İki kadın Ramazan hazırlığını yaptı. Ya siz?

Pazar günü  8 saat açık lise dersine girip yorgun argın eve geldim. Az bir istirahattan sonra ramazana hazırlık sadedinde Kur'an'ımı açtım, bismillah diyerek ilk cüzü sağlamaya başladım.

Odamda kimse yok. Sesli bir şekilde okuyorum. Ama okumak ne mümkün efendim. Bir ses ki bir ses. Mahallemde bir apartmanın önüne gelen bir bayan, üst taraftaki komşuyla kulağımı patlatırcasına konuşuyor. Sesimi biraz daha yükselttim acaba bastırabilir miyim diye. Nafile. Niyetleri benim okumamı bastırmak gibiydi sanki. Kadının fendi beni yendi yine. Konuşma uzadıkça uzadı. Okumayı bırakıp o güzel sohbetlerine katılmak geçti içimden. Ne yapıyorsun Ramazan, biraz edep lütfen dedim kendi kendime. Ben bir cüz ezberimi sağladım, kadıncağızın muhabbeti bitmedi. Mübarekler bu kadar lafınız var. Birinizin evinde otursanız öyle laflasanız olmaz mı? Ne aşağıdaki yukarı çıkayım diyor, ne de yukarıdaki buyur çık diyor.

Boynuna yazık kardeşim, bu kabiliyetini boşa harcama. Bu hoşsohbet tavrın böyle ayaküstü heba edilmemeli. Hatta birinizin evini kiraya verip diğerinin evine taşınsanız, beraber el-bebek, gül bebek yaşasanız olmaz mı? Hem para kazanmış olursunuz, hem de yukarıya bakma derdiniz olmayacak. Sahi siz bir zamanların 'Bizimkiler' dizisi vardı. Orada pencereden pencereye, aşağıdan yukarıya konuşmalar olurdu, Dizi o şekilde biter, biz de aval aval bakardık.  Sanatçılarımız biri aşağıdan, diğeri yukarıdan konuşarak para kazandılar. Eğer amacınız bizim onlardan ne eksikliğimiz var. Biz de para kazanacağız diyorsanız, o dizi kabak tadı verdi, kaldırıldı. Böyle meccanen konuşarak Allah'ın verdiği nefesi boşa harcamayın. Bu apartman ve mahalle fakir zaten. Size kimse para vermez, davulcuya verir, size asla. Bence değerlendirin bu yeteneğinizi. Bunun için aynı evde oturup yeni bir senaryo yazın. TV kanalından çok ne var bu ülkede. Adamlar senaryo sıkıntısı çekiyor. Gidin görüşün onlarla. Hem sizi sadece ben değil, tüm Türkiye izlemiş olur.  üstüne üstlük meşhur olduğunuz gibi para da kazanacaksınız. Paranızda asla gözüm olmaz, hatta ardınızdan kalkar durmadan şükür namazı bile kılarım...

Ramazan arifesinde Ramazana hazırlığınız da mı olmayacak kardeş. Hele bir de eşleriniz akşam gelip adam daha koltuğuna oturmadan  bugün çok yoruldum, şunu şunu yaptım... da dersiniz. Ne de çene varmış. Allah kocalarınıza  ecir sabır versin.  Mübarekler Pazar günü de çalışıyorlarsa demek ki vardır bir bildikleri. Canlarını kurtarıyorlar anlaşılan... Adamlar Cennetlik. Bunda sizin payınız büyük bilesiniz. 

Bana edep nedir diye sorsanız haddini bilmek derim. Neyi, nerede, ne zaman, hangi ortamda konuşacağının hesabını yapmaktır. Başkasını rahatsız etmeyecek şekilde hal ve hareketlerini, bakışını, konuşmasını ayarlayabilmektir. Kendi yaptığı tasarrufunun başkalarınca hoşa gitmediğini hissedebilmek ve kavrayabilmektir.

