Kendisini Dünyanın Merkezine Alan Tipler!

Hayatımızın vazgeçilmezlerindendir fıkralar. Hazır cevabın en güzel örneklerini görmek mümkün fıkralarımızda. İçinde zeka kokusu vardır. Kimsenin düşünemediği cevapları barındırır. Güldürürken düşündürür. Kıvamında anlatıldığında 'cuk' oturur. Dinleyen herkese kıssadan hisse verir.

Şimdi size -fıkra gibi- yaşanmış bir olaydan bahsedeceğim. Ardından da içimizde yaşayan dediğim dedikçiler için birkaç kelam etmek isterim. Güneysınır yöresinde yaşanmış bir olaydır. İsmi Hasan Hüseyin olsa gerek, Camgöz Hasan Hüseyin Lakaplı yaşlı  amcanın hindisini bir kamyoncu çiğner. Kamyoncu birçok kamyoncu gibi değildir. Hemen aracından iner, hindi can çekişirken murdar olmadan boynunu keser. Hindinin sahibini sorar, soruşturur. Sahibinin Camgöz Amca olduğunu tespit eder. Anlaşmak için amcayı yanına çağırır.

"Amca! Oldu bir kere, senin hindiyi çiğnedim, parasını vereyim," der. Amca:

"Olmaz" cevabı verir. Kamyoncu,

"Yeni bir hindi alayım sana" der. Amca yine,

"Cık olmaz" der. Kamyoncu,

"İyi amca, parasını kabul etmiyorsun. Yenisini alayım diyorum, onu da kabul etmiyorsun. Ne yapacağız ya?" der. Amca,

"Ben hindimi isterim" diye tutturur. Kamyoncu,

"Amca, biliyorsun hindi öldü, gerisin geriye gelmez. Şu inadı bırak da dediğimi kabul et, ben de yoluma gideyim," der. Camgöz amca,

"Ben onu, bunu bilmem; ne paranı, ne de yenisini kabul ederim. Benim hindinin boynunu ulayacaksın, hindi dirilecek, ben camiye giderken ardımdan gulu, gulu diye ötecek" demiş.

Fıkralara taş çıkartan ve inadın en güzel örneği bir olay diye düşünüyorum. Olayın bu kadarını biliyorum. Kamyoncu ile Camgöz amca anlaştı mı, nasıl bir yol buldular bilmiyorum. Zaten gerisi de önemli değil. Camgöz amcaya Allah rahmet eylesin, mekanı Cennet olsun. Fakat günümüzde Camgöz amcaya rahmet okutacak "dediğim dedik, astığım astık, benim sözüm doğru, en iyisini ben düşünürüm, mutlaka benim dediğim olacak..." kişiler vardır. Asla konuşamaz, kazara konuşmayı denesen de bir orta yol bulmazsın. Böyleleri dünyanın merkezine kendisini alır, dünyanın ve çevresindekilerin kendi etrafında dönmesi gerektiğine inanır. Mutlaka bu tiplerin dediği olacak. Acaba karşı tarafın söylediklerinde haklılık payı olabilir mi diye asla düşünmezler. Çünkü başka düşüncelerin doğru olmasına düşmandır. Fazla da düşünmezler, empati yapmazlar, yaptıkları empati tek taraflıdır. Sadece kendisine yontar. Bu; alınma hakkına sahip, başkasına söz söyleme yetkisine sahiptir. Ömrü başkasını eleştirmekle geçer. Kendisine hayatta yaptığın hiç hata var mı desen, tevazusundan vardır dese de örnek veremez. Kendisine karşı yapılan hata ve yanlışa asla tahammülleri yoktur. Ne zaman, neye alınacağını, neden hoşlandığını sen kestireceksin. Tabii kolay değil, kişinin kendisini dünyanın merkezinde görmesi.

Memnun edebilir misin böylelerini? Ne mümkün... Dünyayı altına sunsan, sırtında taşısan Nuh der, peygamber demez. Çünkü bu tipler yeniliğe, yeniye, farklı bakış açısına kapalıdır. Geçmişte yaşamaya devam eder. Rumi'nin dediği gibi "Dün dünde kaldı cancağızım, bugün artık yeni şeyler söylemek lazım" demez. Geçmişi bir tarafa bırakmadığı, zihninde taşıdığı müddetçe hem kendine yazık eder, hem de etrafında iletişim halinde olduğu kişilere. Kendi hatasını söylesen asla kabul etmez, ardı arkasına mazeret, gerekçe ve bahane üretir. İyi bir niyet okuyucusudur aynı zamanda.

İnsanları olduğu gibi kabul etmek isterim ama insanlar tek başına kaldıkları zaman acaba bende de hata var mı diye sorgulamasını isterim. Kendisine ışık vermeyen bu tipler etrafına da ışık vermezler/veremezler. Unutmayalım ki öz eleştiri yapmak Ademi bir yöntemdir, saldırmak, kırmak, dökmek, savunmak, gerekçe üretmek, bahane üretmek ise şeytani bir yoldur. Allah bilerek veya bilmeyerek şeytanın adımlarını takip ettirmesin. Atamız Adem’in yolunu seçmek en güzeli bence.

Allah kendisini sorgulayan iyilerle karşılaştırsın. Hep geçmişte yaşayan bu tiplere de yardım etsin. Ramazan YÜCE 02/11/2017