Gemi Eskisi Gibi Niçin Yol Almıyor? ***

Bazen adı konmamış sorunlar olur. Kimse sorunun ne olduğunu bilmez ya da bilmezden gelir. Sorunun etrafında döner durur. Sorunu çözmek için kimse eteğindeki taşı dökmez. Bir türlü sadede gelinmez. Herkes esas soruna eğilmeden sorunu çözme derdinde. Bu durum karanlık yerde eşyasını yitirdikten sonra eşyasını bulmak için aydınlık yerde yitiğini arayan ama bir türlü bulamayan Nasrettin Hocaya benzer. Yine bu durum, teşhisi konmamış hastaya ağrısını kessin diye ağrı kesici vermeye benziyor. 

Konuyu biraz müşahhaslaştırayım. Malumunuz Milli Görüş çizgisinden bir grup, "Yenilikçi hareket" olarak partilerinden ayrıldıktan sonra sırt sırta vererek kurdukları partileri kısa zamanda zirveye oturdu. İyi, güzel ve yararlı hizmetler yapmış olmalılar ki halk onlara hep iktidar vizesini verdi. Hala da iktidardalar. Yalnız bu iktidar yola birlikte çıktıkları iktidar değil. Dümenin başında kalan dışında yol arkadaşlarının kahir ekseriyeti gemiyi terk etti veya terk ettirildi. Partide azımsanamayacak bir küskünler ve kırgınlar ordusu oluştu.

Parti şimdi yeniden yol ayrımında görünüyor. Ya gemiyi veya treni terk edenler yeniden kazanılıp eskisi gibi yola devam edilecek ya da tıpkı eskiden olduğu gibi parti "Gelenekçi" veya "Yenilikçi" diye bölünecek. Çünkü alttan alta yeni parti çalışmaları yapıldığı haberlere yansımaktadır. Partiye gönül vermişlerin en büyük arzusu partinin bölünmeden tek parti çatısı altında yeniden bir araya gelinmesi; kızgın, küskün ve kırgınların geri dönmesi. Siyasette bir gün çok uzun sayılır. İlerleyen günlerde ne tür gelişmeler olur? Bekleyip göreceğiz.

Çoğu kimse bu durumu makam, mevkileri paylaşamadılar. Küskünlük de bundan şeklinde görüyor. Hatta adını "Trenden inenler" diye adlandırıyorlar. Halbuki mesele treni terk etme, trenden indirilme veya makam ve mevkiden uzaklaştırmaktan ibaret değil. Dışarıdan okumaya çalışan biri olarak esas mesele yol, yöntem, metot ve yönetim tarzı. Bu durum daha önce "Gelenekçi" ve "Yenilikçi" durumlarına benziyor. Tedbir alınmaz, bir araya gelinmez, sorunlar masaya yatırılmaz, taraflar birbirine ödün vermez tavırlarını  devam ettirirler ise aynı akıbete doğru gidiyorlar. Bugünkü durum o günlere çok benziyor. Tek farkı "Gömlek" çıkarıldığında bu ülkenin yeni bir harekete ihtiyacı vardı. Bugün ise yeni parti ihtiyacı olup olmadığı tartışma konusu. Bugünkü durum zayıflamaya yüz tutmuş güçlerinin iyice zayıflaması sonucunu doğurabilir.

Böyle bir durumda çoğunluk gemiyi veya yer edenlere kızıyor, gelin geriye diyor. İzin verirseniz sorunu biraz daha açmak istiyorum. Olaya her iki kesimin gözüyle(kaptan ile gemiyi terk edenler) gözüyle bakmaya çalışacağım:

Halktan defalarca iktidar vizesi alan geminin kaptanlığı tek kişinin üzerine binmiş görünüyor. Bu tek kişi tüm yetkileri üzerine alarak gemiyi sağa-sola çarpmadan, yolda yeni yolcular alma niyetiyle gemiyi limana götürmeye çalışıyor. Öyle çalışıyor ki ne dinleniyor ne de uyuyor. Durmadan koşturuyor. Kaptanlıkta kendisine yardımcı olsun diye aldıkları yeterince faydalı değil. Zaten kaptan da bunlara pek güvenmiyor.