Nebiyi Muhterem, Müslümanı tarif ederken: " Elinden ve dilinden başkasının emin olduğu kimsedir" diye tarif eder. Oruç tutan, namaz kılan... diye  değil.

Ne olur! Muhabbetinizden mahallenin diğer komşularını da mahrum etmeyin...

Mahalleme taşınmak isterseniz ne kiralık ev var, ne de satılık. Tek şansınız var, biri diğerinin evine taşınırsa o zaman bir daire boşalabilir. İkna etmek size kalmış. 05/06/2016

Cılkını çıkardık biz cepten konuşmaların

Eskiden çaldırıp kapatanların oranı Türkiye'de % 6 idi. Çünkü cep telefonuna sahip olmak, hat almak, kontör yüklemek pahalı idi. Aynı GSM operatöründen olanlar birbirini rahat arayabiliyordu. Farklı bir operatörü aramanın bir bedeli vardı. Birbirimizin telefonunu kaydederken hattını da sorardık. Hele bir de hattın öğretmen hattı, polis hattı ise kendi aranda, 'Konuş Allah'ım konuş.' Hattından memnun olmayan hattını bırakıp bir başka hat alıyordu ya da 2,3 hat birden bulunduruyordu. Konuşmalarımızı kısa kesiyorduk fazla kontörüm kalmadı diye.

Toplu ulaşım araçlarında cep telefonuyla konuşulmaz uyarısı vardı. Konuşan biri kazaya sebebiyet vereceksiniz diye uyarılırdı.

Telefonun hangi hat olduğu belli idi. Numaraya bakar bakmaz: Avea, Turkcell, Telsim bilinirdi. Son  yıllarda hat taşıma başladı. kampanyaya göre hat değiştirilir oldu. Artık telefonlar: Avea görünümlü Turkcell, Vodafon görünümlü Avea oldu. Her yöne aramada sıkıntı yok artık. İsteyen istediği hattı rahatça arayabiliyor. Telefonlarımız hem her yöne hem sınırsız. 10-15-20 TL yüklemek suretiyle sınırsız seviyesinde konuşulabiliyor. Telefona lira yüklemeler sudan ucuz hale geldi. İyice ayağa düştü.

Ucuzlasın daha iyi değil mi diyebilirsiniz. Ucuz olması iyi de. Yerinde ve zamanında, süresince konuşmuyoruz artık. Otobüsler de bile şimdilerde uyaran yok. Vatandaş biner binmez konuşmaya başlıyor, ininceye kadar 15-20 dakika konuşabiliyor. Konuşmalar neredeyse tüm diğer oturanlar duyabilecek şekilde cereyan ediyor. İncir çekirdeğini doldursa gam yemeyeceğim. Alın size bir örnek:

Yaka otobüsüne bir kızımız bindi. El kartını okuttuktan sonra şoföre Bosna Hersek'e gideceğini nerede, neye bineceğini  sordu.  Ardından Konya'yı pek bilmediğini ekledi. Şoför bir- iki alternatif söyledi. Sonra kızımız geçti en arka tarafa oturdu. Tabii ben de otobüsün en önünde. Otobüste fazla kimse yok. Ben ön tarafta bir şeyler yazmaya çalışırken kızımızın bana kadar gelen konuşması kulak kabartmama sebebiyet verdi. Baktım kiminle konuşuyor diye. Telefonla konuşuyor çünkü yanında kimse yok: "Şoför beye sordum, Teksas Durağında inip 44 numaralı otobüse ya da oradan geçen dolmuşa binebileceğimi söyledi. Sen neredesin, ben geliyorum, nasıl buluşalım, nerede buluşalım..Teksas'da..." şeklinde uzun uzadıya daha neler konuştu neler.

