Piknik Keyfimiz *

Piknik yapmak, pikniğe gitmek, buralara gidince mangal yakmak milletimizin vazgeçilmezlerindendir. Bunun için hafta içi, hafta sonu, tatil veya mesai sonrası fark etmiyor. Yeter ki hava piknik yapmaya müsait olsun.

Konya için söylüyorum. Eskiden şehir içinde ve şehre yakın piknik yerleri pek yoktu. Arabasına atlayan şehrin havasından ve gürültüsünden uzak yerlere giderek kafa dinlendirmeye çalışır, felekten bir gün çalardı. Gölge yapacak bir ağaç ve bir çeşme varsa, işte orası piknik yeriydi. Arabası olanlar bu şekil uzak yerlere giderlerken arabası olmayanlar ise otobüs ve dolmuşa binerek  Meram Bağlarına çıkarak orada piknik yaparlardı.

Toplumun bu piknik yeri ihtiyacını gidermek için belediyeler, son yıllarda şehir içinde park ve bahçe adı altında birçok piknik yerleri üretti: Hadimi, Olimpiyat, Adalet, Birlik, Dutlukırı, Kozağaç, Akyokuş, Meram Bağları, Rahmet Ormanları şehrin içinde yer alan belli başlı piknik yerlerinden bazılarıdır. Buralar tuvaletinden mescidine, kamelyasından çocukların oynayacağı oyun alanına ve mangal yerine varıncaya kadar düşünülmüş yerlerdir. Büyük bir ihtiyacı karşılayan bu yerlerde özellikle hafta sonları yer bulmak gerçekten zor. Pikniğe gitmeyenler de bu piknik yerlerine yakın yerlerden geçerlerken piknik yerlerinin üzerine çöken dumanı görünce ve burunlarına et kokusu gelince bundan rahatsız olsalar da buraların piknik yerleri olduğunu bilir ve bu durumu yadırgamaz. Çünkü buralar belediyeler tarafından halka açık olarak piknik yeri olarak belirlenmiş. Buralarda mangal da yakılır, semaverde çay da kaynatılır.

Piknik keyfimizle ilgili bu yazdıklarım hepinizin malumu hususlardır. Burada başka bir piknik türünden bahsedeceğim: Belediyelerin mangal yakmak için ayırdığı piknik yerlerinden başka piknik yerleri bugünlerde yaygınlaşmaya başladı. Önceden de var mıydı bilmiyorum ama bugünlerde özellikle müstakil evlerin çokça bulunduğu mahallelerde mangal yakmak iyice arttı. Eviniz müstakil ise veya müstakil evlerin olduğu mahallelerden geçerken mahalleyi kaplayan dumanı görmemeniz ve etrafa yayılan et kokusunu hissetmemeniz mümkün değil. Rüzgarla beraber evine kadar geliyor bu duman ve et kokusu. Ne kapı açabiliyorsun ne de pencere. Sağ olsun müstakil ev sahipleri ne hafta içi biliyorlar ne de hafta sonu. Biri yakıyorsa ben de yakarım deyip mangalı ateşliyor. Öyle zannediyorum, evim müstakil nasılsa, istediğimi yaparım dercesine, bahçesinde mangal yapmayı normal görüyor bizim insanımız.

Siz bu durumu nasıl karşılarsınız bilmiyorum ama ben normal görmüyorum. Öyle ümit ediyorum ki bu mangal sefamız kısıtlılığın olduğu günlerle sınırlı olur. Bunu da bir yere kadar normal görebiliriz. 1 Temmuzdan itibaren kısıtlılıklar kalkacağına göre müstakil ev sahipleri bundan sonra başkasını rahatsız eden duman ve et kokusunda daha hassas olacaklar diye düşünmek istiyorum. Benim endişem 1,5 yıldır salgınla yaşayan insanımızda bu bahçesindeki mangal keyfinin bağımlılık yapması. Çünkü her şeyin bir ilki olur. Bir yaptık mı arkası gelir. Eğer böyle olursa yaz boyunca yandık demektir.