Gemiyi şu ya da bu şekilde terk edip ama daha tam uzaklaşmayan eski yardımcılar ise "Tüm yetkiyi üzerine aldın, gemiyi hızlı bir şekilde limana götürmeye çalışıyorsun. Eskisi gibi istişare etmiyor, söz dinlemiyorsun. Gemi bu şekilde yol alamaz. Varıp duvara toslayacaksın. Yine geminin başında sen ol, eskisi gibi görev dağılımı yap. Bu durum hem kendin hem gemin için elzemdir. Çünkü kaptanlık, kişinin tek başına götüremeyeceği kadar zordur. Bak biz uzaklaştık. Gemi eskisi gibi iyi gitmiyor. Yalpa yapıyor sürekli. Böyle giderse gemiyi batıracaksın. Bak eskisi gibi geminin müşterisi kalmadı. Memnun olmayıp bizden ayrılan müşteri diğer gemiye biniyor.  Çünkü bu işleri tek başına yapmaya kalkınca müşteriye kızıyor, ayar veriyorsun. Ki bu doğaldır. Çünkü geminin güvenilir yardımcıları olmayınca her işe sen koşuyorsun" demeye çalışıyorlar.

Kaptan ve gemiyi terk edenler sorunu çözmek istiyorlar ve bunda samimi iseler bunun yolu iletişim, istişare ve kendileriyle yüzleşmektir.

***11/07/2019 günü Pusula Haber gazetesinde Barbaros ULU adıyla yayımlanmıştır.

Kadın Üniversiteleri ***

Japonya dönüşü Cumhurbaşkanımız Erdoğan yaptığı bir konuşmada "Japonya'da 80 kadar kadın üniversitesi var. Niçin bizde de olmasın" dedi. Ardından aynı toplantıda kendisini dinleyen YÖK Başkanına "Böyle bir çalışma yap" talimatını verdi. Bundan sonra YÖK Başkanı kadın üniversitesi açacağım, nerede açayım, hangi bölümler olsun diye  düşünsün dursun.

Erdoğan'ın dediği kız öğrencilerden oluşacak üniversite ne zaman açılır bekleyip göreceğiz. Yalnız kulağa hoş gelen bu tür üniversite bir açılırsa öyle zannediyorum Anadolu'dan birçok şehrin ileri gelenleri ve STK’ları, siyasilere "İlimize bir kadın üniversitesi istiyoruz" talepleriyle gideceklerdir. Siyaset de bu isteklere kulağını tıkamayacaktır. Öğrencisi kadınlardan oluşacak bu tür üniversiteler ne kadar yaygınlaşır, kurulduğu zaman başarı şansı ne kadardır, talep olur mu, talep olursa da YÖK hepsini karşılayabilir mi? Diyelim ki açıldı. Tüm işkollarına hitap edecek bölümlere yer verebilecek mi? Çünkü o kadar çeşit meslek var ki say say bitmez. Hepsini bekleyip göreceğiz.

Dünyada örnekleri olan ve tamamen iyi niyetle dillendirilen kadın üniversitelerinin olabileceğini kabul ediyorum. Ama pratiği üzerine bir değerlendirmede bulunmak istiyorum. Bu yazacaklarımdan karma eğitimi savunduğum falan anlaşılmasın. Öyle bir niyetim yok. Devletin ideal bir eğitim sistemi bulamadığı gibi ben de kafamda ideal bir eğitim sistemi oluşturamadım.

