Mesajla tebliğ görevi yapanlara...

Günde aynı kişiden 3 mesaj. Aklı sıra beni yola getirecek. Bak kardeş! İşin gücün yok mu senin? Sanal alemde oyun isteği gönderenleri geçti senin mesajlarının sayısı. Sendeki mesaj gönderme azim ve kararlılığını görünce oyun isteği gönderenler bana daha masum gelmeye başladı.

Gel şu mesaj hakkını bilgilendirme amaçlı kullan, ıslah ve hidayet amaçlı değil. Şunu bil ki, BENİM SANA, SENİN DE BANA VEREBİLECEĞİN BİR ŞEY YOK. Ama suç sende değil, suç; sana sınırsız mesaj hakkını veren GSM operatörlerinde.

Sen şimdi bu paylaşımı da okumazsın, çünkü sen yine mesaj yazmakla meşgulsün. En iyisi, mesajı engelleyen bir cep telefonuna sahip olmak. Buna da yorgan yakmak denir.

Allah'ım sana, bana mesaj gönderemeyecek meşguliyetler nasip etsin ve de hayrını versin. Bu hayrı biraz da başkasına yap, ne olursun. Bu gariban iflah olmaz; tıpkı,oyun isteği gönderenlerin iflah olmayacağı gibi... 04/03/2015

Herkes kendi sayfasını doldurur*

Bugün kötü bir şey yapmadım diyenlerimizin bile kaçınamadığı ahlaki olmayan bir davranışımız var. Ben hiç işlemiyorum bu günahı diyen hemen içinde bulur kendini. Peynir-ekmek yer gibi konuşuruz iki lafımızın arasında. Yeter ki yanımızda biri bulunsun. Ortak da bir arkadaşımız olsun.

Gıybetten bahsediyorum. Kaçımız kaçınabiliyoruz bu hastalıktan? Hele bir de "Benim gizlim saklım yok. Burada olsa yüzüne de söylerim. Hem söylediğimde bir yanlışlık yok ki..." dememiz yok mu? Zaten var olan olumsuz bir özelliğini gıyabında konuşmak değil mi bu yaptığımız nahoş icraat.

Hucurat süresi 12.ayetin mealinde Allah: "Birbirinizin gıybetini yapmayın. Herhangi biriniz ölü kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı? İşte bundan tiksindiniz! Allah’a karşı gelmekten sakının. Şüphesiz Allah tövbeyi çok kabul edendir, çok merhamet edendir."  Buyurarak başkasının arkasından konuşmayı/çekiştirmeyi ölmüş kardeşinin etini yemeye benzeterek ne kötü bir harekette bulunduğumuza işaret etmektedir. Birini arkasından çekiştirmenin hoş olmadığını biliriz hepimiz. Ama nedense bu günahı bilerek veya bilmeyerek işlemeye devam ederiz. İşin garibi gıybetini yaptığımızın kişiyle karşılaştığımızda hiçbir şey yapmamışız gibi pişkin pişkin davranabiliyoruz. Üstelik yüzümüz de kızarmıyor. Biz en iyisi büyüklerin gıybet konusunda ne dediklerine bir bakalım. Ondan sonra kendimiz karar verelim, gıybet yapıp yapmayacağımıza.

Biri Halid bin Velid'e: “Falanca  senin hakkında konuştu" der. Halid’in cevabı: "Kendi sayfasıdır istediği ile doldurur"  olur.

Bir adam Vehb bin münebbih'e: "Falan  senin hakkında konuştu" der. Vehb’in cevabı: "Şeytan senden başka elçi bulamadı mı?" olur.

Bir adam    Hz  Ali’ye: "Falan  senin hakkında konuştu" der. Ali ise: "Eğer benim hakkımda söyledikleri doğru ise Allah beni affetsin. Eğer doğru değilse Allah onu affetsin" der.

Bir adam İmam şafi’ye: "Falan adam senin hakkında konuştu" der. Şafi: "Eğer doğru diyorsan sen dedikoducusun. Eğer yalan söylüyorsan sen fâsıksın" cevabı verir.

Bir adam bir âlime: “Falanca adam senin hakkında konuştu" der. Alim zatın cevabı: "O bana ok attı ama isabet ettiremedi. Sen ise oku getirip kalbime sapladın" olur.

Bir adam bir âlime: “Falanca adam senin hakkında konuştu" der. Alim: "Üç cinayet işledin;

1.      Kardeşim ile aramı bozdun.

2.      Boş kalbimi meşgul ettin.

3.      Kendini de, benim gözümden düşürdün” der.( Emin Karaman)

Sonuçları itibariyle gıybetin ne olduğunu birbirinden değerli-Allah kendilerinden razı olsun- büyüklerimizin bu güzel anlatım ve tariflerinden sonra başka söze ne hacet! Dileyen adına muhabbet/sohbet/yarenlik dediği gıybetini yapmaya, ahiretine azık hazırlamaya ve kendi sayfasını doldurmaya devam etsin, dileyen vazgeçsin. Dileyen “Atın ölümü arpadan olsun…ölmüş eşek kurttan mı korkar” desin. Dileyen de “günaha giriyoruz ama…” deyip yine gıybet yapmaya devam etsin. Tercih bizim…

Ölmüş kardeşimizin etini yemek zevkli oluyor değil mi? Zaten sürekli hayvan eti yemekten bıkmıştık. Afiyet olsun. 04/03/2017

* 08/03/2017 günü Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Bir Çınar

Cuma akşamı liseden bir kısım arkadaşımızla birlikte bir arkadaşın evine misafir olduk. Çayı içerken zil bastı. Bir Tanrı misafiri denir ya. İşte öyle biri. Liseden bir öğretmenimizdi gelen. 1986 yılında bizi mezun ettikten sonra kendisi de 1993 yılında emekli olmuş. Öğretmenliğe nokta koyduktan sonra emeklilik hayatında bir emekliliği daha devirmiş. Böyle birini gördünüz mü insanın aklına ne gelir? Sağlık problemleri baş göstermiştir, beyni sulanmaya başlamıştır, ne konuştuğunu bilmez, çoğu kimseyi tanımaz. Ölümü bekleyen, uzatmalara oynayan, ahı gitmiş vahı kalmış denir değil mi? Bakalım bu nasıl biri?

Hoş geldin dedikten sonra birlikte çayımızı yudumlarken sağındaki ve solundaki oturanların hepsine adı ve soyadı ile birlikte hal hatır sordu. İşin garibi kimin nerede, ne iş yaptığını da biliyordu. O sordukça bizim çok garibimize gitmedi. Çünkü müthiş bir bellek ve hafızası olduğunu biliyoruz. İşimiz ve gücümüzle birlikte bizi tek tek sıradan geçirdikten sonra sıra geldi, sınıfımızda olup da oturmamızda olmayanlara. "Şu nerede, niye gelmedi, durumu nasıl..." gibi sorular sordu. İşin garibi kimin bizim sınıfta, kimin yan sınıfta, kimin alt ve üst devremiz olduğunu, kimin kaç çocuğu var, nerede okuyor, nerede görev aldı, evlenip çocuğunun olup olmadığını da biliyor. Sorduğu sorulara tereddütlü cevap verdiğimizde onları da bir bir düzeltti. Dersinize girmiştir, doğaldır, küçük bir okuldan mezun olmuşsunuzdur diyebilirsiniz. Siz yine öyle sanın. Bu mübarek dersimize de gelmedi. Üstelik 4 bin öğrencinin okuduğu bir okuldan mezun olduk.

Okuduğumuz okulda spor işlerinden sorumlu müdür yardımcısı idi, kaldığımız yurtta da  nöbet tutardı. orta birinci sınıfta iken cumartesi günleri yurdun açtığı Arapça kursunda dersimize girmişti. Tanışıklığı buradan desek...bu sıra dışı adam bizim çoluk çocuğumuzu da biliyor.

Kaldığımız Hacı Veyis Zade talebe Yurdunda her yıl yurt numaraları değişirdi. Yeni bir dönem başladığında yurt numaramı sormuştu. 159 dedim. Yavrum dediğin numara senin geçen yıl ki numarandı dedi bana. Evet hocam! Bu sene ki numaram da aynısı oldu demiştim öğrenciliğimde. Haydi hepsinden geçtik. Akşam otururken bir arkadaşın doğum gününü de söyledi. "Yavrum! Senin doğum günün benim yeğenin doğum günüyle aynı. Siz onunla aynı yaştasınız" der demez içimden bu kadarına da pes doğrusu dedim. Karşımızda normal bir hafıza  yoktu. Mükemmelin mükemmeli bir bellekle karşı karşıyaydık. 20 yıl öncesi karşılaştığımızda "Hocam bilgisayarlar çıktı. Müthiş bir belleği var. Onunla sizin hafıza nasıl" dediğimde, 'Ramazan'ım! Bilgisayar beni geçti" demişti de gülüşmüştük.

