Kurban Bayramında altımda arabamla kurban kesim yerine gittim. Bayramda ücretsiz olmasına rağmen ne olur ne olmaz diyerek cebime toplu ulaşımda kullandığım 'el kart' adı verilen indirimli kartımı da aldım.
Bayram geçtikten sonra evimi ve cebimi yokladığımda el kartın yerinde yeller estiğini anladım. Kesim yerini aradım orada düşmüş olabilir mi diye. Zira orada beklerken birkaç defa elime aldığımı hatırlıyorum. Ellerine böyle bir kartın geçmediğini ifade etti çardak sahibi. Orada olmadığına göre geriye kalan bir ihtimal cuma namazı kılmak için gittiğim cami veya civarında düşmüş olmalı.
Cebimde alternatif olarak bulunsun diye yeniden el kart çıkartmak için belediye el kart bürosuna gittim. Yeni kart çıkartmanın bedeli 2.5 lira, kartı yeniletmenin bedeli ise 11.00 lira imiş. Kaybetme cezası olsa gerek. Neyse başa gelen çekilir. Kartı çıkartamadım. Çünkü yetkili, aktif olarak çalışıp çalışmadığımı öğrenmek için görev yeri belgesi istedi. Sisteme işleyecekmiş. Ben de sistemden otomatik olarak bakıyorlar diye yanımda belge götürmemiştim. Hasılı el kartı çıkartamadım.
Görevliye kartımın birinin eline geçip geçmediğini öğrenebilir miyim? Zira içinde 7 lira civarında para olması lazımdı dedim. Sağ olsun sisteme baktı. "Kartınızda bakiyeniz gözükmüyor, kullanılmış, kartınızı kullanıma kapatıyorum" dedi.
Yeni kart çıkartamadım. Ama boşu boşuna uğramamış oldum. En azından kartımın kullanımda olduğunu öğrenmiş oldum. İçin için de sevindim. Zira bir insanımıza faydam dokunmuş oldu. Keşke içinde biraz daha kredim olsaydı da bu beleşe yerleşen kardeşim, sayemde toplu taşımadan biraz daha faydalanmış olurdu. Hatta kendini tanımış olsaydım kendisi için bir boş mezar da satın alırdım. Ne yazık ki bu kardeşimiz bundan sonra hem el kartımdan, hem de kendisi için alacağım boş mezardan mahrum kaldı.
Severim fırsatları değerlendiren bu tip insanları. Üstelik ucuz adam! Fazla malda gözü yok, su akarken suyunu dolduruyor. Hem de nereden geldiğine bakmadan. Bulduğuyla yetinen biri anlaşılan. Üzümü yiyor, bağını sormuyor. Sonra kim götürecek bu kartı, bu sıcakta el kart bürosuna " Ben bunu buldum" diye. O zaman insanlığından ödün vermiş olur. Kartı bulduğu yere bıraksa milli servete yazık! Sonra ortalık pek tekin değil; hırlısı var, hırsızı var. Sonra yedi mi kartını? Kullandı attı. Zaten bu kart kullanmak için değil mi? Ha sen kullanmışsın, ha o! Ne fark eder! Bir defa iyilik sevaptır. Belki de bekletiyordur cebinde. İnşallah bana kızmamıştır, "Allah'ın cimrisi, ha biraz daha yükleseydin" diye.
Ama bu kardeşimiz kendisini çok ucuza satmış, çok ucuza gitmiş. Bir de hayat pahalı derler. Alın size ucuz mu ucuz bir insan. Aslında tevazusundan olsa gerek ucuza gitmek. Ucuz insan pahalı mal almaz derler. Bu kardeşimiz de böyle biri anlaşılan.
Ucuz adam olduğunu, kendisini az bir pahaya sattığını anladım. Ama bu kişinin aynı zamanda cesur olduğunu öğrendim. Başkasına ait olan bir kartı şoförün gözünün önünde tutmak büyük cesaret ister. Çünkü fotoğrafta resmim var. Kıpkırmızı saçlarım en büyük alametifarikam. Ya şoför, "Sen öğretmen misin, üstelik resim sana benzemiyor" deyip karta el koysaydı. Hasılı cesur adam vesselâm! Gerçi kimsenin alnında öğretmen olduğu yazmıyor. Ayrıca şimdinin öğretmenlerinin öğretmen olduğu hiç belli değil. Eskiden bir teamül vardı öğretmende. Elinde kitabı, boynunda kıravatı, üzerinde takım elbisesi...tıraşı ise sinekkaydı olurdu. Şimdinin öğretmenleri hepten tebdili kıyafet artık.
Gelelim şimdi sana Ramazan. Altında araban varken, üstelik otobüsler bedava iken cebinde kalabalık eden her türlü eşyayı eve bırakırken ne diye yanına bu el kartı aldın? Haydi tedbirli birisin, kartı yanına aldın diyelim. O zaman ne diye sahip çıkamadın kartına? Haydi, insan kaybedemez mi diyebilirsin. O zaman bu el kartı kaybını bu kadar büyütmeye, üstelik yazı konusu etmeye ne gerek vardı? Sana sorulacak çok soru var Ramazan ama neyse...Anlaşılan yaşlandıkça kaybettiklerin artacak. Sen bırak kartı, kendini kaybetmediğine dua et! Belki de bu günler senin en iyi günlerin! 08.09.2017
Bayram geçtikten sonra evimi ve cebimi yokladığımda el kartın yerinde yeller estiğini anladım. Kesim yerini aradım orada düşmüş olabilir mi diye. Zira orada beklerken birkaç defa elime aldığımı hatırlıyorum. Ellerine böyle bir kartın geçmediğini ifade etti çardak sahibi. Orada olmadığına göre geriye kalan bir ihtimal cuma namazı kılmak için gittiğim cami veya civarında düşmüş olmalı.