Bu durum müstakil ev sahiplerinin inisiyatifine ve vicdanına bırakılamayacak kadar önemlidir. Burada belediyelere, valiliklere büyük görev düşüyor. Nasıl ki bir kurban kesiminde bile şehrin üst yöneticileri “Nerelerde kurban kesilecek, nerelerde kesilemeyecek” kuralları koyuyor ve kurban kesilecek yerler ayarlıyorsa, belediyeler tarafından belirlenen piknik yerlerinin dışında meskun mahallerin olduğu yerlerde mangal yakmayı da yasaklamalıdır. Öyle zannediyorum belediye ve valilik bu konuda üzerine düşeni yapacaktır.

* 02/07/2021 tarihinde Anadolu'da Bugün gazetesinde Barbaros Ulu adıyla yayımlanmıştır.

Boşanan Boşanana *

2012’den beri görüşmediğim eski bir tanıdığımla karşılaştım. Ayaküstü bir on dakika lafladık. Hal hatırdan sonra buralar senin mıntıkan değil, ne hayır dedim. “Buradan ev tuttum. Eşimden boşanıyorum. Aslında bugün boşanacaktık. Hakimin bir cenazesi varmış, ertelendi” dedi. Acele etmeseydin, sözüme “acelesi kalmadı. Nicedir uzatmalara oynuyorduk zaten” dedi. 

Tanıdığım beni şaşırttı. Çünkü konuşmak nedir bilmezdi. Ağzından laf alamazdım. Hep sessiz ve sakin olarak tanımıştım kendisini. 3,5 yılda toplam konuşmadığından daha fazlasını bir on dakikada konuştu. Hep içine atmış demek ki. Dert ve sıkıntılar çoğaldıkça sessizliğini bozmuş ve konuşmaya başlamış. Susturabilene aşk olsun. 

İki yıldır hastalıkla boğuştuğunu, gitmedik doktor bırakmadığını, iki yıldır işe nasıl gittiğini bilmediğini, hacı-hoca kimi duyduysa gittiğini söyledi. Doktoru anladım da hacı-hoca da ne işin var dedim. "İstanbul'daki iyi hoca. Bana büyüyü kimlerin yaptığını bildi. Biri falan bey, diğeri de falan hanım. Sen onları daha iyi bilirsin" dedi. Bilirim ama onlar yapmazlar. Biri ile üstelik çok iyi arkadaştın dedim. "Zaten bunu en yakınlar yaparmış. Hoca ben demeden onları tarif etti.  Hatta falan sana tatlı bir şey ikram etti mi diye sordu. Dedim evet. İşte o tatlıya sihir yapmış dedi. İki senedir okumadığım dua, gitmediğim hoca kalmadı. O çalıştığımız yerde ne varsa, falan falan da kafayı benim gibi bozdu" dedi. 

Epey bir dinledim. Belli ki sihir/kağıt yapıldığına ve kimlerin büyü yaptığına kendisini inandırmış. Denize düşünce de bir umut deyip yılana sarılmış. 

Ayrılmadan önce kendisine bak kardeşim, öncelikle hem boşanmandan hem de hastalığından dolayı üzüldüğümü ifade etmek isterim, geçmiş olsun. Allah sana huzur versin. Sağa-sola gitmeyi bırak, kendinin doktoru ol. Anladığım kadarıyla ailevi sıkıntılar seni, acaba mı diyerek bu yollara sürüklemiş. İşin içinde kağıt olduğuna inanınca, etrafındaki herkesten şüphelenir olmuşsun. Yarın başka sıkıntın baş gösterse, şu on dakikalık konuşmamızdan dolayı beni de suçlayabilirsin. Bu vehimlerden uzaklaşmaya bak. Şunu unutma ki birileri sana kötülük yapmak istesin. Allah izin vermedikçe başkasının kötülüğü sana ulaşmaz. Sen doğru yolda olup ne yaptığını bildikçe başkasının sapıklığı sana zarar vermez. İçeriği hoşuma gitmese de içine atmayıp konuşman, açılman hoşuma gitti. Zamanında hep içine atıyordun. Böyle konuşarak deşarj olmanda fayda var. Çünkü içine ata ata dert küpü olursun dedim, tamam dedi, ayrıldık. 