Akşam bizimle aynı dönem olan birisinin Karamanoğlu Mehmet Bey Ünicersitesinde öğretim görevlisi olduğunu söyledi. hatırladınız mı dedi. İçimizden bir arkadaş: "Hocam, o dediğini ben biliyorum, Karaman değil, Aksaray Üniversitesine gitti, der demez. Mahcup olacağın işe kalkışma. Hocamız Karaman diyorsa Karaman'dır dedim. Doğrusunu öğrenmek için o arkadaş ilgili kişiyi telefonla ararken ben de o kişiyi sanal alemden sorguladım. Karşıma Karamanoğlu Mehmet Bey Üniversitesi çıktı. Hocamızın karşısında hafıza yönünden bir kez daha mağlup olmuştuk. Böyle birine mahcup olmaya can kurban!

Birlikte 3 saat oturduktan sonra aramızdan müsaade alarak ayrıldı. Beklemediğimiz bir anda oturduğumuzu haber alıp geldi. Gönlümüzü de aldı. Hiç eksilmeyen gönlümüzdeki yerini iyice sağlamlaştırdı. Sağlığı da yerinde maşallah! Sportif bir vücuda sahip. Kilo sorunu da yok. Sanal alem, internet, gazete takip etmediğini, haftada bir  Kur'an-ı Kerim'i hatmettiğini söyledi. Allah kendisinden razı olsun, kem gözlerden korusun. Hayırlı, uzun ömürler versin.

Devlet her il ve ilçede nüfus müdürlükleri açıp bir çok kişiyi buralarda çalıştırıp masraf edeceğine bu hocamızı alsa Konya'dan sorumlu nüfus işlerinden sorumlu kişi tayin etse inanın, nüfus hata yapar ama bu yapmaz. Üstelik masrafsız biri. O kadar bilgisayar, eleman, binaya da gerek yok. tanıyanlar bilir bu hocamızı. Tanımayanlar için ismini vereyim: Abdurrahman ÇINAR. Bir çınar gerçekten. Her isme, her kişiye gönlünü vermiş, şemsiyesi altında. Allah razı olsun kendisinden. Akşamki yediği yemeği hatırlamayan şimdiki nesle, dersine girdiği öğrencilerin isimlerini bir yıl boyunca öğrenemeyen öğretmenlere duyurulur. Ah bir hafızam güçlü olsa diyeniniz varsa -ki mutlaka vardır, hatta çoktur- bence yaşarken gidip hafızasının nasıl güçlü olduğunu, güçlü bir hafızaya nasıl sahip olunacağını birinci elden öğrenebilirsiniz.

04/03/2017

İşlerimizin rast gitmesi için

Geçen hafta cuma günü esnaf bir arkadaşla birkaç kişi birlikte yolculuk yaptık. Muhabbet ede ede şehre girdik. Bir ara hız sınırını aşmıyorsun değil mi, dedim. "Hız sınırındayım, problem yok" dedi. Ardından "Rahmetli kayın pederim, Hacı Veyis Zade merhumdan: 'Evladım! Bir iş yapacağında şu dediklerimi okuyun. Allah'ın izniyle başınıza bir şey gelmez' dediğini söyledi. Ben sürekli o dediklerini okurum. Bugüne kadar rast gitmeyen bir işim olmadı. Hiç mağdur olmadım dedi. Nedir o okudukların dediğimizde:

1.      Fatiha,

2.      Bakara süresi ilk beş ayet,

3.      Ayet’el Kürsi,

4.      Bakara süresi 285-286, (Amenerrasûlü)

5.      İnşirah Süresi,

6.      Kadir süresi,

7.      Fil-Nass arasındaki 10 süre.

Birkaç ziyaretin ardından kısa günün karı olarak Hacı Veyis Zade’nin talebelerine verdiği bilgiden haberdar olmuş olduk. Allah kendisinden  ve bize bu bilginin ulaşmasına sebep  olandan razı olsun.

Okumakta fayda var diye düşünüyorum. Tecrübeyle sabit... Rabbim okuyup anlamayı ve yaşamayı nasip etsin hepimize…
*** 

Konu madem Hacı Veyis Zade'den açıldı. Rahmetliden devam edelim.

