Bir nesli yok ettik

Her devirde bu ülkede belli bir kesim ihya olurken diğer kesimler mağdur olmaktadır. Gücü elinde tutanların rakiplerini alt etmek ya da cezalandırmak için yürürlükteki mevzuatla oynamaları olağan hale gelmiştir bu ülkede. Yapılan mağduriyetler bazı zamanlar zulüm seviyesine çıkmıştır.

Bana bu ülkede yapılan en büyük zulüm nedir diye sorsanız katsayı adaletsizliği derim. Şimdi katsayı adaletsizliği mi kaldı. Bu da nereden çıktı diyebilirsiniz. Genelde unutkan bir milletiz. Amacım geçmişi kurcalamak değil. Gözden kaçırılan bir ayrıntıya dikkat çekmektir.

 1999 yılında genelde meslek liselerini özelde İHL'yi ilgilendiren bir katsayı zulüm ve komedisi uygulamaya kondu bu ülkede. Bir buldozer geçti üzerlerinden: Günahsız, masum, gepegencecik genç dimağların. Meslek liselerini yok etme ve okuyanlarını cezalandırma zulmü 2012 yılına kadar sürdü.

Zulüm bunun neresinde? Herkes kendi alanında okumak için yapılan bir düzenleme diyebilirsiniz. Burada bilgiye, bir zihniyete savaş açıldı. Ceremesini de zamanında eşit şartlarda yarış var düşüncesiyle bu meslek liselerine kaydolan masum öğrenciler çekti. O günün gücü elinde bulunduranları: “1999-2000 yılından itibaren meslek liselerine kayıt yaptıranlar ÖSS’ye girişte alanları dışında bir tercihte bulunurlarsa sınav çarpanı 0,3 olacak” deselerdi -haksızlık olsa da- kimsenin bir diyeceği olamazdı. Çünkü o yıl o okulları tercih eden durumunu bilerek tercih etti diyebilirdik. Fakat biz ne yaptık. Aynı anda bir düzenleme yaparak mevcut öğrencileri heba ettik. Harcadık. Hayata küstürdük. İçlerine kapandılar. Birçoğu hedeflerine ulaşamadılar. İşi o kadar büyüttüler ki, başka okullara nakil gitmesine bile izin vermediler. Nakil alan müdürleri de görevlerinden uzaklaştırdılar. Sonra bu çocuklar kimdi Allah’ın aşkına. Daha 18’ine bile girmemiş, hayatın cenderesinden geçmemiş, neyin ne olduğunu bilmeyen, çalışmaktan, yarışmaktan başka suçu olmayan taze dimağlardı.

Büyük bir çoğunluğu başarılı, hedefi olan öğrencilerdi. Eşit şartlarda yarıştırılsalardı belki de bir kısmı başaramayacaktı. Başarama nedenini katsayıdan dolayı mazeretini öne süremeyecekti. Ben o zamanlar Adıyaman’da görev yapıyordum. O dönemde sınava girip emsallerinin aldığı  tıp fakültesi puanından daha yüksek puan alan öğrencileri biliyorum. Bunlardan biri de Yasin’di. Ancak  Fen Bilgisi öğretmeni olabildi. 2010 yılında Konya’da bir okulda göreve başladığımda okulun Fen öğretmeniyle tanıştım. Biraz deşeleyince 99 yılının okul birincisi ve aldığı tıp puanıyla Fen Bilgisi öğretmeni olduğunu duyunca yeniden yaram depreşti. İçim burkuldu. Bu süreçte mağdur olan daha ne Yasinler, ne  Gülhanlar vardı. Kim bilir.

2012 yılından itibaren bu mağduriyet giderildi. Peki, o dönemin öğrencilerinin hakkını kim verecek? Bugün onlara Türkiye’nin en yüksek kademedeki görevini de verseniz memnun edemezsiniz. Onlar, bu işi yapanları Allah’a havale ettiler. Sadece O’nu vekil kıldılar. Bilesiniz.