Ayrıldıktan sonra kendi kendime Barbaros, al sana bir aile faciası daha dedim. Gerçekten boşanan çift olarak bu anlattığım ne ilk ne son. Çünkü boşanan boşanana. Kimi evliliğin ilk başında kimi birkaç çocuktan sonra kimi de uzun yıllar evli kaldıktan sonra evlilik akdini sonlandırıyor. Çevrenizde vardır bu şekilde olanlar. Hatta evliliğinin ilk üç gününde “Evlilik bana göre değil” deyip “Şu kadar inci-boncuk verin de anlaşmalı boşanalım” diyenleri de duyuyoruz. Boşanmayı kafaya koyanlar ne anne ne baba ne çevre ne de çocuk dinliyorlar. Soluğu aile mahkemesinde alıyorlar. Kimi anlaşmalı olarak tek celsede boşanıyor kimi de mahkemesi yıllar yılı sürdükten sonra yollarını ayırıyor. Kimi boşandıktan sonra bir kez daha deneyelim deyip tekrar evlenme yoluna gidiyor. 

Boşanan kimseleri ayıplamıyorum. Bu yolu seçenlerin her birinin trajikomik hikayeleri vardır. Kimse boşanayım diye evlenmiyor. Bir umutla evlenip mutlu bir yuva kuracağım diyen niceleri evliliğin beklediği gibi olmadığını görünce bu sefer mutluluğu ayrılmakta arıyor. Ayrılınca kaçı mutlu oluyor? Bunun üzerinde de düşünmeye değer. Elbette evlilik kadar boşanmak da haktır. Olmuyorsa yollar ayrılmalı ama son yıllarda ayrılıklar anormal bir şekilde arttı. Buna bir dur demek lazım, en azından boşanma sayısı düşmeli ama nasıl? İşte toplum olarak buna kafa yormak lazım. Çünkü aileler toplumun temelini oluşturur. Aileler huzurlu olmazsa toplumda da huzur olmaz.

*28/06/2021 tarihinde Barbaros ULU adıyla Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Savulun, Ben Geliyorum!

Bugün beni çarşıda ve yollarda adımlarken görürseniz mesaiden kaytarmış, esnek çalışma işte bu falan demeyin. Bilin ki ne kaytardım ne uzaktan çalışıyorum ne de dönüşümlü. İzinliyim o kadar. Yarın işimin başındayım tekrar.

Esnek çalışmaya esnek çalışıyorum. Sizin ya da eskilerin tabiriyle öğleye kadar yatıyorum. Saat 10’da iş başı. Daha esnemem geçmeden ve işe giderken sarf ettiğim efor dolayısıyla sırtımda oluşan terim kurumadan saat 4 dedi mi haydi eyvallah deyip çekip geliyorum. Bu tür çalışmanın da sonlarını yaşıyorum. Zira 1 Temmuz itibariyle -a-normal mesaiye geçecekmişim. Maalesef çok gördüler bana bu esnek çalışmayı. Halbuki esnek çalışma benim vücut/biyolojik yapıma ve nefsime hoş gelen -normal- bir çalışma şekliydi. Esas anormal olan normal mesai idi. Buna rağmen niye kaldırıyorlar, anlamış değilim. Keratayı özleyeceğim o kadar. Aslında bu iznimi normal mesaiye geçildiği zaman kullansam daha iyi olurdu ama neyse. Tüm hesaplarım gibi bu hesabım da yanlış oldu.

Neyse, ne yapacağım bu izinli günümde. Esnek mesai ile birlikte azaltarak belirli standartlara oturttuğum günlük rutin yürüyüşümü nice günler sonrasında egale edeceğim. Yani daha fazla yürüyeceğim. Çünkü esnek çalışmanın yürüyüşü de haliyle esnek oluyor. Bu da önce göbeğime ardından kiloma sirayet etti. Kilo vermemin ve göbeği eritmenin ilacını bugün yürüyerek doya doya kullanacağım.

Nereye gideceğim? Nicedir çıkmadığım çarşıya yürüyeceğim. Yani korktuğunuz başınıza gelecek. Nere uğrar, kimde eğleşirim bilinmez.

