Uzun
mesafeli bir yürüyüş yaptıktan sonra başladığım parka geri döndüm. Evime
geçmeden parkın kamelyasında biraz soluklanayım istedim. Boş bir kamelyaya
oturacağım vakit, 12-15 yaş aralığında olan 4-5 çocuk, oturdukları kamelyadan
kalkıp öbür kamelyaya geçtiler. Nasıl oturmuş olabilirler? Sıkça
görmüşsünüzdür. Ben yine de anlatayım. Kaba etleri sırtımızı yasladığımız
bankın üstüne, ayakları da oturulan yere gelecek şekilde oturdular, tabii
ayakkabılarını çıkarmadan. Az önceki kamelyada da oturuşları bu şekildi.
Ayaklarını masaya kadar uzatanlar da vardı. Demek ki yoruldukça kamelya
değiştiriyorlar ve oturuş şekilleri de aynı. Bu gördüğüm manzarayı sadece
çocuklar yapmıyor. Kızı-erkeği gençler de yapıyor. Bu durumu görünce oturmak
istediğim kamelyanın bankına da bu şekil oturmuşlardır düşüncesiyle oturmaktan
vazgeçtim.
Bankların
bu şekil hoyratça kullanıldığını bildiğim için herhangi bir banka oturacağım
zaman temiz mi diye önce elimle kontrol eder, elime toz gelmez ise otururum.
Kirli ise yanımda -ıslak veya kuru- kağıt mendil var ise bir güzel siler, ondan
sonra otururum. Silecek bir şeyim yoksa oturmam, cezasını da ayaklarım çeker.
Çocuktur,
eğleniyorlar. Siz hiç çocuk olmadınız mı? Bu konuda çok hassas düşünüyorsun,
diyebilirsiniz. Evet hassasım. Aynı hassasiyetin çocuklar dahil hepimizde de olması
lazım. Çünkü park ve bahçeler ve üzerinde oturulsun diye konulan banklar, umuma
açık yerlerdir. Gelip geçen, yeşilliğin içinde biraz soluklanmak ister. Ne
belli, oturacağı banka az önce birilerinin ayakkabılarıyla çıkıp oturmadıkları.
Ayakkabı bu. Girip çıkmadığı ve basmadığı yer yok. Hele bu ayakkabıları
kullanan bir de çocuk ise.
Herkes
istifade etsin diye belediyeler tarafından yapılıp hizmetimize sunulan banklar,
parklar ve bahçeleri, yapılış amacına göre kullanmak bir kültür olsa gerek.
Maalesef birçok alanda olduğu gibi bu tür ortak kullanım yerlerini de usulüne
uygun kullanamıyoruz. Banklara normal oturduğumuz zaman bile çoğu zaman kirli
bırakıyoruz. Yetmedi, masa ve bankların üzerlerine yazıp çiziyoruz.
Çocuklarımız evlerinde de masa, sandalye ve koltuğa aynı şekil otursalar; ders çalışma masalarını, okul sıralarına ve umum yerlerdeki masalara yaptıkları gibi yontsalar, hiç gam yemeyeceğim. Zira huylu huyundan vazgeçmez. Ne de olsa ailesinin malı diyeceğim. Niçin evlerindekine vermedikleri zararı kamu malına veriyorlar? Sanırım evlerinde yapamadıklarının hıncını kamu malını amacı dışında hoyratça kullanarak alıyorlar. Kamu malının sahipsiz olduğuna bakmayalım. Kamu malı, milletin ortak malıdır. Yetim malı gibidir. Hiç olmadığı kadar korumak için özen göstermemiz ve amacına uygun kullanmamız gerekir.
İşin garibi, çocuklara umum yerlerdeki kamu malını istediğiniz gibi kullanın, kırın, dökün diye ne aileleri söyler ne de okullardaki öğretmenleri. Çocukların bu konudaki hocaları birbirleridir. Yani sokak arkadaşları. Maalesef sokaklar çocuğun eğitiminde birinci faktör.
Önemsiz gibi görünen bu konuyu çözmek için toplumsal bir duyarlılık geliştirmemiz gerekiyor. Öğretmenler öğrencilerini bir parka götürerek bir dersini orada işleyebilir; Onlara parkların kullanımı, banklara ne şekil oturulması gerektiğini uygulamalı bir şekilde gösterebilirler. Aileler hakeza çocuklarını bu konuda uyarabilirler. Kamu malının önemi ve kullanımı konusunda televizyonlarda kısa filmler kamu spotu olarak gösterilebilir. Banklara güzel bir şekilde oturmayan çocukları gören her bir vatandaş lisani hal ile onları uyarabilir.
Hasılı çocuklarımıza kamu malını usulüne uygun kullanmayı nasıl öğreteceksek öğretelim. Bu konuya eğilelim. Onlara kamu malının, bizim kullanımımıza verilmiş birer emanet olduğunu hatırlatmamız lazım. Çünkü küçük yaşta devlet malını kullanma duyarlılığı edinemeyen bugünün çocukları, yarının büyükleri olacaktır ve devletin malını deniz bileceklerdir. Küçükken edinilemeyen bu haslet maalesef büyüdüğü zaman hiç edinilmiyor. Zira ağaç yaşken eğilir. Bu ülkenin en önemli sorunu maalesef kamu mallarının yerli yerince kullanılmamasıdır.
*08/06/2020 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.
Yorumlar
Yorum Gönder