Hacı Veyis Zade konuşmalarında  üç şeyde kendimden geçerim:

1.      Namazda iken,

2.      Misafir gelince,

3.      Peygamberin adı anılınca, dermiş.

Bir gün arkadaşları “Acaba, hocamıza yalan söylettirebilir miyiz” diye onu test etmeye karar verirler. Gece 12.00 sularında hocanın kapısını çalarlar. Kapıyı hoca açar. Hocaya: “Hocam biz çay içmeye geldik” derler. Hoca, misafirlerini içeri alır. Onlara izzet ve ikramda bulunur, çayından ikram eder. Güler yüzünü de eksik etmez. Çıkışta arkadaşları: “Hocam, rahatsız ettik” derler. Hoca: “Zahmetsiz rahmet olmaz” cevabını verince, arkadaşları: “Hocam biz sana yalan söyletmeye gelmiştik ama yine yalan söylettiremedik,” deyip ayrılırlar.
*** 
Hacı Veyis Zade Merhum, Konya İHL'nin açılması için çok uğraşan biridir. Binanın yapımında bizzat bedenen çalışmış ve para bulmak için didinmiş durmuştur. Binasının yapımında çalışan Hoca'ya, aynı okulunda hocalık yapmak da nasip olur. Birlikte çalıştığı müdür münafık ruhlu biri  olsa da ona saygıda kusur etmez. Bu durum halkın garibine gider. "Koskoca Hacı Veyis Zade, şu münafık tipli birine saygı gösteriyor, ona yakışmıyor" diye eleştiriler gelince, Hoca: "Ben bu okulların açılması için çok uğraştım, yine bu okulların devamı için gerekirse onların karşısında eğilirim" cevabı verir. 04/03/2017

Yoklukmuş bize her şeyi yediren

Bir arkadaş sanal alemde “Eski sofralarımız nasıldı?

Bu sabah kahvaltı ederken sofrada kaç çeşidin olduğunu saydım.

Ortaya çıkan rakam yirmi-otuz yıl öncesine göre çok çok fazlaydı.
Bir de aklıma eski kahvaltılarımızda 'zeytin' tanesini nasıl yediğimiz geldi.

Zeytin tanesinin nasıl yendiğini hatırlayan kaç kişi varız?” şeklinde bir soru sormuş.

Paylaşıma yorum yazan az sayıdaki kişi:

1.     “İkiye bölerek…

2.      En az iki ısırık…

3.      3 lokmada bir zeytin yediğimizi hatırlıyorum…

4.      Zeytinler önce taksim edilir, sonra dileyen iki dileyen üç ısırıkta yer. 

5.      Sayıldığı zaman belli olmasın diye ben çekirdeğinin bir kısmını yutardım” şeklinde cevaplar vermişler.

Sayı az da olsa demek geçmişte ne şekilde yendiğini hala hatırlayanlar varmış dedim kendi kendime. Bu paylaşımı görenin çoğu: “Bu adam aklını peynir, ekmekle yemiş. Hiç böyle soru sorulur mu? Zeytin zeytindir. Nasıl yenmesi mi olur. Atarsın ağzına. Sıyırıp çıkarırsın” deyip burun kıvırmıştır. Çünkü zeytinin yüzüne bakan yok şimdi? Üstelik her sofrada siyahı, yeşili, küçük ve iri tanelisi…olmasına rağmen dolaptan indirilmesiyle dokunulmadan kaldırılması bir olur. Çok mu ucuz. Gördüğüm kadarıyla yiyecekler içerinde hala pahalı bir yiyecek…Ama sofrada alıcısı yok. Sadece zeytinin değil peynirin de. Müşterisi fazla olan ise eğer menüde patates kızartması, pizza türü kahvaltılık olursa kapış kapış gider. Ben böyle diyorum da asıl soruyu unutuyoruz? Kaç kişi evinden kahvaltı yapıyor şimdi? Maalesef büyüğü, küçüğü şimdi kahvaltı yapmadan çıkıyor. “Efendim zaman kalmıyor, kahvaltı yapıncaya kadar biraz daha uyurum, sabah sabah uykulu uykulu kahvaltı yapamıyorum…” şeklinde tıpkı soframızdaki zeytin çeşitleri gibi gerekçe ve mazeretlerin her türlüsünü duymanız mümkündür. Pekiyi bu insanlar kahvaltı yapmadan mı işe başlarlar, ya da okuluna giderler? Hemen hemen çoğu iş yeri veya okulundaki kantininden simit, poğaça almak suretiyle hallediliyor şimdi. Kimi ayakta kimi yürürken, kimi de işine vardıktan sonra işe başlamadan önce... Sağ eliyle bu işleri yaparken sol eliyle de cep telefonuyla oynamaya devam eder. İş mi? Kaçıyor mu sanki? Bugüne kadar kim bitirmiş işi? Öğrenci ise sıraya girerek aldığı simit veya dürümünün bir kısmını derse yetişmek için yolda yemeye başlar. Sonra derse girdikten sonra ders başlamış mı demez, yemeye devam eder. Tabii, can boğazdan gelir. Ders kaçıyor mu sanki. Ha öğretmen az bekleyiversin.