Hangi yolu takip edeceğim? Güvenliğim açısından bunu söylemeyeceğim. Yalnız nerede bir gölge varsa çarşıya doğru giderken o yolları izleyeceğim. Şimdiden keşke bize de uğrasa da şöyle mükellef bir sofrayla karnını bir doyursam ama yemez. Zira kilo vermeye çalışıyor dediğinizi duyar gibiyim. Lütfen beni fazla düşünmeyin. Siz içinizden geçirdiğiniz gibi karnımı doyurmaya bakın. Bundan da ödün vermeyin. Zira ben hem yerim hem eritirim. Bu iş benim işim ve benim meselem. Yolu benim güzergahıma ters diye de düşünmeyin. Zira ara sokaklardan size doğru saparım. Yeter ki benim cebimdeki akrep sizde de olmasın. Bilin ki benim akrebim her daim sizi yener.

Sıcakta yürünür mü demeyin. Zira benim için arabayla yolculuk yapmaktan daha kolaydır yürümek. Elbiseleri çektim mi üzerime, giydim mi sporları. Tüm yollar, caddeler ve sokaklar benim. Ters yürüme, bölünmüş yola girme derdi de olmayacak. Kırmızı ışık beklemeyeceğim. Önümde beni kırmızı ışığa yakalatmak için büyük efor sarf eden değerli kardeşlerim olmayacak. Ne ben başkasına ne de başkası bana uzun uzun korna çalmayacak. Sinir katsayım yükselmeyecek. Öncelik yayalara aittir hakkımı tepe tepe kullanacağım.

Dolmuşçular beni yürür görürken aha bir müşteri deyip ardımdan “Ben geliyorum. Haydi bin” diye korna çalacak ama binmeyeceğim. Binmeyince moralleri bozulacak ama olsun. Hep benim mi bozulacak biraz da onların morali bozulsun.

Bu yazıyı, çarşıya çıktığından haberim olmadı. Keşke haberim olsaydı da bir güzel karnını doyursaydım, tüh demeyesiniz diye önceden paylaşıyorum ki umduğum dağlara karlar yağmasın.

Haydi göreyim sizi. Ne verirseniz elinizle, o gider sizinle sözü düsturunuz, darı ambarındaki bana da şimdiden afiyet olsun.

Bir İlksan Seçiminin Düşündürdükleri *

19.06.2021 Cumartesi günü yapılan İlksan ilçe seçimlerinde sandık başkanı olarak görev yapacak olması, garibimi sevindirir. Çünkü İlksan mevzuatına göre bu görev, ilçe milli eğitim müdürünün görevi iken müdürü bu görevden içtinap edinince, bu görev şube müdürü olarak mecburen kendisine kalır. Bir sevinmiş bir sevinmiş. Çünkü seçim demek para demekti. 2019 seçimlerindeki sandık başkanlığı görevini geri iade ettiğinden dolayı mahrum kaldığı seçim parasını da bu vesileyle çıkarmış olacaktı.

Cumartesi günü sabah saat 8 olmadan atlar arabasına. 80 km yol giderek 9 olmadan görev yerinde olur. Saat 17’ye kadar başkanı olduğu seçimi diğer üç üyeyle birlikte yürütür. Saat beşten sonra sayım ve döküm işlerini yapar, ilgili tutanakları doldurur. Ardından seçimde alacağı seçim parasının mutemet dilekçesi önüne konur. Şimdi gelsin paralar. Öyle ya hak etti zira. Çünkü sabah sekizden beri ayakta. Sırtında taş taşımasa da balta-kürek sallamasa da çalıştı. Karşılığını da almalıydı. 

Peki, bu adam tüm bu işleri yaparken siz ne yaptınız cumartesi? Belki de gününüzü gün ettiniz. Şurası senin, burası benim diyerek çarşı, pazar hoydur hoydur gezip dolaştınız. Haliyle parayı siz değil, şube müdürü almalıydı. Kıskanmayın lütfen...

Neyse oyalamayın adamı. Zira mutemet dilekçesi beklemeye gelmez ve doğruca doldurulmalı. Çünkü TR’den sonra, içinde sıfırı bol olan 24 tane rakam yazması gerekecek ve yanlışlık kabul etmez.

