Öğrencilerin dolduruşuna gelmeyin öğretmenim! **

2016-2017 öğretim yılı ikinci kanaat döneminin bitmesine bir ay kadar bir zaman var. Gözlemlerime göre okullar tatil havasına girmiş bile. Artık uzatmalara oynanıyor. Öğrencide bir boş vermişlik var. Devamsızlıklar arttı. Okula gelen öğrenciler ise ders işletmemek üzere organize olmuş vaziyette.

Öğretmen dersine girmeden önce yolda birkaç öğrenci öğretmeni yakalıyor: "Öğretmenim film izleyelim" diyor. Öğretmen sınıfa giriyor. Sınıfın gerisi hep bir ağızdan, "Ders mi işlenir, film izleyelim" temposu tutuyor. Bu durumda öğretmen ne yapsın. Karşısında dersi işletmemek üzere kavilleşmiş bir ordu var. "Çocuklar, ders işliyoruz, açın kitapları!" dese karşısında müşteri yok. Müşteri varsa da alıcısı yok. Çünkü sınıf almamaya, dinlememeye ant içmiş durumda. Zoraki işlenen dersi dinlemek istemeyen ya derse ilgisiz kalıyor, ya yanındaki ile konuşuyor, ya da dersi kaynatmanın yoluna gidiyor. Bu durumda öğretmen çaresiz öğrencilerin dümen suyuna giriyor ve filmler flash belleklerden bir bir çıkarılıp tahtaya takılıyor. "Yok şuna bakalım...hayır, buna…" şeklinde eskimiş ve bayatlamış filmlerin biri takılıp diğeri çıkarılır artık. Ders boyunca öğrencilerden bir kısmı bakar, çoğunluğu ise konuşmaya başlar kendi arasında. 

Sabahın ilk saatinden son saatine kadar öğrenciler  aynı yol ve yöntemi izleyerek neredeyse tüm öğretmenleri ikna ederek film seyretme yoluna gidiyor. Boş boş durmaktan aynı filmi defalarca izlemekten sıkılan öğrenci ara saatlerde okuldan kaçma yoluna gidiyor. Veli bu işin farkına vardığı zaman "Zaten ders işlenmiyor ki" deniyor bu sefer. Öğretmeni suça iten öğrenci böylece suçu öğretmene atarak kendini temizliyor. Bu sefer veli, "Bu öğretmenler yok mu bu öğretmenler, daha okulun kapanmasına bir ay var, ders işlemeyi bıraktılar. Aldıkları zehir zıkkım olsun" demeye başlıyor.

***

Öğretmenim! Yoruldunuz biliyorum. Hele karşınızda dersi kaynatmak için organize olmuş bir öğrenci ordusuna ders anlatmak zor mu zor. Bunu da biliyorum. Hiç kimse sizden sene içerisindeki ders işleme ortamını beklemiyor. Öğrencinin dümen suyuna girmeyelim. Öğrenci oyun ve oynaşta, macera peşinde. Sınıfı Hababam'a çevirme derdinde. Seni öbür öğretmenle, öbür öğretmeni de seninle kıyaslayarak ders işlemenizi engellemeye çalışıyor. Öğrenci işin farkında değil, hatta gırgırında. Onlara kızmıyorum. Çünkü daha tam sorumluluklarını, hayatı bilmiyorlar. Size düşen ağır aksak da olsa okullar kapanıncaya kadar bir ders saati de olsa dersi boş geçirmemektir. Dersi film vb nedenlerle boş geçirerek yıpranan sen ve camian olmaktadır. Kimse film izlettiniz diye size madalya takmaz. Hoş, ders işledin diye de takmaz. Ama ders işlemek bir defa senin görevin. Varsın öğrencilerde heves kalmasın. Kafanı kumdan kaldır, etrafına bir bak. Eğitimin geri kalmasında herkes öğretmeni suçluyor. 

Öğretmen itibar kaybediyor. Temel felsefen ilk dersten son derse kadar  ders işlemek olsun. Ayrıca öğrenci film izlerken aynı zamanda öğretmeni de izliyor. Ardından ders defterine yazdığına da bakıyor. Ders defterine "Film izlendi" desen dürüstlükte bir sıkıntı yok. Ama oraya konu yazıp da film izlenirse çocuk size bakarak kendini hayata hazırlıyor. Yarın büyüyünce "Öğretmenlerimiz son haftalarda ders işlemezdi, ben de işlemeyeyim" yargısı belleğine işliyor. Öğrenci hoşlansa da hoşlanmasa da  seni kınasa da kınamasa da sen dersini işlemeye bak. Şu anda dersinde film izletmedin diye sana kızan öğrencin yarın sana dua edecek, haberin olsun. Bu dersler, bu öğrenciler bize bir emanettir. Hiçbirimiz emanete ihanet etmeyelim. Kimse bize itibar elbisesi giydirmeyecek. Biz kendi itibarımızı kendimiz kazanmak zorundayız. 13/05/2017

** 22/05/2017 günü Kahta Söz gazetesinde yayımlanmıştır.

"Boş musun? Boşum!"

