Yeni bir muhite taşındım. Yeni bir muhitle beraber içimde bir ukde olarak kalan fakat bir türlü yerine getiremediğim cemaatle namaz kılma konusunda içimdeki tembelliği yenerek ya bismillah dedim. Namazı vaktinde ve cemaatle kılmak güzelmiş gerçekten. Sorumluluğu yerinde ve zamanında ifa etmenin ayrı bir zevk ve heyecanını yaşıyorum nice zamandır. Kıldığım namazdan ayrı bir huzur bulmaya başladım.
Gittiğim cami mahalle arasında yabancı birinin kolay kolay katılmadığı bir mescid. Yatsı namazında cemaati biraz kalabalık oluyor, diğer vakitler cemaat yönünden biraz garip kalıyor dense yeridir. Fakat bu da normal. Çünkü cemaatimiz gündüz işinde akşam ise muhitinde.
Garibime giden başta imam olmak üzere cemaatinden şu ana kadar "Mahallemizde yenisin, hoş gelsin, kimsin, necisin" denmemesidir. Karşılaştığım "Allah kabul etsin" deyip geçip gidiyor evine. Herke ezanla birlikte camiye geliyor. Farz namazı için iplik gibi saf olup birlik ve beraberlik görüntüsü veriyor. Namazın bitiminde ise herkes evine barkına dağılıyor. Haydi herkes bunu yapıyor. İmam da aynısını yapıyor. Zaman zaman tespih çekerken bana doğru "Bu da kim, necidir" diye bir bakış atıyor. hepsi bu kadar. O bana sormuyorsa, tanışmak istemiyorsa ben yapayım diyorum. Namaz çıkışı "Elimi uzatıp Allah kabul etsin" diyorum aynıyla mukabele edip rüzgar hızıyla yanımdan geçip gidiyor.
Dün eşim "Senin ayağındaki terlik başkasının, değişmiş sanırım. Ya sen ya da başkası giyip gitmiş deyince dışarıya çıkarmış olduğum terliğe baktım. gerçekten benim değil. Bu gün ikindi namazına gittim, kiminse vereyim, kendiminkini alayım diye. Gelen cemaatin ayakkabılıktaki ayakkabılarına göz attım. Benim terlik yoktu. Belki sahibi aramıştır, imama da "Yanlış giyen var mı" diye sormuş olabilir düşüncesiyle namaz çıkışı imama: "Hocam Allah kabul etsin. Sanırım ben birinin terliğini giymişim, size soran oldu mu, belki bir gün sorar. Onun terliği bende, benimki de onda. İsmim şu. İstersen numaramı vereyim" dedim. Soran olursa ben söylerim deyip sarık ve cübbesini çıkarmak için içeri girdi. Yine sormadı kimsin necisin diye. Allah hayrını versin. Belki de ben çok ince düşünüyorumdur. Kimse camiye tanışmak için gitmez. Ama başta imamıyla tanışmak da ister.
Kendi kendime tanışmak da ne kadar zormuş dedim. Numaramı alıp da sorana numaramı verip "Terliğin bu kişide, al ara" da mı diyemezdi. Maalesef demedi. Biz ne zaman birlik olan cemaatin gereğini yerine getirip birbirimizin derdiyle hemhal olacağız. Belki de son olaylar insanları birbirleriyle şüpheyle bakmaya da itmiştir. Karşıdaki hırlı-hırsız olabilir, neme lazım düşüncesine itmiştir insanları. Kim bilir?
Adana'da telefonla görüştüğüm Yehova şahidi temsilcisinin tanışmak için evime kadar gelip bana Kitabı Mukaddes'ten bölümler okuması aklıma geldi de...çok şey istemediğimi anladım bizim din görevlilerimizden.. 17/10/2016
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder