Kişişelleştiriyor muyum?

Bir yazımdan nem kapan bir nemci, nem kaptığı yazıdan bir şey çıkmayacağını anlayınca, geçmiş yazılarıma bel bağlamış. Suç unsuru bulabilir miyim diye aramış taramış. Sonunda bazı yazıları tespit ederek üzerine bir dilekçe yazmak suretiyle hakkımda şikayette bulunmuş.

İki eli çantalı gelmiş suç unsuru bulmaya. 

Gelen çantalılar ilk önce şikayetçinin huzuruna çıkarlar. Ne de olsa büyük makam ve güç sahibi. Dediklerini bir bir dinlerler ama kayda geçirmezler.

Ardından bir başkasının, sonra benim ifademe başvurdular. 

Önce hal hatır sordular. Sen mi yazdın bunları dediler. Yaz yaz güzel yazıyorsun, her konuda yazmışsın dediler. 

Sonra sadede geldiler. 

Niçin yazı yazdığıma, bu kadar çeşit yazı konusunu nereden bulduğuma, nasıl vakit ayırdığıma, işlerimi aksatıp aksatmadığıma, şu yazıda şöyle diyorsun, burada ne kastettiğime, şu şu kurumları niçin kötülediğime, maksadımın ne olduğuna, eleştirerek elime ne geçtiğine dair sorular sordular.

Hepsine kendimce cevap verdim. Bir soruları çok ilgincime gitti. Niçin kişiselleştiriyorsun, kişileri niçin hedef gösteriyorsun dediler? Niye kişiselleştireyim niye hedef göstereyim ki. Kişiselleştirsem ve hedef göstersem yazılarımda yer ve şahıstan bahsederim. Hiçbir yazımda kişilere yer olmaz. Yapılanlara yer veririm. Daha doğrusu kişilerin eylemlerine yer veririm. Yapılan hareket iyi de olabilir, kötü de. Över gibi yaparken eleştiririm. Eleştirir gibi yaparken överim. Gözlemlere dayanan toplumsal olaylara yer veririm. Daha doğrusu eleştiri konularım kişiler değil, eylemleridir. Kişilerin yapıp ettiklerini ortaya koyarım. Yapıp ettiklerin bunlar. Bunlar senin ürünün. Ürününü beğendi isen bu ürünü üretmeye devam et. Yok, beğenmedi isen bundan vazgeç demek isterim. Bu tür makamlara talip olanlara da bak, bu kişinin verdiği imaj bu. Sakın ola ki böyle yapma. Yoksa karizmayı çizdirirsin demek isterim. 

Gel gör ki ürününü ya da eserini ortaya koyduğum kişiler ortaya konan bu eserlerinden pek memnun kalmıyor. Koyduğum bu eserin görüntüsü hiç iyi değil, dost acı söyler. En iyisi ben bundan vazgeçeyim diyeceği yerde, acaba bunun kalemini nasıl kırarım hesabını yapmaya kalkıyor. Güçlü ise kalemi kırmak çok kolay. Bulursun iki tane kelle avcısı. Onlar da minareyi çalarak kılıfı hazırlar. Bu gerekçeyi hazırlamaktan da büyük zevk alırlar. Çünkü gücün yanında durmak, gücün emrine girmek bir şereftir onlar için. Öyle ya zayıfın yanında niye yer alsınlar. Ne karın doyurur ne de yükseltir insanı. 

Sadede gelirsem, yazılarımda kişiselleştirme yapmam. Zira hiç işim olmaz. Çünkü kişiselleştirme küçük insanların işidir. Büyük insan olmasam da küçük insanla işim olmaz. 

O yüzden yazılarım okunurken kimi kastediyordan ziyade yapılıp edilene bakmak ve buradan hisse kapmak gerek. Hala da nem kapılacaksa o zaman amme hizmeti yapmayacaksın. Yapacaksan da işini düzgün yapacaksın. Makamının hakkını vereceksin. Emanet edilen makamdan gücünü almayacaksın. Makama güç vereceksin. Makama oturarak ne oldum delisi olmayacaksın. Bu makam benim, istediğimi yaparım demeyeceksin. Alttakilere tepeden bakmayacaksın. Yapıp ettiklerini ortaya koyanlara tavır almayacaksın. Çünkü esas kişiselleştirme seni anlatana daha doğrusu ürününü yani eserini ortaya koyana had bildirmeye kalkmaktır. 