Eskiden inşaat yaptıran evinin inşaat işlerinde çalıştırmak için işçi arardı. Evine kadar gelir: "Arkadaş, boş musun? Birkaç günlük bir işimiz var, çalışır mısın? derdi. Bu tür işlerde çalışan kişilere amele denirdi. Öğrenciliğimde çalışırdım bu tip işlerde.

Boş musun sözünü nice zamandır duymuyordum. Unutmuştum üstelik. Çünkü ben inşaatlarda çalışmayı bırakalı 25 yılı geçti. Ama söz bir yere gitmemiş, aynı yerinde duruyormuş. Üstelik başka alanlarda da kullanılmaya başlanmış.

Milli Eğitim Bakanlığına bağlı resmi okullarda çalışanlar bilir. Okulda herhangi bir nedenle dersine gelemeyen öğretmenin dersini doldurması için okul yönetimi nöbetçi öğretmenler arasında bir planlama yapar. Boş geçen ders bu şekilde doldurulmuş olur. Bundan dolayı nöbetçi öğretmene nöbetçi olduğu gün fazla ders verilmez. Verilirse de aralarda mutlaka boş pencere bırakılır, gelemeyen öğretmenin dersini doldursun diye.

Okulda nöbetçi olduğum zamanlarda bu kelimeyi sık sık duymaya başladım. Müdür yardımcısı gelerek soruyor bunu. "Boşum" deyince, "O zaman hocam falan sınıfın dersi boş" denerek dersi doldurmamız isteniyor. Gidip dersi dolduruyorum. Dersi dondurmamda sıkıntı yok. Bu, nöbetçi öğretmenin asli görevlerinden biridir. Burada garibime giden boş geçen dersin doldurulması için sabahtan nöbetçi müdür yardımcısı tarafından nöbetçi öğretmenler arasında bir planlamanın yapılmamış olması. İkincisi de "Boş musun?" şeklindeki söyleyiş tarzı. Demek ki Allah'ın sevgili kuluymuşum ki bugünleri de görecekmişim. Sağ olsunlar 25 yıl öncesi inşaatlarda amele olarak çalıştığım günlerdeki "Boş musun?" sözünü yeniden hatırlatmaları.

Haksızlık yapmayayım, bazı günlerde nöbetçi öğretmenler arasında boş geçen dersleri pay ediyor görevli yardımcılar. Bunu yaparken de öğretmenler odasına monte edilmiş küçük yazı tahtasında görevlendirme yazıyorlar. Kimin dersini dolduruyorsun? Öğretmen raporlu, izinli, sevkli, görevli izinli mi belli değil. Tahtada yazılan bu şekildeki görevlendirme bir resmiyet ifade eder mi? Bunu da bilmiyorum. Yine de bu şekil görevlendirme "boş musun?" şeklindeki görevlendirmeye göre daha iyi.
***
2013-2014 öğretim yılında birlikte çalışma şerefine nail olduğum, işinin ehli  bir müdür yardımcım vardı. Plan, program, kabiliyet, fedakarlık, cömertlik, işine sadakat, okula bağlılığı...her yönüyle mükemmel biriydi. Odası öğrenci, öğretmen, mezun, misafirle dolar taşardı. Buna rağmen işini aksatmazdı. Gelmeyen öğretmen varsa sabahtan nöbetçi öğretmenler arasında adaletli bir görev taksimi yapar, yazıya döker, hangi nöbetçi öğretmenin kaçıncı saat hangi sınıfı dolduracağını belirten bir yazıyı ilgililere imzalatırdı. İlk defa onda görmüştüm bu uygulamayı. Çok da hoşuma gitti. Okulda hiçbir aksama meydana gelmezdi. Nöbetçi öğretmen sayısından fazla boş geçen sınıf varsa boşluğu kendi kapatırdı. O kadar iş yükünün arasında girmekle yükümlü olduğu altı saat dersini de "İşim var, işler yoğun" diyerek aksatma yoluna gitmezdi. Normalde idarecilerin girdiği dersten hayır gelmez. Fakat o, girdiği dersin hakkını tam verirdi. Yine planlama yaparak sorumluluğunda olan sınıflara rehberlik yapardı. Allah ondan razı olsun.

İşini düzgün ve mükemmel yapan biriyle çalıştıktan sonra tahtada nöbetçi öğretmen görevlendirmesi yapmak veya "boş musun" demek benim için garip olmaya garip. İçinizden "Aynı kapıya çıkar, sonuçta ders doldurulmuş oluyor" diyebilirsiniz. Evet, sonuçta ders doldurulmuş olur. Fakat adaletlice bir doldurma olmaz ve "Nasılsa boş geçen ders yok, bu boş saatimde şu işi yapayım" planın da havada kalmış oluyor.

Her yiğidin bir yoğurt yiyişi var demek ki... Mühim olan dersi doldurmak. Bu durumu bilen arazi olabiliyor. Bilmeyen ise "Alavere dalavere, Kürt Memet nöbete" misali ders doldurmaya gidiyor. Neyse bütün derdimiz bu olsun!

