Adını ve anlamını bilmeden
başladığım müteferriçlik, pandeminin Türkiye’de görüldüğü günlere (2020 Mart) dayanıyor.
Yürüyerek dert ve sıkıntı ne kadar atılır bilmem ama bilinçsizce başladığım bu yürümenin;
göbeğimin inmesine, ayaklarımın açılmasına ve vücudumun rahatlamasına faydalı
olduğuna yüzde yüz inanıyorum. Hem bedenen hem zihnen dinçleştim. Hantallıktan kurtuldum.
2020’nin ramazan ayında iftar
vaktini değerlendirmek amacıyla ikindiden sonra kendimi dışarı atarak 40 dakika
yürüdüm ilk başlarda.
Marketlerde burnunu gösterip ağzını
kapatan maskelilere, maske öyle değil, böyle takılır diyerek kurallara uygun maskemi
takıp fotoğrafımı çekerek bu maskeli fotoğrafımı sosyal medyada paylaşmıştım. Paylaşımıma
yorum yazanlara cevap verirken paylaştığım fotoğrafım gözüme ilişti. Göbek baya
öndeydi. Göbeğim de kötü gözüküyor yazdım bir yorumcuya. O da evet dedi. Sen
misin beni tasdikleyen deyip bu göbek eriyecek dedim. Ertesi gün tempolu ve
uzun yürüyüşlere başladım.
Önce 1 saat, ardından 1.5 saat
derken sonra 2, 3, 4, 5 saati buldu günlük yürümem. Bazı zamanlar beş saati de
geçti.
Üç ay içinde göbeğimin eridiğini
görünce yürümenin bir nimet olduğunu anladım ve o günden bugüne birkaç gün
dışında fire vermeden yürüdüm. Fire verdiğim günün yürüyüşünü ertesi gün daha
fazla yürüyerek telafi ettim.
Yürüyüş benim için artık bir görev
ve hobi oldu. Yürümediğim zaman kendimde bir eksiklik hissettim.
Önceleri mahallemde yürüdüm.
Parkurlarda döndüm durdum. Aşkan Mahallesinin girmediğim sokağı kalmadı.
Alavardı Mahallesi, Köyceğiz, Tavus Baba gibi yerleri yol yaptım. Yürürken de
çok tempolu yürüdüm. Genelde yokuşları tercih ettim. Yürüdükçe ayaklarım
açıldı. Giderken gittiğim yolu dönüşte değiştirdim genelde.
Yürümek için havanın iyi olmasına
bakmadım. Kar, kış, soğuk, rüzgâr dinlemedim. Sadece yağmurlu havalarda tripleks
evin merdivenlerini inip çıkarak günlük yürüyüşümü yaptım. Hastanede refakatçi iken
8 katın merdivenlerine çıktım ve indim. Yürüyüşümü tamamladım.
Önceleri kaç kilo vermişim diye eczanelere
giderek tartıldım. Sonra baktım olmayacak, bir baskül aldım. Yürüyüş öncesi kaç
kiloyum diye tartıldım. Yürüyüş sonrası ne kadar vermişim diye tartıldım. Kilo
verdiğimi gördükçe yürüme iştahım daha da arttı.
Bu kadar yürümekle diz
kapaklarındaki sular biter, tamam, yürü de bu kadar abartma diyenler, göbeğimin
indiğini görünce yürümekle iyi yapıyorsun demeye başladı.
Zamanla yarışmadığım, yanımda
kimsenin olmadığı durumlarda, gideceğim her yere yürüyerek gittim. Bunda, insanların
toplu taşımaya binmekten kaçındığı, kapalı ve insan yoğunluğunun çok olduğu ve
insanların birbirinden kaçtığı, maske takma zorunluluğunun olduğu pandemi
döneminin de payı büyük.
Yürüdükçe ayaklarım açıldı. Rampa
yerlere bile çıkmakta zorlanmaz oldum. Bir ara dokuz dakikada birer km yapar
oldum. Ayaklarım hariç, başımdan, belimden, tüm vücudumdan akmayan ter kalmadı.
Dönüşte bir banyo, üzerine yemek ve çay tüm yorgunluğumu aldı.
Bana yürüyüşü sevdiren spor ayakkabım
oldu. Yıllarca eskitemediği spor ayakkabım bu uğurda eskidi. Tavanları çatladı.
Yeni bir spor ayakkabı aldım ama öncekinin yerini tutmadı. O değilden tamircime,
spor ayakkabıların altını değiştiriyor musun dedim. Ben yapmam ama yapanlar var
dedi. Başka tamircilere sordum. Yaparım deyince spor ayakkabıyı getirdim tamirciye.
Koyacağı tabanı gösterdi. Rengi siyahtı. Benim ayakkabım açık renk. Bu tavan olmaz
dedim. Sanayiden bulabilirsin beyaz alt tabanı dedi. Bir tanıdığıma telefon alarak
beyaz taban bulurdum ve eskimiş sporun altını değiştirerek bu spor ayakkabısı benim
için yürüyüşlerde yine vazgeçilmez oldu. Mübarek yormuyor hiç.
Yürüyüşün yanında bir altı ay kadar
ekmek yemedim. Sadece kaşıkladım. Akşam yemeklerini mümkün olan en erken
vakitte yedim. Akşam kırıntı türünden bir şeyler yemedim. Bazı özel günler
hariç akşamları sadece çayla yetindim.
Dört yılı buldu yürüyüşüm. Son 2
yıldır yürüyüş temposunu ve yürüyüş mesafesini azaltsam da hala yürümeye devam
ediyorum. Bir sonraki yazımda da aklımda kalan yürüyüş güzergahlarına yer
vermek istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder