Ölmüş gitmişlerimizi ya göklere çıkarır ya da yerin dibine
batırırız. Seviyorsak öve öve bitiremeyiz, andıkça anarız. Bir hayat felsefesi
haline getiririz bu sevgiyi. Bu kadarla da kalmayız. Bizim sevdiğimiz gibi
sevmeyenleri de bizim gibi sevmelerini isteriz. Şayet bizim sevdiğimiz gibi
sevgi gösteren olmazsa bunları nankörlükle suçlarız. Gücümüz yeterse zorla
sevdirir ya da baskı uygular, hayatı zindan eder, anasından doğduğuna pişman
ederiz. İşi varsa işinden bile ederiz. Ben ve herkes benim sevdiğimi sevecek.
Durum bu.
Ölüp giden sevmediğimiz biri ise nefretin sınırı yok artık.
Hakaret, küfür ne varsa savururuz. Her kötülüğün müsebbibi olarak onu görürüz.
Hakaret etmeyi de bir marifet sayarız. Kendimiz sevmediği gibi sevenlerine de
kin besleriz. Elimize fırsat geçse ülkeye bir daha giremeyecek şekilde hepsini
yurt dışına süreriz. Bu kadar hazımsızız anlayacağınız.
Merak ediyorum ölüp giden sevdiğimizin lehinde konuşmanın
veya nefret ettiğimizin aleyhinde ileri geri konuşmanın bize faydası var mı?
Allah bize "Ey kulum falanı çok övdün, onu affettim veya sevgine karşılık
sana şu kadar sevap veriyorum" diyecek mi veya nefret ettiğimizi sürekli
kötülemenin karşılığında Allah o kimseyi daha fazla cezalandıracak mı ya da
küfür ve hakaret etmemizin karşılığında "Ey kulum senin sevmediğini ben de
sevmem, al sana şu kadar sevap mı" diyecek?
Bildiğim kadarıyla ölen sevdiğimiz de olsa, nefret
ettiğimiz de olsa onlar bir ümmetti; geçip gittiler. Kazandıklarının
karşılığını tastamam alacaklardır. Bizim sevgi ve nefretimize ihtiyaçları yok.
Durum bu iken bizim onların lehinde veya aleyhinde konuşmamızın ne bize ne de
onlara faydası vardır. Hatta aleyhte konuştuğumuz için günah bile
kazanabiliriz. Amacımız bu ise bilin ki bunu fazlasıyla yapıyoruz. Hiçbir şey
yapmıyorsak bile kendi kendini savunacak durumda olmayan ölünün gıybetini
yapıyoruz. Gıybeti genelde yaşayan insanların aleyhinde konuşma olarak
değerlendiririz. Bence ölmüş insanın aleyhinde konuşmak da bir o kadar
gıybettir, belki de iftaradır. Üstelik mertliğe de sığmaz bu yaptığımız. Çünkü
bize cevap verecek ne eli var ne dili ne de imkânı. Ölüleri bırakıp biz yaşayan
dirilere baksak nasıl olur? Bence çok da iyi olur. Hatta olması gereken budur.
Öleni övmek ve yermek acizlik işaretidir. Başka söze de
gerek yok.
* 08/05/2019 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.
Yorumlar
Yorum Gönder