Çok beğendiyseniz bu hamarat, iş bitiren arkadaşları, yanınıza yardımcı olarak alabilirsiniz. 13.05.2017

Bu kişi aklı sıra beni yola getirecek

Birileri kapmış bir koltuk, eline almış bir oyuncak, hele bir de günlerden cuma ise oynuyor da oynuyor. Oturduğu yerden sosyal medyadan beğendiklerini gönderiyor whatsapp aracılığıyla, telefonunda kayıtlı olan numaralara. 

Ne var bunda? Adam size değer vermiş, gününüzü kutluyor. Sana da iyilik yaramıyor, diyebilirsiniz. El hak doğru derim bu eleştirinize. Ya bu adam bir defa ile yetinmeyip birer dakika arayla  aynı anda 7 farklı mesaj gönderiyorsa buna ne dersiniz. Eğer bunda da bir sakınca yok, keşke bizim de böyle bir dostumuz olsa diyorsanız, lütfen haber verin, sizin telefonunuzu bu arkadaşıma kaydettireyim, size günde göndersin dursun. Nasılsa tıpkı benim o arkadaşım gibi anlaşılan siz de boşsunuz, başka yapacak bir işiniz yok. Hatta bir süre bu şekilde sizi mesaj bombardımanına tuttuktan sonra sanal dostluğunuzu hakikiye dönüştürmek için gerekirse yılın belirli günlerinde bir araya gelerek ölümsüzleştirebilirsiniz. 

Şaka yaptığımı falan sanmayın. Hiç sizin bu dostluğunuza haset veya gıpta edeceğimi de düşünmeyin. Hatta dostluğunuzu o kadar ilerletin ki yılın belirli günlerinde buluşmakla yetinmeyin aynı evde kalın ki sizin bu hasretiniz daha fazla içinizi yakmasın. Aynı evde kalarak daha fazla konuşma imkanınız olur. Birinizin evini de kiraya verirsiniz. Hem bu şekilde gelir de elde etmiş olursunuz. Bu durumda bana, "Allah muhabbetinizi artırsın" demek düşer. Hem böylece birbirinizle muhabbete dalarak beni unutur, mesaj göndermemiş olur, körler ve sağırlar birbirinizi ağırlar durursunuz. 

El insaf diyorum böyle insanlara. Gerçekten ne yapmak istiyorlar? Gayeleri mesaj göndermek suretiyle başkasını özellikle beni düzelteceklerini sanıyorlarsa boşa kürek çekmesinler ben bir defa 40'ını geçip yarım asrı devirdim. Ne çabuk unuttunuz, "Kırk yıllık fani, olur mu kani" sözünü. Benden bir cacık olmaz. Olacağımı olmuşum. Lütfen başka kapıya. Anlaşılan bu tipler kendilerini düzelttiler, aklı sıra beni düzeltecekler. Ben kendim bir şey olmasam da kendimi düzeltemesem de bu düzgün arkadaşları yine takdir ederim, ne kadar düzgün insanlar diye. Yok, biz bu işi Allah rızası için yapıyoruz, hem bu vesileyle sevap kazanıyoruz diyorlarsa bildiğim kadarıyla bunun sevapla bir alakası yok. İyilik yapacak bir başka yol bulsunlar. Sonra gerçekten iyilik yapmak istiyorlarsa bu arkadaşlar, bildiğim kadarıyla resmi bir kurumda idareci pozisyonundalar. Deruhte ettikleri görevlerini adam akıllı yapsınlar. En azından mesai saatleri içinde devlete yapacakları mesaiden çalmasınlar. Hiç işleri yoksa odalarında kendilerine tahsis edilen koltukta otursunlar dursunlar. Eğer boşa vakit geçirmek gönül eğlendirmek için bu mesaj işini yapıyorlarsa eğlenecekleri başka bir adam bulsunlar. "Elim aniden gidiveriyor; bu mesaj, whatsapp bizde bir bağımlılık yaptı" deniliyorsa ne yapalım bu durumda? Yoksa okullarda öğrencilerin telefonlarını açmaları nasıl ki yasaklanıyorsa, hatta bazı okullarda sabahleyin tüm öğrencilerin telefonları toplanıyorsa yoksa sizin de elinizden bu telefonları sabahleyin kurumunuza gelince  almak mı gerekiyor?

Atın o elinizdeki oyuncağı...işinize gücünüze kendinizi verin. "Benim işimi aksatmıyor, hem onu hem de bunu yapıyorum diyorsanız..." on parmağında on marifet olan sizlere o kurumlar dar gelir. Lütfen kalite ve kapasitenizi gösterecek bir başka kuruma geçin. Yazık oluyor size bu şekilde o kurumda kalmak. Birileri sizi tespit edememiş olabilir. Lütfen biraz daha sabredin. Mutlaka yetkililerimiz sizin bu kapasitenizi görecek, iyi bir yerde değerlendirecektir. Çünkü Güneş, balçıkla sıvanmaz. Yok hünerinizi yeterli  görmüyor, ya da sizi tespit edemiyorlarsa o kurumda da yapacak işiniz yoksa hiçbir şey aklınıza gelmiyorsa o koltuktan ayrılmakta mı gelmiyor içinizden? İsterseniz bir düşünün, o kurumda siz yoksanız işler aksayacak mı? Eğer aksayacaksa lütfen işinize yönelin, ha varlığınız ha yokluğunuz ise lütfen varlığınızı hissettirebileceğiniz bir yere doğru adım atın.

