Demokrasi ve Milli Birlik Günü Heba Olmamalı

Bizim kadar birbirine düşman bu kadar insan nasıl aynı bayrak altında yaşıyoruz, anlamış değilim. Birimizin ak dediğine diğerimiz kara diyor. Bu görüntümüzle aynı kazana atsak kaynamayız.

Ne derdimiz ortak ne de düşmanımız, ne bayramlarımız ortak ne de önemli günlerimiz. Bizi biz yapan değerlerimiz konusunda bile ayrışmış durumdayız. Kimimiz milli bayramları öne çıkarırken kimimiz dini bayramları. Darbeler konusunda bile bir birlikteliğimiz yok. Konuşurken amasız, fakatsız konuşmuyoruz. 3.yılını ihya ettiğimiz "Demokrasi ve Milli Birlik Günü" de bunlardan biridir. Darbenin sonrasında sahiplenilen Yenikapı ruhu bugün bir kesimin günü haline dönüşmüş durumda. Çünkü bize göre darbenin iyi veya kötü olması, darbenin kime yapıldığıyla ilgili. Eğer darbe rakipten öte düşman gibi gördüğümüze yapılmışsa bu darbe başarıya ulaşmasa da iyidir. İstediğimiz darbe başarıya ulaşmayınca bu sefer darbeyi sulandırma yoluna gideriz. Tiyatro veya kontrollü darbe deriz. Madem bu darbe kontrollü bir darbe ise o zaman darbenin sonrasında darbeye ve darbecilere karşı hayır denilen mitingde ne işimiz vardı? Öyle ya! İnanmadığımız darbenin telin mitinginde olmamalıydık.

Darbeyi tiyatro olarak görenlere düşen, eğer bu görüşlerinde samimiler ise bu iddialarını ispatlama yoluna gitmeleridir. Yok ispat etmeyip bu işi sadece sulandırma ve kafalarda müphemler oluşturmak niyetiyle yapıyorlarsa yapmasınlar. Çünkü bu yaptıkları 251 şehide ve binlerce yaralımıza saygısızlıktır.

Hükümete de düşen, başta darbeye tiyatro diyenler olmak üzere ülke içinde darbeye inanmayanları ikna etmektir. Ardından FETÖ kaçaklarına kucak açan, onları koruyan devletlere karşı iyi bir diplomasi yürütmektir. Yok böyle yapılmaz sadece darbeye tiyatro diyenleri eleştirmekle kalırsa bunun bu ülkeye faydası olmaz. Gittikçe yalnızlaşır. Çünkü bu ülkede gerçeklerden ziyade algılar üzerine siyaset yapılmaktadır. Kendini anlatabildiğin ve muhataplarını ikna edebildiğin oranda başarılısın.

Kaçan darbeciler bu ülkeye getirilip yargılanmadıkça, örgütün dış bağlantısını kesmedikçe, darbenin bir numaralı sanıkları elini kolunu sallayarak gezdikçe ve darbeyle ilgili kapalı yerler kamuoyuyla paylaşılmadıkça 15 Temmuz darbesi tartışılmaya devam edecektir. Şayet böyle giderse sadece Cumhurbaşkanının iştirak ettiği "Demokrasi ve Milli Birlik Günü" Erdoğan'ın gücü ve iktidarıyla sınırlı kalır. Erdoğan'dan sonra bugün anılmaz. Eğer böyle olmasın, bu Milli Birlik Günü ilanihaye devam etsin, 27 Mayıs gibi olmasın isteniyorsa hükümet, diğer siyasi partileri bu konuda yanına çekmelidir. Darbede bazı siyasi partilerin duruşunu eleştirmemelidir. Dün dünde kaldı deyip bugüne bakmalıdır. Hükümet bugünün sadece kendisine değil tüm topluma mal olduğunu göstermelidir.

3.Yılında 15 Temmuz ***

3.yılını bir dizi etkinliklerle andığımız/kutladığımız 15 Temmuz gecesinde halkımız tıpkı üç yıl öncesinde olduğu gibi meydanları doldurdu. Cumhurbaşkanı Erdoğan Atatürk Havalimanında toplanmış halka bir konuşma yaptı. Ardından 15 Temmuz Köprüsünde birikmiş topluluğa seslendi. Yapılan konuşmalar canlı yayınla tüm televizyonlardan verilerek gecenin mesajını Türkiye'nin tüm meydanlarındaki insanlar ve evlerinde oturanlar da ekrandan izlemiş oldular.

Ekran başında Sayın Erdoğan'ı dinlerken hitap ettiği kitlenin kalabalık olması göğsümü kabarttı. Çünkü üç yıl öncesinde olduğu gibi devlet ve millet meydanlarda bütünleşmiş. Aynı duygular içerisinde bir araya gelmiş ve dünyaya biz bir ve beraberiz mesajı verilmiştir. Diğer taraftan üzüldüm. Devletin başı meydanlardaydı, halk da hakeza. Fakat yönetime talip irili, ufaklı siyasi parti liderlerini göremedim ve "Erdoğan yine yalnız. Adamın kaderi yalnızlık galiba" dedim. Gerçekten  parti liderlerimiz nerede? Bu günün adı "Demokrasi ve Milli Birlik Günü" olduğuna göre tüm dünyaya "Aramızda farklılıklar olsa da, birbirimize rakip olsak da konu memleket ise gerisi teferruattır" deyip meydanlarda yer almalıydı siyasi partilerimiz. Darbe teşebbüsünde Erdoğan hedef ise de bu menfur darbe bu ülkeye yapılmıştır. Vatanı koruma uğruna 251 şehit ve binlerce yaralı verdiğimiz bu gecenin yıl dönümünde siyasi parti genel başkanları bu günde meydanlara çıkmayacaklar da ne zaman çıkacaklar? Dertleri "Siz ölün, bedel ödeyin, bu ülkeyi başkasına teslim etmeyin. Biz seçim zamanlarında meydanlara çıkar, sizden oy ister, verdiğiniz oylarla ülkeyi yönetiriz" diye düşünüyorlarsa çok beklerler. Külfette yer almayanlar nimetlerden faydalanamazlar. 

İkinci Kurtuluş Savaşımız olan 15 Temmuz devletiyle, milletiyle herkesindir. Tek partiye, tek kişiye ait değildir. Gün tüm küskünlük ve dargınlıkları bir tarafa bırakarak birlik ve beraberlik günüdür. Tıpkı 7 Ağustos 2016 tarihinde yapılan Yenikapı mitinginde nasıl siyasi parti liderlerinin ekseriyeti yer almış ve buna "Yenikapı Ruhu" denmiş ise bugün de aynı duyarlılığı göstermeleri gerekiyordu. Maalesef bunu göremedim.

Burada gördüğümü yazıyorum. Olayın perde gerisini bilmediğim gibi programa katılmayan siyasi liderlerin katılmama nedenlerini de bilmiyorum. Acaba davet gitmemiş olabilir mi? Şayet davet edilmedilerse yanlış yapılmıştır. Diyelim ki davet edilmediler. Bugün sadece halk ile Cumhurbaşkanının günü değil ki... Pekala biz de katılacağız diyebilirlerdi. Haydi yeni seçimden çıkıldı, seçim atmosferinde kırgınlıklara varan sözler söylendi. Bundan dolayı bir arada görünmek istemediler. Bir başka meydanda kendilerini gösterip mikrofondan günün anlam ve önemiyle ilgili birkaç cümle söyleyebilirlerdi. 

Ben de çok şey bekliyorum galiba… Çünkü siyasi partilerden bir kısmı bu hain kalkışmayı hala "Kontrollü darbe" olarak görmeye devam ediyor ise elbette katılmalarının bir anlamı yoktur. 

***18/07/2019 tarihinde Barbaros ULU adıyla Pusula haber gazetesinde yayımlanmıştır.

Bu Ülke Ne Zaman Normalleşir? *

*Siyaset ülkeyi germe işini bırakır, halkı kutuplaştırmaz ise,

*Bu ülkenin düşmanları ortak olur ve bu düşmanlarla mücadelede birlikte hareket edilir ise,

*Hangi siyasi parti iktidara gelirse gelsin tüm taşları yerinden oynatmaz, yerleşik düzen devam eder, iktidar bir kesimi ihya etmez, diğer kesimi mağdur etmez, görevini bihakkın yerine getiren kimsenin ekmeği ile oynamaz ise,

*Kamuya eleman alımında ve üst yönetici dışında tüm atamalar için ehliyet ve liyakat esasına göre olur ise,

