Mesleğin bir duayeni daha öğretmenliğe veda etti

Lisedeyken evlenmiş, çoluk-çocuk sahibi olmuş, imam-hatiplik yapmış, üniversiteyi okumuş. Sonra öğretmenliğe geçmiş, ardından aynı okulda müdür yardımcılığı, müdür başyardımcılığı ve müdürlük yapmış. Binlerce öğrenci yetiştirmiş, okulunu zirveye taşımış, okuluna sadece elini değil, yeri geldiği zaman gönlünü vermiş, vücudunu ortaya koymuş. Okulu neredeyse çocuğu olmuş. Kendini okula attığı zaman mesai kavramını tanımamış, yeri gelmiş okulda sabahlamış yeri gelmiş kalorifer kazanına kömür atmış. 30 yıldan fazla bir zamanını vermiş. Okulun hem anası olmuş hem babası. 2014 yılında müdür atamalarıyla ilgili talihsiz süreç dolayısıyla son iki yılını öğretmen olarak geçirmek zorunda bırakılmış. Sebep mi? Olsa olsa yaşından dolayıdır. Çünkü ne para geçirmiştir zimmetine, ne de gözü kadın da kız da olmuştur.

İri, uzun boylu, babayiğit görüntüsünün ardında  içi merhamet dolu bir insan olduğunu gözlemledim. İlerlemiş yaşına rağmen yoruldum dediğini görmedim. Meslek hayatının son demlerinde öğretmenlik yaparken işimi-gücümü biraz aksatayım dediğine şahit olmadım. Herkesten çoğu zaman idarecilerden önce okulun bahçesindeydi daima. Dersine herkesten önce gitmek için hareket ederdi. Hizmet adamı bir yapısı vardı.

Muhatabına değer verirdi. Karşılaştığı her kişiden samimi ilgi ve alaka gördü. Çünkü herkes onu saygıdeğer biri olarak sevdi. Fazla konuşmayı sevmez bir görüntüsü vardı. Hep dinlerdi. Ortamını bulduğu zaman yavaş yavaş açılırdı. Her konuşmasında bir kırgınlık vardı. Dışlanmışlık ve itilmişlik hissi uyandı bende. Yaptıklarına karşı hak etmediği bir muamele gördüğü intibaını edindim. Kalp kırmamaya özen gösterirdi. Ama kalbi kırılmış, gönlü incinmişti. Otursa da, kalksa da, yese de, içse de rahat değildi bir defa. 

Bu kırılmış kalbe dünyayı versen memnun ettiremezsin. Çünkü yapılanı hazmedebilmiş ve kabullenebilmiş değil. Kimse anasından yönetici olarak doğmaz, kimse de ilanihaye yönetici olarak devam edecek diye bir şey yoktur. Ama kişilerin yöneticiliğinin sona erdirilmesi bu şekilde olmamalıydı. Toptancı davranılmamalıydı. İnsan onuruyla oynanmamalıydı.

Kimlerdi bu sürecin aktörleri? Kendinden bildikleri. Aynı davaya gönül verdikleri. Zaten incinmişliği de bundan. 2014 yılından beri hep bir gönül alma bekledi. Heyhat ki heyhat! Taş ve kayadan ses geldi de gönül verdiklerinden "Necisin, kimsin, ne oldu sana, bir yanlışlık oldu" şeklinde bir ses duymadı. Sonunda yeter dedi. 39 yılın ardından emeklilik dilekçesini verdi. Yapılanları Allah'a havale ederek köşesine çekildi.

İçinizden çalışmış çalışacağı kadar. Yaşını başını almış, yeter artık, gençlere devretsin diyebilirsiniz. Ben de derim ki, sağlığı el veriyorsa, insanlara faydalı oluyorsa, işini aksatmıyorsa kime ne, ne zamana kadar çalışacağı? Bugün ona yaşlı diyenler, hiç yaşlanmayacakmış düşünüyorlar. Halbuki beğenmedikleri yaşlılık tecrübe demektir. Hayatın kendisidir. Tecrübelerini aktaracağı, herkese ağabeylik yapacağı en verimli çağında artık yaramazsın demek basiret ve feraset yoksunluğuna işarettir. Böyle düşünenlere zavallı diye  üzülünür ancak.

Ne diyelim mesleğin bu duayenine... Kimseye muhtaç olmadan, kimsenin karşısında eğilmeden 39 yıla imza atmak her adama nasip olmaz. Yolun açık olsun, Allah hayırlı ve sağlıklı ömürler versin koca adam. Şimdiden özlemeye başladık seni... 04.05.2017