Kar Tatilleri ve Bundan Haberdar Olmak ***

Küçüklüğümde yağan onca kara rağmen pek kar tatili olmazdı. Yapılan tatil de bir elin parmağını geçmezdi. Yağan kar, haydi deyince kolay kolay kalkmazdı. Daha kar erimeden üzerine bir daha bir daha yağardı. Büyüklerin, bir kişinin geçeceği şekilde kürekle açtığı yoldan düşe kalka giderdik okula. Eğitim öğretim devam ederdi.

İlkokula giderken açılmamış yoldan ayaklarım gömülürcesine evden çıkıp okula giderken epey gitmiştim ki elindeki kürekle yol açmaya çalışan Sarı Dayı lakaplı teyzemin eşi rahmetli enişte beni görünce "Geç git evine! Bugün okul olmaz" dedi kızarak. Okul tatil miydi, değil miydi bilmiyorum. Okula varmadan da öğrenme imkanım yoktu zaten. Çünkü ne televizyon vardı, ne radyo, ne de telefon. Geri döndüm çaresiz.

Ortaokulda okurken bir on beş tatilini 45 gün yaptığımı hatırlıyorum. Devlet kömür veremedi de ondan mı tatil yapıldı bilmiyorum.

Büyüdüm, öğretmen oldum. Benimle beraber teknoloji de gelişti, dört tekerlekli araç sayısı arttıkça arttı. Öğrenci servisi bir sektör haline geldi. Çocukların çoğu okula servisle, öğretmenlerin hemen hemen tamamı özel aracıyla gidip gelmeye başladı. Her şey arttı, yağan karımız azaldı. Çok kar yağmamasına rağmen öğrenciliğimde görmediğim tatili öğretmenliğimde gördüm. Yeter ki semadan kar beyazı bir beyazlık görülsün. Hemen ilin, ilçenin yetkili kurulları "Yoğun kar yağışı, tipi ve  aşırı buzlanmaya karşı eğitime bir gün ara verilmiştir" kararı alıveriyor. Bazen yerleri bile doğru dürüst ağartmayan kar; hayatımızı kolaylaştıran, ulaşım kolaylığı sağlayan günümüz teknolojilerini hemen esir alıveriyor. Bu demektir ki benim üzerine basa basa gittiğim tabanvaylarım günümüz teknolojisine beş çekermiş. Ayağımızın içine kar da girer, su da girerdi. Naylon çizmenin içinde ayağımız donsa da, kayıp düşsek de pes etmek yoktu. Şimdiki teknoloji iyi gün dostu. Kış şartlarında su koyuveriyor. Tatil isterim tatil diyor.

Kar tatillerinde şimdiki nesil bize göre daha iyi. Neden derseniz? Hava muhalefeti dolayısıyla okulların tatil olmasını daha akşamdan öğreniyor. Akşam yatarken okul var veya yok biliyor. Hem yetkili organlar erken karar veriyor, hem de vatandaş sanal alem vasıtasıyla bu bilgiye hemen ulaşabiliyor. Biz ise daha birkaç yıl öncesine kadar karın altında güç bela okula gider, öğrenci de bir şekil okula gelir, ardından tatil kararı verilirdi. Hiç unutmam 2000 öncesinde Adıyaman-Kahta'da görev yaparken sabah 4 saat ders işledikten sonra tatil kararı verilmişti. 2000 öncesi çok eski diyebilirsiniz. 2011 veya 2012'de biz okul yoluna düştükten, birçok öğretmen okula vardıktan sonra durakta bekleyen polisten tatil haberini aldık. Halbuki giden gitmiş, okul açılmış, bu durumda tatil kararı almanın ne gereği vardı?

Konya merkezde 08.01.2019 günü eğitime bir gün ara verildi kararını saat 00.28'de haber alınca nedense geçmiş kar tatilleri  ve duyurusu ile şimdikiler aklıma geldi. Yazıya döktüm gördüğünüz gibi. Neyse bütün derdimiz bu olsun. Okullar tatil olsa da kar berekettir. Olması gerekir. Bu sene gecikti bile. Bol karlar inşallah!


