadar Meclis’te ağırlığı olsun. Liderler, dilediği kadar kişiyi yanında istihdam etmek suretiyle pekâlâ Meclis’te çalışabilir.

Parti disiplini adı altında lidere bağlılık, bana şeyh-mürit ilişkisini hatırlatıyor. Çoğu tarikatlarda hep şeyhin dediği olur, müridin esemesi okunmaz. Maalesef siyasi partilerimizdeki görüntü de aynı. Şeyh sorgulanmadığı gibi lider de sorgulanmaz, şeyh değişmez, liderler de değişmez. Şeyhe karşı gelen kapı dışarı edilir, siyasi partilerimizde de böyledir. Ne tarikatlarımızda, ne de siyasi partilerimizde kimse “Gassalın önündeki meyyit” gibi olmamalı.

İşin özü, Meclis’te milletin istemediği vekil istemiyorum. Salla başını, al maaşını misali parmakçı vekil de istemiyorum. Hangi partiden seçilirse seçilsin vekilin; Meclis’te ağırlığını hissettirmesini, tecrübelerini halkın istifadesine sunmasını, halkı temsil etmesini ve aklını kullanmasını istiyorum. Meclis’imiz parmakların durmadan inip kalktığı bir yer olmaktansa istişare meclisi olsun istiyorum. Yine Meclis’te halkın menfaatini kendi menfaatinden üstün tutan kişilerin yer almasını istiyorum. Meclis’e gidenlerin de bu işi mezara kadar yapmamalarını, işi tadında bırakmalarını istiyorum.

* 10/05/2018 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

"Boğazını Sıkıp Öldürecektim!"

2000 öncesi Adıyaman Kahta'da çalışırken birbirimizin evlerine gidip geldiğimiz bir arkadaşımız vardı. Evimize geldiğinde ve evine gittiğimizde veya bir başka arkadaşın evinde oturduğumuzda tedirgin olurduk. Kendisinden değildi tedirginliğimiz. Zira hoşsohbet biriydi. İki çocuğu vardı, ele avuca sığmaz; dur-durak, yorgunluk nedir bilmezdi. Ya koşar, ya kırar dökerdi. Akranları diğer çocuklarla oynarken de hep mızıkçılık yapar, mutlaka her oturmada bir vukuatları olurdu. Uğunurcasına ağlamasına babası da dayanamazdı. Hatta bir defasında kafasını bir yere vurmuş, hafif şişmişti. Babasının bir kalkışı, arabaya binişi, çalıştırması ve hareket etmesi vardı ki aracın kapısı bile kapanmadan hareket etti. Allah vere de yolda bir kazaya sebebiyet vermez dedik ardından.

Bir nüfus sayımı günü sayımda görev alan bu anne ve baba, iki çocuğa bakması için bir hemşehrilerinin evine gelirler. Ev sahibinin de üç çocuğu var. Onlar da sayımda görev aldıkları için çocukları bırakacak birini ararlar. Ev sahibi daha önceden yakın bir köyde görev yapan hemşehrileri Arif Hoca'dan çocuklarına bakması için yardım isterler. Üç çocuğa bakacak olan Arif Hoca, önünde beş çocuk bulur. Kendisine "Hemşehrim, biz sayımda görevliyiz, akşama kadar bizim evde otur-kalk. Ev senin, çocuklar da sana emanet" deyip bırakır giderler. 

Anne ve babalar sayım görevini bitirip gelinceye kadar beş çocuğa bakmak zorunda kalan Arif Hoca'yı bir ara gördüğümde dertli mi dertli gördüm. Başladı anlatmaya: "Ramazan Hocam, güya hafta sonu tatil geçirmek ve ziyaret yapmak için hemşehrimin evine gelmiştim. Akşama kadar anamdan emdiğim süt burnumdan geldi. Çocukların üçünde sorun yoktu. Ama misafirin iki çocuğu anamı ağlattı. Zira akşama kadar bir türlü oturtamadım. Bir oraya, bir buraya koştular durdular. Buna da razı oldum. Kah pencereye koşuyorlar, kah kapıya. Çünkü pencereyi açmaya kalkıyorlardı. Beşinci kattayız. Çocuklar emanet! Pencereden düşerler diye korktum. Ne kendileri oturdu, ne de beni oturttular. Koştum durdum arkalarında. İnanır mısın? Çocuklar benim olsa boğazlarını sıkıp öldürecektim. Akşam anne ve babaları gelince derin bir oh çektim. Rabbime şükrettim, zira üzerimden büyük bir yük kalktı" dedi. O anlattı ben güldüm. Çocuk bakıcılığından günler geçmiş olmasına rağmen anlatırken hala etkisinde kaldığını gördüm. Çocukları tanıdığım için anlattıkları bana garip gelmedi. Çünkü çocukları tanıyordum. "Çok geçmiş olsun Arif Hocam!" dedim. 