 Teksas Durağı diye şöhret bulmuş Alaaddin Durağında inmek için kalktım. Kızımız da ardımdan indi. Karşıda onu bekleyen bir bayanla sarıldı. Evet sarıldığı bayan otobüs boyunca konuştuğu kimseydi.  Be kızım madem buluşacaktın, o kadar 20 dakika neye konuştun, kafamı ütüledin mübarek. Bütün konuşacağını konuştun, merak ediyorum arkadaşınla bundan sonra ne konuşacaksın?

Gördünüz değil mi? Telefon konuşmalarının ucuzlamasının ceremesini de yine biz çekiyoruz. Biraz pahalı olsaydı. Buluşacağı yeri sorar kapatırdı. Kontörler yeniden pahalı olsun. Böylece insanlar ihtiyacı kadar konuşur... 04/06/2016

Ramazanlık fıkralar-2

“Senin rızkınla orucumu açıyorum”

Ateist biri  bir gün ormanda geziyor ve etrafındaki güzelliklere bakıyormuş 'Evrim ne güzellikler yaratıyor’ diye düşünüp mest oluyormuş, birden arkasında kocaman bir ayı belirmiş ve onu kovalamaya başlamış.

Adam bütün gücüyle kaçıyormuş ama her arkasına bakışında ayının arkasında olduğunu fark ediyormuş. Dakikalarca süren bir kaçışın sonunda adamın ayağı yerdeki bir dala takılmış, ayı adamın üzerine atlamış, pençesini kaldırmış, tam vurmaya hazırlanırken adam "Allah’ım!” diye bağırmış. Bir anda zaman durmuş ayı donmuş, ormandaki nehir bile akmaz olmuş, orman kararmış ve gökyüzünden bir ışık hüzmesi adamın üzerine parlamış. Çok derinden gelen ilahi bir ses adama: 

"Yıllarca bana inanmadın, yaratılışı kozmik bir kazaya bağladın, sana bu durumda yardım etmemi mi istiyorsun? Seni sevgili bir kulum mu saymalıyım?" demiş. 
Adam utanç içinde: Biliyorum bunca yıldan sonra dindar biri olmayı istemem haksızlık, ama belki ayıyı dindar  yapabilir misin." demiş 
SES: “Peki" diye karşılık vermiş ve ışık kaybolmuş. Nehir tekrar akmaya baslamış  herşey eski haline dönmüş. Ayı pençesini indirmiş, iki pençesini de göge doğru çevirmiş, ve konuşmaya başlamış:
"Allah’ım, senin rızkınla orucumu açıyorum, hamd olsun bana verdiğin nimetlere... 

***

“Sen ne işe yaradın?”

Bektaşi ile hacı, Osmanlı zamanında ramazanda içki içerken yakalanırlar. Kadı yaptıklarının cezasının ne olduğunu bilip bilmediklerini sorar bunlara.

Hacı af diler şeytana uyduk kadı efendi der ve hacıya idam cezası verir. Bektaşi’ye sıra gelir ve der ki: “Ben Kadı efendi ben gayri-müslimim, bana oruç farz değil” der. Kadı Bektaşi’yi serbest bırakır. Bektaşi kadıya sorar kadı efendi ben de şehadet  getirsem de müslüman olsam arkadaşımı da bağışlar mısın? Kadı efendi düşünür gavuru müslüman yapmanın ona sağlayacağı sevabı hesap eder ve hacıyı da affeder.

Kadının huzurundan ayrıldıktan sonra hacı şaşırarak Bektaşi’ye sorar: “Sen ne biçim adamsın be! Bir dinli oluyon bir dinsiz, sende iman yok mu bire münafık” deyip azarlar. Bektaşi: ”Gavur oldum kendimi , Müslüman oldum seni kurtardım. Peki sen ne işe yaradın?”

