Önceliğimiz İnsan Olmak Olmalı

Mahallemde kalabalık nüfusa sahip Suriyeli bir sakinimiz var. Çocukları evli olmasına rağmen aynı evde ikamet ediyorlar. Bizdeki gibi evlenen başını alıp gitmiyor. Kalabalık olmasına rağmen mahallede bireysel olarak kimseye zararları yok. Hepsi işinde gücünde. Ama bir zararları var ki kitlesel. Her perşembe akşamları geç vakte kadar dışarıdan gelenlerle birlikte def eşliğinde ilahi söylüyor ve zikir çekiyorlar. Sesleri evlerinin dışına taşıyor. Aynı işlem cumartesi günleri de icra ediliyor. Bayram dolayısıyla arifeden başlayan ve bayramın her günü devam eden zikirler yapılıyor.

İçinizden adamlar Allah diyor, ne güzel diyebilirsiniz. Ama sakinler rahatsız bu durumdan. Kendilerini uyarmayan sakin kalmadı. Allah dediklerinden ve toplandıklarından dolayı değil. Sesin evin dışına taşmasından. Özellikle sırt sırta oturan komşusundan. Sese dayanamıyor. Zira adam vertigo hastası. Kafası sesi götürmüyor.

Kişinin inancı, fikri, zikri, görüşü, franksiyonu; giyimi-kuşamı ne olursa olsun hepsine yer var bu dünyada. Zira kişinin seçme ve yapma hürriyeti vardır. Ama bu hürriyet başkasını rahatsız edene kadardır. Kişinin hürriyeti birini rahatsız ettiği an biter. Hiçbir inanç başkasının huzursuzluğu üzerine bina edilemez. Çağımızın en iyisi denilen demokraside kişinin özgürlüğü sınırlıdır. İslam dininde peygamberimiz Müslüman'ı tarif ederken "Elinden ve dilinden başkasının emin olduğu kimse" diye tanımlar. Diğer dinlerde de başkasını rahatsız etmeme fikri ön plandadır.

Düşünceler başkasını rahatsız etmeme temeli üzerine kurulmuşken bize ne oluyor ki başımıza buyruk hareket ediyor, dünyayı kendimizden ibaret görüyor, başkasını rahatsız ediyor muyuz diye düşünmüyoruz? Başkasını huzursuz etme temeli üzerine kurulu hayatımızın hiçbir inançta, düşüncede yeri yoktur.

Sosyal bir varlık olan insan toplum içinde başkasını rahatsız etmemeyi öğrenmeden bir inanca sahip olmasının bir anlamı yok. 

Bana öncelik insanlık mı yoksa inanarak yaşadığımız hayat mı dense öncelik insanlıktır derim. Çünkü inanç hayatın içinde kişiye özel bir durumdur. İlkokul çağından hatta çocukluk çağından itibaren çocuklarımıza vermemiz gereken ilk terbiye toplum içerisinde ne şekil davranmamız gerektiği fiili olarak öğretmektir. Keşke okullarımızda bilgiyi öncelediğimiz kadar davranışa önem verebilseydik.

Anlatmaya çalıştığım genel prensip çerçevesinde sesli zikir ile yedi düvele sesini duyuran komşumuza gelelim şimdi. İnancını şova dönüştürüyor demiyorum. Ama başkasını rahatsız etme uğruna yaptığı zikrin İslam'da yeri nedir? Komşum dilediği kadar zikir çeksin. Allah kabul etsin. Zira Allah Kur'an'da "Ey iman edenler! Allah'ı çokça zikredin/anın" buyurur. Ama bu anma bağıra/çağıra olmamalı. Çünkü zikrin, ibadetin efdali, olması gerekeni gizli ve sessiz yapılanıdır. Araf 55'te Allah: "Rabbinize yalvar yakar ve gizlice dua ediniz. Zira Allah haddi aşanları sevmez" demektedir. Ayette anlaşılan dua ve zikrin gizli yapılması emredilmektedir. Yüksek sesle Allah'ı anmayı sınırı aşmak olarak değerlendirmektedir. Üstelik bize bizden ve şah damarımızdan daha yakın olduğunu söyleyen Allah sağır değildir. İçimizden gizlice yaptığımız dua ve zikirleri duymaktadır. Hatta içimizden geçirdiklerimizi de bilmektedir. Durum bu iken cümle aleme duyuracak şekilde zikir çekmek ayetin gereğini yerine getirmemek ve ayete karşı gelmek demektir. 

Yüksek sesle zikir yapmak suretiyle deşarj olacak diyelim. Defi nereye koyacağız o zaman? Haydi diyelim ki oluşturdukları ibadet anlayışı bu. Yanlış da olsa yapmaya devam edecekler. O zaman sitenin içinde ne işi var bu komşunun? Müstakil ve bahçeli ev daha uygun olmaz mıydı sesli zikir için.  Orada sabah akşam ibadet edip dursunlar. Niyetleri zikirden ziyade yaptıklarını millete duyurmak ise kulakları paylatırcasına duyuruyorlar zaten. Keşke bu şekil bir ibadeti mütemadiyen devam ettireceklerine komşuluk hukukuna riayet etmeyi biraz öğrenmiş olsalardı sesli zikirden kazandıkları sevaptan daha fazla sevap kazanmış olurlardı.

Önceliğimiz daha fazla dindarlıktan önce insan olmak olmalı.