Ne yaparsanız yapın. Ama bir şeyler yapın. Belki kendinizi işe verirseniz en azından beni unutur, yakamı bırakmış olursunuz. Biliyorum sen bu yazımı da okumazsın. Çünkü okuma özürlüsün. Durmadan paylaşım yaptığına göre sende görsel zeka var. Keşke görselliğin yanında biraz da başkasını rahatsız ediyor muyum şeklinde düşünecek biraz iz'anın olsaydı be kardeşim, ne diyeyim. Allah senin ve senin gibilerinin müstehakını versin. 

Dikkat et, telefonunun başına bir şey gelmesin. Maazallah elinde oynaya oynaya başına bir şey gelir de tamir ettirinceye kadar ne yaparsın sonra? Çatlar ölürsün. Sen bize lazımsın. başımızın belasısın.  Sen bizim imtihanımızsın.  13/05/2017

Sorumlu öğrencinin böylesi

10 Nisan 2017 günü tüm yedinci sınıflara ortak sınav yaptım. Bir iki gün içerisinde sınav kağıtlarını okudum, sisteme notlarını girdim. Sınava giremeyen öğrencilerin numaralarını ayrı bir kağıda not ettim. Sınava giremeyen öğrencilere haber göndererek 7/B sınıfına gelmelerini söyledim. gelen öğrencilere işaret koydum. Ders işlerken bu sınava giremeyen öğrenciler de bir taraftan sınav oldular. Akşamında bu notları da girerek giremeyen öğrenciler için yeni bir liste oluşturdum. Halen üç öğrenci sınava girmemişti. Birkaç defa sınıflarına haber gönderdim, aradığım öğrenciler yoktu. 

Sınavı yaptıktan bir ay sonra dersine girdiğim bir öğrenci yanıma geldi, "Öğretmenim ben sınava girmedim, beni sınav yapabilir misin?" diye. Kendi kendime, "Sınava girmeyen öğrenciler arasında bu öğrenci yok ama neyse...demek ki yaşlanıyorum, bu öğrenci gözümden kaçmış olmalı" dedim. Ön sırayı boşaltarak eline sınav kağıdını verdim. Zil ile birlikte öğrencinin verdiği kağıdı okudum 27 aldı. teneffüste de öğrencinin rehber öğretmeni yanıma gelerek "Hocam, öğrenci size söyleyememiş, sınava girememiş, çoğu zaman okula gelmiyor, sınav yapabilir misin" dedi. Hocam az önce yaptım, sorun yok dedim. 

Akşam e-okul sistemine notu girmek için oturdum.  Not vereceğim sütunda öğrenciye ait 70 puan yazılıydı. Bir an için acaba ben bu öğrenciye sınav olmadan puan mı yazdım, eğer öyleyse ülke yeni bir öğretmen faciasıyla karşı karşıya... artık emeklilik dilekçemi vermemin zamanı gelmiş de geçiyor, dedim. Düşündüm, taşındım...bu öğrencinin zamanında sınava giremeyen diğer öğrenciler gibi 7/B sınıfında sonradan sınava girdiğini tespit ettim. Ertesi günü öğrenciyi yanıma çağırdım. ""yavrum, girdiğin bir sınava tekrar niye girdin? Ben seni 7/B sınıfında sonradan sınav yapmamış mıydım?" dedim. Öğrenci, "Öğretmenim benim 7/B sınıfında sonradan girdiğim sınav birinci dönem birinci sınav idi. Şimdi biz ikinci dönem birinci sınavını olduk" dedi. "be çocuğum! Sen ilk dönem ilk sınava da gelmedin, yine 7/B sınıfında yapmıştım. Sen bu sınava girmişsin. Sonra ilk girdiğin sınavda aynı sorulardan 70 alırken yine aynı sorulardan bir ay sonra 27 almak da neyin nesi?" dedim. Öğrenci, "Girmiş miyim" diyerek hayretini ifade etti. Ardından "Ben 70'in altında puan aldığım için koyduğunuz kural gereği fotokopi kağıdı parasını vermiştim, dedi. "Sen 70 almışsın, git paranı geri al" dedim, yürüdüm.

Gördüğün değil mi sorumlu öğrencimi. Sorumluluğu o kadar fazla ki girdiği bir sınava bir daha giriyor, bir daha giriyor. Be yavrum! aynı soruları görünce de mi "Ben bu soruları daha önce yapmıştım" demedin? Ne diyeyim ben sana. Daha bu yaşta...Sorsan dün akşam ne yediğini, öyle zannediyorum, onu da hatırlamayacak. 

Sorumlu öğrencimin sayısı bu kadarla da sınırlı değil. Sınıfın birinde sınav kağıtlarını okudum, yanlışlarını görmeleri için yazılı kağıdını tek tek dağıttım. Biri geldi yanıma, "Öğretmenim, kağıtta 79 yazılı. Siz e-okula 69 şeklinde yanlış girmişsiniz" dedi. Hemen notlarımın arasına aldım, düzeltilmesi için. Ardında öğrencilere genel bir duyuru yaptım. "Çocuklar! 403 tane kağıdı okuyarak sisteme girdim. Gözden kaçıp yanlış yazmış olabilirim," dedim.  Akşam öğrencinin notunu düzeltmek için bilgisayarın başına oturdum. Öğrencinin puanı 79 idi. yani kağıtta yazılı olan notu ile aynı idi. Değiştirmemi gerektiren bir durum yoktu. Ertesi hafta dersine girdiğimde öğrenciye, "Yavrum, nasıl baktın da 69 gördün. Sen kendi bölümündeki notu bile yanlış görüyorsun" dedim. Öğrenci, "Ama ben 69 gördüm" diye manidar bir şekilde baktı. Halbuki ne akdar da sevinmişti, öğretmenin bir hatasını buldum diye.

İşte size bir sorumlu öğrenci daha. Çok beğendi iseniz size gönderebilirim bu iki öğrenciyi. 13/05/2017

"Dilin kemiği yok" nereden doğdu?

Böyle bir sayfaya ihtiyaç var mıydı? Ya da niye ihtiyaç duyuldu? Nereden doğdu?

2009 yılında bir lisede görev yaparken bir face furyasıdır gidiyor. Öğrencinin biri geliyor, diğeri çıkıyor: "Hocam bana facede falan şunu yazmış, bunu yazmış” diye. Bazen de kavgalara, atışmalara sebebiyet veriyordu.  Bu nedir ne değildir diye bilişim formatörüme sordum: “Sanal alemde yazışma ve paylaşımların yapıldığı, uzun süre vaktin harcandığı yer” diye  bahsetti. İsminden de hiç haz almamıştım bu Facebook'un zaten. Çoğu zaman da yazıldığı gibi okudum.

Öğrencileri bu alemden uzak tutmak, derslerine yoğunlaşmalarını sağlamak amacıyla zaman zaman tören esnasında zararlarından bahsederdim.

O liseden ayrıldıktan sonra bir topluluk ile otururken "Eski arkadaşlarıma ulaştım Facebook vasıtasıyla" şeklinde konuşmalarına şahit oldum. Bir gün nedir diyerekten bu alemden bir adres aldım. Neyi, nasıl yapacağımı bilmeden zaman zaman girip çıkıyordum evdeki masaüstü bilgisayarımdan. Karşı olduğum yerin bir üyesi de ben olmuştum artık. İnsanın ayıpladığı başına gelmeden ölmezmiş denir ya. Benimki de öyle oldu. Ne de olsa bir faniyim.

2014 yılında  çocuğuma bir tablet aldım. Çocuğum zaman zaman "Baba, al biraz da sen bak" der, kabul etmezdim; “Ben bu dokunmatiklerden anlamam, benimki basmatik olacak” derdim. Çocuk gösterdi şöyle yapacaksın diye. Oturduğum yerden bazı köşe yazılarını okumaya başladım. Buradan faceye girmeye de başladım.

Tableti kullanmaya aşina oldukça kendime güvenim geldi. Gündeme dair duygu ve düşüncelerimi yavaştan çalakalem yazmaya başladım. Yazdığımı paylaşmaya başladım imla kurallarına dikkat etmeden. Zaten imlaya dikkat etmem mümkün değildi, küçücük tabletten sayfanın başını sonunu göremiyordum.

Bir zaman sonra cep telefonumu değiştirmem gerekti. Bu sefer akıllısını aldım, tablet kadar büyük olmasa da. Toplu ulaşım araçlarında iş gereği geliş-gidiş yaparken telefonun not defterine yazıp paylaşmaya başladım. Artık yazdıklarımın dozu iyice artmıştı. Evde çay içerken de telefon yanımdaydı artık. Aklıma geleni yazıp paylaşıyordum.

Bir gün sabah okula geldim Kasım 2015'in sonları. Bilişim öğretmenim yanıma geldi. "Hocam bir web sayfası kuralım, senin bu yazılarını oraya aktaralım istersen" dedi. "Gerek var mı hocam, sonra kim okur" dedim. "Hocam okunmasa da tüm yazılarınızı bu sayfada toplarız" dedi. Yazıların web sayfasında toplanmasına karar verdik. "Adı ne olsun?" dedi. Ağzımdan gayri ihtiyari "Dilin kemiği yok" olsun dedim. Adı da bu şekilde çıkmış oldu. Öğretmenimiz hemen gidip adresi aldı. 1,5 ay kadar geriye doğru benim Facebook'taki paylaşımları kopyalayarak ‘blog’umuza aktardı.