"Dininin kıymetini bil!"**

Uzun Ramazan günleri geldi, gidiyor bile. Her 30 yılda bir misafirimiz olur. 17 saatten fazla oruçlu olduk. Zor olmaya zor oldu ama imtihan bu. Üstesinden geldik evelallah. İbadetle geçirdik ve geçiriyoruz bu manevi iklimi. Biraz gülmeye, gülerken de düşünmeye ne dersiniz… O zaman buyurun:

***

Böylesi uzun yaz dönemlerinde oruç tutan yaşlı bir amca yatar kalkar, uyur, uyanır bakar Güneş hala tepede. Bir türlü akşamı yapamaz. Açlık ve susuzluk da canına tak etmiş anlaşılan.  Oyalanıp vakit geçirmek ister. Biner arabasına şehrin yakınındaki bir baraja doğru aracıyla giderken  bir de ne görsün; birisi ağacın altına oturmuş, nevalesini çıkarmış yemek yiyor. Varır adamın yanına: “Güpegündüz yiyorsun, oruç da tutmuyorsun, sen ne biçim Müslümansın, utanmıyor musun” diye adama çıkışır. Adam: “Arkadaş, ben Hristiyanım” deyince bizim yaşlı amca: “Hristiyan mısın, öyle mi? O zaman dininin kıymetini bil” der ve ayrılır oradan.

Kahta’da görev yaparken anlattığım bu  fıkraya Biyoloji Öğretmeni bir arkadaşımız katıla katıla gülmüştü. Her yerde bu fıkrayı anlatır, herkesten fazla yine kendisi gülerdi. Bir gün yanıma geldi. Arkadaş! Akşam TV’de  bir hocayı dinledim, yanına da birkaç kişi almış, durmadan fetvalar veriyor: Başörtüsü Kur’an’da farz değil, gerçek yaşam sizin ki…diye başladı. Adamı can kulağıyla dinledim. Onun anlattığı din çok kolay bir din. Çünkü o yok, bu yok diyor, hiçbir sorumluluğu yok bu anlattığı dinin. Ne var böyle dini yaşamaya dedim ve senin geçen gün anlattığın fıkra aklıma geldi. Eğer bu hocayı görürsem ona önce bu fıkrayı anlatıp sonra da  ardından “Oğlum …! Dininin kıymetini bil” diyeceğim dedi.

Bu fıkrayı 2000'li yıllarda anlatmıştım. O zamandan bu zamana o hocaya arkadaşımız “Dininin kıymetini bil dedi mi bilmem. Eğer demediyse adı geçen hoca vefat etti artık. Ne o, başörtüsü farz değil diyebilir. Ne de bizim ki fıkrasını anlatabilir.

***

Orucun uzun tutulduğu yıllar yine. Teknolojinin çok gelişmediği eski dönemlerde Erzurum’da hocanın Ramazan başladı anonsuyla birlikte vatandaşlar oruca başlar. Yaşlı bir teyze de katılır bu kervana. Ramazan’ın son günleri teyze evin damına oturmuş, kendince bir tekerleme tutturmuş Ramazan’a veda ediyor: “Ey Şehri Ramazan, ne zaman geldin, nere gidiyorsun? Elveda ey şehri Ramazan…” şeklinde dönüp dönüp söylüyor. Teyzenin muzip bir gelini varmış. Kayınvalidesine şaka yapmak ister: Anne, anne! İmam orucu erken başlatmış, daha 10 gün daha tutulması gerekiyormuş, haberin olsun” der. Teyze: “Gidinin imamı, niye yanlış başlatmış, ben bu yaşlı halimle nasıl tutacağım o kadar orucu” diye hocaya kızmaya başlamış.

Yazımı geçen senenin Ramazan bayramı arifesinde Gökhan ÖZCAN’ın Yenişafak’ta yazdığı ‘Geçmiş olanın arifesinde” başlıklı yazısından alıntıyla bitirmek istiyorum: "Şimdi sonuna geldik; “Giderken bize bir şey bırakıyor mu?” Bol bol iftar ettik, inşallah bol bol oruç da tutabilmişizdir...