Aylar sonra Arif Hocayı tekrar gördüm. Ben onu görünce gülmeye başladım. "Hocam, o çocuklarla ilgili yeni bir gelişme var, anlatayım" dedi. "Hocam, Adıyaman'a gelmek için Osmaniye terminaline geldim. Bilet aldığım otobüse binince bir baktım otobüste o arkadaşın çocukları var. Otobüse binmekle inmem bir oldu. Çünkü otobüste bir gün boyunca baktığım o iki çocuk vardı. Hemen firmaya giderek bilet saatimi değiştirttim" dedi. En iyisini yapmışsın, en azından canını kurtarmışsın, büyük geçmiş olsun. Zira büyük bir kaza atlatmışsın, dedim.

Arif Hocama illalah dedirten bu çocuklar, ben ayrıldığımda 4-5 yaşlarındaydı. Yıllar sonrasında bu aile Konya'da evimi ziyarete geldi. Buyrun gelin hocam dedim Ama ilk aklıma gelen çocuklarıydı. Daha neler Ramazan! Endişene bak, aradan yıllar geçti, üstelik çocuklar büyüyüp olgunlaşmışlardır, dedim. Neyse uzatmayayım. Arkadaş ailecek evime geldi. Çocukları gördüm. Ama nasıl bıraktıysam öyle idiler. Tek farkları boyları biraz uzamıştı. Yaramazlıklarından, mızıkçılıklarından hiçbir şey kaybetmemişlerdi. Yıllardır görmediğim bu çocuklar öyle zannediyorum 20 yaşını geçmiştir. Huyları değişmiştir diye büyük bir iddiada bulunmayacağım.  Allah, anne ve babalarına yardım etsin. 

Tüp Bebek Nesli

Bugün çarşıda bir esnaf çay ocağında otururken yanıma yanında çocuğuyla beraber bir tanıdığım geldi. Daha önce yine bir vesileyle yine aynı yerde teşehhüt miktarı birlikte oturduğumuzda yine yanında aynı çocuğu vardı. Çocuk, eli yüzü düzgün, zeki mi zeki, sevimli mi sevimli. Ama sevebilene aşk olsun. Çünkü yerinde durmayan bir çocuk. İstekleri bitmiyor. Ne kendisi oturuyor, ne babasını oturtuyor. Ayakta bir oraya, bir buraya gidiyor. Durmadan bir şey istiyor. Dediği de olacak.  Dediğim dedikçi yani. Babanın başka çaresi de yok.

Hem geçen hem de bugün gördüğüm bu çocuğa karşı baba ne yapıyor diye bir göz gezdirdim. Maşallah sabır küpü bir baba gördüm karşımda. Üstelik hem derdi ve isteği bitmeyen çocuğu ile ilgileniyor, hem sana soru soruyor, hem sorulan soruya cevap veriyor, "Ben gidiyorum" deyip çekip giden çocuğunun peşinden gidiyor ve yüz hattında bir bıkma ve usanma olmayan sabırlı bir baba profili çiziyor ve gülümsüyor. Evde nasıl dedim. "Aynı böyle" dedi. Ardından "Bu nesil böyle abi" dedi gülerek. Tam anlamadan evet dedim. "Bunlar hep böyle" dedi tekrar. Tüp bebek yoluyla doğmuştu değil mi dedim. "Evet" dedi yine gülerek.  Vedalaşıp ayrıldım.

Yolda giderken "X" neslini, "Y" neslini ve "Z" neslini duydum, tüp bebek neslini hiç duymamıştım, lugatıma yeni bir nesil daha eklendi dedim. Baba bilerek mi yoksa, öylesine mi dedi? Elinde bir veri var mıydı bilmiyorum. Eğer tüp bebek vasıtasıyla dünyaya gelenlerin hepsi böyleyse anne ve babaların çekeceği var. Çoğunun dişlerini boğazına döker, adını yeni duyduğum bu nesil.  Bu da onların imtihanı gayri. Çocuk büyüyüp olgunlaşıncaya kadar tahammül edecekler. Çocuksuz olmak daha bir zor olsa gerek. Çünkü çocuk evin neşesidir. Yıllardır olmasını bekledikleri, çocuğum olmayacak galiba diyerek umutlarının tükenmeye başladığı bir ortamda tüp bebek vasıtasıyla anne ve babanın yüzünü güldüren çocuk, "Benim gelmemi çok istiyorsunuz. Bakın ben gelirim ama çok nazlı olurum, sizin sabrınızı ölçerim, bana tahammül göstereceksiniz. Ne zaman benden bıkarsanız çocuksuz hayatınızı düşünün" dercesine gününü gün ediyor, çektiriyor.