Sonuç: Bir zamanların gözde okulları bu süreçte boğuldu. 4 yıldır katsayı kalktı. Ama hala bu okullar eski görkemli günlerine dönemediler. Görünüşe göre pek de belini doğrultacağa benzemiyor.

Yazımı  Prof. Dr. Abdullah TOPCUOĞLU’nun şu cümlesiyle  bitirelim: “Bir hekim hata yaparsa hasta ölür. Eğitimde hata yapılırsa toplum ölür.” Biz toplumdan geçtik, bir nesli yok ettik maalesef.18.02.2016

Arabamdaki ses

-Ustam  geçen gün kış lastiklerini değiştirdik burada. Dönüşlerde bu arabanın sağ tarafından ses geliyor. Bir bak.
-Kış lastikleri takılınca olur. Bakmaya gerek yok.
-Geçen yıl da takmıştık ama ses yoktu.
-Geçen sene kar yağdıktan sonra takıldı. Şimdi daha kar yağmadı.

# Arabada sorun yok diye binmeye devam ettik sese rağmen... Kar yağdı ama ses yine eksilmedi. Hatta arttı.
***
 Sonunda tamirciye götürdüm sabahın erken saatinde. Usta halen gelmemiş.

Kalfası var. Arabanın sağından, solundan ses geliyor dedim. Arabayı şuraya çek ve çıkart” dedi. Arabayı çekip çıkarttım. Ustan gelince söyle. Yapacaklarını aha bu kağıda yazdım:
-Direksiyonda da  çekme var.
-Rot balanscıya götür. Bizlik işi  yok.
-Eyvallah.
***
Arabayı ustası halen gelmemiş, tamircinin tarif ettiği rot balanscıya bırakıp toplantıya gittim. Usta ardımdan telefonla aradı: “ Sağ üst tablası kırılmış, bilmem neresi eğilmiş, yenisi bu kadar, muadili şu kadar. Ben tamir yapmaya çalışacağım. Ayrıca balans yapılacak. En az 275-300 lirayı bulur. Tamirine başlayalım mı “ dedi. Tamirini yap dedim.

Toplantı bitimi gelip arabayı aldım.  Arabanın çalışmasını göstermek için beni yanına aldı. Şöyle bir tur attık. Bir bardak çay içip tamir  bedeli olan 275 lirayı ödedim:
- Arabayı tamirciye götürmene gerek yok. Yapılması gereken her şeyi ben yaptım.
-Araba çalışınca tak tuk ses yapıyor. Tamirciye bir göstereyim.
-Kış günü arabanın çalıştığına şükretmek lazım. Çalışırken her yerinden ses gelir. Bu normaldir.
***
Arabaya, gelen tak tak sesiyle birlikte  20 gün daha bindik. Daha doğrusu benim mahtumlar bindiler. Onların, arabadan ses geliyor sözüne kulak tıkadım. Öyle ya. Daha 3-5 yıldır binmeye başlayan benim çocuklar mı daha iyi bilir? Yoksa yılların lastikçisi, rot balans ustası, tamircisi mi bilecekti.
Yine bir gün arabadan hiç inmeyen ikizin ikincisi, babaannesini hastaneye götürme için evden çıktı. Real tarafında arabanın direksiyonu dönmez olmuş. Az sonra da araçtan çıkan bir duman, beraberinde   içinden aracın altına bir şeyler akar. Tarafıma açılan telefonla birlikte durumu tamircime bildirdim. Sonuç: Çekici marifetiyle aracın servise getirilmesine kara verildi. Araç; kayış koparmış, devir daimi dağıtmıştı.

Akşamına kadar bir uğraş sonucu aracımız  tamir edildi.
Bu kayış niye kopar? Hemen mi kopar sorusuna:
-Kayış çok önceleri kopacağım diye haber vermiş ama sizin haberiniz olmamış.
-Ne haberi?
-Arabadan tak tak sesler gelir. İşte o ses, kayışın kopacağının işaretidir. Sizin haberiniz olmamış.

Sonunda arabadan gelen tat tak sesinin;  kayışın: ‘Ben kopacağım’ sesi olduğunu içine sıkışmış 325 lira karşılığında öğrenmiş olduk.

Sizin de arabanızdan ses geliyorsa hiç merak etmeyin 325 lira karşılığında öğrenebilirsiniz.  Bu da benden size bir kopya. İyiliğimi unutmazsınız, umarım. İyilik bunun neresinde derseniz. Mübarek ben o sesin ne olduğunu öğrenmek için aylarımı verdim ve bana toplamda 600 liraya mal oldu.
***
En garibime giden de araca binmeden, bakmadan muayene etmeleri. Ha binip bir baksanız. Bu arabanın şu derdi var deseniz ne olur? Doktorlar sizi muayene etmeden şikayetinize göre ilaç yazsa ne dersiniz?
***
Ne zaman tamirciye gitsem, şuna bir bakın desem: “ Arabanın neyi var. Sen ne dersen biz oraya bakarız.” Cevabı alırım. Mubarekler! Ben 40’ından sonra araç sürmeye başladım. Ne anlarım ben neyi olduğundan. Sonunda yazlık-kışlık bakımını yapın, en azından yağını, suyunu değiştirin derim. Dediğim yerlere bakarlar. Diğer taraflar Allah kerim. Sonuç: Araç  duruncaya kadar yola devam.
***
Önce 8 yıllık zorunlu eğitim, akabinde gelen 12 yıllık eğitimle beraber maalesef sanayide çırak kalmamış. Ustalar mevcutla yetiniyorlar. Mevcut kalfalar ve ustalar bu işi bırakırsa arabalarımızı kim tamir eder. Tamirci bulursak kaça tamir eder, hiç düşündük mü?
Ha benimkisi Pazar Pazar felaket tellallığı...
  21/02/2016

Cinayetlerden katliamlara*

 
            Gün geçmiyor ki; kan akmasın, bombalar patlamasın, terör eylemi, canlı bomba saldırısı olmasın, intihar eylemcisi ortaya çıkmasın, bomba yüklü araçlar infilak ettirilmesin.
            Sonuç: Masum insanların hunharca öldürülmesi, geride gözü yaşlı, öksüz ve yetim kişilerin bırakılması, yaralananların özürlü ve sakat kalması...vs.
            Kabil'in Habil'i öldürmesiyle aktı ilk kan yeryüzünde. Öldürür öldürmez de pişmanlığını duydu. Ama iş işten geçmiş, ok yaydan çıkmış, “Eşeğin aklına karpuz kabuğu düşürülmüştü” bir kere.

Ardından savaşlar yaptık mübareze usulü: Göğüs göğüse. Meydanlar okuduk birbirimize. Güç-kuvvet denemesi yaptık şu fani dünyada. Şecaat  ön plana çıktı bazen.

            Ne zaman ki ateşli silahlar çıktı; mertlik bozuldu. Ardından bombalar, atom bombası vb patlayıcıların hepsi insan öldürmek için icat edildi. Eski savaşlar bir iki saat içerisinde biterken şimdiki savaşlar yıllar yılı devam ediyor. Eskiden öldürülenlerin sayısı sayılabilirken şimdilerde toptan katliamlar  vasıtasıyla saymayı unuttuk.