Ne hissettiğimizi samimiyetle soralım kendimize; oruç günlerinin sona ermesi içimize bir burukluk mu bırakıyor, yoksa bir yükten kurtulmuş olmanın sevincini mi? İlkiyse rahmet ayının bizler için bir 'imkan' olduğunun farkına varmış, ikinciyse 'müşkilat'tan bir şey olarak görüp geçmişiz demektir. Dillerimiz pervasız, ilkini söylemeye çok daha hevesli! Peki gönüllerimiz ne diyor bu işe? İnsan sevdiğinin hizmetine mecbur olduğu için mi koşar?..." 04/06/2016
** 27/06/2016 günü Kahta Söz gazetesinde yayımlanmıştır.

Birileri Kıyameti koparmaya çalışıyor *

Yusuf peygamber: "Nefsim bana kötülüğü emrediyor" demişti biliyorsunuz. Nefsin istekleri bitmez, bizi kötülüklere sürükler de sürükler. Yaptığımız kötü işlerimiz için öz eleştiri yaparken genelde nefsime hakim olamadım deriz. Hasılı hayat nefisle mücadeleden ibarettir.

İbadetler nefsin kötülüklerinin önüne geçmek, onunla mücadele etmek için emredilmiştir. Hangi ibadeti ele alırsak alalım, hepsi nefse ağır gelenlerdir. Oruç da bunlardan biridir. Belki de nefse en ağır geleni. Her 30 yılda bir yaz dönemlerinde oruç tutarız. İşte bu sene  6 Haziran da başladık bu ibadete. 17 saati geçecek imsak halimiz. Kolay mı? Zor elbet. Kolayı herkes yapar. Asıl olan zoru başarmaktır. Rabbim başaranlardan eylesin.

Millet olarak bazı ibadetlerini aksatsak da yediden yetmişe hazırlanırız bu ibadete. Hele çocuklarımızda sahura kalkıp oruç tutacağım sevinci ve beklentisi görülmeye değer gerçekten. Küçüklüğümüzdeki bu içtenliğin, umudun büyüyünce de devam etmesi temennisiyle Rabbim sabırlar versin bu uzun günlerde, özellikle şeker hastalarına.

Halkımız, daha kolay olmasına rağmen namazdan daha fazla önem verir bu ibadete. Üstelik riyası da yoktur. Namazda gözü yoktur belki ama orucu es geçmez. Oruç tutmayan da oruçlu gibi görünür, dışarıda yemez içmez. Evet bir zamanlar böyleydi. Hatta hiç dini duyarlılığı olmayan bile Ramazanda olmaz diye lokantasını açmaz, açan da iftara doğru açar, iftar hazırlığını yapardı. Gazinosuna: "Ramazanda kapalıyız" yazardı. Sanatçılar ramazanları tatil olarak geçirirlerdi. Hasta bile olsa halkın görebileceği yerlerde yiyip içmezdi. Açık lokantalar genelde otogar, hastane civarlarında olurdu. Özel halleri olan kızlarımız, annelerimiz mutfakta gizli gizli yer, çocuğundan saklardı yemesini, içmesini. Kahta'da çalışırken demircilik yapan Hristiyan esnaflar vardı. Ramazan gelince gündüz yeme içme işlerini gizli yaparlardı. Doğru ya da yanlış, bir duyarlılık vardı ülkemin insanında bir zamanlar. Müslüman’ında da vardı bu duyarlılık, Hristiyan’ında da.

Son yıllarda Konya gibi mütedeyyin bilinen şehirler de bile duyarlılıklar azalmaya başladı maalesef. Çarşıya çıkıldığı zaman aleni yiyenleri çokça görebiliyoruz artık. Eskiden oruç tutmaya bahaneler buluyorduk, şimdilerde tutmamaya bahaneler arıyoruz. İsteyen tutar, isteyen tutmaz, adam ister inanır, ister inanmaz, orucun önemini bilir ya da bilmez ama bir duyarlılık vardı eskiden. "Allah'tan korkmuyorsan, bari kulundan utan" anlayışı hakimdi, Şimdi, "Allah'ın bildiğini kulundan niye saklayayım" noktasına geldik.