Kadın üniversiteleri çoğu kız çocuğunun aileleri tarafından okutulmadığı 60’lı, 70’li, 80’li yıllarda düşünülseydi bir ihtiyacı giderecek, eh derdim. Ama günümüzde kız çocuklarını aileler okutuyor ve kızlarımız çok da başarılılar. Hangi üniversitenin, hangi bölümüne giderseniz kız çocuklarının ağırlığını görebilirsiniz. Yakında gözde mesleklerin bölümünde okuyan erkekleri mumla ararsak hiç şaşırmayalım. Benim okuduğum 90’lı yıllarda amfilerde çoğunluğu erkeklerden oluşan öğrencilerin içerisinde 3-4 kız öğrenci var iken bugün durum tersine dönmüş durumda. Amfi ve sınıflarda 3-4 erkek, geri kalanı kız öğrencilerden oluşuyor. Bu durumu kamu ve özel çalışanlarına bakarak da görebiliriz. Yine eskiden kamuda çalışanlarda eleman alımında “kız” veya “erkek” olmak şartı aranırdı. Şimdilerde böyle bir durum da yok. Artık kamuya eleman alımında erkek-kız arama şartı neredeyse kalktı gibi. Erkek mesleği diye bilinen mesleklerde kadınları, kadın mesleği denilen mesleklerde de erkekler istihdam edilebiliyor. Demem odur ki kadın üniversitelerine bu aşamada gerek yok. Çünkü erkeklere göre çok başarılı olan kızlarımız giderekten üniversiteleri tamamen kaplayacak. Zaten kendiliğinden kadın üniversitesine dönüşecek.

Burada değinmek istediğim bir diğer husus, üniversiteleri kadın ve erkek diye dönüştürsek bile bu toplumun kadını ve erkeği şehirde, otobüste, dolmuşta, çarşı ve pazarda iç içe. Çünkü bir zorunluluk var. Tek başına üniversiteyi cinsiyete göre ayırmak çözüm değil gibi. Kadın üniversiteleri açmak yerine, 18 yaşına gelmiş ve rüştünü ispatlamış kız ve erkek çocuklarının başta üniversiteler olmak üzere toplum içerisinde kendilerini kötülerden ve kötülüklerden korumalarını öğretsek daha iyi olur diye düşünüyorum. Bir diğer husus üniversite açmak demek aynı zamanda bir maliyeti gerektirir. Çok sayıda üniversite sayımızın yanında yenilerinin açılması darboğazda olan ekonomimize artı yük getirecektir. Yine de hayırlısı diyelim.

***09/07/2019 günü Pusula Haber gazetesinde Barbaros ULU adıyla yayımlanmıştır.

Yaz Kur'an Kursları*

Sanal alemde dolaşımda olan "BİR İMAMIN FERYADI!" başlıklı bir yazı okudum. Yaşadığını kağıda dökmüş. Dertli mi dertli hocamız. Derdi, Kur'an-ı Kerim öğrenmek için yaz kursuna gelen öğrencilerin isteksizliği. 8 yıldır camide, dernekte, ve vakıfta yaz kurslarında görev aldığını, Kur'an kursunu sevdirmek için hediye, gezi, yüzme, luna park vb. her yolu denediğini ama çocuklara bir türlü Tahiyyatı ve Fil süresinden aşağısını ezberletemediğini, namaz kıldıramadığı gibi caminin bahçesindeki ağaçlara çocukların zarar vermesinin önüne geçemediğini, geçen yıl Kur'an-ı Kerim'e geçen bazı çocukların üç hafta geçmesine rağmen hala Kur'an’a geçemediğini içinden geldiği gibi anlatmış.

"Teknoloji çağında tabletle büyüyen zamane" çocuklarının niçin böyle olduğunun nedenini de ailelere bağlıyor. Çocuğuyla ilgilenen, ders takibini yapan ve evde güzel terbiye veren ailelerin çocukları, Kur'an-ı Kerim'e çabucak geçtikleri gibi ilerleyen zamanda hafız bile olduklarını, bunun tersi ailelerin çocuklarında ise bir mesafe kat edemediğini söylüyor.

İmamın serzenişini kısaca özetlemeye çalıştım. İmamın anlattığından benim çıkardığım, aile çocuğunu bir güzel eğitecek, sonra kursa gönderecek… İmamın bu anlattığı lokal bir durum değil, hemen hemen bu görevi ifa etmeye çalışan diğer din görevlilerinin ortak derdi bu anlatılanlar. Maalesef ister cami, ister vakıf-dernek ister kurs bünyesinde açılan bu tür yaz kurslarının durumu nice yıllardır hep böyle. Eskiye oranla farklı yol ve yöntemler izlenmesine rağmen mevcut durum değişmediğine göre bundan sonraki yıllarda da aynı durum tekrarlanacak demektir.

