Hayat Dersi Veren Hikaye

Bir gemi yolculuğunda, bir nahiv (Arapça cümle yapısı) ustası, gemidekilere nahiv bilir misiniz diye sorar. Bilmeyiz derler. Gitti ömrümüzün yarısı der.

Az sonra aşırı dalgadan gemi sallanmaya, yan yatmaya ve içine su almaya başlar. Gemidekilere nahiv hocasına, hocam, yüzme bilir misin derler. Hayır cevabını alırlar ve o zaman gitti ömrünün tamamı derler. Haliyle az önce nahiv bilgisinden dolayı hava atan hocanın sesi kesilir. 

Anlattığım bu hikayeyi bilirsiniz ve bu hikaye bir hayat dersi verir bize. İnsan cümle bilgisi olmadan da yaşayabilir, yaşarken bir eksikliğini çekmeyebilir. Çekse de hayatın sonu değil. Yalnız kişi yüzme bilmezse;

Boğulurum korkusuyla suya girmez. 

Deniz nedir bilmez. 

Havuzla zaten işi olmaz. 

Tatil planı yapmaz. 

Tatile gidenlerden benim neyim eksik deyip tatile gitmeye kalkarsa, yüzme bilenler yüzerken, o uzaktan seyreder. Keşke zamanında yüzme öğrenseydim pişmanlığı duyar. 

Korka korka suyun kenarına gelse de belinden yukarı suyun içine girmez. Leğende yıkanır gibi denizin kenarında eğilir çıkar. 

Bacak kadar sıpaların  suya atlayışlarını ve yüzüşlerini görür. Çocuklara gıpta eder, helal olsun bücürlere. Keşke şunlar gibi ben de yüze bilseydim der durur. 

Hasılı yüzme bilenler denizin keyfini çıkarırken yüzme bilmeyenler kenarda somurtur durur. 

Sahi yüzme bilmiyorsa biri, denizde ve havuzda ne işin var. Niye masraf ederler, o kadar yolu tepeler ve boşu boşuna sahili kalabalık ederler.

Burada anne ve babalara görev düşüyor. Çocuk yetiştirmek sadece karnını doyurmak, üst baş almak, okula göndermek, okutmak ve evlendirmek değil. En az bunlar kadar yüzme de önemli. Çünkü yüzme hayatın kendisidir ve hayatı öğrenmedir.

Her aile küçük yaşta çocuklarına yüzme öğretmeli. Çünkü demir tavında dövülür misali küçük yaşta yüzme daha çabuk öğrenilir. Büyüdükçe insanın cesareti kırılır, kendine güveni kalmaz.