Kimsenin tuttuğu orucunda, yediği yemeğinde gözüm yok, tutmayanları da ayıplamıyorum, herkes kendi azığını doldurur. Fakat bizde yine bir atasözümüz var: "Biri yer, biri bakar. Kıyamet işte ondan kopar" diye.  Oruç tutma ama yeme ve içmeyi aleni yapma. Kimsenin kıyameti koparmaya hakkı yok. Bu davranışımızla kıyametin kopmasını hızlandırıyoruz gibi geliyor bana. Hepimiz öğrencilik yaptık bir zamanlar. Teneffüste kantinden aldığımızı yiyemeden öğretmen zili çalınca koşa koşa gelir, yiyeceği ya sıranın altına koyar, ya da öğretmenden izin alır, dışarıda yer gelirdik. Çünkü arkadaşlarımız bakarken rahat yiyemezdik, utanırdık.

Anadolu'nun dokusunda bu vardı bir zamanlar. Güzel bir doku, güzel bir hassasiyet. Ye, iç. Bari biraz ötede yap bu işi. Bu sosyal dokumuzu bozmayalım ne olur? İyi Ramazanlar! 04/06/2016

* 11.06.2016 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde yayınlanmıştır.

Almanya gözündeki merteğe baksın...*

Anadolu’nun yurt edinilmesinde Rumlar’a karşı Selçuklular’ın yanında yer alan Ermeniler’e,  Osmanlı’da  “Milleti Sadıka” denmiştir. Hiçbiri, en güçlü dönemlerin de bile Ermenileri yok etme yoluna gitmemiştir. 1915 savaş ortamında dış devletlerin kışkırtmasıyla birlikte içeriden hançerlenmeye çalışılan bir millet olsa olsa kendini korumaya çalışmıştır, yedi düvel ile savaştığı bir ortamda.

Ermeni diasporasının lobi faaliyetleri sonucu her yıl bir iki ülkenin parlamentosunda sözde soykırım yasa tasarısı görüşülür ve yapılan oylamada 1915 yılında Türklerin Ermenilere soykırım uyguladığı kabul edilir oldu. Şu ana kadar yirmiyi aşkın ülkenin meclisinde bu sözde yasa tasarısı yasalaştı. En son Almanya meclisinin tasarıyı oylamasıyla beraber bu konu tekrar gündemimize geldi.

Geçen sene başka ülkelere kızdık, şimdi de Almanya'ya kızıyoruz. Hani I.Dünya Savaşına yanında müttefik olarak girdiğimiz, dost diye bildiğimiz ve birlikte savaştığımız ülke.  Bizde bir atasözü var: "Domuzdan post, gavurdan dost olmaz" diye. Gelinen noktada Almanya'nın dostluğunu tekrar görmüş olduk. Bu gidişle bu diaspora, her yıl yaptığı lobicilik faaliyetleri sayesinde bir iki ülkenin parlamentosunda bu tasarının gündeme gelmesini sağlayacak. Sonunda tüm dünya bizi mahkum edecek.

100 yıl önce bir  ülkenin yediden yetmişe topyekûn savaştığı bir ortamda meydana gelen olayların hesabı masaya yatırılıyor anlayacağınız. Soykırım oldu mu, olmadı mı bilmem. Ama niye girdiğimizi bugün dahi anlayamadığım, kobay olarak kullanıldığımız ve uğruna bir cihan devletini kaybettiğimiz ve küllerinden 50'den fazla devletin kurulduğu bir savaş ortamında her şey olabilir. Millet üç beyinsizin hayalleri sonucu var olma mücadelesi vermiştir. Ölmüştür, öldürmüştür. Savaş bu. Mesele tarihçilere de bırakılmıyor, her yıl siyaseten ısıtılıp ısıtılıp önümüze konuyor. Dünya ölçeğinde özellikle meclislerin almış olduğu bu kararlar hep siyasi kararlardır. Menfaat ilişkisine dayanır. Burada haklılığa bakılmaz. 