*Tüm kamu kurum ve kuruluşlarda ölçülebilir kriterlere dayalı rutin ve ani denetlemeler olur, görevini savsaklayan kızağa alınır ise,

*Her türlü ihale ve alımlar şeffaf ve İhale Kanununa göre uygun teklif verenlere verilir, bu konuda hiç şüpheye mahal bırakılmaz ise,

*Ülkenin çözüm bekleyen sorunları siyasiler tarafından tespit edilir, birlikte bir öncelik sırası belirlenir, seçimlerde verilecek vaatlerde bu sorunların ne şekilde çözüleceği açıklanır, seçimlerde seçim ekonomisi uygulanmaz ise,

*Seçimler bir yıla yayılmaz, iki üç ay içerisinde yapılır ve seçimler normal hayatı olağanüstü etkilemez ise,

*Seçimlere katılım oranı düşer ise,

*Ülkede istifa mekanizması her kademede yaygınlaşır ise,

*Ülkede eleştiri kültürü gelişir ve bu eleştiriler yetkili ve sorumlu kişiler tarafından sıcak karşılanır ve gereği yapılır ise,

*Her türlü tehlikeyle mücadele etmek için istişareye önem vererek soğukkanlı bir şekilde hareket edilir ise,

*Ülkede Ar-Ge'ye önem verilir ise,

*Beyin göçünün önüne geçilir ise,

*Hayatın her alanında tasarruf tedbirleri uygulanır ise,

*Kendi kendimize yetecek, fazlasını ihraç edecek üretime dayalı bir ekonominin temelleri atılır ise,

*Suç ve terör örgütleri ortaya çıkmadan, neşvünema bulmadan yakasına yapışacak bir mücadele yolu izlenir ise,

*Herhangi bir konuda toptancı yaklaşılmaz ise,

*Hesap sorabilirlik ve hesap verebilirlik her kademede yerleşir ise,

*Siyaset, ekonomi vb alanlarda birbirleriyle rekabet edebileceği alternatifler olur, tekelciliğin ve mecburiyetin önüne geçilir ise,

*Siyaset yapanların yapacağı siyasetin azami sınırı belirlenir, süresini dolduran köşesine çekilir ise,

*Siyaset yapacaklar rakiplerini kötülemekten ziyade kendi yapacaklarını ve sorunları çözme yollarını ortaya koyar ise,

*Partilerde liderden ziyade ekip ön plana çıkarılır ise,

*Partisine hesap soran liderden ziyade liderine hesap soran parti yetkili organları olur ise,

*Partilerde ve devlet yönetiminde bir yönetim kültürü oluşur ise,

*Ülke yönetimi her türlü hamaset ve duygusallıktan arındırılır, olaylara soğukkanlılıkla yaklaşılır ise,

*Az konuşulup çok iş yapılır ise,

*Algılar üzerinden siyaset yapma terk edilir ise,

*Siyasi partiler birbirlerini düşman olarak ilan etmeyip rakip olarak görür, rekabetleri bir fazilet yarışına dönüşür ise,

*Her alanda iletişim kapısı açık tutulur ise,

*Okuyan ve büyümekte olan çocuklarımızda ve bizde gelecek kaygısı olmaz ise...

Bu ülke normalleşmekle kalmaz, gelişir de.

* 29/09/2021 tarihinde Barbaros ULU adıyla Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Bir İstanbul Beyefendisi*

Hiçbir okul hakkında bir ön yargım olmamasına rağmen Robert Koleji, Galatasaray Lisesi gibi okullara soğuk bakarım. Çünkü bu okullarda yetişenlerin çoğunun bizim kültürümüze yabancı olduğunu düşünüyorum. Buralardan mezun olanların içerisinde ürün hatası diyebileceğimiz kişiler çıkmıyor değil. Ama sayıları bir elin parmaklarını geçmez. Mesela 12.07.2019 tarihinde vefat eden merhum Mehmet Şevket Eygi bunlardan birisidir.

Mehmet Şevket Eygi, Galatasaray Lisesinden mezun olmasına rağmen bizden biri idi. Kültürümüze yabancı olmadığı gibi İslami birikimi olan, Müslümanları dert edinen ve Müslümanlara yol gösteren bir düşünce yapısına sahipti. Camiamızın bir insanı, çok yönlü olarak kendisini yetiştirmiş birikimli biriydi. Aydın, mücadeleci, yazar, mütefekkir olmasının yanında sanat ve estetiğe de önem veren ve bunlardan anlayan birisi idi. 