İbanı yazarken daha önce mutemet tarafından tahakkuk ettirilen geçici görev yolluğuna bakmak istemez. Çünkü sürpriz olsun ister. Nice günler sonra telefonuna bankadan, “İlksan Genel Müdürlüğü tarafından gönderilen …TL tutarlı EFT …hesabınıza geçmiştir.” mesajı okunmaya değer.

Ama bu sürprizi yaşamadan o değilden gözü, tahakkuk ettirilen rakama kayar. Yanlış görmeliyim diyerek gözlerini siler. Gördüğü fiyata inanamaz ve yanlış görmüş olabilirim diye ödenecek fiyata etraflıca bir daha bakar. Brütü 48,01 olan yolluk ve yevmiyeden damga vergisi kesildikten sonra eline geçecek olan miktar, tamı tamına 47,65 kuruştur. Ölür müsün, öldürür müsün? Bozdur bozdur harca diye içinden geçirecek olur ama neresini bozdursun zaten bozuk para.

Sabahın sekizinden itibaren tüm yorgunluğun gideceğini sandığı an, morali büsbütün bozulur ama iyi yandan bakmaya çalışır. Çünkü olan olmuştu. Zira olana çare yoktu. Bir lise talebesine harçlık olarak bile verilemeyecek bu parayı kim kime verirdi bugün. Hiç yoktan iyiydi. Bu seçim işini, maliyetine kuruşu kuruşuna nasıl hallederim diyerek hesap-kitap yapıp layık gördüğü bu para, İlksan yönetiminin aynı zamanda “İlkokul Öğretmenleri Sağlık ve Sosyal Yardım Sandığı”nı ne derece koruduğuna da bir örnekti. Demek ki geçmişte ve halihazırda, öğretmenlerin bu yardım sandığı, belirli ellerin elinde çarçur ediliyor sözünün aslı astarı olmasa gerek. Şayet çarçur edilseydi, seçimde görev yapan ve seçimlerin sağlıklı olmasını sağlayan divan kurulu üyelerine de bu paradan herhalde birazcık koklatırdı. Buna da şükür. Hatta adı üzerinde yardım sandığı, ne parası deyip seçim sonrasında divan kurulundan yardım bile talep edebilirdi. Belki de her ilkokul ve milli eğitim personelinden her ay yapılan yüzde ikilik kesinti yeterli gelmiyordur. Olsa dükkan seçimlerde görev yapanların olurdu. Hem sonra İlksan’ın tek görevi bu değildi. Diğer yaptıklarının yanında emekli olan üyelerine de avans veriyor. Geçen gün biri, 46 yıl çalışan bir öğretmen emekli olduktan sonra bu öğretmene İlksan 49 bin lira avans verdiğini söyledi. Az para değil hani. Hemen hesap kitap yapıp “Bu öğretmenden ortalama aylık maaşının yüzde ikisi yani 95-100 lirası kesilmiş. Öğretmen bu parayı hiç dövize çevirmese zaten bu kadar para ederdi” derseniz bu hesabınızda ben hiç iyi niyet görmem. Çünkü İlksan’a bu para kesilmeseydi, nice öğretmen o parayı bir kenara koymayacak belki de har vurup harman savuracaktı. Hasılı sizin göreviniz, zorunlu olarak maaşınızdan yüzde iki kesinti yaptırmak, her seçime ölümüne asılan kişi ve zihniyetleri yani mutlu azınlığı seçmek ve emekli olduktan sonra da elinize ne verirlerse bunu bedava gibi görüp verilene razı olmaktır.

Burada merak ettiğim bir soruyu sorayım ve konuyu kapatayım: Bu İlksan seçimleri nasıl bir seçim ki seçim sandığında, mutlaka ilçe milli eğitim veya onun görevlendireceği bir şube müdürü olacak? Yahu bu şart, bu ülke için hayat-memat meselesi olan genel ve mahalli seçimler de bile yok. Devlet bu seçimleri iki kamu görevlisi ve siyasi parti temsilcileriyle yapıyor. Acaba bu ülke için İlksan seçimleri mi daha önemli yoksa ülke seçimleri mi? Yoksa İlksan bu mevzuatıyla dalga mı geçiyor ya da ben bu işi yani angarya işi, milli eğitim veya şube müdürüne yaptırırım mı diyor?

*23/06/2021 tarihinde Barbaros ULU adıyla Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Bir Babalar Gününde Oğlumla Ben

Oğlan geldi eve bugün. Bir sevindim bir sevindim. Pazar yasağını delerek babalar günümü kutlamaya gelmiş, evlat dediğin böyle olmalı, helal olsun dedim. 

Bekledim günümü kutlasın diye. Ben ona baktım, o bana baktı. Bu bakış ara ara devam etti. Bir bakıştır gitti.

Bekledim ki bankaların erkenden kutladığı günümü oğlan dilden de olsa kutlasın.

İşkillenmeye başladım bu bakıştan. Neyin nesi bu bakış dedim. Haliyle bir anlam veremedim bu bakışa. Madem kutlamayacak da bu oğlan niye geldi pazar pazar demeye başladım. Baktım gün falan gündeminde yok. Sanırım öldükten sonra "Unutamıyorum babacığım. Günün kutlu olsun." şeklinde sosyal medya aracılığıyla kutlayacak günümü.

Derken efendim, az sonra önümüze zeytin, peynir, kızartma, domates ve salatalıktan ibaret mükellef bir kahvaltı sofrası geldi. Dedim oğlanın niye geldiği şimdi belli oldu. 

Sonra abandık hep beraber sofraya. Bir yedik bir yedik.

Karnı biraz doymaya başlayınca "Senin de babalar günün kutlu olsun" dedi oğlan. Kafam dank etti o zaman. Meğersem oğlanın bakışı açlıktanmış.

Bu arada hazırlanan mükellef kahvaltı sofrası da benim için değil, oğlan içinmiş. Aman kim içinse. Karnımı doyurdum ya siz ona bakın.

Siyasetimize Dair *

Siyasetin içerisinde olmasam da ülke siyasetini, ülkede olup bitenleri izler, ortamını bulduğum platformlarda da bu konuları mevzubahis ederim.  Sizi bilmem ama bu konuda iyi bir izleyici olduğumu söyleyebilirim. Ülke siyasetini takip ediyorum. Çünkü siyaset hem ülke hem yerele yön verme gücüne sahip. Belki de bundandır, ister siyasetin içinde olalım ister dışında kalalım toplumun kahir ekseriyeti siyasetle yatar, siyasetle kalkar.

90’lı yılların siyaseten bölünmüşlüğü, bizde pek iyi bir iz bırakmasa da ülke konularının gündeme geldiği ve adayların yapacaklarını anlattığı, hakkındaki iddialara cevap verdiği çok sesli televizyon programlarını özlediğimi söylemek isterim. Hangi kanalı açarsak açalım farklı adayların, farklı gazetecilerin ve siyasi parti temsilcilerinin olduğu programlar çok renkli geçerdi.

94 mahalli seçimlere giderken aşağı yukarı her kanalda İstanbul ve Ankara’nın adayları ekranlarda görünür, ne yapacaklarını anlatırlardı. İstanbul ve Ankara gibi şehirler CHP’nin kalesi olduğu için CHP adaylarının ve CHP’yi savunan gazetecilerin sesi daha bir gür çıkardı. Tartışma programlarına davet edilmiş Recep Tayyip Erdoğan’a ve Melih Gökçek’e CHP adayları, siyasi parti temsilcileri ve CHP adına çıkan gazeteciler tepeden bakarlardı. Rakiplerini küçümserlerdi daha doğrusu. Sözlerinin arasına girerlerdi. Bunlara karşın RP adına çıkan adaylar, parti temsilcileri ve bunlara yakın gazeteciler ise kendilerini ezdirmeden, efendiliklerini bozmadan, kendilerine tepeden bakanlara aldırmadan yapacaklarını anlatırlardı. Bu duruşları kendilerine artı puan getirdi ve hem İstanbul hem Ankara siyasi görüş yönünden el değiştirdi.

Ekranlardaki günümüz siyasi tartışmalarına gelince durumun tersine döndüğüne dair bir izlenime sahibim. (Hoş, iktidar partilerinden doğru dürüst ekrana çıkan da yok ya neyse.) Zihniyetler el değiştirmemiş ama rakipler değişmiş sanki. İktidar adına konuşan siyasetçi, gazeteci ve akademisyenlerin çoğunda bir kibir, bir tepeden bakma, savunma ve itham etme, araya girme durumu, içi dolu olmayan konuşmalar hakim. Muhalefet adına çıkan siyasi, gazeteci ve akademisyenlerde ise bir birikim, bir nezaket söz konusu. Kendilerine tanınan süreyi düzgün bir şekilde kullanıyorlar.  