*** 10/01/2019 tarihinde Pusula Haber gazetesinde Barbaros ULU adıyla yayımlanmıştır.

Adama Bir Dokundum. Dert Küpü Çıktı

Otobüse bindim. Çok hukukum olmayan bir tanıdığım tek başına oturuyordu. Birkaç hafta önce eş vefat etmişti. Cenazelerine katılmıştım. Selam vererek yanına oturdum. Tekrar başınız sağ olsun dedim. Rahmetli hasta mıydı diye sordum. "Şeker ve tansiyonu vardı, ilaçlarını kullanıyordu. Başka da bir şeyi yoktu. Sabah kalktı bana 'Falan kaç yaşında öldü, şu ne zaman vefat etti' sormaya başladı. Kendisine 'Hanım, bırak şimdi ölenleri, şu kahvaltıyı bir yapalım' dedim. Ardından vefat etti." dedi.

Birlikte konuşa konuşa yolculuk yapmaya devam ederken falan sizin damattı sanırım. Ama onu cenazede göremedim. Bir yerde görevli miydi yoksa dedim. "Gelmez, gelemez, yüzümüze bakamaz. Çünkü yüzü yok. O, iyice değişti. İnsanlıkla alakası kalmadı. Daha ben ölmeden benim malımı paylaşmaya kalktı" dedi. Ne yaptı, hayırdır dedim. "Bir akşam bacanaklarına acil toplanalım diye telefon açar. İkisi gelemez, bir tanesi gelir. Gelemeyenlere telefonda söyler. Gelen bacanağına 'Bu, tüm parasını küçük oğluna yediriyor, parayı bitirecek, hepsini ona döküyor. Biz ne yapıp ne edelim, bu parayı paylaşalım' der. Diğer damatlar 'Biz ona ne yaptık, kızı ne yaptı, şimdi ne deyip de daha yaşarken parasını paylaşmaya kalkacağız' diye karşı çıkarlar. Oymuş, beni gördükçe kaçar. Nicedir görüşmüyoruz. Halbuki benim parama göz diken bu kimseye alacağı evlerde hep öncülük yaptım, ev buldum, yardım ettim, ama yaranamadık" dedi. Kızınla görüşüyor musun, onu gönderiyor mu dedim. Kızım da dayanamadı ona, çekti gitti. İki aydır oğlunun yanında kalıyor. Çocuklarına da az yapmadı" dedi. Çarşıda benden önce inecekmiş. Vedalaşıp ayrıldık.

Çocukluğumda tanıdığım, hiç teşriki mesaim olmayan bu tanıdığım bildiğim kadarıyla sakin biriydi. Konuşurken yine ağır ağır ve tane tane konuştu. Üzüldüm adamın durumuna. Vara sormaz olaydım. Adamın tam damarına basmışım. Dert küpüymüş meğer. Herhalde en zoruna giden de beklemediği insanlardan gördüğü muamele idi. Kızını büyütüp gelin ederken bir müddet sonra damadının parasını nereye, kime harcayacağım hesabını soracağını kim bilebilirdi.

Tek taraflı dinlediğim bu olayın diğer failini dinlemediğim için olayın iç yüzünü tam bilmiyorum. Hangisi haklı karar verme durumum yok. Kalpler kırıldıktan sonra kimin haklı olduğunun zaten ne önemi var! Burada damadın paraya göz dikmesi hoş değil. Bunun savunulacak bir tarafı yok. Yalnız burada konu açılmışken bir konuyu sorgulamamız gerekiyor. Çünkü daha ölmeden başlayan mal paylaşımı çoğu zaman ailenin arasına kara kedilerin girmesine sebebiyet vermektedir. Vefattan sonra mal paylaşımı yüzünden çoğu kardeş konuşmuyor. Kalan malı eşit bir şekilde bölseler bile aralarında hırgür çıkıyor.

Burada konuşulması gereken bir diğer husus Anadolu'da birçok aile erkek çocuğunu kız çocuğuna tercih etmektedir. Hatta bazıları kızından mal kaçırmaktadır. Baba oğluna iş kuruvermektedir. Yukarıda anlattığım olayda da baba, işsiz oğluna dükkan açıvermiş. Sanırım gürültü de bundan kopmuş. Bir babanın işsiz evladına iş kuruvermesi kadar doğal bir şey olamaz. Ama oğlana dükkan açarken sanki diğer çocukları da gönüllemek gerekiyor gibi geldi bana. Babalar bu dengeyi gözetseler daha iyi olur.

Zan ve Kanaat

Gündelik hayatta yapmadan edemediğimiz, kaçmak istesek de kaçamadığımız, konuşurken farkına varmadığımız bir hastalığımız var: Zanda bulunmak. Zan malumunuz "kesin olmayan bilgi, sanma, sanı" demektir. Bu tür bilgilerin bir kısmı doğru olmakla beraber büyük bir kısmı ise bir kuruntudan ibarettir. İster istemez bu kuruntu da bizi yanlışa ve yanlış yapmaya sürüklemektedir.

Zannın bir kısmı yasaklanmamakla beraber büyük bir kısmı dinimizce yasaklanmıştır. Nitekim Hucurat süresi 12.ayette Allah "Ey iman edenler! Zannın çoğundan sakınınız. Şüphesiz zan(nın çoğu) günahtır" buyurmaktadır. Bu ayette zannın çoğu derken yasaklanan zannın suizan(kötü zan, kuşku), helal kılınan zannın ise hüsnüzan(iyi niyet) olduğu anlaşılabilir. Belki de kaçınma zorluğundan Allah "Aşırı zanda bulunmayın, işi makul seviyede, tadında bırakın" demek istemiş olabilir.

Kelimelerin etimolojisini tam bilmiyorum. Ama eş anlamlı olmasa da çoğu zaman "kanaatimce, kanaatime göre, bana göre,  bence, sanırım..." gibi kelimeleri de zan/zannımca kelimesi yerine kullanıyoruz. Çünkü bu kelimelerle başlayan kelimeler kesin bilgi ifade etmemektedir. Gündelik hayatta biri veya bir konu hakkında konuşurken sık başvurduğumuz kelimelerdir bunlar. Öyle zannediyorum zanna az değil, çokça başvuruyoruz. Günah olmakla beraber sıkça kullandığımız zan keşke zannetmekle kalsa. Çünkü çoğu zaman kafamızda oluşturduğumuz bu algılar bizde kesin bilgiye dönüşebiliyor. Hatta bazen iftira boyutuna da taşıyabiliyoruz. Yani daha büyük günaha giriyoruz. Bu demektir ki algılarımız gerçekliklerimiz olup çıkıveriyor. İşin garibi işi zan, sanı ve kanaatle  de bırakmıyoruz. Birçok komisyon, kurul bir konu veya bir kişi hakkında karar verirken "...kanaatine vardığından..." şeklinde karar veriyor. Çoğu zaman bu tür komisyonların kanaatleriyle alınan kararlar mahkemedeki hakimin kararından daha önemli olabiliyor. Kişi mahkemede aklansa bile komisyonun kanaati değişmediği müddetçe kişi bazı haklarından mahrum kalabiliyor. Bu da bazı mağduriyetlere yol açabiliyor.

Mahkemelerimiz tam adalet dağıtmasa da, adaletimizde eksiklikler olsa da kişilerle ilgili alınacak tasarruf ve kararlarda son sözü mahkemeye bırakmakta fayda var. 

Yazılarımı Okuyan Var mı?

Birkaç senedir kelime dağarcığım yettiğince hemen hemen her konuda birikimlerimi yazıya dökmeye çalışıyorum. Ben yazdıkça tasasını bazıları çekiyor: Yazılar okunuyor mu diyor. Kimi yüzüme karşı söylerken kimileri de ardımdan söylüyormuş bunu.

Yazılarım okunuyor mu, okunmuyor mu? İki gazetede toplam haftada yedi gün, bir internet gazetesine de haftada bir yazı gönderiyorum. Haftalık gönderdiğim internet gazetesinde okuma oranı yazdığım konuya göre değişiyor. Gazetelerde yayınlanan yazılarımı ise kaç kişi okuyor bilmiyorum. Çünkü gazete yönetimi hangi köşenin ne kadar okunduğu bilgisini vermiyor. Ne benimkini, ne de diğer köşelerin bir istatistiğini yayımlıyor. Gazetenin yetkili kişisi ile "Okunma oranım nasıl, şayet okuyan yoksa bırakabilirim" dediğimde "İlgiyle takip ediliyorsun, olumlu tepkiler alıyoruz" diyor. Belki de benim moralimi bozmamak için böyle cevap veriyor da olabilir.

Gazetelere gönderdiğim yazılarımın tamamının yayımlandığı bu blogum var. Kendi halinde mütevazı bir sayfamdır burası. Tıpkı benim gibi. Çok tanınmayan bu sayfam günlük ortalama 80-100 kişi tarafından okunmaktadır. 

Okunmak, takip edilmek ve tepki vermek/görmek güzel bir şey. Ama yazılarımda gördüğüm bir şey var. Bazı yazılarımın okuyucular tarafından daha fazla ilgi gördüğünü okuyan sayısından anlıyorum. Bazıları ise yeterince tepki görmüyor. Bu da doğal bir şey. Çünkü herkes her yazıma ilgi gösterecek, beğenecek diye bir şey yoktur. Yine okuyucular bazı yazılarımı kendilerine tercüman olmuş görürken bazı yazılardaki görüşlerime de katılmayabilir.

Yazılarım ilgi görse de, görmese de, okunsa da, okunmasa da yazmaktan zevk aldığım müddetçe yazmaya devam etme gibi bir niyetim var. Gerekirse okuyan bir kişi kalmasın. Çünkü yazmak suretiyle kafamda geçirdiğim duygu ve düşüncelerimi yazıya dökmüş oluyorum. Bu da beni rahatlatıyor. Aynı zamanda bir konudaki görüşümü kayda geçirmiş oluyorum. Üstelik yazarken vaktin ne zaman geçtiğini bile hatırlamıyorum. Bu da vaktimi yazmak suretiyle değerlendirdiğimi gösteriyor. Yazmak için de belli bir zaman ayırmıyorum. İşimden arta kalan boş vaktimde yazmaya çalışıyorum. Konu bulmada da zorlanmıyorum açıkçası. Bazen bir toplu taşımada seyehat ederken gördüğümü yazmaya başlıyorum. Gittiğim yerde yalnız isem yazımı bir çay ocağında tamamlıyor ve aynı anda bloğumda yayımlıyorum. Bazen aklıma birden fazla bir konu gelmişse sayfamda bir taslak oluşturup bir başlık atıyorum, taslak olarak sayfamda kalıyor. Hatta taslaklarıma sonradan bir göz attığımda bir kısmını yarıya kadar yazılmış görüyorum. Eksikliği sonradan tamamlıyorum. 

Tüm yazılarımı yazarken önce yazmaya cep telefonumdan başlıyorum. Bu yüzden cebimde durması gereken telefonum elimden düşmez. Cepten başlayıp bitirdiğim ve aynı anda yayınladığım yazılarımda çoğu zaman yazım ve imla hataları olabiliyor. Bazısı gözümden kaçsa da bazı yanlışlarım T9'un azizliğine uğruyor çoğu zaman. Çünkü yazdığım bir kelime bir bakmışsın başka bir kelimeye dönüşmüş oluyor. Bu tür yanlışları da gazeteye göndereceğim zaman yazıyı worda aktarınca görebiliyorum. Gözümün çarptığı yanlışları bu şekilde sonradan düzeltiyorum. Yine de gözümden kaçan yanlışlarım da olmuyor değil.

İşte bu da cepten bir yazı. Allah gördüklerimi yazmayı, yazdıklarımla amel etmeyi, insanlara faydalı olmayı nasip etsin.

Vatandaşını Koruma Görevinde Devlet İşin Neresinde? ***

Devletin suç işleyen birinin yakasına yapışma gibi bir görevi var. Çünkü suçludan diğer masum vatandaşlarını koruması gerekiyor. Zaten devlet bunun için vardır. Fakat devletin suçluyla mücadele etmesinin yanında vatandaşını suça iten sebepleri de ortadan kaldırma gibi bir görevi vardır. Hatta bu görevi suçluyla mücadeleden önce gelir.

Suçluyla elinden geldiği kadar mücadele ederken vatandaşı suça iten sebepleri ortadan kaldırmada devlet nerede? İşte burada biraz düşünmek lazım! Çünkü devlet bu alanda üzerine düşeni gereğince yapmıyor. Örnek vermek istersek… Devlet, adam gibi olması gereken eğitim ve öğretimini iyi vermiyor, yeterince barınma sağlamıyor, dini eğitim vermiyor ya da veremiyor. Vatandaş diploması için gittiği okulların yerine iyi bir eğitim ve öğretim alsın diye çocuğunu resmi veya gayri resmi -merdiven altı diyebileceğimiz yerlere- gönderiyor veya onların yurt ve evlerine veriyor. Görünen yüzü eğitim, dini tedrisat, ahlaklı insan yetiştirme olan bu yerler bir müddet sonra bir suç örgütü olup çıkıyor. Suç ortaya çıktıktan sonra devlet mücadeleye başladığı zaman ihanet şebekesinin beyin tabakası elini-kolunu sallayarak yurtdışında soluğu alırken bizim devletimiz geride kalan zayıflarla mücadele ediyor. Adına da suç ve suçluyla mücadele diyor. Sormazlar mı daha önce neredeydin devlet diye…

Örneklere devam edelim… Sigara ve alkollü içeceklerin zararını bilmeyenimiz yoktur. Zararlı olmasına rağmen devlet bunların üretimine, ithalatına ve satışına izin veriyor. Ardından özellikle sigara paketlerinin üzerine “öldürür” vb şeyler yazdırarak güya mücadele ediyor. Devlet bununla da yetinmiyor. Tütün ve mamullerinin nerelerde içilmemesi, kimlere satılmaması gerektiğini belirten kanunlar çıkarıyor. Yine mücadele etmesi için Yeşilay’ı kurduruyor. Sonuç; hem içkiye, hem de sigaraya isteyen herkes ulaşabiliyor. Güya devletin bu yaptığı, insanımızı zararlı içeceklerden korumak oluyor. Kimse kusura bakmasın, devletin bu yaptığı zararlı içeceklerle mücadele falan değil, tamamen bir aldatmacadan ibaret. Devlet gerçekten zararlı alışkanlıklarla mücadele etmek istiyorsa bir şey zararlı ise bunların vatandaşına satılmasına, üretilmesine izin vermez. Mücadelesine ilk önce buradan başlamalı.

Bir örnek de güncelden verelim… Malumunuz 2019 Ocak’ından itibaren marketlerden alışveriş yapan müşteriye satıcı, plastik poşetlerin beherini 25 kuruştan satacak. Amaç doğaya büyük zararı olan poşetlerin kullanımını en aza indirmek ve müşteriyi poşet yerine alternatif kullanıma özendirmek. Burada niyet iyi olmakla beraber adama sormazlar mı, bir şey zararlıysa niçin üretimine izin veriyorsun? Madem zararlı, bırakın 25 kuruşu! Müşteri, ben 25 lira da olsa bu poşeti alacağım dese bile devlet poşet sattırmaması lazım. Bunun yerine doğaya büyük zararı olan poşetin yerine taşımada kullanılabilecek alternatif üretimler yaptırması lazım. İşte ben o zaman devlet gerçekten vatandaşını koruyor derim.

Yine devlet dershaneleri kaldıracağım, öğrenci etüt ve kurs merkezlerine ihtiyaç hissetmeyecek derken okullardaki eğitim ve öğretimi iyileştireceği yerde tüm okullarda “Yetiştirme ve Takviye Kursları” adı altında bir nevi dershanecilik yapıyor. O zaman ne anladık bu işten. Aradaki fark daha önce etüt vb yerlere çocuğunu gönderirken parasını veli karşılarken devlet okullarda açmak suretiyle parasını kendisi veriyor. Kalite ve verim ise tartışılır. Sonuçta çocuk okuldaki ders yükünün üzerine bir yük daha alıyor. Yani dinlenemiyor.

Bizim devlet anlayışımızda görünen hep insanımızı heba etme sonucu ortaya çıkıyor. Bence devlet suçla mücadele etmede samimi ise gerçekten vatandaşı, öğrenciyi, insanımızı suça iten sebepleri öncelik ve ivedilikle ortadan kaldırması gerekiyor. İşte o zaman devletin sivrisinekle uğraşmaktan ziyade suç üreten bataklığı kurutmaya çalıştığına inanıyorum. Bunun için devletin aklı vatandaştan kat kat önde olmalı. Suç ve suçlu olmaması için her şeyden önce hayatın hiçbir alanında boşluk bırakmaması lazım. Sen boşluk bırakırsan bir başkası doldurur. Çünkü tabiat boşluk kabul etmez.

*** 12/01/2019 tarihinde Pusula Haber gazetesinde Barbaros ULU adıyla yayımlanmıştır.

Sen misin Beni Kopyada Yakalayan? *

Hiçbir günümüz geçmiyor ki yeni bir olay olmasın ülkemizde. Her olay bir öncekine rahmet okutan cinsten. Her olayla bir şok geçiriyoruz. Bu şoku atlatmadan yeni bir şokla karşılaşıyoruz. Şoklanıyoruz durmadan. Vücut olarak her şeye hazırlıklıyız. Çünkü piştik iyice. Hukuk Fakültesi son sınıf bir öğrenci, sınavda gözetmen olarak görev yapan bir asistan tarafından kopya çekerken yakalanıyor. Kopya çeken öğrenci sınav sonrası kopyada kendisini yakalayan asistanın odasına giderek genç asistanı önce 10 yerinden bıçaklıyor, ardından babasının ruhsatlı tabancası ile 2 el ateş ediyor. (Önce ateş ettiği, ardından bıçakladığı da yazmakta bazı haber kaynaklarında) Maalesef asistan oracıkta vefat ediyor. 

Mezun olduğu takdirde bize adalet dağıtmak için karşımıza avukat, hakim ya da savcı olarak çıkacak olan bu zanlı, kopyanın suç olduğunu bal gibi biliyor olmalı. Çünkü kopyanın suç olduğunu ilkokul talebesi bile bilir. Haydi sınıfı geçmek için buna yeltendi diyelim. Kopyaya yeltenen kişi aynı zamanda yakalanabileceğini de hesaba katmalı değil mi? Ama gördüğümüz kadarıyla yakalanmayı ve sınıfta kalmayı göze alamıyor ve görevini yapan birini ortadan kaldırıyor. Bu yaptığıyla hem suçlu, hem de güçlü. Suçunu da güç gösterisi yaparak bastırıyor. 

Üç ay önce evlenen genç asistanın cenaze töreninde eşi, "Bunu söylemek benim haddime değil ama iyi bir hukukçu, iyi bir mühendis, iyi bir doktor değil; iyi bir insan olmaya çalışın" açıklamasını yapıyor.  Evet, okuduğumuz okulun en iyisi olalım, mesleğimizi en güzel şekilde icra edelim. Ama bunun da ötesinde ilk önce insan olalım demektir bu açıklama. Genç akademisyenin bu sözlerine ancak şapka çıkartılır. Çünkü çok doğru ve olması gereken bir söz. Hatta bu dünyada bizim hayat düsturumuz olmalı. Maalesef biz bunu çocuklarımıza veremiyoruz. Hak etmediğimiz bir şeyle sınıf geçmenin büyük bir suç olduğunu görmek istemiyoruz. Sonra da adaletimiz niçin böyle, ekonomimiz niçin böyle, eğitim niçin geri diyoruz.

