Hz Muhammed’e Gerçek Sevgimizi Göstermenin Yolu ***

Mevlid-i Nebi dolayısıyla "Alemlere rahmet olarak gönderilen" Hz Muhammed'i dün gece bir kez daha andık, milletçe hayırla yad ettik. Gerçi bir günlük değil onu anmamız. Her daim anıyoruz desem mübalağa etmiş olmam.

Güya soyu kesilecek, adı-sanı duyulmayacak, unutulup gidecekti. Bu yüzden kendisine ebter denmişti. Ona ebter diyenlerin Kevser süresinde olduğu gibi soyları kesildi, adları ve sanları unutuldu. Ebu Cehil ve Ebu Lehep gibi unutulmayanları varsa da hayırla yad edilmiyorlar bugün.

Asırlar geçmesine rağmen onu her daim, her vesileyle hayırla anmaya devam ediyoruz. Bitmez tükenmez bir sevgidir ona beslediğimiz. Dün andık, bugün de anıyoruz, yarınlarda da anmaya devam edeceğiz. Çünkü hayatımızın bir parçasıdır o. "Yer ve gök ehli tarafından övülmüş" anlamına gelen Muhammed ismi geçtiğinde hemen elimizi kalbimize götürerek ona destek anlamında salavat getiririz. Çocuklarımıza onun isimleri olan Ahmet, Muhammed, Mustafa, Mahmut isimlerini veririz. Muhammed ile aynı kökten ve aynı anlama gelen Mehmet ismini de biz bulmuşuz. Askerimize Muhammed'in ordusu anlamında Mehmetçik adını vermişiz. Yine asker ocağını peygamber ocağı kabul ederiz.

Günde beş vakit minarelerimizden yükselen ezanda onun adına yer veririz. Namazda Tahiyyat duasını olurken ona selam verir, ona dua ederiz. Okuduğu Kur'an'ı okur, onu anlamaya ve yaşantımızda uygulamaya çabalarız. Onun yaptıklarını sünnet kabul eder, hayatımıza tatbik ederiz. Sözlerini emir telakki ederiz. Çünkü O, hevasından konuşan biri değildir.

Onu övmek, onu anmak ve ona olan duygularımızı anlatmak amacıyla adına naat dediğimiz bir nazım türü edebiyatımızda yerini almıştır.

Hz Muhammed’i anarken anma programları düzenlerken amacımız onun yolundan gitmektir. Çünkü o bizim için en güzel örnektir. Ama bu kadar sevdiğimiz ve sürekli andığımız kişinin yolundan tam gidebildiğimiz söylenebilir mi? Anmada sorunumuz yok ama onun izinden gitmede sorunumuz var. Özellikle onun ahlakını kendi hayatımıza tatbik etmede çelişkiler yaşıyoruz.

Bu vesileyle bugünkü hali pürmelalimizi bir kıyaslayalım diye onun hayatından bizim için olmazsa olmaz birkaç ahlaki ilkelerinden örnek vermek istiyorum:

Zayıf ve güçsüzlerin korunması, onların can ve mal emniyetinin sağlanması ve zulmün önlenmesi amacıyla genç yaştayken altına imzasını attığı Erdemliler Sözleşmesi, “Suç işleyen kızım Fatıma da olsa cezasını veririm” demesi adil olmasına bir örnektir. Bugün kaçımız mağdur ve mazlumun safında yer alıyor ve suç işleyen çocuğumuzu adalete kendi elimizle teslim ediyoruz? Kabe Hakemliğini tereyağından kıl çeker gibi halletmesi, ölümle burun buruna geldiği bir anda kendisine emanet edilen kıymetli eşyaları sahiplerine vermesi çevresine güven telkin ettiğinin bir göstergesidir. Kaçımız bizi öldürmeye gelenin malını-mülkünü kendisine vermeye çalışırız? Hicret esnasında kendisine kılavuzluk yapsın diye paralı tuttuğu kılavuzu Abdullah bin Uraykıt bir müşrik idi. Ben müşrikle iş tutmam demedi. İşinin ehli olduğu için Abdullah’ı seçti. Kaçımız bir yere birini alacağımızda o işin en iyisini bulmaya çalışırız?

Sayfamın darlığı dolayısıyla burada sadece adalet, güvenilir ve işi ehline verme ahlaki özelliklerine yer verebildim. Diğer örneklikleri saymakla bitmez. Biz hepsini değil, sadece bu üç özelliğini hayatımıza düstur edinsek dünyada herkesin parmakla gösterdiği örnek bir toplum oluruz. Kendimiz dönüştüğümüz gibi dünyayı da dönüştürürüz.

Bence peygamberi sevmek onu sadece anmak değildir, sadece salavat getirmek değildir. Ahlakı Kur’an olan ahlakını ne zaman ki hayatımıza tatbik ederiz; işte gerçek sevgi, gerçek anma o zaman olur. Onun yolundan gitmeyi Allah hepimize nasip etsin.

*** 20/11/2018 tarihinde Barbaros Ulu adıyla Pusula Haber gazetesinde yayımlanmıştır.