Zaman zaman Eygi ne yazmış diye uzun yıllar yazdığı Milli Gazete'nin internet sayfasına girer, yazılarını okurdum. Gözünü budaktan esirgemeyen bir kalemi vardı. Bir şey hoşuna gitmemişse zülfüyara dokunurdu. Dokundururken belden aşağı vurmaz, derdini beliğ bir şekilde ifade eden bir kelamı kibar erbabıydı. Çünkü nezaket ve zarafet abidesiydi aynı zamanda.

Ekranlarda çok görmediğim Eygi'yi geçmişte bir iki defa bir kanalda izleme imkanı bulmuştum. Söz verilmeden konuşmayan ve kimsenin sözünü kesmeyen bu kişi, konuşmaya başladığı zaman sözünü de uzatmazdı. "Efendim" ile başlayan konuşması yine efendim ile biterdi. Yeterince dolu dolu konuşur, boş konuşmazdı. Tane tane konuşur, kelimeleri yutmaz, harfleri düzgünce çıkarırdı. Ne zaman bir konuşmasını izlesem bir "İstanbul Beyefendisi" derdim onunla ilgili.

Giyimi, duruşu, görüntüsü, nezaketi ve hemen hemen her alandaki bilgi birikimi, kendisinde asil bir duruşun olduğu hissini verirdi bende. Sanat-kültür anlayışına ve estetik zevkine hayran kalırdım. Günümüz mimarisine işaret eder, cami ile minaresi arasında bir uyum ve ahengin olması gerektiğine değinirdi. Camilerin içindeki ses düzenlerinden pek haz almaz, onları gürültü yığını olarak görür, rahatsız etmeyecek şekilde ayarlanması gerektiğine işaret ederdi. Verdiği bu örneklerle sanat ve estetikte sınıfta kaldığımıza işaret etmek isterdi.

Zengin kitaplığını Cumhurbaşkanlığı Külliyesine bağışlayan Eygi, vefat etmeden önce yazdığı bir yazıda kedisini de unutmamış, dostlarından kedisine sahip çıkmalarını istemiştir:   "Vefatımda kedim sağ olursa, dostlarımdan biri ona sahip çıksın, evine götürsün, ölünceye kadar baksın. Öldüğünde cesedini beyaz bir beze sarıp temiz bir yere gömsün. Mütevazı bir hayvandır. Az yer, çok sevgi ister. Gördüğü sevginin on katını verir. Bakan, sevap kazanır. Bu iyiliği yapacak olana şimdiden dua ediyorum, teşekkür ediyorum" demiştir. Eygi'nin kedisiyle ilgili bu vasiyeti hayvanlara eziyet edenlerin kulaklarına küpe olsun. Değil yaşarken hayvana eziyet edilmesini, hayvanın ölünce de bir insan gibi kefenlenmesini istiyor bu vasiyetinde.

Savunduğu dini görüşlerinin bir kısmına katılmasam da samimiyetine ve içtenliğine gıpta ettiğim Mehmet Şevket Eygi, nevi şahsına münhasır yaşayan, örnek bir Müslüman idi. Dolu dolu yaşadı, dağarcığındakileri de yazılarıyla bizimle paylaştı: Müslümanların Müslüman’ca olmasını ve tavır takınmasını isterdi. Hasılı saymakla bitmez Eygi'nin duruşu. Beş vakit namaza verdiği önem, namazların özellikle sabah namazının cemaatle kılınmasını istemesi ayrıca takdire şayan yönlerindendir.

Her fani gibi darı bekaya uğurladığımız Mehmet Şevket Eygi'ye Allah'tan rahmet diliyorum. Mekanı cennet olsun inşallah!

*17/07/2019 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Sütre*

Sütre nedir bilirsiniz. Kırda ya da açık yerde namaz kılarken öne konulan küçük set. Burada amaç, namaz kılanın önünden kimse geçmesin. Yani geçişe yasak bölge burası. Çünkü namaz kılanın önünden geçilmez. Geçecek olan da sütrenin önünden geçer, secde mahallinden geçemez. Bu yüzden kırda, bayırda, herkesin gelip geçtiği yere sütre konması gerekir.

Camilerde ne yapacağız? İlmihal kitaplarında büyük camilerde namaz kılanın secde mahallinin ötesinden geçilebilir, küçük camilerde geçilmez deniyor. Burada caminin büyüklüğünü veya küçüklüğünü nasıl ayırt edeceğiz? Çünkü caminin büyüklüğü veya küçüklüğü görecelidir. Bir yerdeki büyük sayılan cami, diğer yerdeki camiye göre küçük sayılabilir.

İçinizden sütre ile işin ne, böyle bir sorun mu var diyebilirsiniz. Cemaatine göre bazı camilerde sütrenin olmaması sorun olabiliyor. Çünkü cemaatten bazıları farz namaz dışında özellikle cumalarda sünnet kılarken öyle bir yer seçiyor ki namazını kılıp çıkmak isteyen kişilerin çıkışını engelliyor. Muhterem sırtını tam duvara veriyor. Çıkmak isteyen ya onun selam vermesini bekleyecek ya da secdeye gidince oluşan boşluktan geçebilecek. Başka alternatif yok. Bu tip kişilerin amacı ne olabilir, çıkışı engelleyecek yerde namaza durmalarının sebebi hikmeti nedir? Çok anlamış değilim. Niyetlerini bilmiyorum ama izin verirseniz beyin jimnastiği yapacağım: (Daha doğrusu zanda bulunacağım. Allah beni affetsin)

1. "Bakın millet! Ben camiye geldim, namaz kılıyorum. Üstelik sizin gibi erkenden çıkmıyorum. Nasıl ki ben çıkmıyorsam siz de çıkmayacaksınız."

2."Namaz kılmak için seçtiğim bu yerde çıkmak için beni bekleyerek sabrın en güzel örneğini göstereceksiniz. Zira ben bu vesileyle size sabrı öğretiyorum."

3."Dışarıda beni görünce göstermediğiniz saygıyı önümden geçmeyerek beni beklemek suretiyle bana camide göstereceksiniz. Yok göstermeyiz diyorsanız buyurun önümden geçin. Günah kazanırsınız haberiniz olsun."

4."Sırtımı duvara vererek kendimi güvene alıyorum. Çünkü ben arkamda kimseye güvenmem."

5.Gelişigüzel durmuş olabilir.

Hangi amaçla olursa olsun camiden çıkışı engelleyen bu gibi durumlarda ne yapılmalı? Camide herkesin önüne sütre konamayacağına göre bu konuda çözüm ne olabilir? Bana göre bugün halıdaki desenler sütre vazifesi yapabilir. Çünkü bugün çoğu camilerdeki halılarda cemaatin saf tutacağı yer belli. Ayaklar nereye konacak, alın nereye değecek belli. Hatta çoğu halılarda seccade, mihrap deseni bile var. Halı desenini özellikle alnın secdeye değdiği yeri veya ayakların konduğu yeri sütre kabul edebilir. Camiden çıkışı engelleyecek şekilde arka tarafta namaz kılanın önünden geçilebilir. Benim ki fetva değil. Zira böyle bir şeye mezun değilim. Ama düşünmeye değer.

*25/10/2019 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

"Yav Anlatıvir Sâne!"

80 yaşın üstünde bir tanıdığım var. Sessiz ve sakin, kendi halinde biri. Evinde oturur durur. Fırsatını bulur bulmaz oturduğu yerde hemen kestirmeye başlar. Şimdilerde kulakları ağır duyuyor. Ne zaman yanına varsam hemen toparlanır, aramızda şu konuşma geçer.

—Anlatıvir* bakalım.

—Ne anlatalım?

—Ne bileyim? Anlat işte! 

—İyi de ne anlatayım?

—Sende anlatacak çok şey var. Haydi anlat!

Az sessizlikten sonra ses tonunu biraz daha yükselterek,

—Yav konuşuvir sâne!** Ne dî*** konuşman?

Her karşılaştığımda bu minval üzere sohbetimiz olur. Eğer buna sohbet denirse tabi. 

Kulaklar ağır duyduğu için bağırarak konuşur ahbabım. Duyurabilmek için de önce normal ses tonuyla cevap veririm. Ardından sesimi biraz daha yükselterek aynı cümlemi ikinci defa tekrarlarım.