Toplum olarak çok basite aldığımız kopya konusunu bizim bir iyice irdelememiz ve bu konuda toplumsal bir refleks geliştirmemiz gerekiyor. Sözlerime daha önce gazetemizde paylaştığım (http://www.anadoludabugun.com.tr/yazi/cocuk-gordugunu-ogrenir-yasar-3673) Prof. Dr. Necati Cemaloğlu’nun bir yazısı ile devam etmek istiyorum: “Amerika’da Stanford Üniversitesi’nde sınavlarda gözetmen bulunmaz. Öğrencilerden birisi gelir, öğretim üyesinden kâğıtları ve soruları alır, arkadaşlarına dağıtır ve hep birlikte sınav olurlar. En son kalan öğrencileri kâğıtları toplar ve öğretim üyesinin odasına gidip kâğıtları ve diğer sınav dokümanlarını teslim eder. Bu öğrenciler mezun olduktan sonra yüksek ücretle ve saygın şirketlerde iş bulabilirler. Bu öğrenciler içerisinde kopya çeken olmaz mı? Zaman zaman kopya çekmeye teşebbüs eden öğrenciler olur. Diğer öğrenciler ona şöyle söyler: Hey sen… Kopya çekerek Stanford Üniversitesinin diplomasını almak için çaba sarf eden arkadaş. Bu dünyada seninle aynı diploma ile yaşamak istemiyorum. Sonuç, kopya çeken öğrenci üniversiteden atılır.

Bizde bu işler nasıl mı olur? 40 öğrencinin başında 2 gözetmen bekler. Gözetmenler kopya çektirmemeye özen gösterirler. (Şayet yakalarsa bedelini canıyla öder. R. Y.) Bazen öğrenciler topluca kopya çeker ve öğretmen, mühendis, hemşire olurlar. Sonra ne mi olur? Kopya çekerek öğretmen olana kendi çocuğunu verip, onu eğitmesini, kopya çekerek mühendis olanın yaptığı binanın depremde yıkılmamasını bekler…”

Bu menfur olayda dikkatimi çeken bir başka husus güvenlik sorunu… Bir öğrenci veya bir başka kişi cebinde bıçak ve silah olduğu halde bir üniversiteye nasıl girer? Ama söz konusu olan bizim üniversiteler ise özgürlük adına isteyen istediği şekilde girebiliyor. Girişlerde bildiğim kadarıyla geleni, gideni kontrol etmeyen özel güvenlik görevlisi oluyor. Üniversitelerin girişlerine kontrol ve güvenlik amaçlı niçin x-ray cihazı konmaz? Bu x-ray cihazları sadece havaalanı, adliye vb. yerlere mi konmalı? İçeride binlerce öğrenci ve yüzlerce öğretim görevlisinin olduğu üniversiteleri bu şekilde kimlere emanet ediyoruz? Bence güvenlik sorunumuz ve aldığımız tedbirlerimiz tekrar gözden geçirilmeli. Girişlerde öğretim görevlisinden, öğrenciye ve ziyaretçilere varıncaya kadar herkes bu cihazlardan geçmeli… Allah bizi beterinden saklasın!

* 09/01/2019 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Sokak Köpekleri ***

Öyle bir ülkede yaşıyoruz ki hem insan, hem de hayvan hakları yönünden sınıfta kaldık. Bir taraftan insanımıza şiddet uyguluyoruz, diğer taraftan sokak hayvanlarına. Fazla olmasa da sokak hayvanlarının daha doğrusu köpeklerin şiddetine uğrayan hatta öldürülen insanımız var. Burada kanayan yaramız insana şiddet üzerinde durmayacağım. Nadiren de olsa zaman zaman başımıza gelen köpeklerin saldırısı üzerinde duracağım.