Cebimde alternatif olarak bulunsun diye yeniden el kart çıkartmak için belediye el kart bürosuna gittim. Yeni kart çıkartmanın bedeli 2.5 lira, kartı yeniletmenin bedeli ise 11.00 lira imiş. Kaybetme cezası olsa gerek. Neyse başa gelen çekilir. Kartı çıkartamadım. Çünkü yetkili, aktif olarak çalışıp çalışmadığımı öğrenmek için görev yeri belgesi istedi. Sisteme işleyecekmiş. Ben de sistemden otomatik olarak bakıyorlar diye yanımda belge götürmemiştim. Hasılı el kartı çıkartamadım.
Görevliye kartımın birinin eline geçip geçmediğini öğrenebilir miyim? Zira içinde 7 lira civarında para olması lazımdı dedim. Sağ olsun sisteme baktı. "Kartınızda bakiyeniz gözükmüyor, kullanılmış, kartınızı kullanıma kapatıyorum" dedi.
Yeni kart çıkartamadım. Ama boşu boşuna uğramamış oldum. En azından kartımın kullanımda olduğunu öğrenmiş oldum. İçin için de sevindim. Zira bir insanımıza faydam dokunmuş oldu. Keşke içinde biraz daha kredim olsaydı da bu beleşe yerleşen kardeşim, sayemde toplu taşımadan biraz daha faydalanmış olurdu. Hatta kendini tanımış olsaydım kendisi için bir boş mezar da satın alırdım. Ne yazık ki bu kardeşimiz bundan sonra hem el kartımdan, hem de kendisi için alacağım boş mezardan mahrum kaldı.
Severim fırsatları değerlendiren bu tip insanları. Üstelik ucuz adam! Fazla malda gözü yok, su akarken suyunu dolduruyor. Hem de nereden geldiğine bakmadan. Bulduğuyla yetinen biri anlaşılan. Üzümü yiyor, bağını sormuyor. Sonra kim götürecek bu kartı, bu sıcakta el kart bürosuna " Ben bunu buldum" diye. O zaman insanlığından ödün vermiş olur. Kartı bulduğu yere bıraksa milli servete yazık! Sonra ortalık pek tekin değil; hırlısı var, hırsızı var. Sonra yedi mi kartını? Kullandı attı. Zaten bu kart kullanmak için değil mi? Ha sen kullanmışsın, ha o! Ne fark eder! Bir defa iyilik sevaptır. Belki de bekletiyordur cebinde. İnşallah bana kızmamıştır, "Allah'ın cimrisi, ha biraz daha yükleseydin" diye.
Ama bu kardeşimiz kendisini çok ucuza satmış, çok ucuza gitmiş. Bir de hayat pahalı derler. Alın size ucuz mu ucuz bir insan. Aslında tevazusundan olsa gerek ucuza gitmek. Ucuz insan pahalı mal almaz derler. Bu kardeşimiz de böyle biri anlaşılan.
Ucuz adam olduğunu, kendisini az bir pahaya sattığını anladım. Ama bu kişinin aynı zamanda cesur olduğunu öğrendim. Başkasına ait olan bir kartı şoförün gözünün önünde tutmak büyük cesaret ister. Çünkü fotoğrafta resmim var. Kıpkırmızı saçlarım en büyük alametifarikam. Ya şoför, "Sen öğretmen misin, üstelik resim sana benzemiyor" deyip karta el koysaydı. Hasılı cesur adam vesselâm! Gerçi kimsenin alnında öğretmen olduğu yazmıyor. Ayrıca şimdinin öğretmenlerinin öğretmen olduğu hiç belli değil. Eskiden bir teamül vardı öğretmende. Elinde kitabı, boynunda kıravatı, üzerinde takım elbisesi...tıraşı ise sinekkaydı olurdu. Şimdinin öğretmenleri hepten tebdili kıyafet artık.
Gelelim şimdi sana Ramazan. Altında araban varken, üstelik otobüsler bedava iken cebinde kalabalık eden her türlü eşyayı eve bırakırken ne diye yanına bu el kartı aldın? Haydi tedbirli birisin, kartı yanına aldın diyelim. O zaman ne diye sahip çıkamadın kartına? Haydi, insan kaybedemez mi diyebilirsin. O zaman bu el kartı kaybını bu kadar büyütmeye, üstelik yazı konusu etmeye ne gerek vardı? Sana sorulacak çok soru var Ramazan ama neyse...Anlaşılan yaşlandıkça kaybettiklerin artacak. Sen bırak kartı, kendini kaybetmediğine dua et! Belki de bu günler senin en iyi günlerin! 08.09.2017
Yorumlar
Yorum Gönder