Şimdinin modası da canlı bomba, intihar eylemciliği. Öldüreceği insanın kim olması önemli değil. Kalabalık yerler olsun yeter. Sabah uyandığımızda inşallah bugün bombalar patlamaz dedik. Eğer patlamışsa 5-10 kişi ölünce; iyi, şükür fazla değilmiş demeye başladık. Hepimiz ölümle burun buruna yaşıyoruz. 3-5 süper güç adı verilen sömürgeci devletlerin; oyuncağı, mantar tarlası haline geldi dünya. Kana doymayan devletlerimiz var. O devletler adına çalışan taşeron örgütlerimiz var. Aklını, beynini kiraya vermiş, canlı bomba olacak iki ayaklı insan müsveddelerimiz  var. Kalabalıkları havaya uçuracak malzeme, materyal ve insan(!) gücümüz de var. Her şeyimiz var. Geriye kaldı: Kan... Oluk  oluk kan akıtıyoruz. Kana doymadık gitti. Kimi, niçin, neden öldürüyoruz hesabı yapmıyoruz artık. Müslim’de geçen bir Hadis’de Peygamber Efendimiz “Nefsim kudret elinde bulunan Allah’a yemin ederim ki, insanlara öyle bir zaman gelecek, katil niçin öldürdüğünü, maktül de niçin öldürüldüğünü bilmeyecektir.” Buyurmaktadır. Zaman işte bu zaman.

İlk kanı akıtan Kabil’i düşünüyorum da, bu günün insanından daha mertmiş. Kardeşi Habil’in yüzüne; “Seni öldüreceğim” demişti. Habil’i düşman bellemişti. Şimdiki vampirlerin düşmanı insanoğludur. İnsanlıktır.  A şahsına kızıyor. Hıncını  diğer insanlardan alıyor hem de sinsice. Kabil bir kişiyi öldürmüştü. Onun soyunu devam ettiren soysuzlarda ise sayı sınırı bile yok. Nedametse zaten olmaz. Çünkü öldürdükleriyle beraber kendi de gidiyor. Hem de pisi pisine. “Paranın dini imanı olmaz” derlerdi. Buna bir de terörün de dini imanı yok demek lazım.

Geçici dünyayı, hayatı paylaşamıyorduk nedense. İyi ki Allah Teala bizi fani yaratmış. Bir de ebedi olsak neler yapmazdık ki. Yeryüzünde taş üstüne taş bırakmaz. Nerede bir hemcinsimiz var. Yok edip geçer giderdik.  Bu canlı bomba olan eblehlerin; dini, imanı yok. Ahirete zaten inanmıyorlar. Müslüman, Hristiyan olamaz. Hiçbir dinin mensubu olamaz. Çünkü hiçbir doğru din ölümü emretmez. Ebedi alemin olduğunu düşünen bir başka cana kıyamaz. O zaman bu salakların bu dünyayı ebedi âlem  olarak görmeleri, yaşayabildikleri kadar dünyadan haz almak için çabalamaları gerekir. Fakat ne var ki insan görünümlü bu yaratıklar kendilerini de yok ediyorlar hem de daha baharlarında. Ne yazık ki “Yeryüzünde fesat çıkaracak, kan akıtacak birini yaratacaksın” diyen melekleri haklı çıkardı bu canavarlaşmış insan görünümlü beyinsizler.

Hangi inançtan, hangi meşrepten, hangi gruptan, hangi ırktan olursak olalım. Gelin hep birlikte bu  şemsiyemizi bir tarafa bırakalım;  önce insan olmayı deneyelim. Çünkü insan olmadan hiçbir inançtan olmayı biz beceremeyeceğiz. İnsan olalım ki içimizdeki bizden görünen iki ayaklı insan müsveddeleri ortaya çıksın. İnsan olamıyorsak bari dört ayaklı olalım. Çünkü el’an, “Esfeli safilin” mertebesindeyiz. Hayvanların daha aşağısı yani. Az bir gayretle onların seviyesine çıkabiliriz belki…

*20/02/2016 tarihinde Anadoluda Bugün gazetesinde yayınlanmıştır.

Daha neler göreceksiniz neler!...

Otobüste okulunun müdüründen dert yanan iki öğrenciye kulak misafiri olur bir maarif müfettişi.

Öğrenci, arkadaşına:
-Bizim müdür ne biçim adam oğlum öyle!
-Ne yaptı ki?
-Odasına vardım. Yerinde oturuyordu. Ben gelince ayağa kalkmadı. Ne biçim müdür bu...
-...
Bundan sonra çocukları dinleyen maarif müfettişimizi dinleyelim:
-Arkadaşlar öğrencilerin sizden bu şekilde beklentileri var. Kalkıverin ne olur!..

Güler misiniz ağlar mısınız? Buyurun buradan yakın.

Halen okul müdürlüğü yapan arkadaşlara duyurulur. Görevlerinizden bir tanesi daha belli oldu. Hayırlı olsun.

Aslında müfettiş eksik bıraktı. Öğrenciyi ayakta karşıladıktan sonra kapıya kadar da uğurlamak gerekiyor. Oturma esnasında çayı ve kahveyi de eksik etmeyin sayın müdürlerim. 19/02/2016

Bu kız paranın kıymetini bilir

Geçen hafta seminer dolayısıyla bulunduğum bir otelde her akşam çay servisi yapan hamarat bir kız gördüm. Hamaratlığının yanında nazikliği ve kibarlığı dikkatimi çekti. Çalışmasından bu işi sürekli yapıyor ve işini de  severek yapıyor imajı edindim.

Yine bir akşam seminer bitimi otelin lobisinde kursiyerlerle beraber otururken adını bilmediğim kızımız çay getirdi. Oturanlardan biri, “Kızımız üniversitede öğrenci” deyince dikkat kesildim. Hangi okuldasın soruma “Hukuk son sınıf öğrencisiyim. Yarım dönemim kaldı” dedi.

Anlaşılan tatillerde fırsat buldukça çalışıyordu. Çalıştığına göre ihtiyaç sahibi olmalıydı. Böylesi yerlerde hiç kimse zevkine çalışmazdı hem de gecenin geç vakitlerine kadar. Hem çalışıyor hem de okuyor. İnsan yeter ki okumak istesin. Demek ki imkansızlıklara rağmen okuyabiliyor. Ekmeğini taştan çıkartıyor. Ailesine de yük olmuyor. Gözümde bir kat daha değeri arttı. Bu kız alın teriyle kazandığı parayı harcarken de tasarruflu harcar. Çünkü emek sarf edilerek kazanılan paranın kıymeti daha iyi bilinir. Helal olsun.

Yazıyı okuyunca ne var bunda. Böylesi değişik işlerde çalışan öğrenciler var diyebilirsiniz. Doğrudur. Fakat ben de nice insanlar bilirim parasızlıktan dolayı okuyamadım diyen. Yine nice insanlar bilirim üniversiteyi bitirdikten sonra her hangi bir yere atanamayıp evde bekleyen kişiler. Piyasada iş bulunsa da kolay kolay çalışmaya yanaşmayan. Niçin çalışmıyorsun deyince “İş yok” cevabı alıyorsun. Şurada şöyle bir iş var deyince de “Ben üniversite mezunuyum” diyen.

Aslında sadece ihtiyaç sahibi olan değil. Çocuklarımızı lise 3’den itibaren ve üniversite öğrencilik yılları yaz dönemlerinde bünyelerine uygun bir işte çalıştırmak lazım. Hem aile bütçesine katkıda bulunur. Hem de okul dışında gerçek hayatı öğrenir. Okul zamanı kazandığı parayı harcarken alın terleterek kazandığı için parasının kıymetini daha iyi bilir. Hem de her hangi bir işi öğrenmiş ya da işe yatkın hale gelmiş olur. Okul bittikten sonra mesleğine uygun atanamazsa en azından yatkın olduğu işte çalışabilir. Biliyorsunuz her yıl 2 milyona yakın öğrenci üniversite sınavına girer. İlk 200 bine giren öğrenciler iş bulacak bir bölüme yerleşiyor. Yani bu demektir ki, her yıl 1.800.000 gencimiz üniversiteyi bitirdikten sonra iş bulamazlar ordusuna katılıyor.

Çocuklarımız tatil dönemlerinde çalışsın derken her bir bireyin iş hayatında, geleceğinde B planı olmasıdır kastım. Bu gün çocuklarımızı yetiştirirken tek taraflı yetiştiriyoruz. 22-23 yaşına kadar okumaktan başka hiçbir iş yapmamış bir gencimiz bu yaştan sonra mesleğiyle ilgili çalışmaktan ziyade ne yapabilir. Hangi birimizin icra ettiği işle ilgili garantisi vardır. Dün Irak’da, bugün Suriye’de nice iyi işi olanlar, üniversite mezunu olanlar, devlette ya da özel sektörde iyi bir maaşla çalışanlar işlerini ve maaşlarını kaybettiler. Bugün aramızda  bir çoğu yok  bahasına çalışıyorlar. Bugün onların başına gelenlerin yarın bizim başımıza gelmeyeceğine dair bir garantimiz var mı? Maazallah bir savaş her türlü işimizi, aşımızı kaybetmemize sebebiyet verebilir.

Niyetim felaket tellallığı değil, bilesiniz. Geleceğimizin teminatı olan gençlerimizin sorumluluk almalarını istemekten ibarettir. Peki bugünkü eğitim sistemimizde bu mümkün mü? Maalesef mümkün gözükmüyor. Benim çalışsın dediğim yaş olan 11. Sınıftan itibaren çocuklarımız etüt, takviye ders, kurs almakla meşgul. Üniversiteyi kazandıktan sonra da KPSS’ye hazırlanmaya devam ediyor.

Esas hayat okulları bitirdikten sonra başlıyor haberiniz olsun. Allah kimseyi işsizlikle imtihan etmesin. 18/02/2016

Evlilik programları*

Son yıllarda televizyonlarda evlilik programları yayınlanmaya başladı. Hem de saatlerce süren. Üstelik canlı yayınla evlerimizde arzı endam ediyorlar.

Bildiğim kadarıyla birkaç kanalda bu tür programlar izleyicinin karşısına çıkıyor. Aynı program yıllar yılı devam ettiğine göre seyirci kitlesi bakımından izlenme oranı yüksek olsa gerek.

4-5 yıl önceleri mesai bitip eve geldiğim zaman kanalları gezerken karşılaşmıştım böylesi programla. Önceleri nedir, ne değildir diye hayret, ibret ve dehşetle izlerken   baktım bağımlısı yapacak. Kendimi kurtardım. Kurtardım kurtarmasına da sanal alemde gazeteleri takip ederken  “ Bilmem ne programında x hastalığı olan gelin adayının yalanı ortaya çıktı” haberlerini okuyunca  “Evlilik programlarını” kaleme almalıyım dedim kendi kendime.

Bu tür programların yayın akışı içerisinde seyirciyi çekmek, izlenme oranını yükseltmek için yayıncı veya sunucu tarafından bazı konuşma ve hareketlerin senaryo gereği yaptırıldığı kanaati hakim bende. Günlük hayatta bu programların seyircisinin ne kadar da çok olduğunu konuşmalar arasında gözlemlemekteyim.

Nereden nereye. Çok değil, birkaç yıl öncesine kadar evlenecek yaşa gelmiş çocuğumuza aday aramak için eşe dosta haber bırakırdık. Çoğu zaman haber bıraktıklarımızdan ses çıkmaz, herhangi birini tavsiye etmezlerdi. Acaba geçim olmaz da ben sorumlu olur muyum düşüncesiyle… Bazıları da eş adayı arama zamanı geçti. Artık gençler kendileri buluyor demeye başladı. Bulan buluyor. Bulamayan da soluğu TV’lerdeki evlilik programlarında alıyor.

Bu tür  programlar için ihtiyaç olan eleman sıkıntısı yok gibi görünüyor. Programı yapacak/sunacak kişi var. Programa çıkacak damat ve gelin adayı var. Programa izin veren TV sahibi var. Programa seyirci olarak katılanlarımız var. Evinin köşesinde izleyen insanımız zaten var. Yani anlayacağınız: Yok yok. Yetkili makamlardan ses seda yok. Bu tür programlara sıcak bakmayan sessiz milyonlardan zaten tık yok. Her türlü yardımlaşmada boy gösteren sivil toplum kuruluşlarından hiçbir tepki yok. Gördüğünüz gibi alan razı, veren razı. O halde sanane be Ramazan.

Doğru. Banane demem lazım. Halen yılan bana/sana  dokunmuyor. Tedavisi olmayan bu toplumsal  virüs halen ne zamana kadar devam edecek. Yarın benim oğlumun, senin kızının oralarda boy göstermeyeceğine dair bir garantimiz mi var? Toplumsal dokumuz bozuluyor. Bu gidişle aile yapımız, değerlerimiz diye bir şey kalmayacak. Zaten şimdiki gençler çok seçici. Ya evlenemiyor. Ya evlenmek istemiyor. Ya da evlenmesiyle boşanması bir oluyor. TÜİK raporlarına göre zaten evlenmelerde bir azalma, ayrılmalarda ise bir artış söz konusu. Bir toplumu bozmak/yıkmak  istiyorsan topa, tüfeğe ihtiyaç yok. Ailenin temeline dinamit koy yeter. Bu tür programlar dinamit koymaktan beterdir.

Bu konuyu dile getirmemi abartılı bulabilirsiniz. Ama ben oldum olası “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” sözünü sevmedim. Sevmeyeceğim de. Kanayan bu yaramıza parmak basılması gerekir. Etkili ve yetkili kurum, kuruluş ve kişilerimizin bu konuya acilen el atmasını istiyorum.

Kadın ve Aile Politikaları Bakanlığı, Tv’lerden sorumlu bakanlık, Başbakanlık, Cumhurbaşkanlığı, TBMM, DİB, STK’lar, RTÜK  lütfen bu evlilik programları komedisine/rezaletine son vermek için ellerinden  geleni yapmalı. Bu evlilik programları kaldırılsın. Yok kaldırılamıyorsa nasıl ki futbol için şifreli kanallar var. Bu tür programlar şifreli hale getirilsin. İzlemek isteyen bu tür programlara abone olsun. 

Vatandaş olarak bizler de şikayet mekanizmamızı işletelim. Kamuoyu oluşturalım. Dert ediniyorsak bu meseleyi dertlenelim. “Bir kötülük görürsek elimizle, gücümüz yetmezse dilimizle, ona da gücümüz yetmezse kalbimizle buğzedelim.”

Yok, hiçbir şey yapamıyorsak en azından izlemeyelim. Neredesin ey edep! 

   

*17/02/2016 tarihinde Anadolu’da Bugün gazetesinde yayımlanmıştır.

"Yemekte pırasa var"

