Zararına Kermes (1)

Çarşı, pazarda ve okulların bahçesinde yılın belli aylarında bir veya birkaç kermesin düzenlendiğini görürsünüz. Belki de katılmışsınızdır. Çünkü kermes herkese açık olduğu gibi davetiye yoluyla katılım durumları da söz konusu. 

Kermeste satışa sunulanlar genellikle gönüllüleri eliyle karşılanır. Hummalı bir şekilde görev yapanlar da bu işi ücretsiz yaparlar. Çünkü düzenlenen yer yararına bir kermes bu. Elde edilen para da o kurumun giderine harcanır.

Kermese alışverişe gelenler de harcama yaparken fiyat hesabı yapmaz. Çünkü hayır işi söz konusu. 

Kısaca vakıf, dernek veya okul yararı olup da düzenlenen bir kermeste zarar etme söz konusu olamaz. 

Bu genel açıklamaların ardından, katıldığım bir kermesi anlatacağım. Bakalım benim katıldığım bu kermes zarar mı etmiş, kar mı, bunu hep birlikte görelim. 

Katıldığım kermes okul kermesi. Okul ikili öğretim yapan bir ortaokul. Okul zengin bir muhitte. Okulun öğrenci nüfusu da iki binin üzerinde. Fakir öğrencinin yanında zengin aile çocuğunun sayısı da çok.

Yüzden fazla öğretmen görev yapıyor.

Dört, beş rehber öğretmen, dört müdür yardımcısı ve müdürden ibaret kermese günler öncesinden hazırlıklar yapıldı. 

Evden getirilecekler için öğrenciler görevlendirildi. Evinden bir şey getirmeyecek olan öğrencilerden 15 lira para toplandı. 

Alışveriş için bilet bastırıldı. Biletler sınıf öğretmenlerine verilerek bir hafta on gün öncesinden öğrencilere satışa sunuldu. Öyle ya o kadar kalabalıkta bir de para işiyle uğraşılmayacaktı. 

Gözleme yapacak öğrenci anneleri ve yeri de belirlendi. 

Kermeste her bir öğretmene görev verildi. Aşağı yukarı her bir satış reyonunun başında görevli öğrencilerle birlikte birer ikişer öğretmen de görevlendirildi. 

Bana da bir arkadaşla beraber kermes günü bilet satma görevi verildi. 

Biletler bastırılıp kermesten önce satışa sunulduğunda eline bileti alıp yanıma gelen bir öğrenci, "Hocam, bu biletlerin sahtesini biri basabilir" dediğinde, bunu yapsan yapsan sen yaparsın deyip gülüşmüştük. 

Biletlerin beheri sanırım o zamanlar bir TL idi. 

Sabahın erken saatinde okulun girişindeki güvenlik kulübesine bilet satmak için arkadaşla oturduk. Sabahtan, öğle nöbeti diğer bilet satıcılarına devredinceye kadar nefes almadan bilet sattık. Çünkü gelen veli, gelen öğrenci ilk iş olarak bilet satın aldı. Görevi teslim etmeden önce ne kadar bilet kaldığını ne kadar nakit olduğunu sayarak teslim ettik. 

Kermeste yok yoktu. Ne satacağı görevi verilen öğretmen cebinden para vererek toptancılardan yiyecek bile almıştı. 

Gözleme yapan kadınlar gözleme yetiştiremedi. Gözleme isteyen sıra bekledi. Hoş gözlemelerin çoğu müdürün odasındaki protokole gitti ama neyse. Müdürün odası enfes yiyeceklere donatılmıştı sabahtan. Protokol belki üç beş kuruş atmıştır. Elleri yağlı olunca belki elini cebine atamamıştır.

Tüm satış yerlerinin olduğu yer alışveriş yapan öğrenciden geçilmedi. 

Sabahtan akşama kadar devam eden satış nihayet günün inmesiyle birlikte sona erdi. Herkes kazancını okul idaresine verip evinin yolunu tuttu. Görevini bihakkın yerine getirmenin mutluluğuyla güzel bir uyku çekti. (Devam edecek)