Garibimin tatilde çocuğuyla beraber çarşıya çıkması eşini rahatlatmak olmalı. Çünkü evde anneye de iş yaptırmaz bu haliyle. Allah yardımcıları olsun.

Son Başbakan

Uzun süre Ulaştırma Bakanlığında görev yaptıktan sonra İzmir Belediye başkanlığına aday olup kazanamayan Binali Yıldırım, kariyerini başbakanlık ile taçlandırdı. Bundan sonra nerede, hangi görevi ifa eder bilmiyorum ama gördüğüm kadarıyla kavga etmeyi sevmeyen ve bunu beceremeyen bir kişiliği var. Tam bir hizmet adamı dense yeridir. Çok konuşmaktan ziyade verilen görevin icabı işine yoğunlaşan ve işini en iyi yapma özelliğine sahip ender siyasilerden biri. Belki de en uzun süre Ulaştırma Bakanlığında kalmasının sebebi budur. Ki zamanında ülke ulaşım ve iletişim yönünden çağ atladı, vatandaş hizmetin her türlüsünü ve en iyisini gördü ve hizmete doydu dense yeridir.

Başbakanlıkta son günlerini yaşayan Yıldırım, "en"lere de sahip. Çünkü en uzun süre Ulaştırma Bakanı olma özelliğini taşıyor. Enlerine bir yenisini daha ekleyerek başbakanlığa veda edecek. Çünkü TC'nin en son başbakanı olma unvanını elde etti. Üstelik bunu kendi eliyle yaptı. Başbakanlığın bypass edilip cumhurbaşkanlığı sistemine geçiş için az uğraşmadı. Ne bir stres, ne kompleks vardı kendisinde. "Sen ne yapıyorsun Binali? Kendi elinle kendi kuyunu kazıyor, koltuk altından kayıyor, bundan sonra sen ne yapacaksın," yani “Rabbena, hebana” demedi. Sistem değişikliği için dur durak bilmedi. Öyle dostlar alışverişte görsün diye kampanya yapmadı bunu. İçten gelerek yaptı. 

25 Haziran 2018 itibariyle Türkiye'nin son başbakanı olarak tarihe geçecek. İsmi unutulmayacak. Yıllar geçse bile yapılan yarışmalarda "Türkiye'nin en son başbakanı kimdir?" sorusu sorulduğunda yine ismi geçecek. Böylece yine gündemde kalacak. 

Son başbakanı ben başka bir yönüyle daha anacağım. Nasıl derseniz? Miting meydanlarında konuşma şekli aklımda kalacak hep. Sağ elinde mikrofon, nefes almadan yaptıklarını ve yapacaklarını anlatırken sol eline dikkat ettiniz mi ne yapıyor diye. Sol elini durdurabilene aşk olsun. Mermi atar gibi eli, bir kendine bir izleyiciye  doğru gidip gidip geliyor. Tv'nin sesini kısıp ne dediğini anlamaya çalışayım desen bir pazar yerinde malını satmaya çalışan bir pazarcı sanırsın. "Gel vatandaş, gel! Mala gel, böyle malı bu fiyata başka bir yerde bulamazsın" der gibi. Onu dinlerken bazen yine TV'nin sesini kesip düşün bakalım Ramazan, bu adam ne yapıyor derim. Bu sefer aşağıdakilere kızan bir profil gözümün önüne geliyor: "Sizin için o kadar şey yaptım, iyilik bilmiyorsunuz, siz tam bir nankörsünüz. Gözünüze, dizinize dursun, size iyilik yaramaz" der gibi sol eli kendisini dinlemeye gelenlere karşı durmadan gidip geliyor.  Eli de yorulmuyor maşallah!

Hatasıyla, sevabıyla 24 Haziran seçimlerinden sonra dükkanı kapatacak. Özellikle sevenleri nezdinde ayrı bir yeri olacak. Ön yargıyla bakmayan herkes, onu hizmet ehli olarak anacak. Giderken hoş bir seda bıraktı dense yeridir. Uyumlu, vefalı ve liderine bağlı olması sebebiyle bazılarının dediği gibi "Bin Ali dendiği zaman bindi, in Ali dendiği zaman indi." Allah razı olsun kendisinden.