Normalde sessizliği sevmem. Ortamını bulduğum zaman konuşurum. Fakat yukarıda anlattığım kişi gibi birkaç tanıdığım var. Onların yanında dut yemiş bülbüle dönerim. Ne konuşacağımı şaşırırım. Çünkü dünyadan kopuk insanlar. Bakmayın dünyada yaşadıklarına. Sahi ne konuşayım böyleleriyle? Hal hatırdan sonra ne yapabilirim? İnsanlar benden için esprili derler. Espri yapayım desem espri yapmış olmak için espri yapılmaz ki...sonra espriden de anlamazlar. Ayrıca sululuk yapma, ciddi ol diyebilirler. Çünkü mizah bazıları için özellikle şakadan anlamayanlar için öyledir. Siyaset konuşayım desem siyasetten uzaklar. Tarla, bağ, çubuk konusu açsam ne ben anlarım ne de onlar. Çünkü unu eleyip eleği duvara asmışlar. Hayat pahalılığından dem vursam gündemle hiç ilgileri yok. İbrahim peygamber ile oğlu İsmail arasındaki hikayeyi anlatsam zamanı değil. Çünkü mevsim kurban değil. Ayrıca benden iyi bilirler bu hikayeyi. Bunu biliyoruz, başka şey anlat derler. İşin garibi ne istediklerini bilsem ya da bir soru sorsalar ya da ortaya bir konu açsalar, konuşacağım. Maksat onları dindirmek değil mi? Çocuk olsalar kaydıraktan kaydırmaya götüreceğim. Ona da gelmezler. Hasılı geveze ben, böylelerinin yanında pes eder, acizliğimi itiraf ederim. Tabi ben bu tip yaşlılardan bu şekil dert yanıyorum ama ayıplamıyorum. Çünkü onlar yaşına gelince ben nasıl olacağım, bilmiyorum.

Sahi sizin etrafınızda da böyleleri var mı? Varsa ne anlatıyorsunuz? Bana yaptıkları gibi sizi de sıkboğaz ediyorlar mı? Bunun yolunu biliyor da bana anlatmazsanız hakkım kalır. Yok yanınızda böyleleri yoksa demek ki Allah'ın en sevgili kulusunuz. Vah benim kaderim vah!

Not:Anlatıvir, konuşuvir, ne dî gibi ağız başka illeri bilmem ama Konya’da bazılarınca bu şekilde ifade edilir. Yani Gonyalıca ağzı da diyebiliriz.)

* Anlatıvir=anlatıver 

**Yav konuşuvir sâne= Yahu konuşuversene veya konuşsana

***Ne dî=ne diye

Minarenin Eğriliğini Gideremedik Sanki! ***

Yaptığı çok sayıda camileriyle ünlü Mimar Sinan, Süleymaniye Camisini yaptıktan sonra caminin açılışı yapılmadan önce bir çocuğun "Minarelerden birinin eğri" dediğini duyar. Mimar hiç üşenmeden çocuğu bulur, hangi minarenin eğri olduğunu sorar. Çocuk işte şu diye işaret edince Mimar Sinan adamlarına halat getirmelerini ve eğri minareye bağlayıp çekmelerini emir verir. Çocuğa da biz halatla asılırken sen de minareye bak. Minare düzelince haber ver der. Minareye bağlı halatı aşağıdan çeker gibi yaparlar. Çocuk düzeldi, tamam diye bağırınca asılma işini bırakırlar. Daha sonra adamları Sinan'a "Efendim! Minarenin eğri olmadığını bildiğin halde bir çocuğun dediğini niye yaptın" diye sorarlar. Mimar Sinan "Burada önemli olan çocuğun kafasındaki, eğri inancını düzeltmektir. Şayet bu işi sıcağı sıcağına halletmezsek çocuk sağda solda minare eğri diye diye minare, eğri minare olarak kalır" cevabını verir.

