Savrulduk, Hem de Ne Savrulma! (3)

31 Mart’ta bir seçime daha gidiliyor ama bu sefer durum diğer seçimlerden daha farklı. Ülke, dış saldırıyla başlayan bir ekonomik krizle karşı karşıya. Bu krizin adı konmasa da kısa zamanda kolay kolay gideceğe benzemiyor. Vatandaş birkaç yıldır geliyorum diyen krizin içinde şimdi. Halinden de pek memnun değil. Memnuniyetsizlerin sayısı her geçen gün hızla artmakta. Çünkü piyasada yaprak kıpırdamıyor, sebze ve meyve fiyatları arttı. Gıda ürünleri başta olmak üzere iğneden ipliğe her ürüne kat kat zamlar geldi. İşsizlik oranı arttı. Fabrikalar kapandı. Çünkü çift haneli enflasyon dönemine yeniden girdik. İş sadece enflasyonda kalsa dışa bağımlı ve üretime dayalı ekonomilerin sonu budur der, biraz sıkıntı çekilir, yeniden düze çıkılır. Maalesef sıkıntı daha derinlere taşındı. Adalet duygusu zedelendi. FETÖ denen şer örgütü ile mücadele, devletin sağlıklı düşünmesinin önüne geçti. Devlette ve toplumda FETÖ paranoyası belirdi. Herkes herkesten şüphelenir oldu. Çoğu kimse FETÖ ile iltisaklı olduğu gerekçesiyle işinden oldu. Yine FETÖ ile mücadele adı altında devlete alımlarda sözlü mülakat kriteri getirildi. Sözlü mülakatlardaki görüntü FETÖ ile mücadelenin de ötesinde taşındı. Çünkü iş ahbap-çavuş ilişkisine döndü. En azından halkın ekseriyeti böyle bir algıya sahip.

Halktaki memnuniyetsizliğin farkında olan iktidar, kendisinden kaçmakta olan seçmeni ittifak sayesinde geri kazanmayı ümit ediyor, bunun için mücadele veriyor. Diğer taraftan bir oy bir oy diyerek yıllardır tasvip etmediği seçim ekonomisi de uygulamaya başladı. 2015’den bu tarafa her seçime giderken ülkenin ekonomik durumu sıkıntıda olmasına rağmen 90’lı yılların siyaseti gibi bir siyaset izlenmeye başlandı.

31 Mart seçimlerine giderken seçim parolası da “gönül belediyeciliği.” Niçin böyle bir parolayla yola çıktı? Çünkü yıllardır nasılsa iktidardayız, kimse yanımıza yaklaşamıyor diye kibirlendik. Halkla aramızda güven problemi başladı. Bizlere umut bağlayanlar bizden kopmak istemese de güvenilir bir liman arıyor. Sözün özü siyaset ve iktidar olma bize yaramadı. Savrulduk hem de ne savrulma. Şımardık üstelik. Dün incinmiştik, bugün biz de incitiyoruz.  Çünkü incine incine incitmeyi öğrendik. Kazanmak ve yükselmek için birbirimizi de ekarte etmeyi çok iyi becermeye başladık. Dün yola çıktıklarımızla siyaset yaparken bugün çoğunu küstürdük, yola yolda bulduklarımızla devam ediyoruz. Üstelik bizi kimse eleştiremiyor bugün. Kim eleştirmeye kalksa ya FETÖ’cü ya düşman ya da nankör olarak ilan ediyor ve kapının önüne koyuyor, dışlıyoruz. Dünün mağduru iken bugün mağdur ediyoruz. Kendimizi anlatmak için sürekli geçmişle bugünü kıyaslıyoruz.

31 Mart seçimlerinde belki de 2002 seçimlerinde aldığımız yüzde 34 oy oranının gerisine düşeceğiz. Halk ya alternatif partilere yönelecek ya tepki olarak oyunu hiç tasvip etmediği bir siyasi görüşe verecek ya boşa atacak ya da sandığa gitmeyecek. Belki de bu seçim, seçime katılım oranının en düşük olduğu seçim olarak tarihe geçecek.

Düşünüyorum da iktidar bize yaramadı. Çünkü samimiyetimizi kaybettik. Bugün makam, mevki peşinde koşuyoruz. Dünün mücahitleri bugün en azından müteahhit oldu. Acaba büyümeyip küçük ama samimi, ülkeyi ve İslam’ı dert edinen kimseler olarak kalsaydık keşke diyorum bazen. Çünkü savrulduk, şımardık. Kibir de var bizde. Halbuki bizim zihniyete bu ülkenin daha ihtiyacı vardı. Yavaş yavaş iktidar nimeti altımızdan kayıyor. Üstelik yıllardır bir çözülse dediğimiz problemleri çözünce de rahatlamadık. Çünkü yumuşak karnımız olan başörtüsü dün sorundu, bugün de sorun. Zira acayip tavırlı başörtülüler türedi. Hatta öyle başörtülüler görüyoruz ki “Şu kız keşke başörtülü olmasaydı” ya da “Dün başörtüsü eylemlerini bunun için mi yaptık” der olduk. İşin garibi 2015’den bu tarafa “Ben yaptığından hoşnut değilim, yaptıklarını beğenmiyorum, kendine çekidüzen ver” diyen seçmene her seçim sonrası “Mesajı aldık” denmesine rağmen görünen o ki tedbir alınmamış. Uzatmalara oynuyoruz izlenimi veriyoruz şimdi. Dün tek başına aldığımız oyu bugün yama yaparak almaya ve ayakta kalmaya çalışıyoruz. Böyle mi olacaktık? Demek ki bir dava büyüyünce samimiyet kalmıyormuş. Keşke küçük kalsaydık daha mı iyiydi? En azından bugünkü durumdan sorumlu olmaz ve samimiyetimizi kaybetmezdik.