Önceki yazdıklarım ne kadar onu bilmiyorum. Sonraki yazdıklarımı da ona gönderip yayımlanmasını sağladı. Bir gün kendisine "Hocam, seni daha fazla rahatsız etmeyeyim. Bu yazılar sayfada nasıl yayımlanıyor gösterir misin" dedim. Onu da gösterdi. Şimdi kendim yazıp yayımlıyorum. Sayfamızdaki yazıların bir kısmı facede yazdıklarımın  ‘blog’a aktarılmasından ibarettir. Tüm yazdıklarımı bu sayfamda topluyorum. Blog, benim için bir arşiv niteliğinde.

Yazılarımdan bir kısmı; haftada üç gün  "anadoludabugun.com.tr" ve Anadolu'da Bugün gazetesinde, haftada bir gün "kahtasoz.com" web sayfasında, belirli aralıklarla "ladik.biz" sitesinde yayımlanmaktadır.

Yazılarımı yazarken  kimseyi üzme, herkese şirin görünme gibi bir düşüncem hiç olmadı. Kendimce dert edindiklerimi kendi küçük penceremden aktarmaktır derdim. Yazdıklarımın doğru olduğu iddiasında hiç değilim. Sayfam ve yazılarımla ilgili görüş, öneri ve yorumlarınız benim cahil cesaretimi artıracaktır.

Sayfamı ve yazılarımı takip edenler imla ve yazım hatalarını hemen fark edebilirler. Bunun sebebi de tablet ve cep telefonu marifetiyle çabucak yazılarak face'ye aktarılmasından dolayıdır. Sayfamdan sonra yeni gönderdiğim yazılarımda imla kurallarına daha dikkat etmeye çalışıyorum. Ne kadar dikkat edersem edeyim Türkçe imla kurallarının içinden çıkmak gerçekten mümkün değil. 

Bu vesileyle yazım ve imla kurallarından dolayı eksikliklerimiz için takipçilerimizin affına sığınırım. Bu vesileyle bana cesaret verip yol gösteren “dilinkemigiyok.blogspot.com.tr” adresini açıveren ve yazılarımı aktaran Bilişim Teknolojileri Öğretmeni Sayın Mustafa YILDIRIM’a çok teşekkür ederim. 07/02/2016

Öğretmenliğimin 25.yılında diplomamın sahte olmadığını ispatlamama ramak kaldı

Yazımın başlığına "MEB peşimde, diploma serüvenim" adlarını koymak da mümkün. Bu iş başka bir işe benzemez. Tamamen diplomamın sahte olmadığını ispatlamak üzerinedir.

Baştan söyleyeyim, diplomanın sahte olup olmadığı konusunda devleti hep ciddi gördüm. Eksik olmasın, bana kapısında iş verdi vermeye. Ama 25 yıldır da diplomamın sahteliği ve hakikiliği konusunda ne elimdeki belgeye güvendi, ne de bana. Sürekli değişik yöntemlerle test etmeye devam ediyor. Devlet ciddiyeti dedikleri bu olsa gerek. Emekli olmadan önce devlet diplomamın sahte olduğunu ispatlarsa mutluluğuna diyecek yok.

 ***

1992 yılının ilk ayında atamamın yapılabilmesi için içerisinde lisans diplomamın aslı ve noter onaylı fotokopisi de olmak üzere Ankara’ya giderek istenen belgeleri elden teslim ettim. Görevli kişi,  verdiğim evrakı tek tek inceleyerek aldı. Nice sonra gelen tebliğat ile birlikte göreve başladım. Okulda göreve başlarken de kararname ile birlikte yine diplomamın fotokopisini memura verdim.

2002 yılında memleketim Konya’ya alanım kapalı olduğundan tayin isteyemedim. Son çare Adana’ya nakil geldim. Bir gün okulumuz müdür başyardımcısı toplantıda, “Arkadaşlar, bilgilerinizi kontrol etmek için “ilsis.meb.gov.tr” ye girmeniz gerekli, dedi.  Nedir bu ‘ilsis’ dedikleri diyerek istenilen adrese girdim. Bilgilerimi kontrol ettim. Deve gibiydim. Hangi bir tarafım düzeltilecekti. Bir tane yanlışını söyle derseniz, atama branşım Mobilya Dekorasyon Öğretmenliği yazıyordu, desem sanırım diğer yanlışları saymaya gerek yok. Hazır görev yaptığım branşım olan İHL Meslek Dersleri Konya'ya kapalıyken acaba yeni branşımla tayin mi istesem mi diye düşünmedim  değil. Tek tek yanlışlarımı not ederek il milli eğitim müdürlüğündeki ilsis’ten sorumlu memurun yanına gittim. Görevliye durumumu izah ettim. "Gel, otur yanıma, düzeltelim," dedi. İlk göreve başlama tarihimden, nakil gittiğim yerlere ait başlama ve ayrılma bilgisini, ardından ilgi ve alakamın olmadığı atama branşımı, aile ve çocuk bilgisi artık o günün şartlarında yeni ortaya çıkan bu il sicil ortamı adı verilen elektronik ortama bilgilerimi vererek düzelttirdim. Bilgilerimi giren memura, "Bana zaman ayırdığınız için teşekkür ederim, size zahmet oldu" dedim. "Önemli değil, bu zaten bizim görevimiz, keşke herkes senin gibi tüm bilgilerini bilerek gelse" dedi. Tekrar teşekkür ederek ayrıldım. İçimden madem göreviniz idi, be kardeşim! Ben buraya gelmeden niye düzeltmediniz, dedim yolda. Yine de içim içime sığmıyordu, evrak istenmeden bilgilerimi beyanıma dayalı olarak düzelttikleri için.

 ***

2010 yılından sonra SGK'nın "Hizmet Takip Programı" adını verdiği 'HİTAP' gündemimize oturdu. O zamanlarda önceleri ilsis olan elektronik ortamın adı artık MEBBİS idi. Mebbis'teki diploma bilgilerinin kontrol edilmesini istiyordu Bakanlık. Okul müdürlerine bilgileri düzeltme imkanı verdiler. Çoğu öğretmenin diploma bilgileri yanlıştı. Öğretmenlerden diplomalarını istedik. Bilgilerini girmeye çalıştık. Fakat çoğu öğretmenin mezun olduğu okulun adı değiştirildiği için bilgilerini düzeltemedik. Sonunda öğretmenlerin diplomalarını aslı gibidir şeklinde onaylayarak tarayıp Bakanlığın düzeltilmesi için göndermemizi istediği adrese e-posta yoluyla gönderdik. Bugün yarın derken 'HİTAP'tan bir gelişme olmadı. 

 ***

2015-2016 yılında Bakanlık personelin diploma bilgileriyle MEBBİS kayıtlarını karşılaştırmamızı istedi. Personelden diplomalarının hem asıllarını hem de fotokopilerini istedik. Bilgileri doğru olan öğretmen ve personelin diploma fotokopilerinin arkasına "Diploma bilgilerimde bir yanlışlık yoktur" şerhi yazdırarak imzalarını aldık. Bilgilerinde yanlışlık olan varsa ilçe milli eğitim müdürlüklerinde kurulan komisyona gönderdik personeli. Tüm bilgiler düzeltildikten sonra arkası personel tarafından “Bilgilerim doğrudur” şerhli ve imzalı diploma fotokopilerini bir dosya içerisine koyarak personel listesiyle birlikte kontrol edilmek üzere ilçelerde kurulan komisyona teslim ettik. Süresi içerisinde komisyon üniversiteden gelen yetkili ile birlikte diplomalarımızı didik didik inceledi. Sonunda diploma bilgilerimizin test edilmiş ve onaylanmış şekli MEBBİS ortamında yerini aldı. Bir şükür çektik sonunda.

Sıkıldınız biliyorum, yeter artık! Nedir bu senin diploma serüveninizden dediğinizi işitir gibiyim. Ben de tamam bitti diyecektim ki maalesef bitmemiş. Şimdi de KBS sistemine yeni öğrenim bilgileri ekranı işlenmiş. Sistem bunu YÖK’ün yeni kurduğu YÖKSİS sisteminden alması gerekiyormuş. “Ne var bunda görevliler girer” diyebilirsiniz. Okulun müdür yardımcısı KBS’de diploma bilgileri görünmeyen bir liste göndermiş. Kambersiz düğün olur mu 50’den fazla personel isminin bulunduğu listede ben de vardım. E-devlet’e girerek diploma bilgilerimi kontrol ettim, orada da yok. İş başa düştü. Son çare bir dilekçenin ekinde nüfus cüzdan fotokopisi ve diplomamın fotokopisini ekleyerek mezun olduğum okuluma müracaat edeceğim. Onlar da YÖKSİS’e girerek KBS’den ve e-devlet’ten görünecekmiş. Diploma bilgileri görünmeyen öğretmenlerin hepsi mezun olduğu üniversitesinin ismi değişenlerden oluşuyor. Yani sorunun kaynağı, değişen üniversitelerin isimleri. Yetkililer oturdukları yerden isim değişikliği yapıyorlar, sen de o değişen isimlerin hatırına o kapıdan bu kapıya giderek yorul. Diploma bilgilerini girdirmeye çalış. 

Bugün öğrendim. Dilekçe ile mezun olduğumuz üniversiteye müracaat ediyormuşuz. Onlar dilekçeyi alıp mezun olduğumuz önceki üniversiteye gönderip onlar gireceklermiş bu bilgileri. Okul 12 Mayıs’a kadar bilgilerinizi sisteme girdirin desin. Üniversite ise verdiğimiz/vereceğimiz dilekçeleri toplayıp göndermek için evrak istifi yapsın. Anlamadığım, birilerinin yapmakla görevli olduğu mezuniyet bilgilerimin ben niçin peşinden koşayım? Niye birileri, görevini yapmayan YÖK’e sormaz bunu? Niçin YÖK, doğru ve test edilmiş, tek tek kontrol edilerek MEBBİS ortamına girilen öğretmen bilgilerini MEB’in sistemine girerek almaz? Sorulacak soru çok. Ama hepsi cevapsız. Ayrıca öğretmenin işi ne? Zaten ne iş yapıyor ki? Atlayıp eski üniversitesine gitsin, sisteme tıpkı benim Adana MEB’de memura söyleyip düzelttirdiğim gibi girdirsin.