Dün sofrada kimin kaç zeytin yediğinin hesabını yapan, zeytinin kaç defa ısırılmak suretiyle yeneceğini bizzat gören anne ve babalar gitmiş; yerine kahvaltı yapmayan, yapsa da zeytin-peynir yemeyen bir nesil geldi. Bunların bildiği tek şey var. Evden parasız çıkmazlar. Menziline varır varmaz gözü simit ve poğaçadadır. Aklı sıra sanırım piyasayı canlı tutmak istiyorlar. Öyle zannediyorum, bir kişinin ayaküstü dışarıdan yaptığı kahvaltı ile eskiler kaç kg zeytin alırdı. Eskilerin kaderi miydi her şeyin hesabını, kitabını yapmak. Sanırım zeytinin kaç defada yenileceğinin icadı bize özgü olsa gerek. Bu da yokluktandı mutlaka. Yokluk yediğin zeytine de ayrı bir tat verirdi, şimdilerde hissedilmeyen.

Allah kimseyi yoklukla imtihan etmesin. Eskiler çok çekti bunu. Onlar olanla yetinirdi, hiçbir şeyi seçmezdi. Yeri gelir tuz-ekmek yiyerek karnını doyururdu. Ama yediğinden zevk ve tat alırdı. Şimdi her şey var, eski tatlar yok. Demek ki yoklukmuş bize yediren. Yokluk temenni edilmez ama bin nasihat yerine sanırım bize bir musibet gerek, gençlerin yemesi için... Bugünkü nimetlerin kadir ve kıymetini bilmeyenlere, zeytin yemeyenlere fazla değil az bir yokluk bakın nelere kadir olur? Yine de temenni etmeyelim.

Niyetin be adam! Yazacak konu mu bulamadın denirse konu sıkıntımız yok evelallah. Sadece kaybolan kendi imalatımız zeytin yeme şeklini şimdiki nesle hatırlatarak tarihe not düşmek. Belki ibret alan olur… Bu zeytin yeme şeklinin mucitleri kimdir şeklinde merak eden olursa yorumlardaki beşinci icat bana ait. Lütfen icadıma kimse sahip çıkmasın! 03/03/2017

Başörtülü olarak okuma mücadelesi veren bir öğrencinin hikayesi

İlköğretimin kesintisiz zorunlu 8 yıla çıkarılması, katsayı ucubesi, başörtülü okuyamama, kamusal alanda başörtüsüne geçit verilmemesi, direnenlerin mesleğinden ihraç edilmesi, mütedeyyin insanların baskıya uğraması, iktidardaki bir partinin kapatılması…gibi durumlar peşi sıra gelmişti 28 Şubat sürecinde. Bin yıl devam edecekti. Dedikleri gibi bin yıl sürmedi. 10 yıl olmadan örümcekten kurdukları zulüm saltanatları sona erdi.

28/02/1997’ den bugüne 20 yıl geçmiş olmasına ve o dönemde alınan kararlar bir bir kaldırılmasına rağmen her seneyi devriyesinde konu yine bu sürece gelir. Bazılarının garibine gidebilir bu durum. Abartıldığını düşünür. Çünkü kendisi mağdur olmamıştır. Bu süreci ancak eşekten düşen bilir, çeken bilir. Bu süreçte meydana gelen mağduriyetleri sağır sultan duymuş, içlerine attıkları çığlıkları Arşı Alaya yükselmiştir. O süreci iliklerine kadar ailesiyle birlikte yaşayan bir öğrencimin çalakalem yazdığı samimi ifadelerini aktarmak istiyorum size:

“Bizim memlekette herkes bizim aileyi bilir, 28 Şubat presleyip geçti ailenin neredeyse her ferdinin üzerinden. Her türlü 'mağduriyet' örneği var yani. Ablam Marmara edebiyattaydı, okulun son yılıydı Allah'tan, diplomayı güç bela aldıktan sonra başörtülü görev yapmaya çalıştı. İstifa edeyim mi etmeyeyim mi  diye düşünürken, müfettişin gururla 'herkesi istifa ettirdim başörtüsünden kimseyi atmadım' sözlerine karşılık, 'iyi, beni başörtüsünden atın' deyip, atılmıştı. Abim, İnönü üniversitesi olaylarının göbeğindeydi, hala saklıyor mu bilmiyorum ama numaralı çamaşırların anlamını ondan dolayı bilirim.