Bu durum niye böyle bilemiyorum. Öyle zannediyorum, muhalefet uzun süre kendilerine oy vermeyen halkı kötülemenin, onlara bidon kafalı demenin yanlış olduğunu geç de olsa anladı ve halkı suçlamadan bir politika izlemeye çalışıyor. Daha bir özgüvenle konuşuyorlar. Yani sürekli yenilgi kendilerini geliştirmişe benziyor. İktidar adına konuşanlar ise sanki ülkeyi yöneten muhalefetmiş gibi muhalefeti eleştirmeye, ülke sorunlarının üzerine gitmemeye çalışıyorlar. Yaptıkları tespitlerin ve konuşmalarının da halkta pek karşılığı olmuyor. Nedense ülkedeki bazı sorunları yok kabul ederek yok olacağına kendilerini inandırmış görünüyorlar. Eskiden muhalif siyasetçiler halkın arasına, çarşı pazara çıkmaz iken şimdilerde iktidar olanları halkın arasında görmek pek mümkün değil. Bu da gösteriyor ki geçmişte hep kaybedenler kendilerini sorgulamışlar ve ev ödevlerine iyi çalışmışlar. İktidar adına konuşanlar ise kaçak güreşerek rakiplerini küçümseyerek günü kurtarmaya çalışıyorlar.

Sanırım meramımı anlatabildim. Siyasi değilim ama eskiye oranla siyasete, siyasilere pek güvenim kalmadı. Hatta ülkede izlenen gelmiş geçmiş siyasetin ülkeyi geri götürdüğüne, ülkenin kronik sorunlarına çözüm getirmediğine hatta sorunları daha da büyüttüğüne, izlenen bu siyasetin ülkeye ayak bağı olduğuna inanmaya doğru gidiyorum. Çünkü bizim ülkemizde siyaset sorun çözmüyor ancak sorun üretiyor. Bir sorunu çözerken başka sorunları beraberinde getiriyor. Olanı olmamış, olmamışı olmuş gibi göstermede mahir. Bu durum ülkem adına beni üzüyor doğrusu. Çünkü izlenen siyaset bir rövanş siyasetidir. Ezen eziliyor, ezilen eziyor. Bundan da siyasiler pek etkilenmiyor. Olan ülkeye ve halka oluyor. Bu da bir nevi kayıkçı kavgasıdır.

Siyasetimizin bu hali pürmelaline rağmen ülke yönetimi olan siyaset bizim olmazsa olmazımızdır. Bugünden yarına bu ülke siyasetinde kim etkili ve kalıcı olmak istiyorsa, ekrana çıktığında suni gündemlerle halkı oyalamasın, ekranlarda halkın sorunlarını dile getirsin, çözüm yolları önersin. Dışarıda nerede bir kalabalık varsa halkın arasına karışsın, dert dinlesin. Derdiniz derdimiz desin. Bunu yapmaktan imtina edenler önce küçülürler sonra yok olur giderler.

*19/06/2021 tarihinde Barbaros ULU adıyla Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

Beşik Ulemalığı *

Baba rektör. Bir kızı, üniversitesinde öğretim görevlisi. Damadı ise aynı üniversitede daire başkanlığında çalışıyor. Diğer bir kızı daha var ki bu da babasının üniversitesinde -kendisi için- açılan doktora sınavına giriyor. Sınavda başarılı olduktan sonra babasının üniversitesinde diğer aile bireyleriyle birlikte öğretim görevlisi olarak görev yapmak istiyor.