Yaz kurslarının işler ve işlevini tam yerine getirmesinin başka yolu yok mu? Bunun için ne yapılabilir? Bu çocuklara Kur'an sevgisi nasıl verilir? Bu konuda öyle zannediyorum bu işin uzmanlarının söylediği/söyleyeceği tespitler vardır. İşin uzmanı değilim ama izin verirseniz ben bu konuda düşüncelerimi aktaracağım. Çıkarımı da siz yapın.

Yaptığımız işte bizi başarıya götürecek olan çocuğun seviyesine inebilmek, onun dilini anlamak ve zamanlamayı iyi tespit etmektir. Bugün çoğu din görevlisinin çocuğun seviyesine inebildiğini düşünmüyorum. Bir diğer husus 9-10 ay süren yorucu bir okul hayatından sonra kafasını dinlendirecek olan çocuğun, yaz döneminde kursa gönderilmesi pedagojik mi? Bu çocuğun dinlenmeye, gezmeye, dolaşmaya, oynamaya zamanı olmayacak mı? Unutmayalım ki dolu beyin yeni bilgi almaz. Nasıl ki tok çocuğa dünyanın en güzel yemeğini yediremiyorsak, susamayan çocuğa su içiremiyorsak dolu beyini de yazın kursta memnun edemeyiz. Biz de memnun kalmayız. Çocuk hem isteyip hem de ihtiyaç hissedecek. İhtiyaç hisseden er veya geç öğrenir. Bence bu zamanlamayı iyi hesaba katmak lazım. Zira bu vücut bu sıkleti çekmez. Ortaya koymaya çalıştığım tespitlerin her biri ayrı bir yazı konusu. Açılması lazım. Yine de burada kısa kısa değinmeye devam edeceğim. Bir diğer konu Kur'an eğitimi illaki yaz dönemlerinde cami, kurs vb. yerlerde mi verilmeli? Pekala bu, eğitim yılı içine yayılarak eğitim ve öğretim yılında okullarda verilemez mi? Ayrıca din eğitimi denince niçin ilk önce orijinalinden Kur'an okumak/okutmak aklımıza geliyor? Önce elif, be, te, se vb. Arap harflerini öğrenerek mi başlamalıyız? Çocuk ilk önce "derake, derace" yi mi öğrenmeli? Ki bunu da öğretemiyoruz. Kur'an'ın okuyuşunu bilmek tek başına yeterli midir? Bu konuda çocuğun başka bilgi ve eğitime ihtiyacı yok mu? Küçük yaştaki çocuklara Kur'an'ı öğretmeye başlamadan önce bu kurslarda onlara ilk önce okul sıralarını karalamamayı, yalan söylememeyi, kötü söz söylememeyi, sınavlarda kopya çekmemeyi, kavga etmemeyi, hakkımız olmayan bir şeyi almamayı; paylaşmayı, nazik ve kibar konuşmayı, sorumluluk vs almayı öğretsek daha iyi olmaz mı? Verdiğim bu örnekler, din eğitiminin içine girmez mi? 

Demem odur ki çocuğun ilk önce vücudu Müslüman olsun. Küçük yaştan itibaren yavaş yavaş ahlakla mücehhez olsun. İnanın bu kazanımları verdikten sonra çocuk Kur'an öğrenmeye, namaz sürelerini ezberlemeye yönelecektir. Zaten bugün okulların, ailelerin, toplumun ve devletin en büyük sorunu ahlaki dejenerasyon değil mi? Gelin ilk önce zihin ve bedeni Müslüman yapalım, arkası gelir. 

Hangisi daha öncelikli, salt Kur'an öğretimi mi yoksa ahlak mı? İkisi birden dediğinizi duyar gibiyim. İkisi birden olursa aliyyülala olur. Olmuyorsa önceliğimiz ahlak eğitimi olmalı diye düşünüyorum.

*12/07/2019 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.