Yapraklar 04/01/2019’u gösterdiğinde olay Kayseri’nin Hacılar ilçesinde geçiyor. Okuldan çıkan iki lise öğrencisi 25 kadar köpek sürüsüyle karşılaşıyor. Köpeklerin saldırısına uğrayan iki öğrenciden biri maalesef parçalanarak can verdi, diğeri de ağır yaralı. Olayla ilgili soruşturma başlatılmış. Merak ediyorum, soruşturmayı kime açacaklar? Köpeklere mi? Köpeklerin sahiplerine mi? Köpekleri toplamayan belediye yetkililerine mi yoksa köpeklerin sokaklarda gezmesi için kamuoyu oluşturan ve hayvan barınağında köpeklerin kalmaması için çaba sarf eden hayvan severlere mi soruşturma açılacak? Sanırım bu soruşturma faili meçhul kalır. Çünkü kimse ben suçluyum demez. Yetkililer illa bir sorumlu bulacaklarsa çocuğunu okula gönderen anne-babaya dava açabilirler. En azından çocuklarınızı okula gönderirken niçin servise vermiyorsunuz denebilir. Hatta soruşturmayı genişletmek istersek -ölen rahmetli için bir şey yapılamaz ama- yaralı bir şekilde kurtulan ve halen tedavisi devam eden çocuğa “Köpekleri görünce niçin kaçtınız” sorusu sorulabilir.

Bu soruşturmadan yetkililere ekmek çıkmaz. Zaten kimse de ceza almaz. Olan, daha gençliğinin baharında bir gence oldu. Diğerinin durumu da meçhul. İnşallah yaralı çocuğumuz iyileşir. Feci bir şekilde vefat eden gencimize Allah’tan rahmet, anne ve babasına da sabırlar diliyorum.

Gelelim bu sokak köpeklerine… Ne yapacağız bu sokak köpeklerini? Bunlar böyle sokak ve caddelerde istediği şekilde ulu orta gezmeye devam edecekler mi? Bugün bu iki gencin başına gelen yarın başka çocukların başına gelmeyeceğine dair bir garantimiz var mı? İlla başka çocukların bu şekilde parçalanmasını mı bekleyeceğiz? Yetkililer bu sorunu çözmek için bir tasarrufta bulunmayı düşünmüyorlar mı hala? Devlet bir can taşıyan köpekleri korusun. Buna kimsenin diyeceği bir şey yok. Köpeklerin yeri insanların yoğun bir şekilde yaşadığı yerler değil. Bu köpekler ya sahiplerine teslim edilecek, sahibi yoksa belediyeler toplayıp hayvan barınaklarına kapatacaklar. Bu konuda kanun ne der bilmiyorum. Açıkçası ne dediğini de çok merak etmiyorum. Devlet hayvan severlerden gelebilecek tepkilerden çekiniyorsa bu işin kolayı var. Tüm sokak köpeklerini hayvan severlere eşit bir şekilde dağıtsın: Alın bunlara siz bakacaksınız, evinizin önüne bağlayacaksınız veya evinizin bahçesinden dışarıya çıkamayacak şekilde bahçenizde besleyeceksiniz, desin.

Sokak köpeklerinin verdiği zararı sadece Kayseri’de meydana gelen bireysel bir olay gibi görmeyelim. Köpekler birçok şehrimizde belli yerleri mesken edinerek gelen geçenin ödünü koparmaya devam ediyor. Köpek korkusu yüzünden birçok insan, yolunu uzatma pahasına alternatif yolları kullanarak gideceği yere gitmeye çalışıyor. Köpeklerin yoğun bir şekilde yaşadığı yerlerden bir tanesi de Meram ilçesi Aşkan Mahallesidir. Burası Mehmet Beğen Ortaokulunun kuzeyinde yer alan -okula yakın- bir sokaktır. Efendim, zararsızmış bu köpekler! Yahu köpek bu! Ne zaman ne yapacağı belli mi olur! Kazara karlı bir havada ayağın kaysa köpek kendine saldırı var şeklinde anlayarak üzerine saldırabilir. Bu yolu benim gibi cahilden başkası yürüyerek geçmiyor. Şimdilik bana en büyük faydası köpek sürüsünün yanından geçerken bildiğim tüm duaları okumaktır. Yetkililere duyurulur…


*** 08/01/2019 tarihinde Pusula Haber gazetesinde Barbaros ULU adıyla yaymlanmıştır.