Allah vere de emekli olmadan önce diplomanın bana ait olduğu ve bu üniversiteden mezun olduğum anlaşılır. Anlaşılmazsa bunca yıl çalıştıktan sonra kapının önüne konmakta var. Haydi, kapının önüne konduk, diyelim. Ya devlet, diplomamın gerçekliği ispatlanamadığı için işime son verdikten sonra 25 yıl boyunca aldığımız maaşları geriye almaya kalkarsa… Biliyorsunuz devlet verdiğini geriye alırken yasal faiziyle birlikte ister. İnşallah verdiklerini geriye alırken 5 Nisan veya 2001 ekonomik krizinden kaynaklanan gecelik faiz üzerinden hesaplamaz.

Diploma bilgilerimi YÖK sistemine işletmekle işimiz biter mi? Sanmıyorum. Öyle zannediyorum devlet daha güvenilir olsun diye bu işin başka sağlama yollarını da bulacaktır ve bulmalıdır. Mesela bilgilerimiz YÖKSİS’e girdirildikten sonra ayrı bir pencere açıp mezun olduğumuz yıl sınıfımızda ve dönemimizde hangi kişiler vardı? Umarım bu bilgileri istemez. Aslında istese fena olmaz. En azından birbirimize, “Bu adam gerçekten sizin sınıfta mıydı” diye sorar.

Gördüğünüz gibi öğretmenin mezun olması yetmiyor. Göreve başladıktan sonra da zaman zaman diplomasının sahte olup olmadığını ispatlaması gerekiyor. Umarım emekli oluncaya kadar bu iş hitama erer. Eğer ermezse bu demektir ki, öğretmenin diploma çilesi bitmez. Aha size bir başlık daha: Öğretmenin diploma çilesi… İsterseniz başlığı siz koyun. Hepsi olur.

Sahi, yetkililerimiz oturdukları yerden okul ve üniversitelerin adını değiştirip yeni problemler açtıklarına göre biraz da kendi isimlerini değiştirseler nasıl olur? Bence fena olmaz. Bu şekilde biraz da onlar uğraşmış olur. 10/05/2017

Memurların toplu sözleşme öncesi öneriler

Memurların 2018-2019 yılına ait zam ve özlük haklarıyla ilgili görüşmeler hükümet ve yetkili konfederasyon arasında Ağustos ayında yapılacak. Hükümetin ne vereceğini, yetkili sendikaların ne isteyeceğini bilmiyorum. Bildiğim bir şey var, toplu görüşmelerde hükümetin dediğinin olduğu.

Toplu görüşme sonucunda yetkili sendika, "Alabileceğimizin en iyisini aldık" derken yetkili olmayan sendikaların, "Memurun enflasyona ezdirildiği, alınan zammın beklentilerin altında olduğu..."şeklinde övgü ve eleştiriler yapacağını bilmek için geleceği bilmeye gerek yok. Çünkü Türkiye'nin şartları belli, hükümetin memura ve işçiye uyguladığı toplu görüşme politikası da belli. Çok büyük sürpriz olmazsa, hükümet politikasını değiştirmezse sonuç, malumun ilanı, ve önceki yılların tekrarı olacaktır.

Bir memur olarak yapılacak görüşmelerde neyin masaya yatırılmasını dile getirmek istiyorum. Yapacağım önerilerden ne kadarı bu görüşmenin konusu onu da açıkça bilmiyorum. Ama cahil cesurdur misali birkaç kelam etmek istiyorum. Memurları temsil edecek sendika, "Şu şu hakları elde ettik" gibi küçük iyileştirmelerle uğraşmaktansa;

1.Memurların 3600 katsayısından emekli maaşı almasını masaya getirmelidir.

2.Memurlardan kesilen yüzde 15 gelir vergisi ile yüzde yirmi-yirmi beş vergi kesintisi için aradaki makas açılmalıdır. Birçok memur daha yılın 6.7.ayında iken yüzde 20'lik vergi dilimine girmektedir. Yılın ikinci dönemindeki alacağı zam vergiye gitmektedir. Devlet bu yöntemle sağ eliyle verdiğini sol eliyle almaktadır.

3.Kamuya memur ve öğretmen alımında veya yönetici seçiminde  sözlü mülakat yerine mutlaka KPSS sınavını şart koşmalıdır. Sözlü mülakatlar sadece bir ilde veya ilçede devleti ilk elden temsil edebilecek kişiler için uygulanmalıdır. KPSS'den yeterli puanı alan kişi, atanmadan önce güvenlik soruşturmasından geçirilmelidir. İstediği yere puanı ile atanan kişinin işini yapıp yapmadığı objektif denetimlerle takip edilmelidir.

Yetkili sendika yukarıda yazdığım önerileri toplu sözleşmede almak için elinden gelen gayreti göstersin. İnan zam falan istemiyorum. 09/05/2017