Kız çocuğu da aynı, erkek çocuğu da aynı dense de
toplumumuzun bir kesiminde kız çocuklarına karşı aşırı bir korumacılık var.
Onlar, kızımın başına bir şey gelir düşüncesiyle tedbir üzerine tedbir alırlar.
Diğer bir kesim daha var ki saldım çayıra, Mevla’m kayıra dercesine kendi
haline bırakır.
Toplum olarak orta yolu bulmak zorundayız. Zira aşırı
korumacılık da yanlış, çocuğu kendi haline bırakmak da. Şu var ki toplum
olarak çocuklara ne şekilde davranacağımız, onları hayata nasıl ve ne şekil
hazırlayacağımız konusunda kafamız net değil. Bu konuda ne yapılabilir diye çok
kafa yorduğumuz da yok. Yaptığımız tek şey, ya kendi doğrularımızla hareket
etmek ya büyüklerden gördüğümüzü uygulamak ya büyüklerin bize uyguladığını
taklit etmek ya bildik polisiye tedbirlere başvurmak ya da baskı uygulamak. Bu
durum sadece anne baba ve diğer aile bireyleri için geçerli değil, eğitim
camiası için de aynı durum söz konusu. Hangi yolları denersek deneyelim, çoğu
anne-baba ya da eğitimci, yıllar sonra "Çocuk yetiştirmede ve eğitmede
istediğimiz başarıyı elde edemedik. Bir yerlerde hata yapıyoruz ama
nerede" şeklinde serzenişte bulunur. Matematik formülü değil ki formülü
girince istenilen sonucu bulalım. Çocuk da olsa, karşımızdaki insandır.
Nasıl yaparsak yapalım, hangi yolları denersek
deneyelim, çocuğumuz ister kız ister erkek olsun, hayatın her safhasında
onları, her türlü zorluğa karşı hayatın içinden yetiştirmek zorundayız. Aşırı
korumacılığın, tedbir üzerine tedbir almanın, baskı üzerine baskı kurmanın,
yaşına uygun sorumluluk vermemenin, ben çektim, çocuğum çekmesin deyip her
şeyine kol-kanat germenin, saçı süpürge etmenin çocuklardaki öz güveni yok
ettiğini düşünüyorum. Kendisine güvenilmediğini hissettirdiğimiz, sen
yapamazsın dediğimiz çocuklarımızın, bir türlü kendileri olamadıklarını,
yaşları büyüse bile kendi işini ve sorumluluğunu yeterince üstlenemediğini
görüyoruz. Haliyle sırtımızdan inmiyor. Maalesef çocuğumuzu bu noktaya getiren
de bizleriz. Çünkü yaptıklarımızla ya da yapmamız gerekenleri yapmamakla
öz güven aşılayamadığımız çocuğumuzun, büyüdüğü zaman bile öz güveni eksik
kalıyor. Nicelerini bilirim ki bir işi tek başına yapamazlar, yalnız başına
kalamazlar.
Öz güven ne zaman kazanılır? Ağaç yaşken eğilir misali, öz güven küçükken kazanılır, maalesef sonradan kazanılmıyor. O yüzden diyorum ki bir anne-babanın ve eğitimcinin, bilgi ve terbiyeden önce ilk yapmaları gereken çocuklara öz güven aşılamaktır. Küçük yaşta öz güven elde edenlerden korkmayacaksın. Çünkü onlar her işi yaparlar. Ne aç kalırlar ne de dertlerini anlatmaktan aciz. Ekmeğini taştan çıkarırlar, sorunlarını da çözerler. O yüzden çocuklarımıza bırakacağımız en büyük miras mal-mülk değil, öz güven olmalı.
Yorumlar
Yorum Gönder