Bir İnsanı Şımartmanın Yolu

Yüzüne karşı öveceksin. 

Aynı zamanda alkışlayacaksın. 

Alkışla da yetinmeyip tezahürat yapacaksın. 

Övgünü ve sevgini şehir efsanesi olacak şekilde eşin ve dostuna anlatacaksın. İlanı aşkını dost düşmana duyuracaksın. 

Analar daha böylesini doğurmadı diyeceksin. 

Kırıp dökse dahi pazara kadar değil, mezara kadar hep seninleyim diyeceksin. 

Ölümüne savunacaksın. 

Dostunu dost, düşmanını düşman belleyeceksin. Yeter ki gösterdiği hedefi değil, hedef gösterdiği parmağına bakmalısın.

Kişiliğine ve mizacına ters bir hareket yapsa dahi "Haspaya yakışıyor" diyeceksin. 

Ömrümü benden alıp ona versin diyeceksin. 

Şeksiz şüphesiz her şeyiyle o kadar öveceksin ki o bile "Ben neymişim be", var bende bir şey diyecek. 

Biriyle bozuşsa iyi yaptı; barışsa, iyi yaptı diyeceksin. 

Bazen övgüde aciz kaldığın zaman rakiplerini kötüleyeceksin. 

Yağmur yağarken ıslanmayasın diye verdiği şemsiyeyi hiç unutmayacaksın. Bu iyiliği her zaman, her yerde, herkese anlatmalısın ve minnetini ifade edeceksin. Düşünsene o şemsiye olmasaydı, halin nice olurdu. Bu diyet borcunu bir başkası aya gitse de hayatın boyunca öde, hatırla ve unutma. Gerekirse sırtına bindir, onu taşı. 

Gidişat iyi olmazsa, bu gidişatı eskiyle kıyaslayacaksın. Eskiden daha kötüydük diyeceksin. 

İyilik ve güzellikleri ona, kötülükleri ise başkasına mal edeceksin. 

Acaba bir başkası daha iyi yapar mı şeklinde nefsinin iğvasına kapılmayacaksın. Asla kendini sorgulamayacaksın. 

Kendisine karşı övgüde, başkasına sövgüde sınır tanımayacaksın. 

Yaptığı her şeye sesini çıkarmayacaksın. Bununla da yetinmeyip yaşa, var ol, ne güzel yaptın diye alkışlayacaksın. 

Bunun gibisi gelmedi, analar böylesini doğurmadı diyeceksin. 

Yaptığı çelişkiyi görmezden gelip yapılanı savunacaksın. Hayatın gerçeği bu. Hangi birimiz yapmıyor bunu diyeceksin.

Yanıp bitsen de hiç ah, vah demeyeceksin. Kendim ettim, kendim buldum demeyeceksin. Haline daima şükretmelisin. Başa gelenler Allah vergisi diyeceksin. Gülü severken dikenine katlanacaksın...