Dayak

Hocanın vurduğu yerde gül bitmez, şiddet biter. Kişide hayatı boyunca yaşayacağı derin izler bırakır.

Dayak cennetten çıkma değildir. Olsa olsa cehennemden çıkmadır. Uğradığı yerlere fırtına eker, şiddet biçer.

Eve, bacaya bastırılmaz. Düşmana dahi layık görülmez. 

Dayak yiyen ne kadar hak ederse etsin, dayak atan ne kadar iyi niyetli olursa olsun, attığı bu dayaktan dolayı ona hayır dua edilmez.

Tedip amaçlı dayak olmaz. Zira dayak terbiye etmez. Duyguları ve kişiyi bastırır, başı öne eğdirir, onuru zedeler, kişinin gelişimini engeller. Kişiyi farklı dünyalara götürür. Kişideki özgüveni yok eder. İnsanın kişiliğini geliştirmez. Kişi ya içine kapanır ya da bırakıverir kendini. Yalan söylemeye teşvik eder insanı. Kısaca insanı insanlıktan çıkarır, başka bir kılığa sokar.

Dayak şiddeti doğurur. İnsanı kinlendirir. Sorunu zamana yayar.

Dayak kötü bir öğretmendir. Kişi kendinde gördüğü dayağı başkasına uygular. Şiddet toplumu olmamız da buna verilebilecek en iyi örnektir. 

Dayak acizliğin tipik bir örneğidir. Benim bu sorunu çözecek başka sermayem yok demektir.

Dayak güç gösterisidir. Gücü yeten gücü yetene dayak atar. Kimse, gücünün yetmediğine elini kaldırmaz.

Dayak sorun çözme aracı değil, sorun üretme aracıdır. Sorunun devam etmesine zemin hazırlar.

Dayak öfkenin dışavurumudur. Kişinin farklı yüzünün dışa yansımasıdır. Hem dayak atanı hem de dayak yiyeni insanlığından çıkarır.

Dayak, aklın devre dışı kalmış halidir. İnsanın hayvani yönünün baskın çıkmasıdır.

Dayak, insaf sınırının aşılması, merhamet duygusunun yok olmuş halidir.

Dayak sevgi yoksunluğunun dışa yansımasıdır. Sorunu dayakla çözmeye kalkan sevgisiz ortamda büyümüştür.

Dayak, korku salar, korku verir.

Her dayak nedamettir.

Şiddet toplumu olarak uygulamada dayak olsa da insan gelişiminde, psikolojide, toplum hayatında dayağın izahı yoktur. Evlerden ırak, her şart ve ortamda insanımızdan uzak olmalıdır. 

Çünkü dayak sözün bittiği yerdir.