Kem Âlât ile Kemâlât Olmaz *

Yazın uzun günlerinde gerilimi yüksek bir seçim yapacağız. Daha aday belirleme sürecinde uygulanan taktikler, rakiplere atılan çalımlar şimdiden yüzünü göstermeye başladı. Her seçim biz de ölüm-kalım meselesidir zaten. Bu, sanki daha çetin geçeceğe benziyor. Çünkü bu seçimde önü açılan ittifaklarla birlikte bloklaşma ve kutuplaşma daha belirgin olacak gibi.

Demokrasinin olmazsa olmaz seçimlerini nedense centilmenlik üzerine oturtamadık bir türlü. Şenlik havası içerisinde yürütemedik.  Mutlaka kıracağız, dökeceğiz; rakiplerimize belden aşağı vuracağız. Gerçi vurma, kırma olmazsa "Bu ne biçim seçim! Hiç seçim havası yok” deriz. Sade ve sakin bir seçimi ne siyasilerimiz ister, ne de seçmen! Üstelik bu seçim çalışmaları ramazan ayında yapılacak. Bir taraftan oruç tutup dini vecibemizi yerine getirirken diğer taraftan birbirimizi mat etmek için uğraşacağız. Ben bu seçim atmosferine ramazan ayının damga vurmasını istiyorum. Çünkü orucu niçin tutarız? Nefsimizi terbiye etmek, ramazanın manevi ikliminden faydalanmak için değil mi? Çünkü bizim için ramazan “Başı rahmet, ortası mağfiret, sonu da cehennem azabından kurtulmaktır.” İbadet ve bereket ayı olan ramazanın siyasi çekişmelere ve atışmalara kurban edilsin istemiyorum.

Ortamı geren genelde siyasi liderlerimiz oluyor. Çünkü gerilim olmazsa pasif olarak değerlendirilir. Seçmen olan bizlerin de liderlerden geri kalır tarafı yok. Hep böyle mi gitmeli bizim seçim sathı mailimiz? Doğruların söylendiği, çalışmaların kişiselleştirilmediği, ortamın sakin ve tarafların birbirine saygılı olduğu, kişilerin onurlarının korunduğu, seçildikleri takdirde yapılacakların anlatıldığı bir seçim atmosferi meydanlara hakim olsun istiyorum. Tam ramazanın şanına yakışır türden olsun. Ramazanın ruhuna uygun olmayan hal ve hareketlerden uzak durulsun istiyorum. Rakibimizi lime lime etmek için her yolu mubah sayan bir anlayış ramazanın manevi iklimine terstir. Ene duygusu girer işin içine. Benlik duygusunun ve kazanma hırsının ön planda olduğu bir vücudun tutacağı oruç kişiye aç ve susuz kalmasının ötesinde bir şey kazandırmaz.

Açlık, susuzluk ve bedenin zayıf düşmesi insanı daha gergin bir duruma sokabiliyor. Hele oradan oraya koşturup çalışma yapacak seçileceklerin işi bu durumda daha bir zor. İstediğim siyasilerimizin zoru başarmalarıdır. Sanırım kendileri de Allah’ın bir emri olan orucu tutacaklar. Oruç tutmayacaklarsa bile seçmenlerinin çoğunun oruçlu olduğunu hesaba katmaları gerekiyor. Rakipleri mindere çekip belden aşağıya vurmaya kalkarsa “Ben oruçluyum” diyebilmeliler.

Siyasilerimiz şunu bilsin ki bu halkın yüzde 80’i seçimde kime vereceğini daha siz mindere çıkmadan belirledi bile. Sizin hitap edeceğiniz ve seçim sonuçlarına etki edecek olan kesim yüzde yirmiler civarındaki kararsız seçmendir. Bu seçmenleri etkilemenin yolu da bağırarak çağırarak seçim propagandası yapmak değildir. Bunun için ilk önce ülkenin çözülmesi gereken sorunlarını tespit edin. Sonra bu sorunları nasıl çözeceğinizi anlatın, yerine getiremeyeceğiniz vaadi seçmene sırf kazanma uğruna vermeyin. Konuşmalarınızda rakiplerinizin sözlerine de yer verin. Hatta meydanlara çıkmadan önce seçim startınızı birbirinize başarılar dileyerek tüm siyasiler birlikte verin. Unutmayın ki sizin seçim kazanmanızdan daha önemli olan bu ülkede barış ve hoşgörü ikliminin hakim olmasıdır. Zor ama çalışmalarınıza ramazanın manevi havasının ışık tutmasını istiyorum. Sizden istediğim seçimden sonra birbirinizin yüzüne bakamayacağı şeyleri birbirinize söylememeniz. Yani bize bayramı zehir etmeyin lütfen! Çünkü kem âlât ile kemâlât olmaz.

* 07/05/2018 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.