Hepinizin bildiği bu minare hikayesi 12.07.2019 günü Cuma hutbesini dinlerken aklıma geldi. Cumaya gidenleriniz bilir. Haftanın hutbesi 15 Temmuz darbe teşebbüsü ve bu darbenin faili FETÖ üzerine idi. Hutbeyi dinlerken yanımda saf tutmuş, birlikte cumanın ilk sünnetini kıldığımız 40-45 yaşlarındaki kişi, hatip hutbeye başlamadan önce bağdaş kurmuştu. İmam, konusu gereği FETÖ'den bahsetmeye başlayınca homurdanmaya başladı. Bu ne diyor diye yüzümü çevirip kulak misafiri oldum. Sağa ve sola dönerek kah önüne bakarak ağzının içinden "Hutbe konusuna bak, hutbe neye alet ediliyor. Burada siyasetin ne işi var" dediğini duydum. Diğer dediklerini anlayamadım.  Çünkü aynı anda hem imamı hem de onu dinleyecek kapasitem yoktur. Ama en azından derdini/karın ağrısını öğrenmiş oldum. Sağındaki benden, solundaki diğer cemaatten kendisine bir destek gelmeyince önce diz çöker vaziyete geçti. Ardından arkasına baktı. Sonra biz hutbe dinlerken çekip gitti. Garibim cuma namazını da kılmadı.

Durum noktası virgülüne aynen böyle. Adam kimdir, necidir bilmem. Bildiğim tek şey FETÖ üzerine okunan hutbeden rahatsız olduğu. FETÖ'den dolayı görevinden mi atıldı, çoluk çocuğu ihraç mı oldu, halen yargılanıyor mu? Kendisini mağdur biri olarak mı görüyor, muhalif biri mi ya da bazı kimselerin dillendirdiği gibi darbeyi bir tiyatro olarak mı görüyor, bilmiyorum.

Burada size 15 Temmuz darbesini, darbenin arkasında kim olduğunu anlatacak değilim. Zaten biliyorsunuz. Cuma hutbesini dinlemeden ve namazını kılmadan gitmesi doğruydu, yanlıştı üzerinde de durmayacağım. (ki savunulacak bir tarafı yok) Hutbe konusu gerekliydi veya değildi de demeyeceğim. Benim bu olaydan gördüğüm, üçüncü yılını değişik etkinliklerle anmakta olduğumuz menfur darbenin, içimizde yaşayan bazı insanlar tarafından hala anlaşılamadığı, okutulan ilgili hutbeye tepki gösterildiği. Bu tür kişilerin sayısı ne kadardır, ne kadarı içine atıp hutbeyi dinler gibi yaptı, bu konuda elimde bir veri yok. Farz edelim ki münferit bir olay ve bu kişi darbeyi anlamayan tek kişi. Demek ki biz bu darbe teşebbüsünün tehlikesini bu insanımıza anlatamamışız. Malumunuz yurtdışı da bu konuda bu kişi gibi düşünüyor olmalı ki çoğu ülke, yanımızda yer almadı. Tamam, anlamak istemeyene davul zurna az bile. Ama demek ki anlatmamızda da bir sorun var ki ne içimizdeki bazılarını ikna edebildik ne de dışarıdakileri. Bu durumda yurtdışındakiler "Arkadaş, sen bize ne kızıyorsun? Daha sen ülkenin içindeki insanına 15 Temmuz'u ve FETÖ'yü anlatamamış ve ikna edememişsin. Sen benden önce içindekileri ikna et" dese çok da haksız sayılmaz. Demek ki bir yerlerde yanlış yapıyor ve ikna sorunu yaşıyoruz.

Mimar Sinan'ın hikayesine dönersek Koca Sinan, eğri olmayan minareyi düzeltmeye çalışarak bir çocuğu ikna etmeye çalışıyor. Gerçekten biz bu konuda ne yaptık ya da ne yapmadık da ikna etme sorunu yaşıyoruz? Belki de bu eksikliğimizdendir ki şimdilerde pek dillendirilmese de içimizde kanlı darbe teşebbüsüne tiyatro diyenlerin sayısı az değil. Darbeyle ilgili ya vuzuha kavuşması gereken kapalı yerler var ya da başka bir şey var. Üçüncü yılını geride bıraktığımız menfur darbe ile ilgili lokal bu tepkiyi bu vesileyle aktarmak istedim. Hülasa darbeye inanmayan bir kişi de olsa demek ki minareyi hala düzeltememişiz.

***16/07/2019 tarihinde Barbaros ULU adıyla Pusula haber gazetesinde yayımlanmıştır.