Oradan oraya sürüklenen üniversite olayları arasında bize de yetişir, Veli olarak da idaremizle uğraşırdı. Ben ortaokul kısmı kapatıldığı için İHL'ye gidememiş, ortaokulu başörtülü okuyabilmek için türlü zorluklarla karşılaşmış hatta kaç kere 'artık bitti, ortaokulu bile bitiremeyeceğim' demiştim kendi kendime. Müfettişlerden kaçtığımız, yönetmeliklerde bulunan küçük açıklardan okulu bitirmeye çalıştığımız, bu arada da 'en başarılı' olmaya uğraştığımız yıllardı. İstiyorduk ki, kabahat tümüyle onların olsun, vicdanen kendilerini rahatlatacak tek açık kalmasın. 'Başarım boşa gitmesin' diye, liseyi İHL de okumamam için aklımı karıştırmaya çalışanlara rağmen lisede İHL'ye gitmiştim elhamdülillah.

Ve sanırım bazı Müslümanlara olan güvenimi o yıllarda kaybettim ve yine bir tek Allah'a güvenmem gerektiğini o yıllarda öğrendim.. lise 2'de milli güvenlik sorunu vardı o zamanlar. Kendimce bir çözüm bulmuştum. Adama hiç görünmeden, hiç devamsızlık yapmadan ince hesaplar yaparak raporla yıl ucu ucuna bitiyordu. Ama 3 kasım seçimlerinde 'biz' başa gelmiştik. Sevinçle 6 Kasım'daki derse girdim-hangi akla hizmet, bilmiyorum:)- adam sinir küpü olmuş, benim dudağımın kenarında müstehzi bir tebessüm-kabul, çok ukalaymışım:)- Sınıfta topu topu beş kızız o zamanlar…Sınıf başkanı, Onur kolu başkanı, (içerdeki hain bendim evet) kütüphane kolu başkanıyım. (Günün temizlik nöbetçisiydim aynı zamanda) Adam ne dese ben kalkıyorum, adamın gözüne battıkça batıyorum belli. Neyse lafı evirip çevirdi, böyle giremezsiniz gelecek sefer böyle olmasın, dedi. Neden, diye sordum. Başınızdaki anlamanıza mâni oluyor, demişti. ben de erkek arkadaşları gösterip, başı açık zekilerle ders yapın, deyip sınıfı terk etmiştim.

Sonra Adıyaman merkezde idarenin daha ılımlı olduğunu öğrendik, adamla da artık papaz olmuşuz, açtırmak istiyor. Aldım tasdiknamemi, yollandım Adıyaman’a…her gün ilçeden merkeze gidiyorum başörtülü okumak için. Orada da bir takım şeyler yaşadık ama ilçedeki gibi değil, gülerek hatırladığım şeyler. Sonra milli güvenliğin sıfır yazdığı (gururla söylüyorum) bir tasdikname ile geri döndüm. (Az daha birinciliği kaptırıyordum bu yüzden) Mezun oldum ve her yıl sınava girecekmiş gibi hazırlanıp gidip kapısından dönüp dönüp, üçüncü yılımda ancak girebildim sınava.

İnternetten dünyanın her yerini araştırıyorum, (Manas tıp, Kazakistan matematik-petrol müh. el Ezher İslâm Kukuku, Kıbrıs bilg. müh., şu an hatırladıklarım) Yurt dışı bağlantısı olan cemaat olarak Fetö’cülere yem olacaktım az daha ve emin olun bu süreçte çaresiz kalıp onların vaatlerine kanan çok gariban olmuştur. Allah'tan cemaatlere kol kaptırmanın ne anlama geldiğini bilecek kadar tanıyordum cemaatlerin iç yüzünü. Bir ara ablam telefonda ‘Önder’den bahsetti ama isimden emin değildim, Ensar mı Önder mi bilmiyorum. Google'da yazıyorum "Ulu önder musta..." hep öyle şeyler çıkıyor. Bir gün oturdum, tüm çıkan sayfaları tek tek açıp baktım, biri Önder ihl mezunları idi. İHL geçmişini falan anlatıyordu. Ama site normal bir bilgi sitesi gibi. Neyse artık en azından her internet kafeye gelişimde -evde internet yok tabi- o siteyi ziyaret ediyorum, sınav tercihlerinin bittiği gün oradan Adıyamanlı bir ablaya (Medine Abla) ulaştım ama artık süresi bitmişti, diğer yıla kaldı. Neyse tekrar hazırlandım, annemde sabır bitmiş, uğraşma boşuna diyor, kız kardeşim gitar öğreniyor, herkes o en azından kendine bir çıkış buldu, sen böyle ısrarla neyin peşindesin, diyor. Ben hikayenin burada bitmediğinden emin şekilde ısrar ediyorum. Onlar beni evde oturtmak için bu sorunu çıkardılar zaten, otursam onların istediği olacak, diyorum.