Buraya kadar her şey normal. Baba için de normal. Çünkü Anayasamızda yeri olan aile birliği önemli. Aynı zamanda tüm aile fertlerinin huzur ve mutluluğu da bir baba için önemli. Zira baba, ailenin direğidir. Sonra kendisi gibi ailenin tüm fertleri de başarılı ise bu başarıya ancak şapka çıkarılır. Allah yürüyün kullarım, sizi kim tutar demiş. Bu aile de gereğini yapacak. Öyle ya, kim tutar onları. Zira imkan, yetki ve tüm şerait ailenin yanında. Rektör baba için de biricik kızının yanında çalışması kadar doğal bir şey olamaz. Ayrıca sadece kendi kızları ve damadı mı üniversitesinde çalışıyor olacak? Nice rektörün damadı, kızı, hanımı, yeğeni, oğlu ve gelini yanında çalışıyor. Çoğu üniversite aile şirketi gibi olmuş. Bir de kendisi yaparsa kim ne diyebilir. Üstelik yetkisi de var. Çünkü üniversitesinde kiminle çalışacağına rektör karar verir. Kızı ile de çalışmayacak da hırlı-hırsızla mı çalışsın. Bu devirde güvenilir, kendisine sadakatle bağlı olanlarla çalışmak ihmal edilmeyecek kadar önemli. Ailesine katkısı olmayan bir rektörün ülkeye, eğitim ve öğretime katkısı söz konusu olamaz.

Buraya kadar her şey bir makinenin çalışan dişlileri gibi giderken yani kızımız doktora sınavını kazanacak ve öğretim görevliliğine adım atacak iken biri çıkıyor, pişmiş aşa su katıyor. Bölüm başkanı aynı zamanda sınav komisyon başkanı olan bir işgüzar doçent, başarıyı sekteye uğratıyor ve kızımız doktora sınavında başarılı olamıyor. Olacak şey değil. Bir rektörün kızı, babasının rektörü olduğu bir yerde nasıl başarısız olur? Bir baba için zor bir durum bu ama kızının bu başarısızlığında rektörün de payı var tabi. Keşke rektör bir başkasını bölüm ve sınav komisyonu başkanı yapsaydı. Çünkü başarı tesadüflerle açıklanamaz.

Hakkı yenmesine rağmen kızımız başarısız kılınmasına itiraz etmiyor. Tüm mesele bundan ibaret. Ama mesele burada kalmıyor. Gazetelerin yazdığına göre rektör bölüm başkanına baskı yapıyor, baskılara dayanamayan bölüm başkanı da görevinden istifa ediyor ve asli görevi öğretim görevliliğine dönüyor.

Durum bu minvalde ilerlerken bölüm başkanlığından istifa eden komisyon başkanı rahat durmuyor ve bölümündeki bir meslektaşıyla kavga ediyor. Üniversitesinin huzur ve mutluluğu için çalışan bir rektör bu durumda ne yapabilirdi? İlgili öğretim görevlisini açığa alarak dosyasını bağlı bulunduğu YÖK’e gönderiyor. Bu da normal. Çünkü rektör, üniversitesinin huzurunu bozan bir bozguncunun yaptıklarına bigane kalamazdı.

Şimdi herkes, eski bölüm bakanının açığa alınmasını, rektörün kızını başarısız kılmasına bağlıyor ve kavga bahane diyor. Buna katılmıyorum. Çünkü bu, ancak bir niyet okuma olur.

Şimdi top YÖK’te. Açığa alınan öğretim görevlisi geri görevine döner mi yoksa kamu görevinden ihraç mı edilir ya da YÖK, doktora sınav sürecini mercek altına alır da rektör hakkında da bir inceleme başlatır mı? Tüm bunları bekleyip göreceğiz. İnşallah rektör babanın başı bu tür iddialarla ağrımaz. Çünkü Türkiye burası. Her zaman hak yerini bulmuyor.

Bana sorarsanız rektör yerinde kalmalı ve görevine devam etmeli. Olayın sıcaklığı geçtikten sonra yeni bir doktora sınavı açarak bir başka komisyonla, kızının yenen hakkının geri verilmesini sağlamalı. Aile boyu üniversitede birlikte çalışmalılar. Bu önerilerim benim için önemli. Çünkü ecdadımız Osmanlı’dan bize tevarüs eden beşik ulemalığı devam etmeli. Birkaç haddini bilmez bölüm başkanı yüzünden bu gelenek bozulmamalı ve gelecek nesillerimize de bu miras aktarılmalı.

*18/06/2021 tarihinde Barbaros ULU adıyla Anadolu'da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.