-Alanya’ya seminere gitmişsin. Yolculuk nasıl geçti?
-Yolculuk meşakkatsiz olmaz biliyorsun. Menzilimize iki saat gecikmeli vardık.
-Niye?
-Cevizli’ye yaklaşırken otobüs su koyuverdi. Hararet yaptı. Yeni otobüs gelinceye  kadar bekledik.
***
-Seminer nasıldı?
-Verimli geçti.
- Alanya güzel miydi?
-Bilmiyorum.
-Ne demek bilmiyorum.
-Alanya'ya 10 km kala bir oteldeydi seminerimiz.
-Eee?
-3 gün boyunca otelden dışarı çıkmadık.
-Yani sizi gezdirmediler mi?
-Hayır.
-Ya ne yaptınız?
-Seminer için geldik. Sabahtan akşama ders yaptık. Dersin arasında namaz kıldık, yemek yedik. Çay içtik. Akşam 17.00’den sonra isteyen havuz, sauna, hamam vb. yerlerden faydalandı o kadar.
-Otelin yemekleri nasıldı?
-Güzeldi.
-Çeşidi?
-Kuş sütü yoktu.
-Doya doya yediniz mi?
-Doyduk doymasına da. Otel yetersizdi.
-Hangi açıdan?
-Gözümüzü doyuramadı.
-Göz doymaz. Açgözlü olur.  Nefsin istekleri de bitmez. Belki de nefis: “  Ya Rabbi! Ya midemi  genişlet, ya da canımı al” bile demiştir.
***
-Kaç gün kaldınız?
-3 gün.
-Dönüşünüz nasıldı? Gidişiniz gibi maceralı olmamıştır umarım.
-Belli bir süre orta kapı iyice kapanmadan yol aldık. Doğal klimamızdı yani. Sonra alışveriş molasında kapatılabildi.
-Ne aldınız?
O yörenin meşhur meyvelerinden aldık.
-Hesaplı ve organik olmalı.
-Muz aldık kilosu 3.5 liradan. Portakal aldık 1.50 liradan.
-Konya’da ne kadar bunların fiyatı?
-Hanım muzu 3 liradan, portakalı da 1.50 liradan almış.
-Alanya'nın meyveleri kaliteli olmalı.
-Kalitesini bilmem de muzun tadı aynı. Portakal ise Konya’dan  alınan daha sulu ve lezzetli. Alanya'daki portakalın suyu bile yok. Ta oradan buraya hamallığını yapmam da cabası oldu.
-Portakalın kötü olduğunu anlayamadın mı?
-Anlardım anlamasına da. Kelli-felli bir müdürü portakalı seçerken gördüm. Sordum o değilden; hocam! Çok mu kötü diye. Kötü değil, iyi cevabı aldım. Anlar mısın dedim. Anlarım dedi kendinden emin bir şekilde. Aslında portakalı elime bir aldım. Beğenmemiştim. Müdür arkadaşımızın beğenmesini görünce ‘Sen ne anlarsın Ramazan' dedim içimden. Onun tecrübe ve aklına uydum. Yenmeyen portakala verdiğim paradan ziyade Konya'ya kadar hamallığını yapmam zoruma gitti. Bir de portakaldan anladığını söyleyen yoldaşımın kendinden emin konuşması... Neyse aklını kullanmayan akılsız başın ceremesini ayaklarım ve kollarım çekti. Bir defa daha aklımı kiraya vermemin pişmanlığını duydum. Bu pişmanlık, yine güven esasına dayalı bir başka pişmanlığa kadar devam edeceğe benziyor.
***
-Dönüş yolculuğu bitmek bilmez. Zor olmuştur.
-Zor olmaya zor oldu gerçekten. Bitmek bilmedi. Bir de yolda iken “Ne zaman inersin? Sofrayı hazırlayalım” diye evimden telefon gelince; “Sanırım benim için ziyafet hazırlandı” diye kendi kendime gelin güveyi oldum.
-Eve dönünce “Kuş sütü eksik” açık büfeden sonra ev halkı seni nasıl karşıladı?
-Pırasa yemeğiyle karşılandım.
-Şaka yapıyorsun.
Hiç öyle bir halim var mı? Eve girince en küçük oğlum daha hoş geldin bile demeden: “Baba, pırasa yemeği var” diyerek müjdeyi verdi. Şaka mı dercesine eşimin yüzüne baktım: “Zeytin yağlı” dedi. Zeytin yağını bari heba etmeseydiniz dedim içimden.

Gözümü sofraya çevirdim. Her şey gerçekti. Pırasa beni bekliyordu. Böyle bir karşılama bana sürpriz oldu.
-Pırasa yemeğini sevmiyor musun?
-Yemek seçmem normalde. Hepsi bir nimet. Ama pırasayı ölmeyecek kadar yerim. Hasılı açık büfe, tam pansiyon -ne dersen de- yemeklerinden sonra akşam menüm pırasaydı. Ya yersin. Ya yersin. Ev halkı bana pırasa ikram etti. Ben de onlara susuz portakal ikram ederek birbirimize hediyelerimizi verdik. Ama ne yalan söyleyeyim, evimde yediğim zeytin yağlı pırasa bana açık büfe yemeklerden daha hoş, daha lezzetli geldi.
-Afiyet olsun.
-Bilmukabele...  17/02/2016