Yine sınav geldi çattı, girdim sınava. (elhamdulillah) O zamanlar elli puan fark vardı normal liseli ile aramızda. Ona rağmen öğretmenlik hemşirelik falan geliyordu da hayalim anime-film çekmekti benim, mühendis olmak istiyordum, ya da hiç olmazsa annemin hayali olan kadın doğum doktoru. Zaten üniversitede başörtülü okumak hâlâ yasak. Neyse sınavdan sonra nete bir girdim, Önder'in sayfasında bir burs başvurusu, heyecanla başvurdum, birkaç gün sonra telefonun bir ucunda burs başvurusu için sözlü mülakata çağrılıyordum.

Topladım çantamı gittim İstanbul'a…şiirlerde tanıdığım, Necip Fazıl'ın ruhuna benzettiği, Yahya Kemal'den aşina olduğum bu güzel beldeye ilk gelişimdi. Ablamın üniversiteden bir arkadaşı karşıladı beni, gittik Cağaloğlu sokaklarında kuytu bir camide küçücük tabelasıyla Önder'i bulduk güç bela. Yusuf abi ile mülakata oturduk. Benim için Önder; kim olduklarını bilmediğim, sadece Müslüman oldukları için güvenip çıkıp geldiğim bir dernekti. Mü'minleri diğerlerinden ayıran en büyük özellik zaten tam olarak bu değil mi? Fitnecilerin bütün planları birbirimize olan güvenimizi yıkmak için değil mi zaten?

Sonra bursu alıp yolu yordamı öğrenip gittik Viyana'ya. (Elhamdülillah gittik diyorum, kız kardeşimin hikayesi de üç aşağı beş yukarı aynı). Hayatım boyunca dikkat ettiğim ve edeceğim ilke şuydu: "Allah senin iyi bir mühendis değil, iyi bir Müslüman olmanı istiyor". Ben eğer o gün dönüp eve otursaydım, kendime yenilmiş olacaktım. Ortaokulda dua etmiştim: "Allah'ım beni dinsiz insanlarla karşılaştır ki, aileden Müslüman oluşumun kıymetini anlayayım." Viyana benim için bu duamın kabulüdür.

Önceliğim mühendis, memur, zengin veya başka bir şey olmak değildi hiç bir zaman. Hayatı anlamak için çabaladım ve önceliği hep Allah rızasına verdim. O yüzdendir ki; kiminin 'mağduriyet' dediği şeye 'imtihan' dedim, kiminin 'hak' dediği şeye 'nasip' dedim. Hırs yapmaktan, kibirden korktuğum kadar hiçbir şeyden korkmadım ve eminim ki 28 Şubat'ı hakkıyla anlayanların hepsi bu düşüncelere sahiptir. Biz mağdur olmadık, bizimki bu dünyanın başarılarına karşılık öbür dünyayı satın alma çabasıydı, inşallah muvaffak olmuşuzdur.

Biz yeryüzüne Hakk ile Batıl'ın savaşında Hakk'ın yanında yer alma gayreti içinde 28 Şubat'ların 15 Temmuz'ların bitmeyeceğinin idrâkindeyiz. O yüzden kapıyı tutuyoruz. Bugün edebiyatını yapmıyoruz, yapmayacağız. Kolay zamanda yer yapma derdine düşmedik. Düşmeyeceğiz de. Ama yarın bir gün zor günler geri geldiğinde İslâm bayrağını yere düşürmemenin gayreti içinde helal yollarla güçlenmeyi ve her türlü görevi almaya hazır şekilde kendimizi yetiştirmeyi ihmal etmeyeceğiz biiznillah…

Hakiki anlamda 28 şubatın sahibi olanlar birbirlerini yüreklerinden tanırlar, o yüzden hiç tedirgin olmuyorum. Rızkı da ilmi de elinde bulunduranın kim olduğunu bilerek ve kendi rolümü idrak etme gayretiyle, tebessümle Rabb'in oyunlarını seyrediyorum. O en iyi oyun kurucudur. Paylaşılmasını istemiyorum.” (C.Ç.)