Başarısız Öğrencinin Başarısızlık Gerekçeleri *

Öğretmen dersi iyi anlatamıyor.

Zaten bu öğretmenden kimse memnun değil. 

Herkesin puanı düşük. Benimki yine iyi. 

Herkes kopya çekti. Ben çekmedim. Ben de kopya çekseydim, yüksek puan alırdım.

Bizim okul zaten iyi değil. 

Herkes etüt merkezine gidiyor, özel ders alıyor. Ben de bunları yapsaydım, benim puanım da yüksek olurdu. 

Öğretmenin puanı çok kıt. Başka sınıfın öğrencileri daha şanslı. Onların öğretmeni bol not veriyor. Bizimki çok cimri. 

Bizim öğretmen sınavda çok zor soru hazırlıyor. 

Öğrenciyi dökmekten büyük zevk alıyor. 

Zaten bu öğretmen iyi bir öğretmen olsaydı, bu okulda olmazdı. 

Öğretmen kendi sorduğu problemi çözemiyor, sınavda bize soruyor. 

Normalde iyi yaptım ama öğretmen kağıdımı göstermiyor.

Bana kafayı taktı. Aynı cevapları yazdım. Arkadaşım 50 alırken bana 40 verdi. 

Sınavda anlatmadığı yerden sordu. 

Beni dersten soğuttu.

Sınavda çok yerden sorumlu tuttu. 

İki grup yaptı. Diğer grubun soruları çok kolaydı. Ben o grupta olsaydım, yüz çekerdim.

Hem çok soru sormuş hem de sınava geç geldi. Kağıtları erken topladı. Haliyle yetiştiremedim. 

Öyle zannediyorum, yukarıda yazdığım gerekçeleri etrafınızda çok duymuşsunuzdur. 

Bu kadar mazeret üretenlerin yanında başarısızlığı kendinde gören az sayıda insanımız var. Bunlar, çalışamadım. Öğretmen iyi anlatıyor ama ben anlamıyorum derler. 

Başarısızlığı başkasının üzerine yıkma gerekçe ve mazeretimiz sadece eğitim alanında değil, bu tür gerekçeleri hemen hemen her alanda görebiliriz.

*27.11.2024 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır. 

Bigane Kaldığım Bir Trafik Kazası

12 Kasım 2024 Salı günü akşam saatinde çarşıdan eve adımlarken üç kişiden müteşekkil (kalmış) aile efradını arayarak akşam yemeğini dışarıda yiyelim. Kelle paça içelim dedim.

Onlar evden ben de çarşıdan kavilleştiğimiz çorbacıya doğru adımlarken yollarımız bir yerde kesişti. Birlikte tankın karşısındaki çorbacıya doğru yürüdük.

Çorbacıya varırken tankın bulunduğu kavşağın trafiğini sair günlere göre daha yoğun gördüm. Bir kaza olmalı dedim. Lokantaya girdik. Kavşağı gören bir masaya oturduk. 

Önümüze yemek menüsünü getiren gence, karşıda kaza mı var dedim. Bir mobilet süren düşmüş dedi. Küçük bir kaza olmalı dedim.

Bir taraftan çorbamızı beklerken kavşaktaki yoğunluğu izliyorum. Ne olup bittiğini anlamaya çalışıyorum. Buradaki kavşak diğer kavşaklara göre biraz yüksek olduğu için olup biteni tam göremiyorum.

Az sonra ambulans geldi. İyice tıkanan kavşağı açmak için insanımız trafiği düzenledi. Eksik olmasınlar. 

Ambulans yaralıyı alıp gitmedi. Epey bir oyalandı. Trafik polisi de geldi bu arada. 

Birkaç defa bu kaza bir mobiletçinin düştüğü kaza değil, daha büyük olmalı. Gidip bakayım diye niyetlendim. Nedense yerimden kalkıp gitmedim. 

Nice sonra ambulans gitti. Polis arabası uzun süre durdu. 

Çorbamızı içip evimize yollandık. 

Ertesi gün ne yapayım derken Meram Devlet Hastanesine yürüyeyim. Hem yürüyüşümü yapar hem de oradaki doktor arkadaş müsait ise kısacık bir ziyaret yapayım. Vakti varsa belki yürüyüş de yaparız dedim. Çünkü zaman zaman idari görevi olan bu arkadaşla öğle arası adımlarız. 

13.20 gibi hastaneye geldim. Odasına gitmeden telefonla aradım. Cevap vermedi. Mesai başlasın diye bahçede oturup bir şeyler yazmaya koyuldum. Az sonra bahçedeyim. Müsait isen görüşmek isterim mesajı yazdım. Mesaj görülmesine rağmen geri dönüş olmadı. Sanırım müsait değil deyip geldiğim gibi geri döndüm. 

Çarşamba pazarına uğradım. Çıkışta oğlan bir mesaj göndermiş: "Baba, bir motorlu bir yayaya çarpmış. Sanırım kaza geçiren sizin arkadaş olmalı. Kırık var sanırım" diye. Baktım bizim arkadaş. Verdiği bilgiye göre kaza, dün akşam benim çorbacıda iken gördüğüm kazadan başkası değildi. Yine oğlanın verdiği bilgiye göre arkadaşın Meram Tıp'a kaldırıldığını öğrendim. 

Çarşamba Pazarından Meram Tıp'a yöneldim. 

Poliklinikler girişinden danışmaya kazazedenin ismini verdim. Nerede olabilir dedim. Önündeki sisteme bakmadan üçüncü kattaki ortopediye git dedi. 

Ortopedi servisindeki görevliye şu isimli bir hastanız var mı dedim. Sisteme baktı. Öyle isimli biri yok dedi. 

İndim merdivenlerden. Acil tarafına geçtim. Oradaki sekretere hastanın adını ve babasının adını vererek sordum. Üçüncü kat reanimasyonda dedi. 

İlgili yere geldim. Birkaç kişi reanimasyon önündeki bekleme salonunda idi. Onlara doktorun yakınları mısınız dedim. Yeğeni ve kardeşi imiş bekleyenler. Sol ayağında üç kırık olduğu, ameliyat edildiği, durumunun iyi olduğu bilgisini aldım. Geçmiş olsun diyerek yanlarından ayrıldım. 

Bu arkadaşa çarpan sürücü 16 yaşında bir çocuk. Arkadaş yaya geçidinden geçerken gelip vurmuş. Çocuğun devlet nezdinde ceza ehliyeti olmadığı gibi ehliyeti de yoktur. Kenarda köşede de sürmüyor bu çocuk. Trafiğin yoğun olduğu cadde, sokak ve kavşakta bu tip çocukları her zaman görmek mümkün. 

Önüne gelenin altında mobilet, daha büyüğü, bisiklet var. Trafik kurallarına uyan pek az sayıdaki iki tekerlekli sürücüyü bir tarafa bırakırsak, büyük çoğunluğu için trafikte kurala uymak hak getire. Nereden çıkacakları belli değil. Kah kaldırımda sürerler kah ters yoldan gelirler. Normal bir hızla da sürmüyorlar. Bir de bağırtanlar var. 

Olan da bu doktor arkadaşın başına geldiği gibi insanımıza oluyor. 

Arkadaşın bu durumuna üzüldüm. Bir an için bu arkadaşın tempolu yürüyüşüne nazar değdim galiba dedim. Çünkü çok teknik yürüyen, yürüyüşü seven biriydi. Nereye giderse önceliği yürümek idi. Birlikte zaman zaman yürürken hiç geri kaldığını görmedim. Hatta ondan geri kalmamak için adımlarımı sıklaştırdığım olur. 

Çorbacıda iken birkaç defa niyetlenmeme rağmen kalkıp kaza yerine gitmediğine de pişman oldum. Gitseydim, en azından yere düşmüş telefonunu alır, ailesini bilgilendirirdim. Çünkü başkasının yanlış bilgilenmesiyle hastaya ulaşmak için ailesi epey bir zaman kaybetmiş. 

Bu kaza, küçük olsun, büyük olsun, gördüğüm kazaya bigane kalmamam gerektiğini bana göstermiş oldu. 

Gelmiş geçmiş olsun. İnşallah en kısa zamanda kazadan bir iz kalmayacak şekilde aramızda görürüz kendisini.