1913-1923 yılları arasında bu millet 4 milyon km² den fazla toprak kaybetmiş ve bugün bu ülke  783,6 km²’ye hapsedilmiştir. Aslında esas mesele, dün tamamen alamadıkları bu toprakları yine Ermenileri üzerimize salmak suretiyle bizi içeride boğmaya çalışmak ve düştüğü yerden aslanın ayağa kalkmasını engellemektir. Güney Doğu bölgemizdeki terör de bu mücadeleden bağımsız değildir. 80 öncesi biliyorsunuz bir örgüt var idi, şimdilerde duyulmayan: ASALA. 1975-1985 yılları arasında Türkiye’nin büyükelçiliklerine saldıran ve sefirlerini öldüren bir terör örgütü. PKK’nın ortaya çıkmasıyla birlikte bugünlerde adı  sanı duyulmayan bir örgüt. Bugün bir taraftan Güney Doğu’da bizi içeride oyalamaya çalışırlarken dışarıda da lobi faaliyetleriyle dünya gündeminde Türkiye’yi mahkum etmeye çalışıyorlar... Anlayacağımız soykırım iddialarıyla bizi hep savunmada bırakmak istiyorlar. Haklarını yememek lazım. Gerçekten iyi lobi faaliyeti yürütüyorlar. Çünkü en iyi savunma saldırıdır.

Biz tasarıyı geçiren ülkelere kızıyoruz, tasarının kabul edilmesi için faaliyette bulunan diasporaya kızıyoruz, eyvallah. Şimdi de tasarıya el kaldıran 11 Türk uyrukluya kızıyoruz. Bu gidişle kızmadığımız kimse kalmayacak. Daha biz haklılığımızı kendi soydaşımıza anlatamamışız, kime ne diyeceğiz? Hani bizim bizden başka dostumuz yoktu? Bilelim ki, kızgın sirke küpüne zarar verir. Millet olarak soğukkanlı olmamızda fayda vardır. Gücün nispetinde değerin vardır dış ülkeler yanında. Devletlerarası ilişkiler menfaat ilişkisi üzerine yürür. Devlet iyi bir diplomasi yürütmelidir. Dışarılarda lobicilik yapan, kamuoyu oluşturacak ülkesini seven, dünyaya açılmış neferlere ihtiyacımız var. Başkası alttan alta yıllar yılı adam adama markaj lobicilik faaliyeti yürütürken biz, yasa tasarıları meclislere geldiği zaman harekete geçiyoruz. Kusura bakmayın “Geçti Bor’un pazarı, sür eşeğini Niğde’ye.”

ABD, Almanya gibi sömürgeci gelişmiş devletler bir ulusun yok edilmesi konusunda samimiyse gelin herkes eteğindeki taşları döksün: Biz Ermenilere yaptığımızın hesabını, Ermeniler de bize yaptıklarının hesabını versin, Onlar Kızılderelilere, Yahudilere yaptıklarının hesabını versin… Bıraksınlar 100 yıl öncesi olanlara da bugün Irak’ta, Suriye’de olanlara el koysunlar. İlk önce kendi gözlerindeki merteğe baksınlar... Biz geçmişi tarihe gömdük, çöpe attık. Çöpü karıştıran kedi ve köpektir.  03/06/2016
* 08.06.2016 tarihinde Anadolu'da Bugün Gazetesinde yayımlanmıştır.

Bencil adam

Yalnız kendini düşünen, kendi çıkarlarını herkesinkinden üstün tutan kişi demektir TDK sözlüğüne göre bencil.