Yazımı paylaşmayın demiş ama paylaştım gitti. Allah böylelerinin mücadele azmini eksiltmesin, yok etmesin. Sayılarını artırsın. Mücadele azimlerinden biraz da bizlere versinler. Hep kendilerine alıp çok da bencil olmasınlar… 02/03/2017

Depremler kıyametin küçük bir provasıdır **

02/03/2017 Perşembe günü öğle saatlerinde merkez üssü Samsat ilçesinde 5.5 şiddetinde bir deprem meydana geldi. Bazı binaların yıkılmasına bazılarının ağır hasar görmesine sebep olmuştur. Başbakan yardımcısı Veysi KAYNAK’ın verdiği bilgiye göre 2 kişinin hafif yaralandığı belirtilmiştir.

Öncelikle tüm Türkiye’ye özellikle Adıyaman’a büyük geçmiş olsun dileklerimi ifade etmek isterim. Allah beterinden korusun.  Can kaybının olmaması sevindirici bir durum.  Bundan sonra zaman zaman artçı sarsıntılar olabilir. Adıyamanlılar’ın bunu da soğukkanlı bir şekilde atlatacağına inanıyorum.

Adıyaman neleri atlatmadı ki.  Geçmişte Hizbullah’ın yöneticileri hep Adıyaman’dan çıkıyor dendi. Canlı bomba olanlar eğitimini burada alıyor dendi.  Oluşturulmaya çalışılan bu algılara Adıyamanlılar sağduyulu bir şekilde yaklaşarak hep atlattılar. Efendiliklerini  hiç bozmadılar. Adı gibi yaman insanlar.  Kültürlü insanlar. Çilenin her türlüsünü çekmiş kişilerdir. Devlete yük olmadan kendi yağlarıyla kavrulmaya çalışan, kendi el emeğiyle geçinmeye çalışan insanlardır. Bir Güneydoğu kenti olmasına rağmen huzur ve sükunetin adresidir Adıyaman; Kahta,  Samsat, Gerger, Sincik, Tut,  Çelikhan, Gölbaşı, Besni ilçeleri ile birlikte.

Öğrencilerim kıyamet nasıl kopacak şeklinde soru sorarlar. Ben onlara: Zaman zaman meydana gelen depremler kıyametin küçük bir provasıdır. Her bir deprem bizi birbirimize kenetler, yardımlaşma duygularımız yeniden depreşir. Birlikte yaralar sarılır. Ölümü, öbür alemi biraz daha düşünmemize sebebiyet verir.  Çünkü hepimiz zaman zaman dünya meşgalesine o kadar kaptırırız ki ölüm gelmeyecek gibi yaşamaya  devam ederiz.  İşte bu depremler bizim kendimize gelmemizi sağlar. Yeter ki ibret almasını bilelim, şeklinde açıklarım.

Depremden sanal alem vasıtasıyla haberdar oldum. Deprem dolayısıyla sanal alemde bilgi paylaşımı yapılırken Adıyaman’ın haleti ruhiyesini de yazanlara rastladım. Kahta’dan öğrencim Mustafa Necateddin AKTAŞ’ın güzel paylaşımları  deprem hakkındaki fikirlerimi pekiştirdi: “Şöyle bir baktım da ne yalan söyleyen var ne gıybet eden; ne haram konuşan ne de günaha dalan. İnsan ne kadar da masumlaşıyor musibet anında.”Bir diğer paylaşımı: ” Sallanınca terk edilen namazlar, sonra tekrar kılınan ama bu kez huşunun dibine vurulan namazlar…Allah'ım Sen ne kadar büyüksün.” Şeklindeydi.

Adıyaman üzerinde oluşturulmaya çalışılan algılardan nasıl kurtulduysa evelallah bu doğal afeti de atlatacaktır. Buna inancım tamdır. Zaten  Adıyamanlılar dini bütün insanlardır.  Adıyaman’ın bir ilçesi olan Kahta ilçesinde yedi yıl kaldım. Orasını kendi memleketim ve evim bildim. Hiçbir kötülüklerini görmedim. Yabancılık hissetmedim. Depremin merkez  üssü olan Samsat’a da gidip geldim. Balıklarını yedim. Allah kendilerinden razı olsun. Tekrar geçmiş olsun.

Yazımı öğrencilerimin ve tanıdığım Kahta halkının bir sözüyle bitirmek istiyorum: “Bir emriniz var mı? 02/03/2017

** 02/03/2017 günü Kahta Söz gazetesinde yayımlanmıştır.