Ben merkezlidir, başkasını düşünmez. Kendi işinin olduğuna bakar. Bir başkası için kılını kıpırdatmaz. Kendisini alemin akıllısı kabul eder. Diğerkamlık yoktur lügatinde… Rahatına düşkündür. Dünyayı kendisinden ibaret sanır. Merkezine de kendisini koyar. Her gittiği yerde, her ortamda kendi işinin olmasına bakar. Aşıktır kendisine, aklına, zekasına.

Belirtileri nedir derseniz, saymakla bitmez ama bazı örnekler verelim:

* Gelir otobüs durağına aracını park eder. Trafik aksayacakmış, kilitlenecekmiş asla düşünmez. Aracını uygun yere park edip iki adım yürümez. İki şeritli yolun biri bu tür araçlarla işgal altında olur. Otobüs gelince de yolcu almak ve indirmek için geriye kalan tek şeridi kullanır. Diğer araçlar arka tarafta sıralanır durur. Yolun açılmasını bekler. O ise, aracının içinde ya da karşı mağaza da keyif çatar. Dünyaya kapalıdır o anda. Sadece kulağını açık tutar. Olur ya polis gelir de anons ederse aracının başına gitmek için.

* Şehir içi dolmuşçuluk yapar. Kesinlikle kendisine ayrılan dolmuş durağında durmaz. Her el kaldırana, her ineceğim diyene  durur, trafiği tehlikeye atacağım demeden.  Aniden durur, önüne geçmeye çalışır, gerekirse 'S' çizer. Yeter ki bir yol bulabilsin. Belediye otobüslerinin önünde durur, durağına yanaşmasının önüne geçer. Koca otobüs onun ardında onun yolcuyu alıp kalkmasını bekler. 60-70 saniye araçlar kırmızı ışıkta bekler. Yeşil ile birlikte harekete geçer, çünkü 10 saniyelik bir süresi vardır. Ne mümkün efendim! En önden kalkan dolmuş, ışığı geçer geçmez gider sağda durur, diğer araçların geçişini de engeller. Arkada bekleyenler çatlasın. Çünkü onun bütün derdi kendisini tercih eden bir yolcuyu kapmak, indireceği yolcuyu istediği yerde indirmek.

* Bir müşteri ulaşım aracı olarak dolmuşu mu seçti. İstediği yerde inecek bir defa. Az önce biri inecek var der, iner. Daha dolmuş kalkar kalkmaz, bu da inecek var diye seslenir. Önceki yolcuyla aynı yerde inse olmaz. Çünkü iki adım yürümüş olur. Ayrıca para verdi çünkü.

* Araç trafiğinin yoğun olduğu yolların sağ taraflarına park eder. Hem de durmak ve park etmek yasak levhasına rağmen. Yolun sağı işgal edildiğinden tüm araçlar hep sol şeridi kullanır, değilse yoluna devam edemez zaten.

* Bir yerde kuyruk ya da sıra mı var. Kim bekleyecek o kuyruğu. Hemen araya girmeye çalışır, giremese ön sıralarda bir tanıdığı vardır, işini ona yaptırtır.

* Bir hastanede muayene mi olması gerekir, mutlaka bir tanıdığını devreye koyar, çünkü beklemeye tahammülü olamaz, mutlaka araya kaynak yapması gerekir. Zira sıra beklemek boş ve kimsesi olmayan insanların işidir.

* Bir yerde trafik sıkıştı mı asla yol vermez. Çünkü lügatinde centilmenlik yoktur.

*kazara bir yerde beklemek zorunda mı kaldı, gözü önlerde kaynak yapanlardadır. Çünkü zaman zaman kendisinin yaptığı bir şeydir. Biri girmeye kalkarsa bu hemen arkadan seslenir, "Hop hemşerim, biz burada niye bekliyoruz" diye

Alın size bir kaç tane bencil insanda olan özellikler. Öyle zannediyorum sizin de hemen söyleyebileceğiniz örnekler aklınıza gelmiştir...